All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 391 - Chapter 400

เพราะ… เขาชอบเธอใช่ไหม? เธออดคิดไม่ได้ว่าความรักนี้จะอยู่ไปนานแค่ไหนกัน?เหมือนตอนที่แม่ของเธอแต่งงานกับพ่อ แม่ก็ต้องคิดว่าพ่อรักท่านมาก แต่ตอนนี้ในใจของพ่อก็ไม่มีความรู้สึกรักเหลือให้แม่เธอเลยความรักที่ถูกลืมเมื่อเวลาผ่านไปก็เป็นได้แค่เรื่องตลกขนาดตัวเธอเองเมื่อก่อนเธอก็รักเซียวจื่อฉีมากไม่ใช่เหรอ? เธอคิดว่าเจอคนที่เหมาะสมควรค่าในชีวิตแล้ว แต่คนนั้นกลับเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือและตัดสัมพันธ์กับเธอ“เธอคิดว่าฉันแค่เล่น ๆ กับเธอใช่ไหม?” จู่ ๆ อี้จิ่นหลีก็พูดขึ้นหลิงอี้หรานสะอึกและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดีเธอรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ และอาจจะบอกได้ว่าแม้ตอนนี้เขาไม่ได้คิดแค่เล่น ๆ แต่เธอก็ยังไม่มีความมั่นใจมากนักว่าสิ่งที่เขาเรียกว่ารักนี้จะยั่งยืนนานแค่ไหนบางทีอาจจะสักปี สองปี… หรือไม่กี่เดือน“งั้นบอกฉันทีว่าเธออยากให้ทำยังไง เธอจะได้เชื่อว่าฉันไม่ได้แค่เล่น ๆ กับเธอ?” เขาจ้องเธอ และประโยคต่อมาที่หลุดออกจากปากเขาก็เกือบทำให้เธอต้องเด้งลุกจากเก้าอี้ “เราแต่งงานกันเป็นไง? แบบนั้นเธอจะเชื่อได้ไหมว่าฉันจริงจัง?”หลิงอี้หรานรู้สึกหัวใจกระตุก “แต่งงานเหรอ?” นี่เขาล้อเล่นหรือไง? สองคำนี

”พี่จัว พี่ยังมีอะไรในชีวิตอีกมาก พูดแบบนั้นมันก็มองโลกในแง่ร้ายไปนะคะ บางทีอนาคตอาจจะมีแต่เรื่องที่ดียิ่งขึ้นเรื่อย ๆ ก็ได้นะคะ” หลิงอี้หรานบอกจัวเชียนอวิ๋นมองหลิงอี้หรานอย่างแปลกใจ “เธอดูเหมือนจะเปลี่ยนไปหน่อยนะ”“เปลี่ยนไปเหรอคะ?” หลิงอี้หรานสับสน“ใช่ ตอนแรกที่เธอมาร้านฉัน เธอดูเคร่งเครียดเหมือนว่าชีวิตเธอหนักอึ้ง แต่ตอนนี้ดูเหมือนสบาย ๆ เหมือนค่อย ๆ ผ่อนคลายแล้วก็ดูเหมือนอนาคตยังดูมีหวัง” จัวเชียนอวิ๋นบอกนี่เธอ… มีความหวังกับอนาคตเหรอ? หลิงอี้หรานอดที่จะตะลึงไปไม่ได้ นี่เป็นเพราะว่าเหลียนอีช่วยเธอสืบสวนเรื่องคดีหรือเปล่า? หรือว่า… เป็นเพราะการเริ่มต้นใหม่ระหว่างเธอและอี้จิ่นหลี?ในตอนเย็นเมื่อหลิงอี้หรานออกมาจากร้านอาหารเล็ก ๆ เธอก็เห็นรถจอดอยู่ไม่ไกลจากร้าน เป็นรถของอี้จิ่นหลีนั่นเองเธอเดินเข้าไปหา ประตูรถเปิดรออยู่แล้ว อี้จิ่นหลีนั่งอยู่เบาะหลังและพูดกับเธอว่า “เข้ามาสิ”“แต่ว่าฉันต้องขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้ากลับ ไม่งั้นพรุ่งนี้เช้าฉันจะมาทำงานยากนะ” เธอบอก ใครใช้ให้พื้นที่กว้างขวางรอบบริเวณบ้านที่เป็นที่ดินของครอบครัวเขาล่ะ มันไม่มีรถเมล์ผ่านเลย ระยะทางระหว่างคฤหาสน์อี้มาถ

ความรู้สึกยินดีเหมือนจู่ ๆ ก็ระเบิดขึ้นในใจของหลิงอี้หราน กลายเป็นว่าการที่เขาเชื่อเธอนั้นทำให้เธอมีความสุขมากจริง ๆอี้จิ่นหลีจ้องคนที่อยู่ตรงหน้านิ่ง และพึมพำออกมาจากริมฝีปากบาง ๆ ของเขา“แต่เธอเองก็ต้องเชื่อฉัน เชื่อว่าถ้าฉันเจอเธอก่อนหน้านี้ ถ้าฉันรู้ว่าจะรักเธอมากขนาดนี้ ฉันจะไม่มีวันให้เธอต้องทรมานแน่”หลิงอี้หรานอึ้งไป นี่เขาพูดถึงเรื่องที่เธอเคยอยู่ในคุกและโดนคนพวกนั้นทำกับเธออย่างโหดร้ายเพื่อเอาใจเขาเหรอ?“อื้ม” หลิงอี้หรานตอบเบาๆไม่ว่าในอดีตระหว่างเขาและเธอจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่ตอนนี้อาจจะถึงเวลาปล่อยวางลงบ้างและในเมื่อเธอต้องการจะอยู่กับเขาให้ดี เธอเองก็ต้องปล่อยวางความกลัวไปหลังจากกินอาหารเสร็จและคนรับใช้มาทำความสะอาดโต๊ะไปแล้ว หลิงอี้หรานก็เหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ “ว่าแต่ คุณรู้จักคนที่เชี่ยวชาญเรื่องการผ่าตัดใส่อุปกรณ์ช่วยฟังบ้างไหม?”“ทำไมเหรอ?” อี้จิ่นหลีถาม“ก็คือว่าเสี่ยวเหยียนลูกของพี่จัวอาจจะต้องเข้ารับการผ่าตัดในอีกไม่กี่วันนี้ ฉันเลยสงสัยว่าจะหาคนที่เชี่ยวชาญให้เสี่ยวเหยียนได้ไหม แล้วก็… เงินของพี่จัว ตอนนี้เธออาจจะจ่ายไหวแค่อันที่ถูกที่สุด แต่ถ้

แต่ตอนนี้มันต่างออกไป เมื่อความรักที่เขามีต่อเธอนั้นลึกซึ้งขึ้นทีละนิด เขาก็พบว่ามีบางอย่างที่หากไม่ใช่เธอเขาก็ไม่สามารถทำได้ หากว่าไม่ใช่กับเธอ เขาก็ขอไม่มีลูกดีกว่าหลิงอี้หรานมองใบหน้าที่อยู่ใกล้ชิดอย่างอึ้งงัน และที่เธอได้ยินอยู่ข้างหูก็คือคำที่เขาบอกว่า “ดังนั้นคนเดียวในชีวิตนี้ที่เธอจะฝากชีวิตไว้ได้ก็คือฉัน”เมื่อพูดจบเขาก็จุมพิตเธอ รสจูบนี้อ่อนโยนจนเธอต้านทานไม่ได้ฝากชีวิตไว้ให้กันและกัน… เธอและเขาจะอยู่ด้วยกันได้จริง ๆ เหรอ?……ความสัมพันธ์ของอี้จิ่นหลีและหลิงอี้หรานก็เริ่มขึ้นเช่นนี้ ซึ่งก็ค่อนข้างคาดไม่ถึงสำหรับเธอแต่เขาก็ดูเหมือนจะไม่ได้อึดอัดใจอะไรบางทีมันก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอกลับไปอยู่ในสมัยที่อยู่ในห้องเช่ากับเขาเหมือนว่าเขาได้กลายเป็น “จิน” อีกครั้ง เธอสามารถจะปลดเปลื้องภาระและความเจ็บปวดของเธอเองต่อหน้าเขาได้ และรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับเขา“ดีจริง ๆ ขอบคุณนะ ขอบคุณ” เสียงจัวเชียนอวิ๋นพูดโทรศัพท์ทำให้หลิงอี้หรานเงิยหน้าขึ้นเธอเห็นเจ้านายที่ปกติจะมีท่าทางทระนง ตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและเหมือนว่าจะมีน้ำตาเอ่อคลอ“พี่จัว มีอะไรเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเ

คำพูดปฏิเสธไม่อาจหลุดออกมาจากปากเธอได้ เมื่อรู้ตัวอีกทีหลิงอี้หรานก็นอนอยู่บนเตียงกับอี้จิ่นหลีแล้วหลิงอี้หรานถอนใจ เอาล่ะ นอนหลับด้วยกันก็ได้ ยังไงก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยทำมาก่อนแต่ตอนนี้พอเธอนอนบนเตียงเธอกลับนอนไม่หลับเพราะว่ามีเขาอยู่ข้างกายดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหาเรื่องมาพูด “ทำไมถึงยังเรียกฉันว่าพี่สาวล่ะ?”“เธอชอบเวลาฉันเรียกเธอแบบนั้นไม่ใช่เหรอ?” เขาถามเธอลังเลชั่วขณะ “ก็ไม่เชิง ฉันก็แค่คิดว่า… ก็มันแปลก ๆ ที่เรียกแบบนี้หลังจากที่เป็นแฟนกันแล้ว” ถ้ามีคนที่ไม่รู้ได้ยินเขาเรียกเธอแบบนั้น ก็ต้องคิดว่าเธอเป็นพี่สาวของเขาแต่พอมาคิดดู คำเรียกขานแบบนี้ก็ดูเป็นธรรมชาติสำหรับเธอมาก อย่างไรเขาก็เรียกเธอแบบนี้มาตั้งแต่แรก“ถ้างั้นเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นต่อไปอยากให้ฉันเรียกว่าอะไร?” เขาถาม “คำว่าพี่สาว… เก็บไว้เรียกกันสองคนแล้วกัน”“คุณ… ดูเหมือนจะชอบเรียกฉันว่าพี่สาวนะคะ?” เธอพูด“ใช่” เขายอมรับ “เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่มีคนขอให้ฉันเรียกว่าพี่สาว” เธอรู้สึกอับอายขึ้นมาทันที“เวลาฉันเรียกเธอว่าพี่สาว มันเหมือนมีสายสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาดระหว่างเรา” เขาบอกประกายค