All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 371 - Chapter 380

”จริงเหรอ?” เขาพึมพำ ชำเลืองมองแก้มแดงก่ำของเธออย่างครุ่นคิดปิ๊งป่องเมื่อลิฟต์มาถึงชั้นล่าง พวกเขาสองคนก็เดินออกจากลิฟต์และเดินมาที่รถของไป๋ถิงซิ่นที่จอดอยู่ฉินเหลียนอีแทบรอโบกมือลาไม่ไหว “แค่นี้แหละ ลาก่อนนะ” เมื่อพูดจบ เธอก็หันหลังเตรียมเดินจากไปมือเขาคว้าแขนเธอไว้ทันที ด้วยแรงดึงครั้งเดียวเขาก็ดึงเธอเขาอ้อมแขน“ว้าย” เธอร้องเบา ๆ จมูกของเธอชนเข้ากับหน้าอกของเขาเจ็บนะ ฉินเหลียนอีอดไม่ได้ที่จะไว้อาลัยให้จมูกตัวเอง ที่เหมือนจะโดนกระแทกมาหลายครั้งเหลือเกิน ไม่ว่ากระดูกดั้งจมูกเธอจะแข็งแรงแค่ไหน ก็คงจะทนแรงกระแทกขนาดนี้ไม่ได้ไป๋ถิงซิ่นก้มลงมา เขาเอาปากมาข้าง ๆ หูของฉินเหลียนอีและกระซิบว่า “คุณบอกว่าตราบใดที่ผมไม่ได้พูดเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงแรมคืนนั้น คุณก็จะยอมทำตามที่ผมขอไม่ใช่เหรอ?”“แล้ว… คุณต้องการอะไรล่ะ?” เธอถาม เลียปากแห้งผาก“ผมอยากให้คุณจูบผมและบอกว่าผมคือคนที่คุณชอบที่สุด” เขาบอกหา?เธออึ้งไป “ที่นี่เหรอ?”“ใช่ ที่นี่แหละ” เขาบอกแต่ปัญหาก็คือ.. พวกเขายังอยู่ในชุมชน แล้วตอนนี้ก็ยังไม่สองทุ่ม มีคนมากมายเดินไปเดินมาอยู่ในชุมชน แม้ว่าที่จอดรถนี้จะอยู่ค่อนข้างไก

หลังจากที่หลิงอี้หรานเอาผักแช่ตู้เย็นแล้ว เธอก็หันมาเจออี้จิ่นหลียืนพิงประตูครัวอยู่ มองมาที่เธออย่างครุ่นคิดเธอหันหน้าหนีไปอย่างไม่สบายใจ พยายามจะหลบเลี่ยงสายตาของชายหนุ่ม แต่เมื่อเธอกำลังจะเดินออกไปจากห้องครัว เธอก็โดนเขาดึงแขนไว้ “คืนนี้เธอยังไม่ได้บอกฝันดีเลย”เธออึ้งจากนั้นก็รีบพูด “ฝันดีนะ”เขาจ้องเธอและจู่ ๆ ก็ยิ้มออกมา “พี่สาว คำว่าฝันดีของพี่ดูเหมือนจะพูดตามหน้าที่ไปแล้วนะ”“...” เธอสะอึกและไม่รู้จะตอบเขาอย่างไร“มีคนแนะนำมาว่าถ้าอยากให้เธอชอบฉัน ฉันจะต้องเอาอกเอาใจเธอ” อี้จิ่นหลีก้มลงมามองคนที่อยู่ตรงหน้าในระดับสายตาเท่ากัน “เธอคิดว่ายังไง? ถ้าฉันเอาใจเธอ เธอจะชอบฉันไหม?”หลิงอี้หรานเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง เธอมองเขาตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ นี่เขาพูดอะไรเนี่ย? เขาจะเอาใจเธอเหรอ?เขาพูดเรื่องแบบนี้มาได้อย่างไร?เธอดูเหมือนว่าเธออยากให้เขาเอาใจเหรอ “เป็นอะไรไป? ฉันบอกว่าอยากเอาใจเธอ เธอแปลกใจมากเหรอ?”เธอรู้สึกเหมือนว่าคำพูดทั้งหลายติดอยู่ที่ปากเขายกมือขึ้นและแตะริมฝีปากเธอเบา ๆ “งั้นพี่สาว พี่น่าจะรู้ว่าฉันอยากให้พี่ชอบฉันมากแค่ไหนใช่ไหม? แล้วพี่ล่ะ คิดว่าฉันน่าจะเอาใจพี่

ปกติการมาเยี่ยมหลุมที่นี่ก็ไม่สะดวก อีกอย่างหลุมนั้นก็มีรอยปริแตกหลายที่มานานแล้ว การซ่อมก็จะเป็นเรื่องใหญ่ คงจะดีกว่าหากได้ย้ายสุสานเลยแต่ต่อมาเพราะว่าเธอติดคุก ความคิดนี้จึงต้องเก็บไป หลังจากที่เธอออกจากคุกมา เธอก็มีเงินเพียงเล็กน้อย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเงินจะซื้อที่ในสุสาน แม้แต่เงินที่จะจ้างคนมาย้ายหลุมก็ไม่มีเมื่อหลิงอี้หรานเดินมาถึงตีนเขา เธอก็เห็นคนในหมู่บ้านตั้งโต๊ะลงทะเบียนและผ้าขึงร่มเงาที่ตีนเขา คนที่มาไหว้สุสานต่างก็เข้าไปลงชื่อทีละคนแต่เมื่อหลิงอี้หรานก้าวเข้าไปและลงชื่อเลขที่หลุมของแม่เธอ อีกฝ่ายมองตัวเลขและบอกทันทีว่า “หลุมศพนี้ถูกย้ายไปแล้ว ทำไมคุณยังมาที่นี่ล่ะ?”“ย้ายเหรอคะ?” หลิงอี้หรานตะลึง“ใช่ มีผู้ชายชื่อหลิงกว๋อจื้อมาย้ายไป เขาน่าจะเป็นสามีเจ้าของหลุมนะ” อีกคนอ่านข้อมูลและบอกหลิงอี้หรานจำได้ทันทีว่าครั้งก่อนที่พ่อให้เธอกลับบ้านนั้นเป็นเรื่องของการย้ายหลุมศพ แต่เมื่อเธอกลับไปจริง ๆ เรื่องที่คุยกันระหว่างพ่อกับแม่เลี้ยงไม่เกี่ยวกับเรื่องการย้ายหลุมเลย แต่ว่าเป็นเรื่องของกู้ลี่เฉินเธอไม่ได้คิดอะไรมากเรื่องการย้ายหลุม แต่เธอไม่คิดว่าพ่อของเธอจะย้ายหลุมอย่

ในขณะเดียวกัน ริมฝีปากสีธรรมชาติที่ไร้ซึ่งการทาลิปสติกสีใด ๆ ก็แวบเข้ามาในหัวของเขาทันทีสีชมพูอ่อน ๆ นั่นดูเป็นธรรมชาติมาก ทำให้เขารู้สึกราวกับว่านั่นคือสีปากที่เหมาะสมที่สุดแล้ว“เช็ดออก” กู้ลี่เฉินเอ่ยนิ่ง ๆ “อะไรนะคะ?” หลิงลั่วอินนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง“ผมบอกให้คุณเช็ดลิปออกซะ” กู้ลี่เฉินเอ่ยหลิงลั่วอินตะลึงค้างไปเล็กน้อย แต่… ตอนนี้รถคันนี้ที่กำลังมุ่งตรงไปที่งานเลี้ยง วันนี้เธออุตส่าห์แต่งหน้าแต่งตัวเพื่อให้งานเลี้ยงนี้เธอเป็นคนที่โดดเด่นที่สุด ถ้าจะเช็ดลิปออกตอนนี้ เครื่องสำอางทั้งหมดก็หายเกลี้ยงสิ ถึงตอนนั้นจะไปโดดเด่นอะไรล่ะ จะกลายเป็นตัวตลกของคนอื่นพอดี“ตอนนี้เหรอคะ? แต่นี่ก็ใกล้จะถึงงานเลี้ยงแล้วนะ…”“ตอนนี้” กู้ลี่เฉินขัดจังหวะการพูดของเธอ ดวงตาเหยี่ยวเริ่มแสดงความไม่พอใจออกมาหลิงลั่วอินยอมแพ้ อย่างไรเธอก็ไม่กล้าขัดใจกู้ลี่เฉินอยู่ดี ทำได้เพียงแต่กัดริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหยิบกระดาษทิชชูออกมาเช็ดริมฝีปากของตัวเองแค่นั้นกู้ลี่เฉินที่อยู่ด้านข้างหยิบสร้อยข้อมือเงินออกมาอีกครั้ง ก้มหัวมอง ก่อนจะใช้ปลายนิ้วลูบมันเบา ๆ และจ้องมองสิ่งนั้นราวกับกำลังมองคนรักด้วยแวว

“รู้” เธอสำลัก แต่เธอก็ไม่รู้แล้วว่าจะต้องใช้วิธีไหนในการหาเงินมาให้ได้ 250 ล้านนอกจากวิธีนี้แล้วเขายิ้มออกมาเบา ๆ “แต่ฉันไม่ให้!”ร่างกายของเธอแข็งทื่อขึ้นมาทันที ในตอนนั้นเองร่างกายของเธอก็เหมือนกับลูกบอลที่ยุบตัวลง แม้แต่ประกายความหวังสุดท้ายที่อยู่ในดวงตาของเธอก็หายไปใช่ แน่นอนว่าเขามีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ อะไรทำให้เธอคิดว่าเพียงแค่เธอจะอยู่กับเขาและยอมรับคำขอของเขาทั้งหมด เขาจึงจะให้เงิน 250 ล้านล่ะหลิงอี้หรานหัวเราะเยาะตัวเองในใจ เธอคิดว่าตัวเองมีค่าเกินไปสินะ ถึงได้คิดว่าความสนใจของเขาที่มีต่อเธอมีมูลค่า 250 ล้านน่ะ?หลิงอี้หรานก้มหัวลงเงียบ ๆ และปล่อยมือของอี้จิ่นหลีราวกับว่าเธอไม่มีแรงเหลือพอจะประคองมือเขาไว้แล้วอี้จิ่นหลีมองไปยังหลิงอี้หรานด้วยความสุขุม จากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “พี่สาว ฉันว่าพี่ไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวฉันจะให้คนรับใช้เอาของกินเข้ามา พี่กินไรก่อนแล้วค่อยนอนเถอะ”เมื่อจบประโยคนี้ อี้จิ่นหลีก็เดินออกไปจากห้องภายในห้องที่แสนกว้างใหญ่นี้ เหลือเพียงแค่หลิงอี้หรานคนเดียวเท่านั้นมือของเธอเริ่มค่อย ๆ กำหมัดแน่นเล็กน้อย แน่นอนว่า…เธอถูกท