All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 361 - Chapter 370

”ฉันจะฟังเธอ แล้วเธอจะชอบฉันไหม?” เขาพูดและเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกลังเลใจเล็กน้อยหาก… เขาไม่ใช่อี้จิ่นหลี บางที… เธอก็อาจจะชอบเขาแต่ว่าเขาคืออี้จิ่นหลี ระหว่างสามปีในคุกนั้น เขาเหมือนเป็นฝันร้ายของเธอ เป็นคนที่เธอกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ……หลิงอี้หรานรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับอี้จิ่นหลีนั้นเป็นบางสิ่งที่แม้แต่เธอก็คิดไม่ตก เห็นได้ชัดว่าเธอกลัวเขาแต่บางทีเธอก็อดสงสารเขาไม่ได้และเมื่อเขามองเธออย่างจริงจังและพูดคำที่ทำให้ใจปั่นป่วน เธอก็รู้สึกสับสนอีกครั้งนี่เขาทำกับเธอเหมือนเป็นตัวหมากในเกมเหรอ? หรือว่าเขาอาจจะจริงจังเล็กน้อย? แล้วเธอเองล่ะ? เธอตกหลุมรักเขาอีกแล้วเหรอ?แต่สำหรับเธอตอนนี้ มีหลายอย่างที่ต้องค่อยเป็นค่อยไปทีละน้อยเหมือนขาติดหล่มอยู่ เธออยากจะออกมาแต่กลับพบว่าตัวเองจมลึกลงไปเรื่อย ๆหลังจากที่ส่งอาหารเสร็จ หลิงอี้หรานก็กลับไปที่ร้าน แต่ต้องตกใจไปชั่วขณะเพราะคนที่นั่งอยู่ในร้านตอนนี้ คนที่พูดตรง ๆ ว่าไม่ควรจะเข้ามาอยู่ในร้านอาหารเล็ก ๆ เลยสักนิดเดียว คนนั้นก็คือ… กู้ลี่เฉินเขาใส่ชุดสูทที่ตัดเย็บอย่างดีและมีใบหน้าหล่อเหลามีชาติตระกูล เป็นชายที่เหมาะกับการ

”เขาถามว่าลูกไปไหน แม่เลยบอกว่าลูกยุ่งอยู่ในครัว แล้วเขาก็ชำเลืองมองมาทางครัว” แม่พี่จัวถามอย่างสงสัย “คนนี้เขาเป็นใครกัน? ลูกรู้จักเขาเหรอ?”เพราะว่าตอนที่พี่จัวเห็นเขา เธอก็รีบหลบเขาทันทีจัวเชียนอวิ๋นมีสีหน้ายุ่งยาก “ชายคนนี้คือกู้ลี่เฉิน เจ้าชายแห่งวงการบันเทิง ตอนที่หนูอยู่… ข้าง ๆ คนนั้น หนูก็เจอกู้ลี่เฉินหลายครั้ง”“ถ้างั้นกู้ลี่เฉินจะจำลูกได้ไหม?” แม่พี่จัวถามอย่างร้อนใจจัวเชียนอวิ๋นถอนใจ “หนูกลัวว่า… เขาคงจำได้แล้ว” แม้ว่ารูปลักษณ์ของเธอตอนนี้จะต่างไปจากเมื่อก่อน แต่หากว่ากู้ลี่เฉินจำเธอไม่ได้ ตอนที่เขาจะออกไปก็คงไม่ถามอะไรให้มากความแม่พี่จัวมีสีหน้าย่ำแย่ “งั้น… เราจะทำยังไงดี? เขาจะบอกคนนั้นเรื่องลูกไหม? แม่ว่าเขาดูเหมือนจะรู้จักกับอี้หราน… อี้หรานจะช่วยเราคุยกับเขาได้ไหม?”จัวเชียนอวิ๋นกัดปากเล็กน้อย เธอยังคงสับสน เธอเคยคิดว่ากู้ลี่เฉินบังเอิญเดินเข้ามาในร้านเธอ แต่ตอนนี้ดูเมหือนว่ากู้ลี่เฉินจะตั้งใจมารออี้หรานแต่… ความต่างระหว่างเจ้าชายแห่งวงการบันเทิงและเด็กส่งอาหารร้านเล็ก ๆ นั้นมากเกินไปเมื่อหลิงอี้หรานกลับมา จัวเชียนอวิ๋นก็ถาม “อี้หราน เธอกับกู้ลี่เฉินรู้

เขาใส่สูทและรองเท้าหนัง รวมกับใบหน้างดงามของเขาแล้วทำให้เขาดูเหมือนเจ้าชายที่หลุดออกมาจากหนังสือการ์ตูน คงมีไม่กี่คนที่เชื่อว่าคนแบบนี้จะเป็นแฟนของเธอฉินเหลียนอีอยากจะเงยหน้ามองฟ้าแล้วถอนใจหนัก ๆ เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันนี้เธอก็เศร้าใจทุกอย่างเริ่มต้นมาจากการนัดบอดก่อนหน้านี้ เธอคิดไว้แล้วว่านัดบอดนั้นต้องล่มแล้วก็เป็นตามนั้นใครจะไปรู้ว่า พอเธอกลับไปบ้าน แม่จะด่าจนหูชา บอกว่าทำไมเธอถึงไม่บอกที่บ้านว่ามีแฟนแล้ว คนที่เป็นคนแนะนำมาให้ก็โทรมาที่บ้านแล้วด่าแม่เธอ ทำให้ครอบครัวต้องอับอายต่าง ๆ นานา แน่นอนว่าหลังจากนั้นพ่อแม่ก็เริ่มถามว่าแฟนของเธอเป็นใครจากสถานการณ์ตรงหน้าแน่นอนว่าฉินเหลียนอีต้องไม่ยอมรับ เธอแค่บอกว่าเป็นเพื่อนที่บังเอิญรู้เรื่องและรู้ว่าเธอไม่อยากจะไปนัดบอดก็เลยตั้งใจจะช่วยเธอผลก็คือพ่อแม่เธอถามว่าเพื่อนคนไหน เธอก็เลยพูดชื่อเพื่อนที่เคยดีต่อกันเมื่อก่อนมาคนหนึ่ง ตั้งใจว่าจะขอให้เพื่อมาช่วยสารภาพรับผิดทีหลังแต่ก่อนที่เธอจะทันสารภาพ ไป๋ถิงซิ่นก็โทรมาหา เธอไม่ทันจะได้รับโทรศัพท์ แม่ของเธอก็คว้ามือถือไปแล้วเริ่มคุยกับไป๋ถิงซิ่น แน่นอนว่าแม่ถามว่าเธ

”สวัสดี... สวัสดี” พ่อแม่เหลียนอีรีบตอบรับพ่อเหลียนอีเชิญให้ไป๋ถิงซิ่นนั่งลง ขณะที่แม่เหลียนอีก็ดึงลูกสาวมาข้าง ๆ และบอกว่า “นี่แฟนแกจริง ๆ เหรอ? ไม่ได้ไปสุ่มหาใครมาแล้วแกล้งเป็นแฟนใช่ไหม?”ฉินเหลียนอีกลอกตา “งั้นก็คิดว่าหนูหาคนมาหลอกแม่ก็แล้วกันค่ะ”แม่เหลียนอีพูดอย่างโมโห “เด็กนี่ พูดเรื่องอะไรเนี่ย เอาล่ะไปเอาชามาสิ” หลังจากพูดจบ แม่ก็ทำหน้ากระตือรือร้นและเดินเข้าไปหาไป๋ถิงซิ่นฉินเหลียนอีที่โดนลดขั้นมาเป็นเด็กชงชาก็เดินเข้าครัวไปชงชา ตอนที่เธอเดินมาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมชา เธอก็เห็นทั้งสามคนนั่งคุยกันอย่างมีความสุข“ถิงซิ่น เธอบอกว่าเธอกับเหลียนอีเจอกันที่ต่างประเทศ แล้วพวกเธอก็เลยติดต่อกันมาตลอดหลายปีเหรอ?” แม่เหลียนอีถาม“ไม่ครับ ผมเพิ่งกลับมาจีนแล้วบังเอิญเจอเหลียนอีที่ถนน ผมก็เลยติดต่อเธอ” ไป๋ถิงซิ่นพูดพร้อมยิ้มบาง “ที่จริงหลายปีมานี่ผมก็ตามหาเหลียนอี โชคดีที่หาจนเจอ”ขณะที่พูดเขาก็มองเหลียนอี สายตาของเขาในสายตาของพ่อแม่เหลียนอีเห็นว่าเป็นสายตาที่เปี่ยมด้วยความรัก แต่สายตาของเหลียนอีนั้นมีแต่แววข่มขู่“เป็นโชคชะตาจริง ๆ” พ่อเหลียนอีพูดพร้อมรอยยิ้ม “แค่เจอกันที่ต่างประเทศ

”มีพี่น้องคนละแม่บ้างครับ” ไป๋ถิงซิ่นตอบ “พ่อของผมมีภรรยาหลายคน เขาก็เลยมีลูกเยอะ”พ่อและแม่เหลียนอีไม่คาดหวังว่าจะได้คำตอบแบบนี้ จู่ ๆ บรรยากาศก็กระอักกระอ่วนและพวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อเมื่อฉินเหลียนอีเห็นเช่นนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรและบอกว่า “พ่อคะ แม่คะ นั่นมันเป็นเรื่องของคนรุ่นก่อน พ่อแม่เขาก็พ่อแม่เขา ตัวเขาก็ตัวเขา”ไป๋ถิงซิ่นมองฉินเหลียนอีอย่างแปลกใจ และมีความอบอุ่นในดวงตาที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้พ่อเหลียนอีเป็นคนแรกที่กลับมาตั้งสติได้และขานรับ “ใช่ นั้นมันเป็นเรื่องของคนรุ่นก่อน งั้น… ตอนนี้เธอทำอะไรล่ะถิงซิ่น”“ส่วนใหญ่ก็รับผิดชอบบริหารกลุ่มบริษัทครับ” ไป๋ถิงซิ่นตอน“จัดการ… กลุ่มบริษัทเหรอ?” พ่อเหลียนอีดูงงเมื่อเขาได้ยิน “จัดการบริษัทแบบไหนเหรอ? เธออายุแค่ 29 เองนะ”ในความคิดพ่อเหลียนอี อายุ 29 ถ้าได้เป็นผู้จัดการระดับกลาง ๆ ก็ดีแล้ว ส่วนการจัดการกลุ่มบริษัท… ฟังดูแปลกและเป็นไปไม่ได้“ไม่ทราบว่าคุณลุงเคยได้ยินชื่อไป๋เฟิงกรุ๊ปไหมครับ” ไป๋ถิงซิ่นถามสำหรับประชาชนตัวเล็ก ๆ ทั่วไปอย่างพ่อเหลียนอีเขาไม่รู้จักชื่อบริษัทขนส่งรายใหญ่ แต่เขาสามารถบอกยี่ห้อของรถที่จอดอยู