บททั้งหมดของ สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: บทที่ 281 - บทที่ 290

ฮั่วจือสิงเหลือบมองเขา แล้วพูดออกมาอย่างเย็นชา “ถ้าพูดดีไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด!”ลู่หลีซานอ้าปากหัวเราะออกมา ไม่มีทางที่จะหุบได้เลยและก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ฮั่วจือสิงกับเนี่ยซินถึงได้มีความเป็นอริกัน… อันที่จริงแล้วเขาก็ไม่ควรที่จะพูดออกมาแบบนี้ ควรจะพูดว่า ผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้เจียงชั่นดูไม่เข้าตาเข้าไปเสียหมดมากกว่า“เอาล่ะ เอาล่ะ!” ลู่หลีซานตบไหล่ของเขา “เจียงชั่นเพียงแต่สัมภาษณ์เขาครั้งเดียวก็เท่านั้น พบหน้ากันเพราะทำงานเท่านั้น นายคงจะไม่ได้ใจแคบถึงขั้นนั้นหรอกใช่ไหม?”“ฉันเปล่าใจแคบ” เขาปากแข็ง ก่อนจะดื่มเหล้าเข้าไปอึกใหญ่“ทั้งหมดเขียนอยู่บนหน้าแล้ว ยังจะพูดว่าไม่มีอีก” ลู่หลีซานหัวเราะออกมาเบา ๆ “นายลองดูว่าแบบนี้จะได้ไหม? นายช่วยฉันนัดเนี่ยซิน ฉันจะทำให้เขาอับอายในงานเลี้ยง!”คราวนี้สีหน้าของฮั่วจือสิงถึงได้ค่อย ๆ ดูดีขึ้นมา ชายหนุ่มทั้งสองคนมองสบตากัน ขณะเดียวกันก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา “ฉันเป็นคนใจแคบขนาดนั้นเชียวเหรอ?” ฮั่วจือสิงทิ้งคำพูดถัดมาเอาไว้ ก่อนจะหันไปหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาผู้จัดการเห่า“คิดวิธีนัดเนี่ยซินเสียหน่อย เชิญเขาให้ไปงานเลี้ยงของประธานลู่ ในตอ

ฮั่วจือสิงค่อย ๆ เดินเข้าไปในสายตาของนักแสดงหลายคนนักแสดงเหล่านั้นเดิมทีเพียงแค่ต้องการจะพักผ่อนที่นี้ ไม่คิดเลยว่าจะเห็นเนี่ยซินจะเล่นไพ่อยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งทุกคนแอบกระซิบกระซาบกันตรงประตู จนกระทั่งฮั่วจือสิงปรากฏตัวออกมา พวกเขาถึงได้รู้สึกขึ้นมาได้ราวกับว่าที่นี้จะมีความกดอากาศต่ำอย่างรุนแรงปกคลุมที่นี้เอาไว้ ทำให้เขาหายใจไม่ออกท่าทีของฮั่วจือสิงดูเย็นชา รอยยิ้มส่งไปไม่ถึงดวงตา“ชั่นชั่น ไพ่นี้ออกผิดแล้ว” เขาพูดเสียงแผ่วเบา เดินไปยังข้างกายเจียงชั่น แล้วดึงไพ่อีกใบในมือเธอออกมา “ควรจะออกใบนี้!”เจียงชั่นตะลึงไป จากนั้นก็หัวเราะออกมา จากนั้นก็กลับไปเป็นผู้หญิงคนนั้นที่ทั้งดวงตาเต็มไปด้วยเขาฮั่วจือสิงลูบผมของเธอภาพฉากอันใกล้ชิดนั้นตกไปอยู่ในสายตาของคนอื่น ทำให้ผู้คนอดคาดคิดถึงไม่ได้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเนี่ยซินขมวดคิ้วออกมา ดาราที่อยู่ตรงประตูก็พากันมองสบตากันอย่างนิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาลู่หลีซานรีบเข้ามา เมื่อเห็นเหตุการณ์เข้า ทันใดนั้นก็เข้าใจขึ้นมาได้“ท่านสามมาแล้วเหรอ?” เขาก้าวออกไปตบมือลงที่ฮั่วจือสิง “หากว่าไม่ชอบความครื้นเครงแล้วละก็ ฉันจะให้คนจัดการห้

“มีอะไรที่คุณอยากจะทำที่สุดไหม?” ริมฝีปากอุ่นแนบที่ข้างหู ด้วยน้ำเสียงที่เย้ายวนมีเสน่ห์ ทำให้หัวใจของคนฟังเต้นรัว ก่อนที่แก้มจะเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีเจียงชั่นพิงตัวลงหาเขาอย่างนุ่มนวล“สิ่งที่ฉันอยากทำที่สุด...ก็คือการกอดคุณเอาไว้แบบนี้”ได้ยินอย่างนั้นฮั่วจือสิงก็ตะลึงและรู้สึกมีความสุขในเวลาเดียวกันเขารู้ดีว่าเธอขี้อายและสิ่งต่าง ๆ ก็จะต้องใช้เวลาก่อนที่เขาจะตอบอย่างเชื่องช้า “แล้วหลังจากกอดแล้ว อยากทำอะไรอีก?”“คะะ?” ดวงตากลมมองเขาด้วยความสับสน“ก็เมื่อก่อนเรา” เขาสัมผัสใบหน้าสวยแล้วหัวเราะเบา ๆ “ที่บ้านของเรา...คุณจะชอบกอดผมตอนที่อยู่ตรงไหนล่ะ?”เห็นได้ชัดว่าเจียงชั่นจงใจไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด “อ๋อ ก่อนหน้านี้น่ะเหรอคะ ฉันก็กอดคุณที่ระเบียงบ่อย ๆ กอดเสร็จเราก็จะดูดาวด้วยกัน”“.....”“ยังไงก็เถอะฮั่วจือสิง” เธอหัวเราะ “ตอนนี้ฉันอยากดูดาวมากจริง ๆ ไปดูด้วยกันได้ไหมคะ?”ชายหนุ่มตะลึงแม้จะมีความลังเล แต่เขาก็คลี่ยิ้มออกมา“ก็ได้ ไปดูดาวกันดีกว่า” เสียงที่ตอบฟังดูน่ารักเจียงชั่นจึงแอบยิ้ม แสดงให้เห็นถึงความเจ้าเล่ห์เล็ก ๆ ของเธอทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า อากาศใน

ลุงเฉินเองก็ซื่อสัตย์ต่อเธอมาก เขาจึงไม่มีอะไรที่ต้องปิดบัง แต่ก็ไม่ได้พูดมากอะไรเพียงแต่เล่าสถานการณ์ปัจจุบันของฮั่วจ่านเฮ่อและฮั่วจือเหยียนให้ฟังเท่านั้นฟู่ซิ่วหยูนึกถึงว่าฮั่วจือสิงจะต้องอยู่นอกคฤหาสน์ตระกูลฮั่ว แทนที่จะเข้าไปในสิงหยวนตามที่ตั้งใจไว้ เธอตัดสินใจที่จะไปจัดการกับฮั่วจือเหยียนก่อน“ลุงเฉิน” เธอหัวเราะ “พอดีว่าฉันมามีของขวัญมาให้นายน้อยคนโต ลุงเฉินช่วยพาฉันไปหาเขาทีนะ”.....ในตอนนี้ที่เหยียนหยวน ฮั่วจือเหยียนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาแล้วก่นด่าฮั่วจือสิงที่ชายหนุ่มไล่พ่อของเขาออกมาเจียงเหยาหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาจากพื้นทีละชิ้นแล้วส่องกระจก ก็พบกับร่องรอยบาดเจ็บทั่วทั้งร่างกาย เธอรู้สึกโกรธและเจ็บปวดในเวลาเดียวกันเธอรู้ดีว่าในสายตาของฮั่วจือเหยียนเธอสามารถเป็นคนที่เข้าออกที่นี่เมื่อไหร่ก็ได้ แต่เธอก็ไม่กล้าทำให้เขาขุ่นเคืองใจอย่างแรกคือเธอเกรงกลัวต่ออำนาจของตระกูลฮั่ว อีกอย่างคือเธอใฝ่ฝันที่จะเข้ามาเป็นสมาชิกของตระกูลฮั่วได้อย่างสง่าผ่าเผย แม้ว่าฮั่วจือเหยียนจะไม่ใช่สามีที่ดีสำหรับเธอ แต่ตราบใดที่เธอมีฐานะทางสังคมเคียงข้างกับเขา เท่านั้นเธอก็รู้สึกพอใจแล้วเธอจึงเดินเข

เจียงเหยานิ่งเฉยเพราะสมองว่างเปล่าต่อหน้าฟู่ซิ่วหยูแล้ว เธอก็เหมือนหนูที่กำลังเผชิญหน้ากับแมว หญิงสาวพยักหน้าอย่างใจลอยไม่รู้ตัวว่ากำลังพูดอะไร “ฉะ..ฉันนามสกุลเจียงค่ะ ฉัน..”“อ๋อ คุณเจียง?” ฟู่ซิ่วหยูหัวเราะเบา ๆ “ร้ายไม่เบาเลยนะที่หลอกล่อฮั่วจือเหยียนได้แล้วยังปั่นหัวลูกชายฉันด้วยน่ะ”“ว่าไงนะครับ?” ฮั่วจือเหยียนเลิกคิ้วแล้วหัวเราะ “เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า? ผู้หญิงคนนี้ตามผมมาเอง อย่าพูดถึงลูกชายป้าเลย”“หุบปาก!”ฟู่ซิ่วหยูโกรธมากจนหยิบไม้กอล์ฟขึ้นมาขว้างใส่ฮั่วจือเหยียนฮั่วจือเหยียนไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเอาจริง จึงไม่ทันได้หลบ ไม้กอล์ฟจึงลอยมาฟาดเข้าที่น่องของเขาอย่างแรง ความเจ็บปวดปะทุขึ้นมาอย่างฉับพลันทันที“ให้ตายเถอะ! ป้ากล้าดียังไงมาทำร้ายกันแบบนี้น่ะ...”“โอ๊ย!”เพราะแบบนี้เขาจึงถูกทุบเข้าที่หัวอีกครั้งฟู่ซิ่วหยูได้สายดำด้านเทควันโดมาตั้งแต่ยังเด็ก แม้อายุจะมากขึ้นแต่เธอก็สามารถจัดการกับฮั่วจือเหยียนได้อย่างง่ายดายเมื่อนึกถึงแผนการที่ทั้งสองกำลังจะทำร้ายลูกชาย เธอก็โกรธมาก ความโกรธนี้ไม่เพียงแต่มาลงที่ฮั่วจือเหยียนเท่านั้น แต่เจียงเหยายังโดนหางเลขไปกับเขาด้วย เจียงเห