บทที่ 302

เจียงชั่นคิดว่าใกล้จะพักเที่ยงแล้วเขาก็คงจะไม่ยุ่งมากนัก แต่กลับไม่รู้เลยว่าการประชุมที่น่ากลัวเหมือนราวพายุทางด้านปลายสายนั้นเพิ่งจะจบลง

ทว่าเมื่อได้ยินเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลนี้ หัวใจของฮั่วจือสิงก็ละลายลง อารมณ์อันรุนแรงนั้นก็จางหายไป

เขายิ้มออกมาเล็กน้อย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรัก

เจียงชั่นเมื่อได้ยินทางปลายสายนั้นไม่มีความเคลื่อนไหวใด รออยู่ครู่หนึ่งก็ถามออกมาอย่างว่าง่าย “คุณ…กำลังยุ่งอยู่ไหม? ฉันรบกวนคุณหรือเปล่า?”

เขาพูดเสียงกระซิบ “ไม่”

“ถ้าอย่างนั้นคุณทำอะไรอยู่?”

“อยากฟังความจริงไหม?” ชายหนุ่มยิ้มออกมา

“แน่นอน!”

“คิดถึงคุณ”

เพียงแค่คำสั้น ๆ สามคำนี้ ทำให้แก้มของเจียงชั่นแดงขึ้นเล็กน้อย มือเล็ก ๆ กำโทรศัพท์เอาไว้ นิ้วมือบีบโทรศัพท์อย่างกระสับกระส่าย

“คุณล่ะ?” เขาเองก็ถามออกมา “คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

เจียงชั่นพูดเสียงอ่อนโยน “ฉันเองก็คิดถึงคุณอยู่”

ฮั่วจือสิงยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ความมืดมนเมื่อครู่นี้ถูกพัดพาออกไปจนหมด

คนเหล่านั้นที่อยู่ในห้องประชุมต่างก็พากันหันไปมองยังฟางฮั่นราวกับว่าเห็นผีกันกลางวันแสก ๆ อย่างไม่ได้นัดหมาย ฟางฮั่นขยิบตาให้พวกเขา ทำท่าทีหมดหนทางอ