บทที่ 410

“ทำไมไม่เปิดไฟคะ?” เธอถามอย่างแปลกใจ

“ฉันคิดถึงเธอ” เขาตอบ

จู่ ๆ ใบหน้าเธอก็แดงก่ำ และหัวใจเธอก็เต้นรัวกระหน่ำ ตอนนี้เองหลิงอี้หรานดีใจที่ตอนนี้อยู่ในที่มืดเขาจะได้ไม่เห็นว่าเธอหน้าแดง

“แล้วเธอล่ะ วันนี้คิดถึงฉันไหม?” เสียงของเขายังดังอยู่ข้างหูเธอ และลมหายใจก็เป่ารดที่ต้นคอ

เธอรู้สึกเพียงว่าความสนใจของเธอตอนนี้ไปเพ่งอยู่ที่คอ หลังจากที่รู้สึกได้ถึงลมหายใจเขา เธอก็รู้สึกถึงริมฝีปากที่ใกล้หู ดูเหมือนว่าจะใกล้มากเกินไป ริมฝีปากของเขานั้นเกือบจูบใบหูเธอแล้ว

ตอนที่เธอกำลังเหม่ออยู่นั้น จู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บที่หูนิดหน่อย เธอตะลึงไปและก็ได้สติ จากนั้นใบหน้าเธอก็แดงก่ำ เขากำลัง… กัดหูเธอ

“เธอคิดไหม?” เสียงทุ้มต่ำของเขาถามอีกครั้ง

“ฉันคิดว่า…” เธอตอบ “เอ่อ… ปล่อยฉันก่อน ให้วางของก่อน”

เธอหายใจไม่ทั่วท้อง และรู้สึกเหมือนบรรยากาศมันคลุมเครือเกินไป มากเสียจนเธอแทบหายใจไม่ออก

แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอจากอ้อมกอด แต่เขากลับถามเธอต่อ “แล้วเธอรักฉันเหมือนกันไหม?”

เธออึ้งตะลึงไป รัก… ความรู้สึกนี้ลึกซึ้งไป และนี่เธอต้องพูดว่า “รัก” กับเขาแล้วเหรอ?

“ฉัน… ชอบคุณ” หลิงอี้หรานสูดหายใจเข้าลึกและพูดต