บททั้งหมดของ รอวันหย่า คุณสามีร้าย: บทที่ 811 - บทที่ 820

มีสิ่งของจำเป็นในชีวิตประจำวันสำหรับเด็กอยู่ในห้องของเธอมากมายมองแวบเดียวก็รู้ว่าเธอดูแลลูก ๆ ของเธออย่างมาก ถ้าเธอตั้งใจไว้ล่วงหน้าว่าจะให้เขานอนในห้องนี้ เธอคงจะจัดเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ฉินอันอันลังเลอยู่สักพัก แล้วตัดสินใจสารภาพกับเขาตามตรง “เดิมที บ้านของฉันก็ไม่ได้ใหญ่มาก ตอนนี้มีลูกเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ฉันเลยจ้างพี่เลี้ยงเด็กเพิ่ม ถึงแม้ว่าความปลอดภัยของที่นี่จะค่อนข้างดี แต่เพื่อความปลอดภัย ฉันเลยจ้างบอดี้การ์ดเพิ่ม ให้พวกเขาสลับกับอยู่บ้านทุกวัน…” เธออธิบายไปมากมาย ทั้งที่จริง ๆ แล้ว ต้องการจะพูดเพียงเรื่องเดียว “ถ้าไม่มีห้องว่างแล้ว ผมไปพักที่โรงแรมก็ได้” เขาไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ “ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีห้องว่างหรอก…” เธอหลบสายตา เอ่ยเสียงเบา ถ้าไม่ดึกขนาดนี้ เธออาจจะขอให้เขาไปพักที่โรงแรม เขามาครั้งนี้ ไม่ได้เอาบอดี้การ์ดมาด้วย ตอนนี้ดึกมากขนาดนี้แล้ว ถ้าเขาออกไปคนเดียวแล้วเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง? คำตอบของเธอทำให้เขางุนงง ในเมื่อมีห้องเหลืออยู่แล้วทำไมให้เขาพักห้องนอนใหญ่ของเธอ? “คุณพักห้องของฉันที่นี่ ฉันจะไปพักอีกห้อง” เธอกลัวเขาเข้าใจผิด รีบพูดเสริมทันที “อีก

เขาส่งเสียงอู้อี้ในลำคอเบา ๆไม่รู้ว่าตอบกลับคำพูดของเธอหรือว่าเจ็บ มีเสียงกรอบแกรบดังมาจากปากประตูฟู่สือถิงเงยหน้ามองไปทางประตู… ป้าจางกำลังอุ้มจื่อชิว ไมค์อุ้มรุ่ยลา ทั้งสี่คนยืนอยู่นอกประตู แอบมองดูสถานการณ์ภายในห้อง ที่จริงพวกเขาสามารถเข้ามาดูได้อย่างเปิดเผย ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องยืนอยู่นอกประตู ถึงจะดูขายหน้าไม่น้อยที่หัวโน แต่ก็ไม่ได้น่าอายจนไม่กล้าเจอใครเช่นกัน หลังจากฉินอันอันพันผ้าพันแผลแล้วก็เก็บกล่องยา “ไปทานข้าวเช้าก่อนเถอะค่ะ ทานเสร็จแล้วฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล” ฉินอันอันเอ่ย ฟู่สือถิง “ผมไปเองได้” “คุณคุ้นเคยกับโรงพยาบาลที่นี่งั้นเหรอคะ?” ฉินอันอันโต้กลับ “ฉันมีคนรู้จักอยู่ที่โรงพยาบาลไปแล้วสแกนได้เลย ไม่อย่างนั้นตามขั้นตอนของโรงพยาบาลแล้วน่ากลัวว่าวันนี้คุณจะไม่ได้สแกน” ฟู่สือถิงพูดไม่ออก ถึงแม้เขาจะมีเงินมากมาย แต่ก็ไม่ได้อยู่ในประเทศนี้ เขามีคนรู้จักที่นี่ด้วย แต่ดูแล้วเรื่องการรักษาพยาบาล การพึ่งพาฉินอันอันน่าจะสะดวกกว่าทั้งสองคนออกมาจากห้อง สายตาของทุกคนจับจ้องบนใบหน้าของฟู่สือถิง “คุณพ่อคะ ทำไมพ่อถึงชนกำแพงได้ล่ะคะ?” รุ่ยลามองฟู่สือถิงอย่

“ฟู่สือถิง” ฉินอันอันเห็นใบหน้ามืดมนของเขาแล้วเอ่ยทันที “วันปีใหม่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเถียงกันด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ หรอกนะคะ” เมื่อเธอพูดจบ อารมณ์ของเขาสงบลงเล็กน้อย จิ้นซือเหนียนกลับกล่าวว่า “ผมให้ของขวัญอันอันทุกเทศกาลอยู่แล้ว ผมเคยมอบเครื่องประดับอื่น ๆ ให้เธอหมดแล้ว เหลือก็แต่แหวน ปกติคุณไม่ได้สนใจเธอ ตอนนี้ผมแค่ทำเรื่องที่ผมทำเป็นปกติ แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาโกรธผม?” จิ้นซือเหนียนมีภาพลักษณ์ที่อ่อนโยนในใจของฉินอันอันมาโดยตลอด วิธีที่เขาตั้งคำถามกับฟู่สือถิงขณะนี้ทำให้เธอรู้สึกแปลกเล็กน้อยแน่นอนว่าเธอไม่โกรธที่จิ้นซือเหนียนพูดแบบนี้จิ้นซือเนียนพุ่งเป้าใส่ฟู่สือถิงก็เพื่อเธอ “คุณให้ของขวัญเธอทุกเทศกาลแล้วยังไง?” ฟู่สือถิงเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดอย่างดูถูก “เธออยู่กับคุณหรือเปล่า? ถ้าไม่ก็หุบปากซะ” คำพูดนี้ทำให้จิ้นซือเหนียนหุบปาก แล้วทำให้ฉินอันอันโกรธขึ้นมา “ฟู่สือถิง…” “คุณจะขับรถหรือเปล่า? ถ้าไม่ ผมจะขับเอง” ฟู่สือถิงพูดแทรกเธอ เขารู้ว่าเธอต้องการออกหน้าช่วยจิ้นซือเหนียน แต่เขาไม่อยากฟัง เธอแอบสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเปิดประตูรถ ก่อนลุกจากที่นั่งคนขับแล้วไปนั่งที่เบ

เมื่อทั้งสองคนออกมาจากห้างสรรพสินค้า จิ้นซือเหนียนก็เห็นว่าตัวของพวกเขาค่อนข้างอยู่ใกล้กันและค่อนข้างผ่อนคลายไม่ต่างจากคู่รักคู่อื่นบนท้องถนน เห็นได้ชัดว่าตอนที่ทั้งสองคนเข้าไปในห้างสรรพสินค้า พวกเขากำลังผลักและดึงราวกับว่าพวกเขากำลังทะเลาะกันสิ่งที่ทำให้คืนดีกันเร็วขนาดนี้ต้องไม่ใช่ของขวัญในห้างถ้าหากฟู่สือถิงให้ของขวัญแก่ฉินอันอันแล้วมันแก้ไขข้อขัดแย้งของพวกเขาได้ พวกเขาจะไม่ทะเลาะกันอยู่ตลอดอย่างนี้ดูเหมือนว่า ฟู่สือถิงจะเป็นฝ่ายยอมเธอด้วยตัวเอง เมื่อกลับมาถึงวิลล่า ฉินอันอันนำของขวัญกลับไปเก็บที่ห้อง คิดไม่ถึงว่าป้าจางนำกระเป๋าเดินทางของฟู่สือถิงเข้ามาเรียบร้อยแล้ว “คุณบอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ? ไปกินข้าวก่อนเถอะ!” ฟู่สือถิงกล่าว “ค่ะ ฉันจะจัดของสักหน่อย คืนนี้คุณนอนที่ห้องฉัน ฉันจะไปนอนห้องเล็กนั่น” “ถ้าเป็นแบบนี้ ผมจะไปพักในห้องเล็กเอง” ฟู่สือถิงไม่ต้องการเบียดบียนที่ของใคร “เช้านี้มันเป็นอุบัติเหตุ ครั้งหน้าผมจะระวัง” “คุณกำลังข่มขู่ฉันเหรอ?” เธอมองดูอาการบาดเจ็บบนหน้าผากของเขา “หรือว่าคุณอยากนอนกับฉันใช่ไหม?” “เอาคำว่า ‘หรือว่า’ ออกไปเถอะ” เขาเข้ามาในห้องแล้วป

ลูกกระเดือกของฟู่สือถิงขยับขึ้นลงและพูดอย่างไม่แน่ใจว่า “เขาเพิ่งร้องไห้เพราะว่าผมป้อนนมให้เขา ผลคือพอดื่มจนหมดเขาก็อาเจียนออกมา ผมทำผิดวิธีหรือเปล่า?” ทันใดนั้นฉินอันอันก็ตระหนักได้ จึงเดินไปหาเขาแล้วมองดูลูก ยังมีฟองนมสีขาวเล็กน้อยอยู่บนปากของจื่อชิว“เด็กเล็กจะแหวะนมออกมาค่ะ รอเขาโตอีกหน่อยก็จะดีขึ้น” “แต่ตอนที่คุณป้อนนมเขาช่วงบ่าย เขาไม่อาเจียนเลย” เขาสงสัยว่าตนเองทำผิดขั้นตอนไหน ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่า จื่อชิวอาเจียนเอานมที่เพิ่งกินไปจนหมดขวดออกมาเกือบหมด ทำให้เสื้อของเขาเปียกชุ่มจนทั่ว เมื่อเห็นคำถามที่จริงใจของเขา เธอจึงช่วยเขาวิเคราะห์ปัญหาว่า “ตอนที่ชงนม ต้องระวังอย่าให้อากาศเข้าไปในขวดมากเกินไป หลังจากที่ลูกกินนมเสร็จแล้ว อุ้มเขาให้ตัวตรงสักพัก บางครั้งระวังแค่ไหนเขาก็ยังแหวะนมอยู่ดี ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณเลย ด้วยวัยของเขาในตอนนี้ เขาจะแหวะนมออกมาเป็นเรื่องปกติ” ฟู่สือถิงถอนใจโล่งอก “เขาอาเจียนนมที่เพิ่งดื่มไปจนหมด เขาจะหิวหรือเปล่า? ต้องชงให้เขาอีกขวดไหม?” “ไม่ต้องหรอก ตอนนี้เขาไม่ร้อง แสดงว่าไม่หิว” เธอรับเด็กมาจากอ้อมแขนของเขาแล้วมองดูหน้าอกที