บททั้งหมดของ บ่วงรักนักโทษสาว: บทที่ 331 - บทที่ 340

จัวเชียนอวิ๋นบอก “เป็นอะไรไป? เธอกินไปนิดเดียวเองนะ อาหารวันนี้ไม่ถูกปากเหรอ?” สำหรับมื้อกลางวัน ทุกคนในร้านอาหารเล็ก ๆ นี้ฉวยโอกาสที่ไม่มีคนขอให้พ่อครัวทำอาหารจานผักให้สองสามจานแล้วกินด้วยกัน“เปลาค่ะ แต่ฉันน่าจะยังอิ่มอยู่ตั้งแต่ตอนเช้าที่ออกมาทำงาน” หลิงอี้หรานมองเสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ “พวกพี่ทำไมไม่กินกันล่ะคะ? พอดีฉันยังไม่หิว เดี๋ยนวฉันป้อนผลไม้ให้เสี่ยวเหยียนดีกว่าค่ะ”พอพูดแล้วหลิงอี้หรานก็หยิบแอปเปิลมาปอกเปลือก จากนั้นก็หั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ป้อนให้เสี่ยวเหยียนเด็กชายตัวน้อยอ้าปากอย่างเชื่อฟังแล้วกินแอปเปิลไปทีละคำ เขายิ้มให้หลิงอี้หรานเป็นระยะหลังจากที่ป้อนผลไม้เขาแล้ว เด็กชายก็รู้สึกง่วง เขาหาวและอ้าแขนออกทำท่าให้หลิงอี้หรานกอดหลิงอี้หรานก็อุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนและค่อย ๆ กล่อมให้เขาหลับแม้ว่าเด็กน้อยจะไม่ได้ยินเสียงฮัมเบา ๆ ของเธอ แต่มือน้อย ๆ ของเขาก็จะแตะไว้ที่ปากของเธอ เหมือนกับว่าเขาพยายามอย่างมากที่จะฟังเสียงของเธอหลังผ่านไปสักพักหนูน้อยก็หลับไป เมื่อมองร่างเล็ก ๆ ที่หลับใหล หลิงอี้หรานก็รู้สึกว่าจมูกแสบร้อนขึ้นมา เด็กที่น่ารักขนาดนี้กลับไม่ได้ยินเสียงใด ๆ

แน่นอนว่าคนที่ตอบคำถามนั้นก็ต้องเป็นกวนลี่ลี่ เธอดูเหมือนจะพูดให้เสียงดังขึ้นโดยเจตนา และก็ไม่ได้มีอะไรมากจากการบอกว่าหลิงอี้หรานนั้นเมาแล้วขับจนไปชนคนตายแล้วต้องติดคุก…หลิงอี้หรานคิดกับตัวเองว่า กวนลี่ลี่อยากจะเหยียบย่ำเธอเพราะความอัดอั้นที่ต้องด้อยกว่าเธออยู่หลายปีก่อนหน้านี้หรือเปล่านะ? แน่นอนวา่เราคงไม่เห็นธาตุแท้ของใครได้ตอนที่เรารุ่งเรือง แต่เราสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนผู้นั้นเป็นอย่างไรตอนที่เราตกต่ำตอนที่หลิงอี้หรานเดินออกมาจากสำนักงานและมาถึงลิฟต์ ก็มีเสียงฝีเท้าเร่งร้อนดังขึ้นด้านหลังเธอ จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้น “อี้หราน รอก่อน”หลิงอี้หรานหันกลับไปและเห็นผู้ชายวิ่งเข้ามาหาอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็มาหยุดต่อหน้าเธอพลางมองเธอด้วยสายตาคลุมเครือชายคนนั้นอายุสามสิบกว่า รูปร่างสันทัด ดูดี เขาใส่สูทและแต่งตัวเหมือนคนมีฐานะในเมืองนี้“มีอะไรเหรอ?” หลิงอี้หรานถามพลางมองอดีตเพื่อนร่วมงาน เมื่อก่อนเขานั้นเป็นคู่หูของเธอในสำนักงาน มีอยู่ช่วงหนึ่งที่มีข่าวลือว่อนไปทั้งสำนักงานว่าเขาชอบเธอ แต่ว่าตอนนั้นเธอคบกับเซียวจื่อฉีอยู่ จึงไม่ได้สนใจอะไรเรื่องข่าวลือนั้นไม่นานข่าวลือก็เงียบ

แต่เมื่อมองสีหน้ามีความสุขของจัวเซียนอวิ๋น หลิงอี้หรานก็ลอบถอนใจและหยิบอาหารมาไว้บนรถจักรยานยนต์ไฟฟ้าเมื่อคิดเรื่องนี้ หากว่าเธอส่งอาหารได้มากขึ้น พี่จัวก็จะได้เงินมากขึ้นและจะสามารถซื้อเครื่องช่วยฟังให้เสี่ยวเหยียนได้เร็วขึ้นพอคิดถึงเสี่ยวเหยียน หลิงอี้หรานก็อดรู้สึกหดหู่ในใจไม่ได้ เด็กน่ารักขนาดนี้ต้องมามีปมด้อย และตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยเห็นพ่อของเสี่ยวเหยียนเลยเสี่ยวเหยียนเองก็ใช้นามสกุลจัว ดังนั้นเธอก็เลยพอเดาได้นิดหน่อย บางทีพี่จัวอาจจะเลี้ยงลูกมาเพียงลำพังหากว่าเป็นอย่างนั้น แน่นอนว่าก็ต้องยากขึ้นขณะที่ขี่รถจักรยานยนต์ไฟฟ้า หลิงอี้หรานก็มาถึงประตูของตึกอี้กรุ๊ป มียามหลายคนที่คุ้นเคยกับเธอแล้ว เมื่อพวกเขาเห็นหลิงอี้หรานมา ก็รีบกระตือรือร้นรับกล่องอาหารไปไว้บนรถเข็นแล้วก็ช่วยเข็นเข้าไปในตึก ไปจนถึงลิฟต์ เขายังอุตส่าห์ช่วยกดลิฟต์ให้อย่างมีน้ำใจเหมือนกับที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ เขาเองก็ทักทายหลิงอี้หรานด้วยรอยยิ้มและถึงขนาดโค้งคำนับแสดงความเคารพเธออำนาจเช่นนี้อาจจะมีแค่หลิงอี้หรานคนส่งอาหารเท่านั้นที่มีได้และเธอก็รู้ดีว่าทั้งหมดเป็นเพราะอี้จิ่นหลีประตูลิฟต์เปิดออก

”ขอบคุณค่ะ” หลิงอี้หรานหยิบหนังสือมาพร้อมบอก“ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ” จัวเซียนอวิ๋นบอก “เสี่ยวเหยียนไม่ค่อยคุยกับคนแปลกหน้า เพราะว่าเขาไม่ได้ยินเสียงและพูดไม่ได้ คนอื่นก็ไม่ค่อยอยากจะคุยกับเขาด้วย ถ้าเธอเต็มใจจะเรียนภาษามือเพื่อสื่อสารกับเขา ฉันก็ตั้งตารอเลยล่ะ”“เสี่ยวเหยียนน่ารักมากค่ะ แล้วเขาก็ดูเหมือนจะชอบฉันมาก ฉันคิดว่านี่เป็นพรหมลิขิตของพวกเรา”พรหมลิขิตเหรอ… จัวเซียนอวิ๋นขยับปาก แต่สุดท้ายก็บอกแค่ว่า “ใช่ บางที… นี่อาจจะเป็นพรหมลิขิตจริง ๆ”“พี่จัว งั้นฉันไปก่อนนะคะ” หลิงอี้หรานบอก“ได้สิ เจอกันพรุ่งนี้นะ” จัวเซียนอวิ๋นรอให้หลิงอี้หรานกลับไป จากนั้นก็ปิดร้านแล้วกลับเข้ามาที่ห้องเล็ก ๆ ด้านหลังร้าน เธอมองลูกชายที่กำลังนอนหลับโดยจับมือแม่พี่จัวเอาไว้ เธอตบที่ตัวเด็กน้อยเบา ๆ“หลับเหรอ?” จัวเซียนอวิ๋นถามเบา ๆ แม้เธอจะรู้ว่าลูกชายไม่ได้ยิน แต่เธอก็ลดเสียงลงโดยไม่รู้ตัว“เพิ่งหลับน่ะ” แม่พี่จัวบอก “หลิงอี้หรานอยากเรียนภาษามือจริง ๆ เหรอ?”“ก็น่าจะจริงนะคะ เมื่อกี้หนูเอาหนังสือภาษามือให้เธอ เธอก็ขอบคุณหนูด้วย” จัวเซียนอวิ๋นบอก“แม่ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนดีแบบนี้ แม่ว่าช่วงน

ตอนที่เธอเรียนกฎหมาย เธอหวังว่าจะสามารถมอบความยุติธรรมได้ไม่ใช่เหรอ? แต่ตอนนี้เธอหาความยุติธรรมให้ตัวเองยังไม่ได้“ฉลาดดีนี่” ชายคนนั้นหัวเราะมือของหลิงอี้หรานที่อยู่ข้างตัวกำเป็นหมัดแน่น พร้อมที่จะโดนทำร้าย สรุปมันก็แค่นี้เมื่อได้เห็นว่ามีดของอีกฝ่ายใกล้ใบหน้าเข้ามา ตัวเธอก็ยิ่งสั่นสะท้านอย่างแรง ทันใดนั้นเธอก็ก้มตัวลงแล้วพุ่งผ่านใต้แขนของชายคนนั้นไป จากนั้นก็พุ่งไปที่ประตูห้องแต่เมื่อเปิดประตูออกไปเธอก็โดนบอดี้การ์ดสองคนที่เฝ้าประตูจับตัวเอาไว้ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาอี้หรานและพูดประชดว่า “ฉันคิดว่าเธอจะกล้ามาก กลายเป็นว่าเธอก็แค่วางแผนจะหนี แต่ก็เหมือนที่บอกนั่นแหละ เธอจะหนีไปไหนได้”ใช่ เธอหนีไม่ได้ แต่แม้เธอจะเป็นเหมือนเนื้อบนเขียงที่ต้องอาศัยความเมตตาจากคนอื่น เธอก็อยากให้ทางเลือกในการต่อต้านกับตัวเองบ้างหลิงอี้หรานโดนลากกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เมื่อเธอเห็นว่ามีดใกล้จะมากรีดหน้าเธอแล้วคราวนี้ ประตูห้องก็ถูกเตะเปิดออกมีเสียงคนเดินเข้ามาและเดินมาหาหลิงอี้หราน จังหวะนั้นมีดก็โดนอีกคนฉวยไป และเลขาก็โดนเขาเตะกระเด็น“คุณปู่ ปู่นี่ไม่อดทนซะเลยนะ” อี้จิ่นหลีเล่นกับมีดขณะที่