Semua Bab บ่วงรักนักโทษสาว: Bab 351 - Bab 360

ฉินเหลียนอีเกือบจะสำลักคำพูดเหล่านี้ทันที เหยียบเรือสองแคม? นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ประเด็นคือที่จริงแล้วเธอได้เหยียบเรือลำไหนเลยต่างหากเล่า!แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าไป๋ถิงซิ่น เธอก็คิดแล้วอธิบายด้วยท่าทีประนีประนอม “เอ่อ… ก็แม่ของฉันบังคับให้มาน่ะสิ แม่อยากให้ฉันนัดบอด ไม่งั้นจะตัดความสัมพันธ์แม่ลูกกับฉัน อันที่จริงเมื่อกี้ฉันก็อยากจะบอกกับอีกฝ่ายว่าฉันมีแฟนแล้วเหมือนกัน แต่เขาก็ขัดฉันไม่หยุด”อันที่จริงสิ่งที่เธอพูดไปก็ไม่ใช่เรื่องโกหกซะทั้งหมด“แม่คุณบังคับให้คุณไปนัดบอดเหรอ?” เขาเลิกคิ้ว“ใช่ ใช่แล้ว!” เธอยิ้มเหยเก สรุปคือ เรื่องที่แม่บังคับให้เธอไปนัดบอดเป็นอะไรที่ทรมานแถมตอนนี้เธอยังจะโดนกล่าวหาว่าเป็นคนหลอกลวงอีก“คุณไม่ได้บอกกับที่บ้านเรื่องที่คุณมีแฟนแล้วงั้นเหรอ?” เขาเอ่ยถามพร้อมกับสัญญาณอันตรายบางอย่างที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าฉินเหลียนอีใจฝ่อขึ้นมาทันที บอกกับพ่อแม่เหรอ? จะบอกไงล่ะ สถานะของไป๋ถิงซิ่นจะทำให้พ่อกับแม่เธอตกใจเอาได้ โดยเฉพาะ… เธอกับไป๋ถิงซิ่นยังไม่ได้ลงเอยกันแบบนั้น เพิ่งจะได้เริ่มความสัมพันธ์กันเอง“ฉันคิดว่าการคบกันของพวกเราสองคนมันกะทันหันเกินไป กลัวว่าถ้าบอกพ่

“กำลังคิด…” เธอสะดุ้งโหยงทันที ดวงตาคู่นั้นของเธอจ้องมองไปยังคนตรงหน้า จะว่าไปไป๋ถิงซิ่นเป็นคนถือหางเสือเรือคนปัจจุบันของตระกูลไป๋ เขามีทั้งคนที่อยู่ในกำมือและเส้นสายต่าง ๆ ถ้าไป๋ถิงซิ่นยอมช่วยเธอสืบคดีของอี้หราน ก็น่าจะได้เบาะแสที่มีประโยชน์ง่ายกว่าเธอหาเบาะแสด้วยตัวเองเมื่อนึกได้แบบนี้ ประกายในแววตาของเธอก็สว่างขึ้นมา แววตาที่เธอมองไป๋ถิงซิ่นตอนนี้ราวกับว่ากำลังมองไปยังหมั่นโถวหอม ๆ ลูกหนึ่ง“เอ่อ… ฉันรู้ว่าตอนนั้นฉันทำผิดต่อคุณ ฉันขอโทษนะ ฉันจะยอมทำทุกอย่างตามที่คุณพูดเลย ฉันรับประกันว่าจะตามใจคุณทุกอย่าง แต่ว่า… ในระหว่างที่เราคบกัน คุณช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?” ฉินเหลียนอีมองอีกฝ่ายด้วยความคาดหวัง“ช่วย?” ไป๋ถิงซิ่นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณอยากให้ผม ‘ช่วย’ อะไร?” โดยพื้นฐานแล้ว เมื่อมองดูท่าทาง ‘หมาน้อย’ ของเธอตอนนี้ ก็รู้ได้เลยว่าการขอความช่วยเหลือครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กแน่“ก็อี้หรานเพื่อนของฉัน คนที่มาหาฉันด้วยกันกับอี้จิ่นหลีคนนั้นน่ะ เมื่อก่อนเธอเคยถูกตัดสินว่ามีความผิดในคดีก่อนหน้านี้และถูกจำคุกสามปี แต่เธอถูกกล่าวหาแบบผิด ๆ แต่ว่าพวกเรายังหาหลักฐานมาช่วยเธอพลิกคดีไม่

จะว่าไป ในตอนแรกที่เขาใช้หลิงลั่วอินมาเป็นตัวแทนของเด็กสาวในตอนที่ยังเด็ก เพราะริมฝีปากของเธอเหมือนริมฝีปากของเด็กสาวที่อยู่ในความทรงจำแต่หลังจากนั้น จุดประสงค์ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป บางครั้งตอนที่รู้สึกเบื่อ ๆ พอได้ฟังหลิงลั่วอินพูดเรื่องที่เกี่ยวกับหลิงอี้หราน ก็รู้สึกราวกับว่าความเบื่อนั้นเริ่มหายไปเห็นได้ชัดว่าหลิงอี้หรานไม่ใช่เด็กสาวที่เคยช่วยชีวิตของเขาไว้ในอดีตอาจเป็นเพราะว่ารูปร่างหน้าตาของหลิงอี้หรานมีความคล้ายคลึงกับเด็กสาวในตอนที่เขายังเป็นเด็กมาก นั่นจึงทำให้เขาอยากได้การดูแลเป็นพิเศษ เมื่อได้เห็นเธอทีไร เขาจะอดไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้เธอแต่ว่า… ผู้หญิงคนนั้นเป็นของจิ่นหลี เขาจึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องฉีกหน้าจิ่นหลีเพื่อผู้หญิงคนเดียว อย่างไรแล้ว… เธอก็ไม่ใช่คนที่เขาอยากเจอจริง ๆ อยู่ดีเมื่อรถขับผ่านถนนเส้นหนึ่ง สายตาของกู้ลี่เฉินก็มองออกไปที่ถนนทันที เกือบจะเผลอมองผู้คนที่สวมชุดพนักงานสุขาภิบาลบนถนนโดยไม่รู้ตัวหลิงอี้หรานเคยรับผิดชอบกวาดถนนเส้นนี้นี่!แต่จนกระทั่งรถขับผ่านไปแล้ว เขาก็ยังไม่เห็นหลิงอี้หรานเลยความผิดหวังบางอย่างปรากฏขึ้นในแววตานกเหยี่ยวสีดำขลับห

แน่นอนว่า เมื่อผู้หญิงบางส่วนที่อยากดึงดูดความสนใจจากกู้ลี่เฉินได้เห็นสร้อยคอที่หลิงลั่วอินสวมใส่อยู่และได้ฟังสิ่งที่หลิงลั่วอินเอ่ย ก็เกิดความอิจฉาริษยาปรากฏขึ้นในแววตา และสุดท้ายก็มีบางส่วนที่เดินออกไปหลิงลั่วอินยกยิ้มมุมปาก รู้สึกว่าตัวเองบรรลุเป้าหมายแล้วเมื่อเห็นทุกคนรอบตัวได้เดินออกไปแล้ว หลิงลั่วอินก็กระซิบว่า “ลี่เฉิน คุณอย่าว่าที่ฉันซื้อสร้อยคอที่แพงขนาดนี้ที่ร้านเครื่องประดับเลยนะ” เธอทำท่าทีเหมือนผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย ทำให้ตัวเองดูเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารในฐานะนักแสดง เธอย่อมรู้ดีว่าต้องแสดงออกอย่างไรถึงจะทำให้ตัวเองดูน่าสงสารมากขึ้น “ฉันแค่อยากทำให้ตัวเองดูมีคุณค่าคู่ควรกับคุณมากขึ้น ไม่อยากทำให้คุณขายหน้าเวลาที่ฉันได้ยืนข้างคุณ”กู้ลี่เฉินมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเกียจคร้าน ไม่คู่ควร? หรือคำว่าคู่ควรของเธอเป็นแค่การใช้เครื่องประดับและของแบรนด์เนมตกแต่งตัวเอง?ถ้าเป็นแบบนี้ บนโลกใบนี้ก็คงมีผู้หญิงมากมายนับไม่ถ้วนที่คู่ควรกับเขาผู้หญิงคนนี้ นอกจากริมฝีปากแล้ว เธอไม่เหมือนกับเด็กสาวที่อยู่ในความทรงจำของเขาเลยแม้แต่น้อย!“ของพวกนี้ คุณซื

ในตอนนี้ หลิงลั่วอินได้จ้องมองภาพวาดตรงหน้าของเธอด้วยความตะลึง สายตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อเมื่อก่อนตอนที่เธอเคยเดินผ่านสตูดิโอแห่งนี้ เธอมีความคิดว่าอยากจะเข้าไปดู แต่กู้ลี่เฉินก็ห้ามเธอไว้แต่ในครั้งนี้เธออดไม่ได้ที่จะผลักประตูสตูดิโอเปิดเข้าไปข้างในด้วยความอยากรู้อยากเห็นแต่เธอไม่เคยนึกเลยว่าจะได้มาเห็นภาพเหมือนของหลิงอี้หรานไม่ใช่ภาพหลิงอี้หรานที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่เป็นภาพของหลิงอี้หรานตอนยังเด็กภาพวาดนี้ที่อยู่ตรงหน้า เป็นภาพของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่แบกเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ไว้บนหลัง ใบหน้าของเด็กสาวคนนั้นคือใบหน้าของหลิงอี้หรานตอนที่ยังเป็นเด็กอย่างชัดเจนโดยเฉพาะกระโปรงลายดอกไม้ตัวเล็กที่เด็กสาวคนนั้นสวมใส่อยู่ เธอจำได้ว่าเธอเคยเห็นกระโปรงลายดอกไม้แบบเดียวกับที่หลิงอี้หรานใส่ในอัลบั้มรูปนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมถึงมีหลิงอี้หรานในภาพที่อยู่ในสตูดิโอของลี่เฉินได้? ความสัมพันธ์ของลี่เฉินกับหลิงอี้หรานคืออะไรกันแน่?ในหัวของหลิงลั่วอินเต็มไปด้วยความสงสัยที่พุ่งเข้ามาไม่หยุด และในใจของเธอก็เริ่มเกิดความตื่นตระหนกอย่างห้ามไม่อยู่ และความตื่นตระหนกนี้ก็รุนแรงกว