All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 301 - Chapter 310

หลิงอี้หรานรีบคาดเข็มขัดและมองอี้จิ่นหลีที่กำลังขับรถออกจากคฤหาสน์อี้อย่างไม่อยากเชื่อ อีกอย่างเขากำลังขับรถไปทางทิศที่คนทางโทรศัพท์บอกมาก่อนที่ไป๋ถิงซิ่นจะพาฉินเหลียนอีไป ที่ที่กำลังจะไปกัน หรือว่า… เขากำลังจะพาเธอไปที่นั่น?แต่ตอนนั้นสีหน้าเขาเปี่ยมโทสะ ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่น และดวงตาก็ขุ่นมัว เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาไม่พอใจหลิงอี้หรานอ้าปากอยากจะพูดบางอย่าง แต่เธอก็กลัวว่าหากตนพูดอะไรออกไปตอนนี้ เขาจะยิ่งโมโหซึ่งอาจจะทำให้เลวร้ายดังนั้นท้ายที่สุด จึงไม่ได้พูดอะไรออกมาเรื่องสำคัญตอนนี้ก็คือการได้พบฉินเหลียนอีและหาว่ามันเกิดอะไรขึ้นจากนั้นค่อยรอจนอี้จิ่นหลีหายโมโหแล้วค่อย… ขอบคุณเขา หลิงอี้หรานคิดกับตัวเองในใจเมื่อรถมาถึงอ่าวพระจันทร์เสี้ยว ก็ถูกยามหยุดรถเอาไว้“บอกไป๋ถิงซิ่นว่าอี้จิ่นหลีอยากมาพบเขา แล้วถามว่าเขาจะพบไหม” อี้จิ่นหลีพูดตรงเข้าประเด็นเมื่อเหล่ายามได้ยินเช่นนั้น แววตาพวกเขาก็ฉายความประหลาดใจ อย่างไรเสียทุกคนในเมืองเซินก็รู้ว่าชื่ออี้จิ่นหลีคือใครอีกอย่างแม้ว่ายามพวกนั้นจะไม่รู้จักอี้จิ่นหลี แต่ทุกคนที่พอรู้อะไรบ้างก็ต้องสามารถจำรถเบนท์ลีย์ที่อี้จิ่นหลีขับ

เมื่อคิดถึงเรื่องคืนนั้น เธอก็รู้สึกผิดอีกครั้ง เหตุผลที่วันนั้นเธอดีดมากและไม่ได้คุมเรื่องการดื่มก็เพราะเธอคิดว่าการดื่มเหล้าผลไม้มากหน่อยก็คงไม่เป็นอะไร แต่กลายเป็นว่าเธอเมาและเกิดเรื่องอีก เรื่องนี้จริงอย่างเถียงไม่ได้เลยโชคไม่ดีที่หลังจากที่ตื่นขึ้นมา เธอยังจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างตอนที่เมา เธอยัดเยียดตัวเองให้เขาอย่างไร และเธอพูดคำหวานอะไรไปกับเขาบ้างคำหวานพวกนั้นฉินเหลียนอีมาจำได้ทีหลัง เธอรู้สึกว่ามันคุ้น ๆ เหมือนคำหวานหูที่พวกผู้ชายมักพูดกับผู้หญิงในละครทีวี มีบางประโยคที่เธอเอามาจากละครที่เธอดูตอนช่วงนั้นเป๊ะ ๆดังนั้นการดูละครน้ำเน่าหวานซึ้งมากไปก็ไม่ดี เวลาที่เมาคำหวานพวกนั้นก็ออกมาอย่างไม่มีหยุดกลายเป็นว่า… เธอทำสำเร็จ เธอสามารถกินชายหนุ่มงดงามที่ในใจเธอคิดว่าเขามีไว้เพียงเพื่อชื่นชม ไม่ได้เอาไว้เป็นของเล่นได้สำเร็จหลายครั้งที่ฉินเหลียนอีคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามันเป็นเพราะคำหวานพวกนั้นหรือเปล่าบางทีอีกฝ่ายอาจจะอยู่ต่างประเทศมานานเกินไปแล้วก็ไม่เคยโดนกระหน่ำคำหวานหูที่เป็นภาษาบ้านเกิดใส่ ดังนั้นเขาเลยให้เธอทำได้สำเร็จเช้าวันต่อมาเมื่อเธอตื่นขึ้นเธอ

”คุณก็คือหลิงอี้หราน” คำพูดของไป๋ถิงซิ่นไม่ใช่คำถาม แต่เป็นการย้ำให้แน่ใจ หลังจากที่เขาบังเอิญได้เห็นฉินเหลียนอีบนถนนวันนั้น เขาก็เริ่มหาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับฉินเหลียนอีและในบรรดาข้อมูลทั้งหมดที่เขาเจอ แน่นอนว่าก็มีเรื่องของหลิงอี้หรานฉินเหลียนอีนั้นอยากที่จะช่วยหลิงอี้หรานเรื่องของกระบวนการฟ้องร้อง ดังนั้นเหลียนอีจึงได้ซื้อตั๋วเครื่องบินเที่ยวเร็วที่สุดกลับมาจากต่างประเทศ และทุ่มเทช่วยเหลือหลิงอี้หรานหาทนายและหลักฐานสารพัดหรืออาจจะพูดได้ว่า การที่ฉินเหลียนอีทิ้งเขามาอย่างปุบปับนั้นก็เป็นเพราะหลิงอี้หราน เมื่อคิดเรื่องนี้ไป๋ถิงซิ่นก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกหากว่าหลิงอี้หรานไม่ใช่ผู้หญิง ไป๋ถิงซิ่นก็คงมองเห็นเธอเป็นศัตรูหัวใจไปแล้ว“ใช่แล้ว ฉันเอง” หลิงอี้หรานเชิดหน้าพูด“คุณไม่มีสิทธิ์อะไรมาสอดมือในเรื่องระหว่างผมกับฉินเหลียนอี ในบางเรื่องก็อย่าประเมินความสามารถตัวเองสูงเกินไปจะดีกว่า ผมไม่ได้ใจดีกับผู้หญิงหรอกนะ” ไป๋ถิงซิ่นพูดเย็นชาฉินเหลียนอีร้อนใจ “ไป๋ถิงซิ่น อย่าลากเพื่อนฉันเข้ามาเกี่ยวในเรื่องของคุณกับฉันนะ”แต่ยิ่งเธอร้อนใจเท่าไร ไป๋ถิงซิ่นก็ยิ่งรู้สึกหงุดหง

ยิ่งไปกว่านั้น หากว่าคนแบบเขามีอันตราย เธอจะคุกเข่าไปก็ไม่มีประโยชน์ถึงเธอจะคุกเข่าจนขาหัก ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรกับเขาความเงียบของเธอทำให้แววตาเขามืดครึ้ม เขาไม่พูดอะไรอีก ได้แต่สตาร์ทรถและขับออกไปตอนนั้นเองที่หลิงอี้หรานรู้สึกว่าบรรยากาศในรถนั้นเงียบสงัดและกดดันมาก……วันรุ่งขึ้นหลิงอี้หรานมาหาฉินเหลียนอี และทั้งสองก็หาที่นั่งที่ร้านอาหารใกล้ ๆ บ้านฉินเหลียนอี เธอมองตาดำคล้ำเป็นแพนด้าของเพื่อน หลิงอี้หรานก็เดาว่าเมื่อคืนเพื่อนของเธอคงนอนไม่หลับ“เมื่อวานพอกลับบ้านมาแล้วเป็นยังไงบ้าง?” หลิงอี้หรานถาม“อย่าพูดเรื่องนั้นเลย พ่อแม่ฉันเตรียมค่าไถ่ไว้พร้อมแล้ว พอพวกท่านเห็นฉันกลับมาก็เกือบจะให้ฉันคุกเข่าบนกระดานซักผ้าแน่ะ” ฉินเหลียนอีบอกหลิงอี้หรานดูแปลกใจ “ทำไมล่ะ? เธอไม่ได้บอกพวกท่านเรื่องไป๋ถิงซิ่นเหรอ?”“ก็ ฉันก็เแค่บอกว่าเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานานแกล้งเล่นตลกกับฉันนิดหน่อย แล้วฉันก็ลืมบอกเธอ เลยทำให้เรื่องวุ่นวายตื่นตูมไปทั้งที่ไม่มีอะไร” ฉินเหลียนอีบอก เธอไม่กล้าที่จะบอกความจริงกับพ่อแม่หากว่าพ่อแม่เธอรู้ว่าเธอ “กิน” ผู้ชายตอนที่อยู่ต่างประเทศ พวกท่านก็คงทำมากกว่าแค่ด่า

”ขึ้นรถ” สองคำเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางของเขาสีหน้าฉินเหลียนอีแสดงท่าทางลำบากใจทันที มือถือนั้นมีค่ามากจริง ๆ แต่ว่าอิสรภาพก็มีค่ามากกว่า เธอไม่อยากโดนขังอยู่ในห้องกับเขาเป็นชั่วโมง ๆ แบบเมื่อวานนี้อีกแล้วหากว่าเมื่อวานอี้จิ่นหลีไม่ได้มาช่วยเธอ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะออกมาได้ไหม“ไม่จำเป็นหรอก ฉันกำลังคิดจะเปลี่ยนมือถือใหม่พอดี ฉันไม่ต้องการเครื่องเก่าแล้ว” ฉินเหลียนอีพูดนิ่ง ๆ“ถ้างั้นรูปพวกนั้นในมือถือแล้วก็บัญชีออนไลน์หลายอันนั่นก็ไม่ต้องการแล้วสินะ? อีกอย่างดูเหมือนว่าจะมีข้อมูลภายในบริษัทคุณอยู่ด้วย” ไป๋ถิงซิ่นพูดเรียบ ๆ “ถ้าว่าคุณไม่ต้องการแล้วก็ช่างเถอะ ไม่เป็นไร”นี่มัน… ข่มขู่กันชัด ๆฉินเหลียนอีกัดฟันกรอด แต่ปัญหาก็คือมือถือเธอใส่รหัสไว้ เขา… ปลดล็อกมือถือเธอได้อย่างนั้นเหรอ? อย่างนั้นเขาก็เห็นรูปและข้อมูลทั้งหมดเลยใช่ไหม?แล้ว… เขาเข้าไปยุ่งกับบัญชีออนไลน์ต่าง ๆ ของเธอด้วยหรือเปล่า?“คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง?” เธอพูดอย่างโมโห“แล้วคุณจะขึ้นรถหรือไม่ขึ้น?” เขาถามโดยไม่ยอมตอบเธอรู้สึกลมหายใจติดขัดและเธอก็ไม่สามารถฝืนกล้ำกลืนได้ ตอนที่เธอพบเขาเมื่อก่อน เธอคิดว่าเขาเป็