All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 321 - Chapter 330

และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่หลิงอี้หรานต้องยิ้มขมขื่นหลังจากผ่านการสอบสัมภาษณ์ของบริษัทแห่งหนึ่งเธอคิดว่าเธอเตรียมตัวเตรียมใจมาอย่างดีแล้ว แม้แต่พนักงานขับรถของบริษัทที่ไม่มีเงินเดือนขั้นต่ำให้เธอยังยอมทำเลย แต่ก็โดนอีกฝ่ายปฏิเสธกลับมาอีกเช่นเคยหลิงอี้หรานมองเวลา นี่ก็เกือบจะเที่ยงตรงแล้ว เธอก็ได้เจอกับร้านอาหารเล็ก ๆ ริมถนน และสั่งบะหมี่มาในราคาห้าสิบบาทนี่เป็นบะหมี่ที่ถูกที่สุดในร้านแล้วและในร้านก็ยังมีทีวีเครื่องเก่าที่กำลังฉายรายการข่าวในขณะนี้ ข่าวนี้ฉายซ้ำจากเมื่อวาน หลิงอี้หรานจึงเริ่มฟังอย่างสบาย ๆ แต่เมื่อได้ยินชื่อบริษัทหนึ่งที่คุ้นเคยดังออกมาจากในรายการ เธอก็เงยหน้าขึ้นมาทันทีนี่มัน… บริษัทที่เธอมาสัมภาษณ์เป็นพนักงานขับรถในครั้งแรก เจ้าของบริษัทนั้นได้โทรไปหาอี้จิ่นหลี และบอกกับเขาเรื่องของการสัมภาษณ์ก่อนหน้านี้ อี้จิ่นหลีเคยจะเพิกถอนบริษัทแห่งนี้ออกแต่ตอนนี้… ในข่าวบอกว่าวงเงินทุนของบริษัทนี้ตอนนี้พังไปหมดแล้ว เงินทุนที่เดิมทีตั้งใจว่าจะลงทุนไปก็ถูกยกเลิกจนหมดสิ้น และเมื่อวานก็มีเหตุการณ์ผู้คนที่ลงทุนไปกับบริษัทแห่งนี้มารวมตัวกันอยู่ที่หน้าประตูบริษัทเพื่อขอเงินคืน

“จริงด้วย ฉันชื่อจัวเชียนอวิ๋นนะ เธอจะเรียกฉันว่าพี่จัวก็ได้ เธอล่ะชื่ออะไร?” เจ้าของร้ายเอ่ยถาม“หลิงอี้หราน พี่จัวเรียกฉันว่าอี้หรานก็ได้ค่ะ” หลิงอี้หรานเอ่ย ความมืดมนที่อยู่ในแววตาของเธอก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าจะหายไปในทันทีจัวเชียนอวิ๋นมองหลิงอี้หราน แววตาของเธอขยับวูบหลังจากที่หลิงอี้หรานเขียนชื่อและช่องทางการติดต่อไว้และออกไปแล้ว ก็ได้มีผู้หญิงวัย 50 ปีคนหนึ่งเดินมาอยู่ข้างจัวเชียนอวิ๋น “เมื่อกี้ลูกคุยอะไรกับคนนั้นน่ะ?”“เมื่อกี้เธอมาสมัครเป็นคนขับรถส่งอาหารให้ร้านเราน่ะ หนูรับเธอทำงานแล้วและให้เธอมาทำงานวันพรุ่งนี้” จัวเชียนอวิ๋นเอ่ย“อายุอย่างเธอมาทำงานเป็นคนขับรถเนี่ยนะ? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ปกติผู้หญิงในวัยเธอก็น่าจะหางานออฟฟิศทำมากกว่าสิ?” เงินเดือนคนขับรถของร้านค่อนข้างต่ำ หลายวันมานี้ก็มีคนอายุ 50 กว่าที่มาถามเรื่องงานนี้ แต่พอพวกเข้าเห็นว่าเงินเดือนน้อย แถมเวลาทำงานก็นาน สุดท้ายก็ไม่เลือกที่จะทำงานนี้กัน”“เพราะเธอเคยมีประวัติอาชญากรรม เคยขับรถชนคนตายน่ะค่ะ” จัวเชียนอวิ๋นเอ่ย “แต่หนูดูแล้วเธอเป็นคนดีมากคนหนึ่ง เมื่อกี้เธอก็ดีกับเสี่ยวเหยียนด้วย น่าจะไม่ใช่คนเลวอะไร

จัวเชียนอวิ๋นเอ่ย “ขอโทษด้วยนะ ปกติเสี่ยวเหยียนไม่เป็นแบบนี้เลย ดูเหมือนว่าเขาจะติดเธอเป็นพิเศษ”“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ฉันก็ชอบเสี่ยวเหยียนมากเหมือนกัน” หลิงอี้หรานเอ่ย ก่อนจะกอดเจ้าเด็กน้อยไปด้วยเด็กน้อยไม่ดิ้นอะไร กลับดูว่านอนสอนง่ายจนน่าแปลกใจ หลังจากที่หลิงอี้หรานกอดเขาไว้แล้ว ปากของเขาก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มให้หลิงอี้หรานทันทีรอยยิ้มนี้ แม้ว่าจะดูมีความขี้อาย แต่ก็มีความเอาอกเอาใจ เห็นแบบนี้แล้วหลิงอี้หรานก็อดรู้สึกเจ็บปวดใจไม่ได้ “สวัสดี เสี่ยวเหยียน” หลิงอี้หรานเอ่ย ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวของเสี่ยวเหยียนเพียงแต่เด็กน้อยคนนี้นั้นไม่ได้ยินเสียงของหลิงอี้หราน เขาไม่รู้เลยว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไร ทำได้แค่มองเธอด้วยความสงสัยแค่นั้นจัวเชียนอวิ๋นที่ยืนอยู่ด้านข้างกำลังมองไปยังภาพของลูกชายเธอและหลิงอี้หรานตอนนี้ ทันใดนั้นความโศกเศร้าบางอย่างก็แวบผ่านดวงตาของเธอ เสี่ยวเหยียน… จะเอาหลิงอี้หรานเป็นคนนั้นหรือเปล่า? ดังนั้นถึงได้ติดเธอขนาดนี้… แต่น่าเสียดาย… คนนั้นจะไม่มีวันได้เจออีกเลยตลอดกาลแล้ว“พี่จัว วันหลังพี่ช่วยสอนภาษามือให้ฉันหน่อยได้ไหม? ฉันอยากคุยบทสนทนาพื้นฐานกับเสี่ยวเหยียน” หลิง

แต่วินาทีถัดมา ท่อนแขนของเธอก็ถูกเขาคว้าเอาไว้ จากนั้นเธอก็ตัวเซเข้าสู่อ้อมกอดกว้างของอีกฝ่ายทันทีด้วยแรงของอีกฝ่ายเธอพยายามจะดันตัวออกจากอ้อมกอดของร่างสูงโดยอัตโนมัติ แต่มือทั้งสองข้างของเขากลับรวบตัวเธอไว้และกอดเธอแน่นขึ้น“พี่บอกฝันดีแบบนี้ ใครก็รู้ว่าทำแบบขอไปทีสุด ๆ !” ริมฝีปากของเขาแนบชิดกับใบหูของร่างเล็กเอ่ยก่อนจะเอ่ยเสียงเบาร่างกายของเธอแข็งทื่อไปชั่วขณะ รู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่พ่นไปยังหูของเธอ และดูเหมือนว่าร่างกายของเธอตอนนี้จะถูกปกคลุมไปด้วยลมหายใจของเขา“คุณ… ปล่อยนะ” เธอเอ่ย ใบหน้าของเธอเริ่มแดงก่ำ“พี่จะไม่คุยกับฉันหน่อยเหรอ งานใหม่วันแรกเป็นยังไงบ้าง?” เขาเอ่ย“ก็เหมือนงานส่งอาหารทั่ว ๆ ไปนั่นแหละ มีคนสั่งอาหารแล้วก็ไปส่งแค่นั้น” เธอเอ่ย รู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจที่เร็วขึ้นไม่หยุด เลือดเริ่มสูบฉีดมากขึ้นและเร็วขึ้นเช่นกัน“จริงเหรอ? งั้นวันนี้พี่ได้กินข้าวไหม?” เสียงของเขาดังก้องอยู่ข้างหูเธอ“ก็กินด้วยกันกับเจ้าของร้าน กินด้วยกันทั้งสองมื้อเลย” ใบหน้าของเธอตอนนี้ร้อนผ่าวอย่างแรง ราวกับว่าจะไหม้ไปได้เลย ความรู้สึกแปลก ๆ นี้ทำให้เธอเริ่มลนลาน ตอนนี้เธอแค่

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หลิงอี้หรานเข็นรถเข็นเข้าไปในสำนักงานใหญ่แล้ว พนักงานต้อนรับก็ได้เริ่มทักทายเธอ เพียงแค่ถามชื่อเธอเท่านั้นโดยที่เธอไม่ต้องลงทะเบียนอะไรเลย แถมยังมาช่วยเธอกดปุ่มลิฟต์อีกทั้งหมดนี้ทำให้ในหัวของหลิงอี้หรานเริ่มคาดเดาไปยังข้อสันนิษฐานเดียวที่มีอยู่ เมื่อเธอมาถึงที่อยู่ที่เขียนไว้ในใบที่อยู่การจัดส่งสินค้า ก็มีผู้หญิงร่างสูงที่สวมชุดดูมีระดับเดินมาหา “นี่คงเป็นคุณหลิงใช่ไหมคะ อาหารนี้ฉันสั่งมาเอง เดี๋ยวเอาวางไว้ตรงนี้เลยก็ได้ค่ะ ส่วนอาหารสองชุดนี้รบกวนคุณเอาไปส่งให้ที่ห้องท่านประธานทีนะคะ”ใจของหลิงอี้หรานเต้นรัว การคาดเดาในก่อนหน้านี้ ตอนนี้คำตอบเริ่มจะชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วห้องท่านประธาน… อี้จิ่นหลีเป็นประธานของอี้กรุ๊ป อย่างนั้นอาหารสองชุดนี้ก็ต้องเอาไปส่งที่ห้องทำงานของอี้จิ่นหลีเหรอ?หลิงอี้หรานหยิบอาหารสองชุดแล้วเดินตรงไปยังห้องทำงานของอี้จิ่นหลี เธอยืนอยู่หน้าประตูไม้สีเข้ม ก่อนจะสูดหายใจเข้าปอดลึก และเคาะประตูห้องสองครั้ง“เข้ามา” เสียงหนึ่งได้ดังขึ้นมาจากข้างในหลิงอี้หรานผลักประตูเปิดออก ก่อนจะเดินเข้าไป เห็นแต่อี้จิ่นหลีที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน