All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 341 - Chapter 350

เธอลังเลและบอกว่า “ไม่มีอะไร ก็แค่ตอนที่คุณส่งฉันกลับห้อง ฉันเห็นว่าคุณไม่กลับห้อง แต่ลงมาข้างล่าง ฉันเลยสงสัยว่าคุณเป็นอะไรไหม ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดี งั้นฉันขอตัว…”เธอพูดและหันหลังเตรียมจากไปแต่อึดใจต่อมา ก็มีแขนเอื้อมมากอดเธอไว้จากด้านหลัง “งั้นพี่สาว พี่ห่วงฉันใช่ไหม?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็ถูกกลิ่นอายของอีกคนโอบล้อมไว้ และตอนนั้นเธอก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไรเป็นห่วง เธอเป็นห่วงเขาเหรอ?ความคิดของเธอสับสนวุ่นวาย เพราะว่าวันนี้เขาช่วยเธอไว้เหรอ? คืนนี้แทนที่เธอจะนึกถึงเขาในฐานะของอี้จิ่นหลี เธอก็ห่วงเขาในฐานะของ “จิน” เหรอ?หลิงอี้หรานคิดเรื่องนี้และจู่ ๆ ลมหายใจของเขาก็หอบถี่ดังเข้าหูเธอ เหมือนว่าเขาพยายามอดกลั้นเสียงร้องเอาไว้ และมือที่โอบร่างของเธอก็คลายออก…หลิงอี้หรานหันกลับไปมองก็เห็นว่าตอนนี้หน้าของอี้จิ่นหลีซีดเผือด มีเหงื่อบาง ๆ อยู่ที่หน้าผากเขา และมือข้างหนึ่งของเขาก็กุมไว้ที่ช่วงท้องด้านบนเธอนั้นรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาและจำได้ทันทีว่าเธอเคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน “คุณปวดท้องอีกแล้วเหรอ?”“เหมือนว่าพี่สาวจะยังจำอาการเก่า ๆ ของฉันได้นะ” เขาพึมพำและมีรอยยิ้มปรากฏที่มุมปากซึ่

จากนั้นหลิงอี้หรานก็บอกอี้จิ่นหลี “รอนี่ก่อนนะ ฉันจะออกไปเอายา” หลังพูดจบเธอก็รีบออกจากโถงไว้อาลัยไปอี้จิ่นหลีนอนอยู่บนโซฟา รอนี่ก่อนนะ… ตอนนั้นที่เธอรีบออกไปซื้อยาให้เขากลางดึก เธอก็พูดแบบนี้เหมือนกันได้สิ เขาจะรอ รอจนกว่าเธอจะกลับมา……หลิงอี้หรานรีบวิ่งไปจนถึงประตูรั้วเหล็ก ข้างประตูมีไฟส่องลงมา ซึ่งส่องมาที่ใบหน้างุนงงของเด็กส่งของพอดีเห็นชัด ๆ ว่าเด็กส่งของไม่คิดว่ายาจะนำมาส่งที่หน้าประตูบ้านคนร่ำรวยขนาดนี้ตอนดึก ๆ“คุณคือคนที่สั่งของหรือเปล่าครับ? คุณหลิงใช่ไหม?” หนุ่มน้อยถาม“ใช่ค่ะ ฉันเอง” หลิงอี้หรานตอบ เธอรับยามาจากมือเด็กหนุ่ม ขอบคุณเขาก่อนวิ่งกลับไปที่โถงไว้อาลัยเด็กส่งของเกาหัวและมองคฤหาสน์ขนาดใหญ่ตรงหน้า ยังคงรู้สึกอึ้ง ๆ เล็กน้อยในห้องยามรักษาความปลอดภัยของคฤหาสน์อี้ เหล่ายามต่างก็มองภาพจากกล้องวงจรปิดอึ้ง ๆ เห็นภาพของหลิงอี้หรานวิ่งออกมาจากโถงไว้อาลัยไปรับยา และก็วิ่งกลับไปตลอดทาง“ให้ตายสิ เธอออกมาได้ปลอดภัยไม่เป็นอะไรเลยเหรอ?” มีคนหนึ่งร้องออกมา“แถมยังสั่ง… อาหารให้มาส่ง?” เพราะอย่างไรพวกเขาก็มองเห็นได้ไม่ถนัด จึงเห็นเพียงแค่หลิงอี้หรานรับห่อของจากเด็

คำพูดเหล่านี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะไม่พูดเลย แต่ตอนนี้เมื่อเห็นเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าป้ายจารึกพ่อของเขา เขาก็พูดมันออกได้เลยในทันทีราวกับว่ามีแต่ช่วงเวลาที่มีเธออยู่ตรงหน้าเขาเท่านั้นที่เขาจะสามารถระบายคำพูดต่าง ๆ ที่ฝังอยู่ในหัวใจส่วนลึกของเขาออกได้“จะว่าไป เมื่อก่อนพ่อของฉันก็ได้เจอกับผู้หญิงมาไม่น้อย และคนที่สวยกว่าเขาก็มีเยอะเหมือนกัน แต่พ่อกลับเป็นผู้ชายที่โง่จริง ๆ ที่ยอมละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อผู้หญิงแบบนี้แค่คนเดียว” อี้จิ่นหลีเอ่ยพึมพำ“พ่อของคุณอาจจะไม่ได้ชอบแม่คุณเพราะความสวยของเขาหรอก คนคนหนึ่งเมื่อได้ตกหลุมรักใครขึ้นมาจริง ๆ รูปร่างหน้าตาก็อาจจะไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป และ… ต่อให้มันจะดีหรือไม่ดี แต่เขาก็ชอบไปแล้ว” หลิงอี้หรานเอ่ยอี้จิ่นหลีกะพริบตาเล็กน้อย สายตาของเขาจ้องมองไปยังใบหน้าของหลิงอี้หราน “บางที…ก็อาจจะเป็นแบบที่พี่พูด เมื่อเราชอบใครขึ้นมาจริง ๆ รูปร่างหน้าตามันก็ไม่สำคัญแล้ว…”ก็เหมือนกับที่เขาชอบเธอ เขาเข้าใจทันทีเลยว่า ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่สวยกว่าเธอ เข้าใจผู้ชายได้มากกว่าเธอ หรือผู้หญิงที่เอาใจใส่ได้มากกว่าเธอ แต่เขาแค่ชอบความรู้สึกที่เ

ท้ายสุดการโทรในครั้งนี้ก็จบลงด้วยความยากลำบาก หลิงอี้หรานเอ่ย “แม่เธอคุยอะไรกับเธอเหรอ? ดูทุกข์ทรมานอะไรขนาดนั้นกัน ถึงขั้นบอกว่าจะคุกเข่ากับแป้นพิมพ์เลยนะ”“จะอะไรได้อีกล่ะ ก็เรื่องการจับคู่น่ะสิ” ฉินเหลียนอีกลอกตาแล้วเอ่ย “แม่ฉันยังบอกอีกนะ นี่เป็นของดีที่เขาต้องไปแย่งจากแม่คนอื่นมาได้อย่างยากลำบาก จะให้ฉันไปลองนัดบอดก่อน”ฉินเหลียนอีก็ไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่แม่ของเธอคิดอยู่แม่เธอทำเหมือนกับว่าถ้าภายในสองปีเธอยังไม่สามารถแต่งงานได้ ก็จะไม่ได้แต่งงานอีกเลยตลอดชีวิตอย่างไรอย่างนั้น“งั้นเธอก็ลองไปดูก่อนสิ คิดซะว่าเป็นโอกาสไปก่อนก็ได้” หลิงอี้หรานคิดก่อนจะเอ่ย“พอเลย ตอนนี้ฉันโตพอแล้วนะ ถ้าไปนัดบอดอีก ฉันคงปวดหัวตายได้เลย” ฉินเหลียนอีอยากจะอาเจียนออกมาเป็นเลือดทุกครั้งที่แม่ผลักไสไล่ส่งให้เธอไปนัดบอด“ทำไมล่ะ ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?” หลิงอี้หรานเอ่ยถามฉินเหลียนอีมองไปยังเพื่อนสนิทของเธอ ก่อนจะเอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง “ถ้าฉันบอกว่า ตอนนี้ฉันกำลังคบกับไป๋ถิงซิ่น เธอจะแปลกใจไหม?”หลิงอี้หรานเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเองตาย “เธอคบกับไป๋ถิงซิ่น? แต่ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเธอบอกว่าเขาจะแก้

OK! ยืนยันเสร็จสิ้นฉินเหลียนอีเดินไปด้านหน้า “นี่ใช่คุณจางก่วงเทียนไหมคะ สวัสดีค่ะ ฉันฉินเหลียนอีเองค่ะ”“สวัสดีครับ” อีกฝ่ายตอบรับพร้อมกับมองเธอ“เอ่อ… ฉันอยากจะบอกคุณสักหน่อย คือฉัน…” ฉินเหลียนอีกำลังจะเอ่ยขอโทษอีกฝ่าย อย่างไรวันนี้เธอก็ไม่คิดจะออกมานัดบอดอยู่แล้ว แค่มาเพราะแม่บอกให้มาแค่นั้น ไว้เธอค่อยเลี้ยงข้าวเขาสักมื้อ แล้วก็ค่อยไปเป็นเพื่อนกันแบบธรรมดาทั่วไปก็ได้แล้วแต่เธอยังไม่ทันจะได้พูดออกไป อีกฝ่ายก็พูดขัดเธอขึ้นมาก่อน “งั้นก็ไปเดินเล่นด้วยกันก่อนก็ได้ครับ ผมเห็นว่าด้านข้างซูเปอร์มาร์เก็ตมีสวนสาธารณะเล็ก ๆ ด้วย เราไปเดินเล่นที่นั่นกันเถอะ”หา? เดินเล่นที่สวนสาธารณะ?ฉินเหลียนอีมองดูท้องฟ้าที่ตอนนี้เริ่มจะมืดแล้ว จึงก้มลงมองดูเวลา ตอนนี้ก็ 5 โมงเย็นกว่า ๆ แล้ว อีกไม่นานก็ได้เวลากินข้าวแล้ว “คุณไม่กินข้าวก่อนเหรอ?”คำพูดของเธอเป็นสิ่งที่เตือนโดยเฉพาะ เพราะแม้ว่าที่นี่จะเป็นสถานที่ที่คนพลุกพล่านไปมา เมื่อถึงเวลากินข้าว ร้านอาหารรอบ ๆ นี้หลายร้านก็อาจจะต้องต่อคิวซื้ออาหาร ถ้ารอเดินเล่นในสวนสาธารณะจนเสร็จแล้วไปกินข้าว ก็น่าจะเป็นช่วงเวลาพีคพอดี คิดว่าคงต้องรอนานเลยทีเดีย