All Chapters of สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Chapter 291 - Chapter 300

“คุณฟู่” ลุงเฉินเอ่ยด้วยความเคารพ “ตอนนี้เรากลับสิงหยวนเลยไหมครับ?”“ไปกันเถอะ”“คุณผู้หญิงและคุณหนูจือซินก็อยู่ด้วย...”ฟู่ซิ่วหยูขมวดคิ้ว ทว่าก็สามารถสงบอารมณ์ลงได้ในไม่ช้าเรื่องมันผ่านมานานแล้ว เธอควรปล่อยมันไปว่าแล้วจึงยิ้มแล้วพยักหน้าเบา ๆ ให้กับพ่อบ้านเฉินเมื่อกลับมาที่สิงหยวน ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น ก็เห็นสองแม่ลูกนั่งอยู่บนโซฟาก่อนแล้วฮั่วจือซินรีบลุกขึ้นแล้วเข้ามาทักทายด้วยความเขินอาย “สวัสดีค่ะคุณป้า..”ฟู่ซิ่วหยูหันไปมองหวังเหม่ยหยุนด้วยความสงบหวังเหม่ยหยุนเองก็วางถ้วยชาลงแล้วยืนขึ้นทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม “ไม่เจอกันนานเลยนะพี่หยู”“นั่นสิ ครั้งสุดท้ายที่เจอกันมันก็นานมากแล้ว” ฟู่ซิ่วหยูมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา “ครั้งสุดท้ายที่เจอก็คือตอนที่ฉันหย่ากับฮั่วจ้านเผิงใช่ไหม?”รอยยิ้มของหวังเหม่ยหยุนค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจนัก “พี่หยู ตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น..ตอนที่ฉันเจอกับจ้านเผิงฉันไม่รู้เลยว่าเขากำลังจะหย่ากับพี่”“ฉันเป็นคนตรงไปตรงมา พูดอะไรก็คืออย่างนั้น” หวังเหม่ยหยุนกระแอมไอสองครั้ง “ถ้าตอนนั้นรู้ว่าเขายังไม่ได้หย่าฉันก

นิทรรศการภาพวาดครั้งนี้ถือเป็นงานที่ยิ่งใหญ่เพราะเป็นผลงานชั้นเยี่ยมที่มาจากศิลปินชื่อดังมากมาย ซึ่งภาพเหล่านี้จะสามารถขายได้ในราคาหลายสิบล้านบาทฟู่ซิ่วหยูเดินชมนิทรรศการด้วยท่วงท่าสบาย ๆเธอไปรับการศึกษาที่ครบทุกด้านมาตั้งแต่เล็ก ๆ ทำให้เธอเติบโตมาด้วยสติปัญญาที่รอบรู้และมีรสนิยมดีเมื่อได้เห็นผลงานหลายชิ้นจากศิลปินดังจากหนานหยาง เส้นลายและสีสันสดใสทำให้ภาพมีสไตล์ที่เฉพาะตัวเธอรู้สึกชอบมันมากจึงรีบบอกให้ผู้ช่วยช่วยจัดการ “ฉันอยากได้ภาพนี้ ติดต่อเจ้าหน้าที่ให้ทีนะ”ผู้ช่วยจึงรีบทำตามคำสั่งในทันทีในขณะเดียวกันเจียงชั่นเองก็กำลังพาหยิ่นเหวินซีมาเยี่ยมชมในงานนี้ด้วย“ตรงนี้จะยังไม่มีคนมากค่ะ พื้นที่ในนี้ค่อนข้างกว้างอย่าวิ่งเด็ดขาดเลยนะคะเดี๋ยวเป็นอันตราย”หยิ่นเหวินซีมองหน้าลูกสาวด้วยความสิ้นหวัง “พาแม่มาชมนิทรรศการแต่ไม่ยอมให้เดินไปรอบ ๆ ด้วยตัวเองมันจะไปสนุกตรงไหนล่ะ?”เจียงชั่นหัวเราะเบา ๆ “หนูกลัวว่าถ้าอยู่บ้านแม่จะเบื่อก็เลยพาออกมา วันนี้หนูมาทำงานด้วยให้ความร่วมมือเถอะนะคะ โอเคไหม?”“เดี๋ยวหนูจะไปถ่ายรูปและสอบถามสถานการณ์จากเจ้าหน้าที่ก่อน แล้วเราก็กลับได้แล้วล่ะค่ะ”

“ค่ะ” เจียงชั่นตอบตามความจริง “ปกติแล้วแม่ฉันจะไม่ค่อยชอบหรือขออะไรเลยค่ะ แต่ครั้งนี้ฉันอยากจะช่วยเติมเต็มความปรารถนาให้ท่านจริง ๆ แต่เพราะคุณซื้อมันไปแล้ว ฉันก็ไม่ควรเข้าไปแย่งของของคนอื่นเหมือนกัน”ฟู่ซิ่วหยูยิ้ม เข้าใจทันทีว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นคนดีและมีการศึกษาสมัยนี้เด็กสาวที่ทั้งสง่างามและมีจิตใจที่แน่วแน่มั่นคง นับว่าหาได้ยากนักจู่ ๆ เธอก็นึกถึงเหยาม่านหนิงเหตุผลที่เธอจะเลือกลูกสะใภ้สักคนก็ต้องเป็นคนที่เข้ากันได้ดีทั้งสองครอบครัว ถ้าหากฮั่วจือสิงแต่งงานกับเหยาม่านหนิงมันก็จะเป็นผลดีต่อตระกูลฟู่ อีกอย่างรูปร่างหน้าตาของหญิงสาวก็ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้เทียบได้กับฮั่วจือสิงแต่ต่อมาเมื่อพบว่าลูกสาวคนโตของตระกูลเหยาไม่ได้ความสามารถมากพอที่จะจัดการธุรกิจของครอบครัว เธอก็นึกประหลาดใจในทางกลับกันหญิงสาวกลับพยายามเดินทางไปที่อังกฤษบ่อยครั้ง เพื่อชวนฟู่ซิ่วหยูช้อปปิ้ง สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกรำคาญใจไม่น้อยเธอเกลียดคนที่ทำอะไรโดยไร้เหตุผล อีกอย่างรูปร่างหน้าตาของเหยาม่านหนิงก็สวยงามไม่ต่างจากดอกไม้ที่ประดับไว้บนแจกันราคาแพงก็เท่านั้น“คุณน้าคะ?” เจียงชั่นยิ้มให้อย่างไร้เดียงสา เพื่

ฮั่วจือสิงกลับไปที่สิงหยวน ก็พบว่าฟู่ซิ่วหยูกลับมาแล้วเขาจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปทักทายผู้เป็นแม่ “ชอบห้องนี้ไหมครับ?”“ชอบมากเลยล่ะจ้ะ”ฟู่ซิ่วหยูเพิ่งชงกาแฟ ภายในห้องจึงมีกลิ่นหอมของกางแฟจาง ๆเธอจิบกาแฟที่ถือ ในขณะที่มองไปรอบ ๆ ห้องที่กว้างขวาง หน้าต่างบานสูงจรดเพดานสามารถเปิดออกไปเห็นวิวของภูเขา การตกแต่งดูมีรสนิยมและหรูหราฟู่ซิ่วหยูนั่งลงบนโซฟาขนแกะนุ่ม ๆรู้สึกดีจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เลยก่อนจะเริ่มคิดถึงหยิ่นเหวินซีอย่างควบคุมไม่ได้ ถ้าตอนนี้เธอมีลูกสาวที่ทั้งใส่ใจและกตัญญูมากแบบนั้น ห้อง ๆ นี้ก็คงจะอบอุ่นขึ้นมาเป็นกอง...“แม่” ฮั่วจือสิงสังเกต “เป็นอะไรไปครับ?” คนฟังจึงถอนหายใจออกมาแล้วมองเขาด้วยท่าทีผิดหวังเล็กน้อยฮั่วจือสิงสังเกตเห็นร่างกายที่สั่นเทาจึงเอ่ยถามขึ้นมา “หนาวหรือเปล่า?”“เอาล่ะ” ฟู่ซิ่วหยูกระชับผ้าคลุมไหล่ “แม่อยู่อังกฤษมานาน แต่ก็ยังปรับตัวเข้ากับสภาพอากาศแบบนี้ไม่ได้”“เดี๋ยวผมให้คนมาปรับอุณหภูมิไว้ให้”ไม่ผิดที่จะพูดแบบนี้วันนี้เธอบังเอิญไปเจอฉากซึ้งระหว่างแม่และลูกสาวมา เมื่อได้ยินคำพูดจากลูกชายเธอก็รู้สึกเย็นขึ้นมา“วันนี้

“เด็กน้อย...” มีรอยยิ้มอยู่ในแววตาของคนมอง ยิ่งมองฟู่ซิ่วหยูก็ยิ่งชอบเธอมากขึ้นเรื่อย ๆเจียงชั่นหันไปด้านข้างเพื่อให้เธอเดินเข้ามา และหยิ่นเหวินซีก็ตกตะลึงทันทีที่ได้เจอกันอีกครั้ง“คุณน้ามาเยี่ยมค่ะแม่”หยิ่นเหวินซีเงียบไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าเจียงชั่นยืนอยู่ข้าง ๆ เธอก็ยิ้มให้ “ไปซื้อของเถอะจ้ะ แม่ขอคุณกับน้าเขาสักพัก”เจียงชั่นเม้มปากแล้วยืนนิ่ง“ไม่ต้องห่วง” ผู้เป็นแม่จึงต้องโบกมือไล่ “เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของแม่เอง”เจียงชั่นพยักหน้า แต่ก่อนที่จะเดินจากไปเธอก็กำชับกับแม่ว่าให้โทรหาเธอให้เร็วที่สุด หากเกิดอะไรขึ้นฟู่ซิ่วหยูเห็นอย่างนั้นก็มีหลากหลายอารมณ์ในแววตาของเธอ“อิจฉางั้นเหรอ?” หยิ่นเหวินซีเลิกคิ้วถาม ในขณะที่ยกชาขึ้นมาดื่มด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ “ฉันเห็นตั้งแต่ในนิทรรศการแล้วล่ะว่าเธออิจฉาที่ฉันได้ลูกสาวน่ะ”ฟู่ซิ่วหยูกลอกตาชอบแดกดันเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิดช่างเถอะ เธอก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว“ใช่น่ะสิ มีลูกสาวนับว่าเป็นเรื่องดี” ฟู่ซิ่วหยูหัวเราะเบา ๆ “แต่ต้องจับตาดูลูกสาวให้ดี อย่าให้เดินไปในเส้นทางเดียวกับที่เธอเคยเดิน”“ฟู่ซิ่วหยู เธอ...!”ยังคง