All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 401 - Chapter 410

คืนนั้นหลิงอี้หรานคิดว่าตัวเองคงนอนไม่หลับเมื่อมีอี้จิ่นหลีนอนอยู่ข้างกาย แต่ที่จริงเมื่อหลับตาลงเธอก็หลับสนิททันทีเหมือนกับว่าการที่มีเขาอยู่ข้าง ๆ ทำให้ใจเธอสงบเมื่อตื่นขึ้นมาเช้ารุ่งขึ้น หลิงอี้หรานก็เห็นอี้จิ่นหลีใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กำลังติดกระดุมแขนเสื้อและเดินเข้ามาหาเธอ “ตื่นได้แล้ว”“ค่ะ” เธอพูดพร้อมเขินเล็กน้อย เธอยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเลยตอนนี้ และผมเธอก็ยุ่งเหยิง“เมื่อคืนหลับดีไหม?” เมื่อคืนฉันหลับดีมาก” เขาพูดแล้วก้มตัวลงมาเอามือเท้าเตียงไว้ ดวงตาดำขลับจ้องตรงมาที่เธอสายตาของทั้งสองเกือบอยู่ในระดับเดียวกันและหลิงอี้หรานก็ทำอะไรไม่ถูก เธอเอนถอยหลังไปไม่รู้ตัวพยายามจะเว้นระยะห่าง แต่มือของเขาที่ดันหลังเธอไว้ก็ออกแรงกดเล็กน้อยทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งสองขยับใกล้ขึ้น“พี่สาว เมื่อคืนหลับไม่ดีเหรอ?” เขาเลิกคิ้วถาม“ก็… ไม่แย่….” เธอพูดตะกุกตะกัก“ดีมาก” เขาพูดและจูบแก้มเธออย่างเป็นธรรมชาติ “ไปล้างหน้าล้างตาแล้วเราลงไปกินข้าวข้างล่างกันเถอะ”“อื้ม” เธอพูดพร้อมหน้าแดงหลังจากเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า หลิงอี้หรานก็เดินลงไปข้างล่างและเห็นอี้จิ่นหลีนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว แต

เป็นอย่างที่คาดไว้ สิ่งที่อีกฝ่ายพูดต่อมายิ่งทำให้สิ่งเธอเดาไว้ไม่ผิด“เราก็ไม่อยากจะมีปัญหา ถ้าเธอคืนเงินค่าอาหารทั้ง 20 กล่องให้เรา แล้วก็ให้เงินปลอบขวัญมาอีก 50,000 บาทก็พอ เพราะพวกเราบางคนก็กินอาหารที่เธอส่งมาเข้าไปบ้างแล้ว ใครจะไปรู้ว่ากล่องอื่น ๆ จะมีแมลงอยู่ไหม?”เมื่อคนผู้นี้พูดจบ หลายคนรอบๆ ก็พากันยืนขึ้นและเข้ามาล้อมหลิงอี้หรานไว้ เห็นได้ชัดว่าพยายามจะสร้างบรรยากาศกดดันเธอหลิงอี้หรานมองไปรอบ ๆ ที่นี่เป็นบริเวณกึ่งเปิดโล่ง ทีมงานเช่าพื้นที่ร้านกาแฟเพื่อถ่ายทำ ดูเหมือนว่าจะมีกล้องวงจรปิดติดตั้งอยู่ทางด้านซ้ายของบริเวณที่พวกเขาอยู่ แต่วันนี้มีทีมงานมาถ่ายทำ ไม่รู้ว่าทางร้านจะเปิดกล้องวงจรปิดไว้หรือไม่?ไกลออกไปมีแฟน ๆ บางคนที่มีรั้วกั้นจับกลุ่มนั่งยอง ๆ กันอยู่ บางคนก็นั่งพัก บางคนก็ถือมือถือถ่ายมาเพราะหวังว่าจะได้เห็นดารา หากว่าดาราโผล่ออกมาพวกเขาจะได้ถ่ายรูปดาราคนโปรดไว้ได้“เอาอย่างนี้ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ฉันซึ่งเป็นคนส่งอาหารจะตัดสินใจได้ ขอฉันปรึกษากับเจ้าของร้านก่อน” หลิงอี้หรานบอกแล้วหยิบมือถือออกมาโทรหาจัวเชียนอวิ๋นแล้วบอกเธอถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อได้ยิน

”เกิดอะไรขึ้น?” กู้ลี่เฉินไม่ได้ถามคนอื่นแต่ว่าถามหลิงอี้หราน เหมือนว่าเขาจะเชื่อที่เธอพูดเท่านั้น“กล่องอาหารทั้งหมดที่ฉันนำมาส่งวันนี้ มีกล่องหนึ่งที่มีแมลงอยู่ พวกเขาบอกให้ฉันไม่คิดเงินค่าอาหาร แล้วก็ให้ร้านอาหารชดเชยอีก 50,000 บาท ฉันคิดว่าคงดีกว่าถ้าให้ตำรวจจัดการเรื่องนี้ แล้วพวกเขาก็เจอว่าฉันเอามือถืออัดเสียงไว้ ก็เลยขัดแย้งกัน” หลิงอี้หรานบอก“อัดเสียงไว้เหรอ?” กู้ลี่เฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย “ถ้าไม่รังเกียจขอผมฟังหน่อย”เมื่อคนพวกนั้นได้ยินว่ากู้ลี่เฉินอยากจะฟังเสียงที่อัดไว้ สีหน้าก็ยิ่งไม่น่ามอง หลังจากที่กู้ลี่เฉินฟังจนจบสีหน้าของเขาก็มืดมน และเขาก็เข้าใจว่าข้อขัดแย้งนี้เกิดจากมีบางคนในหมู่ทีมงานต้องการจะขู่กรรโชกทรัพย์ ซึ่งนำไปสู่ความขัดแย้งผู้กำกับ ผู้ช่วยผู้กำกับและผู้จัดการกองถ่ายที่อยู่กับกู้ลี่เฉินตอนนี้ต่างก็เข้าใจคร่าว ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น และสีหน้าพวกเขาก็ดูย่ำแย่หากว่าเรื่องนี้แพร่ออกไป คนที่ต้องอับอายก็คือทีมงานคนพวกนี้กลับไปจัดการทีหลังได้ แต่เรื่องสำคัญตอนนี้ก็คือ…“คุณผู้หญิง เป็นความผิดของทีมงานเราเองที่ไม่ดูแลคนที่มาช่วยงานชั่วคราวพวกนี้ ผมขอโทษคุณแทนทีมงา

”เปล่าค่ะ ฉันแค่บังเอิญเจอบางคน… คนที่ฉันรู้จักในกองถ่าย แล้วคนนั้นเขาก็จัดการให้” หลิงอี้หรานลังเลที่จะบอก“เขาเป็นเพื่อนเธอ แบบนี้เธอก็ต้องขอบคุณเขา ให้ฉันซื้อของขวัญมาแล้วเธอช่วยเอาไปให้เพื่อนหน่อยดีไหม?” จัวเชียนอวิ๋นพูดอย่างกระตือรือร้น“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” หลิงอี้หรานบอก และรีบเปลี่ยนเรื่องและถามเกี่ยวกับการผ่าตัดใส่เครื่องช่วยฟังของเสี่ยวเหยียน“อีกสองวันน่ะ พอผลการตรวจร่างกายของเสี่ยวเหยียนจากโรงพยาบาลออกมาแล้ว ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็ผ่าตัดได้เลย” เมื่อจัวเชียนอวิ๋นพูดเรืองนี้ เธอก็ไม่อาจปกปิดสีหน้ายินดีได้ “โรงพยาบาลยังบอกว่าเพราะเคสนี้อาการยาก เราก็สามารถยื่นขอส่วนลดบางส่วนได้”“ดีเลยค่ะ” หลิงอี้หรานบอก เธอรู้ว่าอี้จิ่นหลีได้ไปจัดการเรื่องที่โรงพยาบาลมา หลิงอี้หรานเองก็มีความสุขเมื่อคิดว่าเสี่ยวเหยียนจะสามารถได้ยินเสียงได้ในอีกไม่นานเรื่องของการส่งอาหารเมื่อบ่ายก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้น และก็จบไปแล้วแต่หลิงอี้หรานไม่คิดว่าตอนเย็นนั้น เมื่อเธอกลับมาที่ร้านหลังจากที่ไปส่งอาหาร จัวเชียนอวิ๋นจะดึงเธอเข้าไปถามว่า “กู้ลี่เฉินเป็นคนที่ช่วยร้านเราเรื่องที่โดนขู่กรรโชกวันนี้ใช่ไหม?”

“แล้าถ้าเธอไม่ใช่แฟนฉันล่ะ? ถ้างั้นเธอจะชอบกู้ลี่เฉินไหม?” อี้จิ่นหลีดูเหมือนจะมุ่งมั่นต้องการคำตอบให้ได้นี่… แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรกัน แต่ว่าตอนนี้เจ้านายถาม เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะตอบอย่างเหมาะสม “ผมคิดว่าคุณหลิง… เป็นคนค่อนข้างจริงจังกับความรู้สึก เธอคงไม่เปลี่ยนใจง่าย ๆ หากว่าชอบใครไปแล้ว”“จริงเหรอ? แต่เธอก็เคยเป็นแฟนของเซียวจื่อฉีนะ” อี้จิ่นหลีถามเสียงเย็นเกาฉงหมิงอยากจะร้องไห้แต่รู้สึกว่าตนเองช่างเป็นเลขาแสนอาภัพ “คุณหลิงและเซียวจื่อฉีเป็นเรื่องในอดีตแล้ว เพราะว่าคุณหลิงโดนเซียวจื่อฉีหักหลังแบบนั้น เป็นธรรมดาที่เธอต้องไม่มีเยื่อใยให้เขาแล้วครับ”“หักหลังเหรอ?” อี้จิ่นหลีเลิกคิ้วเล็กน้อย“ครับ ตอนที่เซียวจื่อฉีเลิกกับคุณหลิง ก็เป็นตอนที่เธอต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด แบบนั้นไม่เรียกหักหลังเหรอครับ?” เกาฉงหมิงบอก “ด้วยนิสัยของคุณหลิงแล้ว เธอจะไม่มีวันให้อภัยคนที่หักหลังเธอแน่”เมื่ออี้จิ่นหลีได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเขากลับมืดครึ้มและริมฝีปากบางก็เม้มจนเป็นเส้นตรง หากว่าสิ่งที่เซียวจื่อฉีทำกับอี้หรานถือว่าเป็นการหักหลัง แล้วสิ่งที่เขาทำกับเธอล่ะ?มีบางอย่างกดทับในใจของ