All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 411 - Chapter 420

ยิ่งตอนนี้ผู้ชายอย่างอี้จิ่นหลีนั้นมีสถานะสูงส่ง และรอบกายเขาก็มีสิ่งล่อตาล่อใจมากมาย เธอรู้ว่าความรู้สึกที่เขามีให้เธอตอนนี้นั้นเป็นของจริงแต่ความสัมพันธ์นี้จะยืนยาวไปถึงอนาคตได้เหรอ?“ฉันจะไม่ไปรักคนอื่น คนเดียวที่ฉันจะรักในชีวิตนี้ก็คือเธอ” เขาพูด “ดังนั้นหากว่ามีเรื่องอื่นอะไรและฉันทำผิดพลาด เธอก็จะให้อภัยฉันใช่ไหม?”เขาพึมพำ อย่างออดอ้อนเล็กน้อย“ค่ะ” หลิงอี้หรานตอบเมื่อคำว่า “ค่ะ” หลุดออกจากปากเธอ เธอก็รู้สึกได้ว่าเขากอดเธอแน่นขึ้น “หลิงอี้หราน อย่าลืมที่สัญญากับฉันวันนี้นะ ห้ามลืมเด็ดขาด เข้าใจไหม”ดูเหมือนว่าคำสัญญาของเธอจะเป็นเรื่องสำคัญมาก เป็นบางอย่างที่หลงลืมหรือกลับคำพูดไม่ได้……ในห้องน้ำ หลิงอี้หลานจ้องมองแก้มที่แดงก่ำของตัวเองแม้ว่าที่เธอกอดและจูบกับอี้จิ่นหลีในห้องนั่งเล่นจะผ่านไปพักใหญ่แล้ว แต่รอยแดงระเรื่อบนใบหน้าเธอก็ยังไม่จางหายไปอี้จิ่นหลีดูแปลกไปคืนนี้ แต่เธอก็บอกไม่ถูกว่าแปลกตรงไหนบางทีอาจจะเพราะการที่เขาจู่ ๆ ก็บอกว่ารักเธอทำให้เธอตกใจมากจริง ๆเมื่อคิดถึงคำเหล่านั้น หลิงอี้หรานก็รู้สึกได้ถึงความหวานที่อวลอยู่ในใจ และมุมปากที่สะท้อนในกระจกก็อดย

เธอคิดถึงเรื่องที่กู้ลี่เฉินช่วยผูกเชือกรองเท้าให้เธอเมื่อวาน งั้น… เขาหึงเหรอ?หากว่าอี้จิ่นหลีหึงจริง? นี่ก็เป็นสิ่งที่หลิงอี้หรานไม่เคยคิดมาก่อน แต่เมื่อคิดแบบนี้แล้วก็อดรู้สึกหวานล้ำไม่ได้แดดเหรอ?จัวเชียนอวิ๋นมองท้องฟ้านอกหน้าต่าง วันนี้มีเมฆมากและดวงอาทิตย์ก็โดนเมฆบังไว้หมด“ว่าแต่ เสี่ยวเหยียนจะผ่าตัดแล้ว แม่ฉันกับฉันจะต้องไปโรงพยาบาลคอยดูแลเสี่ยวเหยียนสองสามวัน ฉันก็เลยจะปิดร้าน แต่ไม่ต้องห่วงนะฉันจะให้เงินตามปกติ” จัวเชียนอวิ๋นบอก “ถ้าต้องกลับมาทำงานเมื่อไหร่ฉันจะส่งข้อความไปบอกนะ”“ได้ค่ะ” หลิงอี้หรานตอบ “เสี่ยวเหยียนผ่าตัดเสร็จแล้วบอกฉันด้วยนะคะ ฉันเองก็อยากรู้ข่าวเรื่องการผ่าตัดเร็ว ๆ เหมือนกัน”“ได้สิ” จัวเชียนอวิ๋นตอบพร้อมยิ้ม แม้ว่าจะต้องปิดร้านไปหลายวันจะกระทบต่อธุรกิจแต่ว่าสำหรับเธอแล้ว การได้ยินของลูกชายเป็นเรื่องสำคัญที่สุดตอนนี้หลังจากที่เสี่ยวเหยียนผ่าตัดเครื่องช่วยฟังแล้ว ก็จะมีหลายอย่างที่ต้องทำ เช่นการเปลี่ยนเสียงที่เขาได้ยินให้เป็นภาษาเพื่อไม่ใช่แค่เขาจะสามารถ “เข้าใจ” แต่สามารถพูดได้ซึ่งเรื่องนี้ก็เป็นสิ่งที่ยากไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน เธอก็จะทำเต็มที่เ

นิ้วมือของกู้ลี่เฉินที่จับแก้วกาแฟอยู่บีบแน่นเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันเสียใจล่ะ?” ตอนนั้นเขาประเมินน้ำหนักของหลิงอี้หรานที่มีในใจตัวเองต่ำไปเขาคิดว่าหลิงอี้หรานเหมือนคนที่เขาตามหา ดังนั้นเขาก็เลยสนใจเธอแค่นั้นแต่ต่อมาเขาก็พบว่ามันมากกว่านั้น เมื่อเขาเห็นคนอื่นทำร้ายเธอ ทำอันตรายเธอ เขาก็รู้สึกหัวใจบีบรัดและรีบเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัวเหมือนว่าแค่เห็นเธอบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาใจสลายได้ และตอนที่เธอจะจากไป เขาก็คิดเรื่องเธอมาก เหมือนว่าเขาอยากให้เธอมองเขานานอีกหน่อยแค่เพียงนิดเดียวก็ยังดีนานแค่ไหนแล้วที่เขาสนใจผู้หญิงสักคนมากขนาดนี้? ยกเว้นเด็กผู้หญิงที่เคยช่วยเขาตอนนั้น เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นเขาถึงกับคิดว่า บางทีเขาไม่น่ายอมปล่อยเธอให้อี้จิ่นหลีง่ายเกินไปเลย หากว่าเธออยู่ข้างกายเขา จะทำให้เขาคิดถึงคนที่ตามหาอยู่น้อยลงไหม? แล้วจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการมาบ้างไหม?แววตาอี้จิ่นหลีมืดครึ้มทันที เขาจ้องกู้ลี่เฉินเย็นชา “นายไม่มีโอกาสแน่ และฉันก็จะไม่ให้นายมีโอกาสด้วย”“งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินสบตาอีกฝ่าย “งั้นฉันคงต้องขอลองดูและดูว่าทำไมฉันถึงได้ไม่มีโอ

หลิงอี้หรานอดหน้าแดงไม่ได้ เธอกัดปากเล็กน้อยและบอกกับจัวเชียนอวิ๋น “เขาเป็นแฟนฉันค่ะ”“แฟนเธอเหรอ?” จัวเชียนอวิ๋นตาเบิกกว้างทันที แม้เธอจะรู้สึกได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีบรรยากาศแปลก ๆ ขณะที่พูดคุยกันก็ตามแต่… แฟนเหรอ? อี้หรานมีแฟนเหรอ? แถมยังเป็นผู้ชายที่ดูลึกล้ำยากจะหยั่งถึงนี่คือสิ่งที่จัวเชียนอวิ๋นรู้สึก ตอนนั้นเองแม้ว่าชายคนนั้นจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูไม่มีพิษภัย แต่เธอไม่คิดว่าชายคนนี้จะไร้พิษภัยจริง ๆ ตรงกันข้ามสัญชาตญาณบอกเธอว่าชายคนนี้อันตรายมากทั้งร่างของเขาแผ่กลิ่นอายของคนที่สูงส่งออกมา“ค่ะ แฟนฉัน” หลิงอี้หรานตอบ“สวัสดีค่ะ… ฉันเป็นเจ้าของร้านที่นี่ จัวเชียนอวิ๋น” จัวเชียนอวิ๋นแนะนำตัวเอง“สวัสดีครับ ผมอี้จิ่นหลี” อี้จิ่นหลีบอกสีหน้าจัวเชียนอวิ๋นตะลึงอีกครั้ง จากนั้นแววตาประหลาดใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆอี้จิ่นหลี… คงไม่ใช่… คงไม่ใช่คนที่เธอคิดหรอกนะ ตอนนี้จัวเชียนอวิ๋นรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาร้านของเธอมีกู้ลี่เฉินมา แล้วก็มีอี้จิ่นหลีมาอีก ผู้ชายทั้งสองคนต่างก็มาหาอี้หรานแล้ว… ตัวตนที่แท้จริงของเธอมันยังไงกันแน่? ใช่แบบที่เขียนในใบสมัครงานจริงเหรอ?ตอน

“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู