All Chapters of สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Chapter 251 - Chapter 260

สีหน้าหยิ่นเหวินซีซีดขาว ทั่วทั้งกายสั่นเทาดวงตาของเธอแดงก่ำ จ้องมองไปยังเจียงหมิงหย่วนราวกับว่าเจอผีเสียอย่างนั้นในปีนั้นเขารับเธอไว้ไม่ผิดแต่เขาก็ทำลายเธอ! ทำให้เธอคิดว่าเจียงชั่นคือลูกสาวของเขา…อีกเพียงนิดเธอก็เกือบจะไม่ต้องการลูกสาวของตัวเองแล้ว!ความทรงจำช่วงวัยเยาว์ทะลักเข้ามาในจิตใจของหยิ่นเหวินซีราวกับน้ำท่วมความเจ็บปวดและมืดมนในอดีต เป็นรอยแผลที่เธอไม่อยากจะเปิดเผยออกมาอีกในชีวิตนี้…“หรือว่าเธอยังคิดถึงผู้ชายคนนั้นอยู่อีกเหรอ?” เจียงหมิงหย่วนเย้ยหยันออกมา “เขาแต่งงานมีลูกไปแล้ว ไม่ต้องการเธอไปนานแล้ว! เขาครอบครองตระกูลหยิ่น หลอกใช้เธอจนบรรลุเป้าหมายแล้วก็โยนเธอทิ้งไว้ข้างทาง!”“พอแล้ว!” หยินเหวินซีปิดหูแล้วส่งเสียงกรีดร้องออกมา“บนโลกใบนี้คนที่ดีกับเธอ ก็มีเพียงแค่ฉัน!” ใบหน้าของเจียงหมิงหย่วนแทบจะดูบิดเบี้ยวไป “หยิ่นเหวินซี! เจียงกรุ๊ปต้องการจะเปิดตลาดใหม่ หากว่ายาชนิดนี้พัฒนาไปจนสำเร็จ ถ้าอย่างนั้น…”“ไม่มีทาง!” หยิ่นเหวินซีคำรามออกมาอย่างดุร้าย “นายไม่ต้องแม้แต่จะคิดไป! ของสิ่งนั้นฉันทำลายมันไปแล้ว ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในมือฉัน ไม่เพียงแต่นายจะไม่ได้มันไป ตระกูลหยิ่น

“มีเรื่องอะไรกัน?” เจียงชั่นตะลึงไปฮั่วจือสิงกุมมือเธอไว้เบา ๆ“คุณจะต้องยกเลิกการแต่งงานระหว่างคุณกับกู้หม่างทันที” เขามองยังเธอ “เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นกังวลไป ผมมีวิธี”“และยังมีอีกเรื่องหนึ่งก็คือ…” เขายิ้มออกมา “ขอให้คุณเจียงช่วยรับโครงการที่ดินตรงชานเมืองตะวันตกของหยางเฉิงนี้ไป ทำให้ที่ดินแห่งนี้เพิ่มมูลค่าเชิงพาณิชย์มากยิ่งขึ้น!”“อะไรนะ?” เจียงชั่นส่ายหัวอย่างตื่นตระหนก “ไม่ได้ ฉันไม่เข้าใจอะไรเลย!”“ไม่มีใครเข้าใจอะไรมาตั้งแต่เกิดหรอก” ฮั่วจือสิงพูดออกมาเสียงเบา “เริ่มต้นลงมือไปพลางพร้อมกับเรียนรู้ไปด้วย ไม่นานก็จะติบโตได้อย่างรวดเร็ว”“แต่ว่า…”“ชั่นชั่น” เขาพูดออกมาอย่างชัดเจน “คุณทำได้”เจียงชั่นกัดริมฝีปาก ก้มหน้าหลับตาลงความรู้สึกนี้แปลกประหลาดมาก บางทีอาจจะเป็นเพราะปมด้อยในใจ ทำให้เธอมักจะรู้สึกว่านี่เป็นเหมือนของขวัญที่ได้มาจากเขาอย่างไรก็ตามก่อนหน้านั้นที่เขายังไม่ใช่ฮั่วจือสิง ก็มอบมรดกตกทอดของครอบครัวให้เธอทั้งหมด แม้แต่บัตรเงินเดือนก็ยังมอบให้เธอ มอบร้านกาแฟให้กับเธอ…เธอไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้เลยเจียงชั่นดึงมือออกจากฝ่ามือเขาเงียบ ๆ ใบหน้าเผยความโศกเ

เจียงชั่นดูแลผู้เป็นแม่อยู่ที่ข้างเตียง แต่อาการของหยิ่นเหวินซีกลับไม่ดีขึ้นเลยเพราะความยุ่งยากจากเจียงหมิงหยวนและเจียงเหยา การรักษาจากครั้งก่อนจึงแทบจะไร้ประโยชน์เจียงชั่นมองท่าทางที่สิ้นหวังของแม่ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ทว่าก็ทำได้เพียงให้กำลังใจก็เท่านั้นเสิ่นเซียวได้ปรึกษากับหมอที่เคยรักษาหยิ่นเหวินซีและปรึกษากับจิตแพทย์เฉพาะทาง พวกเขาต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าควรจะให้เธอพักอยู่ที่อื่นก่อน“เจียงชั่นบางทีการเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมอาจจะช่วยให้อาการของคุณป้าดีขึ้น” เสิ่นเซียวเอ่ย “ผมได้ลองศึกษาจากหลาย ๆ เคสแล้ว ส่วนใหญ่อาการพวกเขาจะคล้ายคลึงกัน และร่างกายจะฟื้นตัวได้เร็วถ้าได้ลองปรับเปลี่ยนสภาพแวดล้อมดู”“คุณป้าเองก็คงจะมีประสบการณ์ที่ไม่ดีที่เจียงโจว ถ้าหากว่ายังให้อยู่ที่นี่ต่อคงไม่เป็นผลดี ต้องลองเปลี่ยนสถานที่แล้วให้มีวิถีชีวิตที่แตกต่างออกไปเลย”เจียงชั่นถอนหายใจเบา ๆ เมื่อนึกถึงคำพูดของฮั่วจือสิงในวันนั้นหรือว่าจะต้องไปหยางเฉิงกับเขาจริง ๆ ?“ชั่นชั่น..” หยิ่นเหวินซีลืมตาขึ้นด้วยร่างกายที่อ่อนล้า เธอพยายามลุกขึ้นนั่งโดยมีเจียงชั่นรีบเข้าไปช่วยพยุงตัวและวางเบาะเอาไว้ให

เมื่อปีที่แล้ว“คุณไม่ได้บอกเหรอว่าอยากจะกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง?” เจียงชั่นตอบเบา ๆ “ตอนนี้เมื่อปีที่แล้วเป็นวันที่เราแต่งงานกัน”ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบกัน ท่ามกลางฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก เจียงชั่นสวมชุดแต่งงานสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนมาถึงยังหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนั้นหมอดูบอกว่าสภาพอากาศแบบนั้นมันเป็นลางที่บอกว่าชีวิตการแต่งงานจะไม่ราบรื่นและมีความสุขแต่ก็คาดไม่ถึงที่ทั้งสองกลับใช้ชีวิตร่วมกันได้เป็นอย่างดีหัวใจของฮั่วจือสิงสั่นไหว ก่อนจะค่อย ๆ โน้มตัวเข้าไปที่เตียง อาศัยแสงสว่างน้อยนิดมองมือขาวนุ่มที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มก่อนที่เขาจะตัดสินใจยื่นมือออกไปจับ แม้เจียงชั่นจะชักมือกลับแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงที่มีมากกว่าของเขาได้ สุดท้ายเธอก็ต้องยอมแพ้แล้วปล่อยให้เขาจับมือตัวเองอยู่เงียบ ๆฝ่ามือใหญ่ที่นุ่มและอบอุ่นให้ความรู้สึกปลอดภัยกับเธอเสียงทุ้มมีเสน่ห์ส่งออกมาท่ามกลางความมืด“เรากลับไปอยู่ในช่วงเวลาในตอนนั้นแล้วมาทำความรู้จักกันใหม่อีกครั้งนะ”“ผมชื่อฮั่วจือสิง แม้ว่าครอบครัวของผมจะร่ำรวยมีเงินแต่ผมกลับไม่ได้เป็นคนมีอนาคตอะไร ผมแค่อยากจะปกป้องภรรยาของผมแล้วขอให้เธอ

เจียงชั่นตกใจและยืดตัวขึ้น ไม่รู้ว่าควรจะวางมือเล็ก ๆ นั้นไว้ที่ไหนฮั่วจือสิงนั่งลงข้างเธอ เขาหยิบขนมปังมาโยนให้นกพิราบก่อนจะหันมายิ้มให้“อารมณ์เสียเหรอ?”เจียงชั่นก้มหน้าเล็กน้อย เขารู้ได้ยังไง?“ดูเหมือนผมจะยังไม่ได้เล่าเรื่องวัยเด็กตัวเองให้คุณฟัง”ฮั่วจือสิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สงบ “พ่อกับแม่ผมหย่ากันตั้งแต่ผมยังเด็ก ๆ แม้จะอยู่กับพ่อ แต่ก็ต้องตามแม่ไปที่อังกฤษอยู่บ่อย ๆ”“แม่เป็นคนที่เข้มแข็งมากแล้วก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้ ผมก็เลยเติบโตมาแบบที่ไม่อ่อนแอ ในตระกูลฮั่วปู่ตั้งใจเลี้ยงและฝึกฝนผมมาเพื่อให้เป็นทายาทสืบทอด ทุกสิ่งอย่างไม่ว่าจะการกิน การเดิน ทุกท่าทางมักจะถูกควบคุมอย่างเคร่งครัดอยู่เสมอ...”“ไม่ใช่แค่นั้น แต่ยังต้องพร้อมที่จะสู้และต่อกรกับใครก็ได้ในตระกูล”“ยิ่งปู่แสดงความชื่นชอบและให้ค่ากับใครมากเท่าไร คนคนนั้นก็จะตกเป็นเป้าหมายของการวิพากษ์วิจารณ์ เป็นเป้านิ่งสำหรับทุกคนเลยล่ะ” มุมปากของฮั่วจือสิงยกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มที่แสดงออกดูขมขื่นและไม่เห็นคุณค่าในตัวเองหัวใจของเจียงชั่นตึงเครียดขึ้นมา ในเวลานั้น...เขาก็คงเป็นเพียงเด็กอายุหกหรือเจ็ดขวบเท่านั้น“ผมใช้เวลาส่วนให