บททั้งหมดของ ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: บทที่ 251 - บทที่ 260

"หลายปีต่อมา ผู้หญิงคนนั้นเสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บ ได้ทิ้งบริษัทนั้นไว้ ชายคนนั้นต้องดูแลลูกในขณะที่บริหารบริษัทด้วย และญาติของเขาไม่เคยออกมือช่วยเหลือเลย หรือแม้แต่มีส่วนร่วมด้วย"เจียงเซิงหรี่ตาลงและเยาะเย้ย "หลายปีต่อมา เมื่อเด็กผู้หญิงคนนั้นโตขึ้น ผู้ชายคนนั้นต้องการมอบบริษัทให้กับเด็กผู้หญิงคนนั้น แต่แม่ของผู้ชายคนนั้นพาญาติมาถึงบ้าน และออกคำสั่งให้ชายคนนั้นมอบบริษัทที่แม่ของเด็กผู้หญิงก่อตั้งมาโดนยากลำบากให้กับลูกชายของญาติ เพียงเพราะญาติคนนั้นคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นเพศหญิงจึงไม่มีสทธิ์ที่จะสืบทอดบริษัท"แน่นอนว่า ผู้เฒ่าเจียงฟังออกว่าเรื่องราวที่เจียงเซิงเล่านั้นเป็นการด่าพวกเขาแบบอ้อมๆ และตอนนี้สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันทีส่วนนักข่าวพวกนั้นก็ฟังออกด้วยเช่นกันเวลานี้พวกเขาต่างก็รู้สึกว่าญาติพวกนั้นทำเกินไปแล้วจริงๆลูกต่างมีสิทธิสืบทอดทรัพย์สิน ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะพวกเขาเป็นลูกสาวก็หมดสิทธิ์ได้รับส่วนแบ่งเลย นี่มันยุคสมัยใหม่แล้ว ทำไมยังเป็นหัวโบราณที่เห็นลูกชายสำคัญกว่าลูกสาวล่ะ?แถมต้องมอบบริษัทให้ญาติห่างๆ อีกด้วย"เจียงเซิง อย่ากุเรื่องไร้สาระ เธอควรอธิบายเรื่อง

เจียงเซิ่นหยิบซองจดหมายขึ้นมาบนพื้น มีรูปถ่ายไม่น่ามองตั้งหลายสิบรูป แต่ละรูปมีใบหน้าที่คุ้นเคย ส่วนผลการทดสอบความเป็นพ่อลูกก็ได้ยืนยันไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเจียงเวยทรุดตัวลงกับพื้น เธอกลับไม่ใช่ลูกสาวของเจียงเซิ่น...เจียงเซิงพูดอย่างใจเย็นว่า "เซียวหลานเคยใช้ชีวิตอยู่ในถนนใต้ดินและมีอาชีพพิเศษ เธอได้รับลูกค้ามากมายทุกวัน ส่วนเธอท้องได้อย่างไร และใครเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของเด็ก เธอเองก็คงไม่รู้เช่นกัน""ไม่ ไม่ใช่นะ เด็กเป็นของเซิ่น เซิ่น คุณต้องเชื่อใจฉัน...""ไอ้สารเลว" เจียงเซิงฟาดรูปถ่ายเหล่านั้นใส่หน้าเธอ แล้วพูดด้วยความโกรธ "เธอกล้าโกหกฉันมานานขนาดนี้ได้ยังไง!"เซียวหลานหมดหวังและมองไปที่เจียงเวย ขณะที่เธออะไรขึ้นมา "เวยเวย ฟังแม่นะ...""เธออย่าเรียกฉันนะ ผู้หญิงน่ารังเกียจอย่างเธอ ทำไมเธอถึงให้กำเนิดฉัน ทำไม ฉันเกลียดเธอ!""เจียงเซิงด้วย ฉันก็เกลียดแกเหมือนกัน!" เจียงเวยตะโกนอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นหันหลังกลับและวิ่งออกไปรูม่านตาของเซียวหลานหดตัวลงเพราะเธอเห็นความรังเกียจและความเกลียดชังที่เจียงเวยมีต่อเธอจากดวงตาของเธอตำรวจนำตัวเซียวหลานออกไปโดยไม่ให้โอกาสเธออธิบ

เมื่อกี้ซูหลิงโหรวก็ได้ยินด้วย ซือเย่เจ๋วกลับต้องการแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นเธอกัดริมฝีปากของเธอเบาๆ เพื่อซ่อนความเย็นชาและความอำมหิตในดวงตาของเธอเมื่อเห็นว่าตัวเองถูกขัดจังหวะ ซือเย่เจ๋วก็ดูไม่สบอารมณ์ "ผมจะแต่งงานกับใคร ไม่จำเป็นต้องได้รับความยินยอมจากท่าน""ไอ้เด็กสารเลว แกจงใจต่อต้านฉันใช่ไหม?" ท่านผู้เฒ่าพูดด้วยความโกรธ "ในเมื่อเธอรับปากกับข้อกำหนดของฉันแล้ว งั้นก่อนที่ได้รับการยอมรับจากฉัน ฉันจะไม่มีทางยอมให้พวกแกแต่งงานเด็ดขาด"ซือเย่เจ๋วยืนขึ้นและยิ้มให้ท่านผู้เฒ่า "ท่านหมายความว่า ตราบใดที่เซิงเซิงทำภารกิจของเธอสำเร็จและประสบความสำเร็จในกองทัพ ท่านก็จะตอบตกลงใช่ไหม"ท่านผู้เฒ่าหยุดชั่วคราว รู้สึกเหมือนกำลังถูกหลานชายหลอกลวงอยู่?แต่ไม่ว่ายังไง เขาจะปล่อยให้ตัวเองหน้าแตกไม่ได้เด็ดขาด "ก็ต้องขึ้นอยู่กับว่าเธอสามารถผ่านการทดสอบและได้ผลงานที่ดีภายในครึ่งเดือนหรือไม่ แกคิดว่ายังไง"สำหรับคนที่ไม่ได้รับการฝึกมา เข้ากองทัพมาแค่ครึ่งเดือนถือว่าเป็นคนใหม่ที่เพิ่งฝึกมาเท่านั้น จะให้ได้ผลงานที่ดีได้ยังไง?ใบหน้าของซือเย่เจ๋วดูแย่ลงทันทีซูหลิงโหรวเดินไปท่านผู้เฒ่า แล้วพูดว่า "ค

เรเวียร์ยิ้มอย่างจนใจ "ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันจะบอกเธอเมื่อเธอมีความสามารถมากเพียงพอ เพราะการบอกเธอในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเธอ โดยเฉพาะ..."ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับตระกูลซือ"โดยเฉพาะอะไกัน?" เจียงเซิงถามเรเวียร์วางถ้วยชาลง "วันนี้มีประมูลหยกที่ร้านอวี้ไจ่ เธออยากไปดูกันไหม?"เมื่อรู้ว่าเรเวียร์กำลังเปลี่ยนเรื่อง เจียงเซิงก็เบะปากและหยุดถามในล็อบบี้ที่ตกแต่งอย่างหรูหราของร้านอวี้ไจ่ บนชั้นวางของในตู้แสดงสินค้าล้วนเป็นหยกอันล้ำค่า แน่นอนว่า หยกที่จัดแสดงนั้นเป็นหยกเขียวทั่วไปส่วนหยกขาวและหยกเขียวชั้นดีนั้นโดยปกติแล้วจะอยู่ในตู้ที่ไม่มีใครสามารถแตะต้องได้มีผู้คนมากมายในร้านอวี้ไจ่ก็มาที่นี่เพื่อซื้อหยกความแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดระหว่างร้านอวี้ไจ่กับสถานที่ประมูลเครื่องประดับก็คือ ร้านอวี้ไจ่ประมูลเฉพาะหยกจากร้านค้าของตัวเองเท่านั้นเรเวียร์พาเจียงเซิงเดินไปอยู่ด้านล่างเวที แต่เมื่อเธอหันกลับมา เธอก็เห็นร่างที่คุ้นตานั่งอยู่อีกด้านหนึ่งซือเย่เจ๋ว？เขามาที่นี่ได้ยังไง...เจียงเซิงเห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา นั่นคือซูหลิงโหรว!ซูหลิงโหรวเอนเอียงไปทางซือเย่เจ๋วเ

"ถ้าอย่างนั้น คืนนี้คุณกลับไปนอนเถอะ" เจียงเซิงดึงมือของเขาออกโดยยิ้มอย่างไม่เต็มใจ แล้วผลักเขาออกจากห้องเสียงดัง "ปัง"ประตูถูกล็อคเจียงเซิงเอนหลังประตู โดยมีภาพที่เขาและซูหลิงโหรวอยู่ในร้านอวี้ไจ่โผล่ออกจากสมองตลอด แต่เขากลับไม่รู้ตัวว่าตัวเองผิดตรงไหน เสแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์อะไรกัน?ให้ตายเถอะ ทำไมเธอถึงใส่ใจกับเรื่องนี้มากนัก เธอไม่ควรใส่ใจกับเรื่องนี้ถึงจะถูกสิเมื่อเห็นว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ นอกประตู เจียงเซิงจึงหันศีรษะและครุ่นคิดอยู่ เขาได้ออกไปแล้วหรือยัง?ก็จริง เธอผลักเขาออกไปแล้ว ถ้าเขารู้ความสักหน่อยก็คงออกไปแล้วนะแต่ถ้าเขาแบกหน้าไม่ยอมไปล่ะ?เจียงเซิงกัดริมฝีปากของเธอ และเปิดประตูโดยไม่สามารถควบคุมสมองของตัวเองได้ ซึ่งซือเย่เจ๋วยังยืนอยู่นอกประตูและไม่จากไปไหนจริงๆ ขณะมองดูเธออย่างน่าสงสารด้วยสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจ...แม่งเอ๊ย!เจียงเซิงเอื้อมมือออกไปคว้าคอเสื้อของเขา แล้วนำเขาเข้าไปในห้อง ก่อนปิดประตู แล้วกดเขาเข้ากับผนัง จู่ๆ เธอก็เสียการควบคุมขึ้นมาและจูบริมฝีปากของเขาแบบสุ่มหากผู้ชายทำแบบนี้เพื่อประกาศเจ้าของ แล้วถ้าผู้หญิงทำล่ะ?ซือเย่เจ๋วหรีตาลงแล้วมอ