บทที่ 300

แววตาของหยิ่นเหวินซีกะพริบเล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่นานฟู่ซิ่วหยูก็รู้ตัวแล้วโพล่งออกมา “หรือว่าเป็นสูตรยาพวกนั้น?”

เธอรู้ดีว่าบรรพบุรุษของตระกูลหยินเคยเป็นหมอในราชสำนักมาก่อน สิ่งนี้จึงเป็นสิ่งที่สืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น ต่อมาก็ได้มีการพัฒนาสูตรยาด้วยสมุนไพรท้องถิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของเมืองหนานหยางแล้วก็ยังคงใช้อยู่จนถึงปัจจุบัน

หยิ่นเหวินซีพยักหน้า รู้สึกสับสนภายในใจ

ฟู่ซิ่วหยูจึงเหลือบมอง “สูตรยาพวกนั้นควรจะเป็นของเธอนะ! ถ้ารั่วหงมอบให้นั่นก็เท่ากับว่าเขามอบให้เจ้าของเดิม ยังคิดถึงเขาอยู่อีกเหรอ?”

“สูตรยาไม่ใช่ของฉัน” หยิ่นเหวินซีพูดเบา ๆ “สูตรยาก่อนหน้านี้ของตระกูลหยินโดนทำลายไปแล้ว”

“ต่อมาปู่ก็ได้อุปถัมภ์นักศึกษาแพทย์คนหนึ่ง ซึ่งก็คือพ่อของหยินรั่วหง เขาเป็นมือขวาของตระกูลมาโดยตลอด สูตรยา...ได้รับการพัฒนาโดยพ่อของเขาเอง”

“ตอนนั้นยาทั้งชุดนั้นได้รับความนิยมอย่างมาก แต่...ตั้งแต่ที่ฉันออกมาจากตระกูลหยิน ยาทั้งหมดที่ถูกผลิตโดยตระกูลหยินก็ถูกเปลี่ยนทั้งหมด”

ฟู่ซิ่วหยูสะดุ้ง “เพราะว่าสูตรยาอยู่ที่เธองั้นเหรอ? ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นสิ...หยินรั่วหงเองก็น่าจะจำสูตรยาได้แล้วนะ”

ทันใดนั้นบร