All Chapters of ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: Chapter 261 - Chapter 270

ขนตาของเจียงเซิงลดลง ปรากฎว่าเป็นการสอบเหล่านี้ และเธอมีเวลาเพียงครึ่งเดือนเท่านั้น นั่นก็หมายความว่าเธอต้องขอเข้ารับการสอบในหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้าเพื่อให้ได้คะแนนที่ดีภายในครึ่งเดือน คะแนนเต็มในแต่ละรายการมีหกสิบคะแนน ดังนั้นเธอแค่ได้คะแนนหนึ่งร้อยยี่สิบคะแนนก็ถือว่าผ่านแล้วในตอนเย็น ติงเมิ่งหลานพาเจียงเซิงไปที่โรงอาหารเพื่อกินข้าว โรงอาหารเป็นพื้นที่สาธารณะ และเป็นดูเพล็กซ์ เมื่อมองดูแวบแรกก็เห็นได้ว่ามีผู้ชายมากกว่าผู้หญิง"เวลากินข้าวมีกำหนดเวลาไว้ ถ้าเลยเวลานั้นไปหรือมาสายก็จะไม่มีอะไรให้กิน""ดูเหมือนว่าคุณมีประสบการณ์มากสินะ" เจียงเซิงล้อเธอเล่น ส่วนติงเมิ่งหลานก็หัวเราะอย่างเขินอายด้วยเจียงเซิงและติงเมิ่งหลานเดินไปต่อคิวเพื่อตักอาหาร พวกเธอชนเท้าของใครบางคนเข้าตอนเดินผ่านโต๊ะหนึ่ง ถ้าไม่ใช่ติงเมิ่งหลานพยุงเธอ เธอเกือบจะล้มลงชายที่นอนอยู่บนเก้าอี้โดยเอาหมวกปิดหน้าเกือบล้มลงกับพื้นเพราะการชนกัน เขาถอดหมวกออกด้วยความโกรธแล้วลุกขึ้นนั่ง "ใครหน้าไหนที่มีตาไร้แววมาชนฉัน.."เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่สวยงามเข้า ผู้ชายคนนั้นก็ระงับคำสาปแช่งและเปลี่ยนคำพูดทันที "ไม่...ไม่เป็นไร"เจี

อยากเห็นภรรยาจริงๆวันแรกที่ภรรยาไม่อยู่ ผมคิดถึงเธอหลัวเชว่กลอกตาอย่างช่วยไม่ได้ "ท่านเจ๋ว คุณหนูเจียงจะไปเพียงครึ่งเดือนเท่านั้น ไม่ใช่หลายปี..."หากอยู่หลายปี ท่านเจ๋วคงต้องเป็นบ้า?เสียงเคาะประตูของห้องทำงานดังขึ้น เป็นซูหลิงโหรวที่เดินเข้ามาเธอเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม "เย่เจ๋ว คุณปู่อยากกลับไปที่บ้านเก่าตระกูลซือ คุณเจียงก็ไม่อยู่ที่นี่ เขาเลยฝากฉันไปรับเด็กสามคนกลับบ้านในตอนกลางคืนนี้"ซือเย่เจ๋วขมวดคิ้วเล็กน้อย พ่อทูนหัวและแม่ทูนหัวตัวน้อยทั้งสามของเขาไม่ชอบซูหลิงโหรว หากให้เธอไปรับพวกเขา พวกเขาจะก่อเรื่องวุานวายแน่ๆเขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบ "ไม่ตองเลย คืนนี้ผมต้องพาพวกเขาไปที่ตระกูลเจียง"เขาสัญญากับเซิงเซิง ว่าเขาจะพาลูกๆ ไปหาเจียงเซิ่นเมื่อเขามีเวลาเมื่อเห็นเขาปฏิเสธ สีหน้าของซูหลิงโหรวก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนสักเท่าไร "ก็ได้ งั้นฉันจะกลับไปก่อน"ทันทีที่เธอหันกลับมา รอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอก็จางหายไป และใบหน้าของเธอก็ฉายแววอำมหิตเมื่อเธอเดินไปที่ลิฟต์ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรออกโดยไร้อารมณ์ "ฉี เธอยังอยู่ในค่ายฝึกหรือเปล่า ใช่แล้ว ฉันกลับมาแล้ว ฉันจะไปค่ายฝึ

ครูฝึกพยักหน้าวั่งฉีเดินเข้าไปในภูเขาพร้อมกับเจียงเซิง เธอมองดูเจียงเซิงอย่างกระตือรือร้นและพูดว่า "คุณชื่อเจียงเซิงใช่ไหม ฉันชื่อวั่งฉี ฉันมาค่ายฝึกมาสามปีแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักคุณนะ"เจียงเซิงก็ส่งรอยยิ้มให้เธออย่างมีมารยาทวั่งฉีถามอีกครั้ง "คุณมาค่ายฝึกด้วยความสมัครใจหรือเปล่า?"เจียงเซิงไม่ได้ตอบว่าไม่ใช่ แต่ยิ้ม "ฉันอยากมาทดสอบ""อย่างนี้นี่เอง…" วั่งฉีพยักหน้า เหลือบมองเธอแวบหนึ่ง และไม่พูดอะไรอีกเมื่อเดินลึกเข้าไปในภูเขา พวกเขาเกือบถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้ป่า ยากจะมองเห็นเส้นทาง โดยปกติผู้มาใหม่จะถูกจัดกลุ่มคู่กับสมาชิกเก่าที่เคยฝึกในค่ายฝึก ดังนั้นเมื่อวั่งฉีเสนอว่าอยากจัดกลุ่มกับเธอ เธอก็ไม่ได้สงสัยอะไรเลย"ค่ายฝึกรวมอยู่อีกไหลไหม?" เจียงเซิงมองไปรอบๆ รู้สึกเหมือนเธอกำลังยิ่งเดินลึกเข้าไปในป่าวั่งฉีเดินตามหลังเธอ และรีบมองออกไปเมื่อเธอถามคำถาม ก่อนตอบว่า "ไม่ไกลหรอก ใกล้แล้ว อีกประมาณสิบนาที"เจียงเซิงไม่ได้คิดอะไรมากนักแต่เมื่อผ่านไปกว่าสิบนาที เธอก็เดินเตร่อยู่ในป่าโดยไม่เห็นค่ายฝึกรวมเลย นี่ทำให้เธอต้องรู้สึกแปลกใจ"เราไปผิดทางหรือเปล่า?" เมื่อเจียงเซิงหันกลับมา

"วันนี้เจอหมูป่า ตอนปีนขึ้นไปบนต้นไม้อาจไม่ระวังจนเผลอบิดเท้าไปมั้ง" เพราะเธอมุ่งหน้าจะปีนขึ้นที่สูงเท่านั้น ความเจ็บปวดที่ข้อเท้าแพลงจึงถูกกลบไปด้วยความกลัวในใจเธอ เมื่อได้สติกลับมาถึงพบว่าได้รับบาดเจ็บ"ทำไมคุณถึงอยู่ในเขตหวงห้าม สถานที่นี้อันตรายมาก""นี่เป็นพื้นที่หวงห้ามงั้นเหรอ?" เจียงเซิงสับสนหลัวหยิงพยักหน้า และคนข้างๆ เธอก็ตอบว่า "ป่าลึกนี้เป็นป่าลึกดึกดำบรรพ์ที่ยังไม่ได้รับการพัฒนา มีสัตว์ร้ายมากมายอยู่ในนี้ด้วย ที่คุณพบแค่หมูป่าก็ถือว่าโชคดีมาก"แม้แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเข้ามาแบบง่ายๆ การเจอหมูป่าก็ไม่ได้เป็นอันตายอะไร หากคนที่ไม่มีประสบการณ์เจอกับหมีหรือฝูงหมาป่า มีชีวิตมากแค่ไหนก็ไม่พอใช้เจียงเซิงเงียบ แต่คิดอะไรบางอย่างได้ ใบหน้าของเขาก็ดูแย่ลงตอนที่กลับมาถึงค่ายฝึกก็ดึกมากแล้ว เมื่อพวกครูฝึกกลับมา ใบหน้าที่เคร่งเครียดของพวกเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยแต่เนื่องจากเจียงเซิงบุกเข้าไปในพื้นที่หวงห้าม เขาก็โกรธมากเช่นกัน "เขตหวงห้ามคือสถานที่แบบไหนคุณไม่รู้หรือไง? เข้าไปเพียงลำพังจะรนหาที่ตายหรือไง?""ขอโทษค่ะ"เมื่อเห็นเจียงเซิงขอโทษจากใจจริง ครูฝึกก็ไม่ได้พูดอะไรมาก "ใน

เจียงเซิงขมวดคิ้วและหันไปมองเธอ "เรื่องอะไร?"วั่งฉียิ้มอย่างได้ใจราวกับจับจุดอ่อนที่ไม่อาจเปิดเผยให้คนอื่นรู้เลย แล้วพูดเยาะว่า "แน่นอนว่าเรื่องที่เธอขโมยผู้ชายคนอื่นสิ"เจียงเซิงคนนี้ ยังคิดว่าเธอไร้เดียงสามาก แต่กลับกลายเป็นว่าเธอถูกส่งเข้ามาเพราะเธอล่อลวงผู้ชายคนอื่นข้างนอกเธอต้องเปิดโปงธาตุแท้ที่น่าเกลียดของเธอ และให้กู้ยี่ฟานเห็นชัดเจนว่าผู้หญิงคนนี้น่าเกลียดแค่ไหน!เจียงเซิงดึงมือของเธอออก และหรี่ตาลงเล็กน้อย "ดูเหมือนว่าฉันไม่ได้ทำอะไรให้คุณขุ่นเคืองใช่ไหม?"เธอจงใจพาเธอไปยังพื้นที่หวงห้ามและทิ้งเธอไว้ตามลำพัง ตอนนี้ไม่รู้ไปเอาข่าวลือจากที่ไหนก้อยากจะใส่ร้ายเธอเหรอ?เธอเจียงเซิงไม่เคยคิดที่จะเป็นฝ่ายไปสร้างปัญหากับใคร แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอกลัววั่งฉีก็ไม่กลัวเจียงเซิง "เธอยั่วยวนกู้ยี่ฟาน ก็ถือว่าทำให้ฉันขุ่นเคืองใจแล้ว!"กู้ยี่ฟาน?ที่แท้เป็นเพราะเด็กชายคนนั้นงั้นเหรอ?เจียงเซิงเยาะเย้ยและเลิกคิ้ว "คุณชอบกู้ยี่ฟานมันก็เป็นเรื่องของคุณ มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย คุณไม่สามารถดึงดูดเขาด้วยตัวเอง ดังนั้นคุณต้องโยนความผิดมาใส่ฉันเหรอ""ฉันว่าเธอเป็นนังจิ้งจอก…"เจีย