All Chapters of สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด: Chapter 241 - Chapter 250

หลินอวี่ฉิง “...”คนที่มุงดูอยู่ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น หากไม่ใช่สายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาก็เป็นคุณป้าที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มยังมีคนอีกไม่น้อยที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบันทึกวีดีโอ แล้วหัวเราะกระซิบกระซาบออกมา “ก่อนหน้านั้นมักจะได้ยินคนพูดว่าคุกเข่าบนกระดานซักผ้า ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้เห็นคนคุกเข่าลงบนกระดานให้ภรรยาจริงๆ!”“ฮาฮาฮา…”แก้มของหลินอวี่ฉิงเห่อร้อนเหมือนมีไข้ แทบอยากจะมุดเข้ารูนั้นไป“ลู่หลี่ซาน! นาย กลางวันแสก ๆ นายมาบ้าอะไรกัน!”“รีบลุกขึ้นมา ไม่ต้องคุกเข่าแล้ว!”ขณะที่พูดเธอก็คิดที่จะดึงเขาขึ้นมาใครจะรู้ว่าชายหนุ่มจะตะเบ็งเสียงดังออกมา “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”“วันนี้ไม่ว่าใครก็ตามมาทำให้การที่ยอมรับความผิดกับภรรยาล่าช้าแล้ว คนนั้นก็คือศัตรูของลู่หลี่ซาน! ฉันลู่หลี่ซานในวงการยังถือว่ามีสถานะอยู่บ้าง หากว่าใครคิดจะเป็นศัตรูกับฉันแล้ว ฉันจะ…”“โอ้ย!”ยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกหลินอวี่ฉิงบิดหูเข้าลู่หลี่ซานถึงแม้ว่าจะแสดงออกมาว่าเจ็บปวด แต่ดวงตาที่มองไปทางหลินอวี่ฉิงนั้นกลับเต็มไปด้วยความอ่อนหวานลูกน้องที่อยู่ด้านหลังนั้นในที่สุดก็ทนไม่ไหว ทยอยพากันหัวเราะออกมา“นายข

ในตอนที่ฮั่วจือสิงกลับมาถึงบ้านนั้นก็ได้ยินเสียงน้ำไหลออกมาจากห้องน้ำหัวใจเขาบีบรัด แล้วก็ไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวใด ทำได้เพียงยืนอยู่เงียบ ๆ ตรงนั้นเขาคิดถึงคำพูดที่เสิ่นเซียวเคยพูดออกมา พฤติกรรมผิดปกติเหล่านี้ของเจียงชั่น เรียกว่าเกิดจากความตึงเครียดหลังจากเกิดอาการสะเทือนใจ“อาการเธอยังถือว่าค่อนข้างเบาอยู่” เสิ่นเซียวบอกเขา “ทางที่ดีที่สุดคือให้คำปรึกษาทางจิตใจเพื่อแก้ไขปัญหา ทว่า…คนที่แก้ไขได้นั้นต้องเป็นตัวคุณเองเพราะปัญหามันเกิดมาจากตัวคุณ เช่นนั้นคุณคือหมอทางจิตวิทยาที่ดีที่สุด”ฮั่วจือสิงสูดลมหายใจเข้าลึกเขาอยากจะเป็นคนที่ช่วยเหลือเธอมาก แต่เจียงชั่นไม่ยอมให้โอกาสเขาเข้าใกล้เลยและก็เป็นในตอนที่ประตูห้องน้ำเปิดออก เจียงชั่นเดินห่อผ้าเช็ดตัวออกมาห้องน้ำ จู่ ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมาสบสายกับเขา เธอตกใจจนส่งเสียงร้องออกมา“ชั่นชั่น…”เขายังไม่ทันได้พูดออกมา เจียงชั่นก็ก้มหัวลงแล้วรีบเข้าห้องนอนไปปิดประตูแน่นประตูบานนั้นเหมือนว่าจะแยกพวกเขาทั้งสองคนเอาไว้เป็นสองโลกผ่านไปครู่หนึ่ง เจียงชั่นเปิดประตูออกเป็นรอยแยกเล็ก ๆ ลอบมองเขา มองเขาที่เก็บกวาดอยู่ในห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ นั่น เก

ไม่นานเกี๊ยวกุ้งชามหนึ่งก็ถูกนำมาให้เจียงชั่นขยับช้า ๆ เบา ๆ โดยใช้ช้อนเล็ก ๆ กวนอาหารในชาม เกี๊ยวนึ่งที่มีกลิ่นหอมของกุ้งและสาหร่ายทะเลยังคงลอยเข้าไปที่จมูกของฮั่วจือสิงเขามองเธออีกครั้ง แต่เธอไม่มองเขาเลยหัวใจของเขารู้สึกเหมือนตกลงก้นเหวอย่างไรก็ตามไม่นานนักเจียงชั่นก็ลุกขึ้น หยิบชามเปล่ากลับมา เธอเลือกเอาผักชีออก แล้วเทเกี๊ยวกุ้งกว่าครึ่งลงไปในชามเปล่าจากนั้นเธอก็ดันชามไปตรงหน้าเขา นานกว่าจะพูดออกมาจากลำคอเบา ๆ สองคำ “กินเถอะ”ฮั่วจือสิงตะลึงไป จากนั้นก็ยิ้มออกมา นี่เป็นคำพูดแรกที่เธอพูดกับเธอหลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาลหัวใจของเขารู้สึกที่จะตื่นเต้นขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ตัวเขานึกถึงในตอนที่เธอชวนเขาไปทานอาหารที่โรงแรมตี้หาวในครั้งนั้น ทั้ง ๆ ที่มีเงินติดตัวไม่มากนัก แต่กลับตอบรับทุกคำขอของเขา แทบจะกัดฟันสั่งข้าวผัดล็อบสเตอร์มาจานหนึ่ง รอเมื่อยกข้าวผัดล็อบเตอร์มา เธอก็แบ่งกว่าครึ่งหนึ่งให้เขาเช่นนี้ ตัวเองแทบจะไม่ได้กินเลยจู่ ๆ ฮั่วจือสิงก็รู้สึกว่าถึงแม้ว่าวันหนึ่งเขาจะต้องตกไปเป็นขอทานขออาหาร แต่หญิงสาวคนนี้ก็ไม่มีทางทิ้งเขาเธอแม้แต่คนที่ติดคุกก็ยังยอมรับได้ แล้วทำไมจะ

เหล่าผู้ถือหุ้นเมื่อเห็นข้อมูลนี้ต่างก็พากันประหลาดใจ แผนธุรกิจละเอียดและครอบคลุมเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังมีเงินทุนที่เพียงพอจากสองบริษัทอย่างตงหมิงและเหลยอัน!ตงหมิงและเหลยอันเข้าตลาดหลักทรัพย์แล้ว เดิมทีที่เงียบๆ ไม่มีข่าวคราวใด จู่ ๆ ก็กลายเป็นม้ามืดในตลาดหุ้น เติบโตแตะขีดจำกัดกันอย่างต่อเนื่องทุกคนต่างก็ไม่คาดคิดว่าเจ้านายใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังทั้งสองบริษัทจะคือท่านสามฮั่ว!“หากว่าจำไม่ผิดแล้ว” ฮั่วจือสิงมองไปยังฮั่วจ่านเฮ่อพร้อมยิ้มเหมือนราวกับไม่ยิ้มออกมา “สองวันก่อนนี้ลุงรองยังให้คนไปสืบข่าว ต้องการจะพบกับเจ้าของทั้งสองบริษัทนี้อยู่เลย?”“แก แก…” ฮั่วจ่านเฮ่อนิ่งอึ้งไป พูดอะไรออกมาไม่ได้แม้แต่คำเดียวนอกจากทั้งสองบริษัทนี้แล้ว ยังมีอีกหนึ่งบริษัทลงทุน ก่อนหน้านั้นเคยเข้าซื้อโครงการใหญ่ๆ หลายโครงการล้วนแต่มีเขียนเอาไว้บนเอกสาร ประวัติอันยอดเยี่ยมนั้นล้วนแต่ไม่มีใครเทียบได้ฮั่วจือสิงพูดออกมาอย่างจริงจัง “ผมได้รับคุณสมบัติในการประมูลแล้ว การชนะการประมูลนั้นก็เป็นเพียงแค่พิธีการเท่านั้น ตอนนี้ขั้นตอนการส่งมอบที่ดินตรงชานเมืองตะวันตกนั้นล้วนแต่ถูกจัดการขึ้นอย่างลับ ๆ แล้ว สามวัน

เจียงชั่นมองไปที่หน้าจออยู่ครู่หนึ่งเมื่อเปิดกล้องวีดีโอ ทางด้านนั้นเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน“กำลังทำอะไรอยู่?”เจียงชั่นไม่พูดอะไรออกมา ก็ปิดกล้องฝั่งตัวเองลง ฮั่วจือสิงไม่ได้สนใจ ยังคงยิ้มอยู่ให้เธอพร้อมน้ำเสียงแหบพร่าน่าดึงดูด“ผมกำลังเดินเล่นอยู่ในสนาม”เจียงชั่นตะลึงไป เมื่อมองไปที่่หน้าจอนั้น สนามแห่งนั้นใหญ่โตจริง ๆ ถึงแม้ว่าจะเป็นยามค่ำคืนก็สามารถมองเห็นได้ว่าตกแต่งออกมาอย่างงดงามด้านหลังของเขาเห็นเป็นภูเขาที่กระจัดกระจายอยู่ อาคารสูงตั้งตระหง่าน บางครั้งยังได้ยินเสียงน้ำพุดังขึ้นเป็นครั้งคราวที่แท้ที่นี้ก็เป็นที่ที่เขาเติบโตมาตั้งแต่เล็ก…ช่างแตกต่างจากที่เธออยู่อาศัยมากนักจู่ ๆ เจียงชั่นก็รู้สึกได้ถึงความต่ำต้อย เธอนั่งอยู่บนหน้าต่างที่ยื่นออกมา มือเล็ก ๆ คว้าเบาะที่นั่งอย่างไม่สงบนักฮั่วจือสิงไม่ได้ยินเสียงเธอเป็นเวลานาน หน้าจอเองก็มืดดำสนิท แต่เขาก็ยังคงรู้สึกสบายใจเพราะว่าเธอไม่ได้ตัดสายเขาทิ้ง เธอยังคงฟังอยู่ จากหน้าจอเขายังคงได้ยินเสียงหายใจและหัวใจเต้นของเธออยู่แค่นี้เขาก็รู้สึกเพียงพอแล้ว “ชั่นชั่น” เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ “อากาศที่เจียงโจว