All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 291 - Chapter 300

ใบหน้าหลิงว๋อจื้อเปลี่ยนสีไปเลยทันที ก่อนจะเอ่ยด้วยความโมโห “ลูกไม่รักดี ตอนอยู่ในคุกตอนนั้นก็ทำร้ายครอบครัวเราแล้ว ตอนนี้ก็ยังมาทำร้ายครอบครัวเราอีก!”รู้ไหมว่าเขาต้องใช้เส้นสายไปมากแค่ไหนและทุ่มเงินไปมากเท่าไหร่กว่าจะได้ตำแหน่งหัวหน้างานนี้มาได้!ตอนนี้เขากลายมาเป็นพนักงานเงินเดือนธรรมดาแล้ว จะให้เขายอมรับได้อย่างไรกัน!ฟางซุ่ยเอ๋อก็โกรธมากเช่นกัน ท่าทีนั้นของเธอราวกับอยากจะออกไปฉีกร่างของหลิงอี้หรานซะเดี๋ยวนี้“พ่อกับแม่อย่าเพิ่งใจร้อน ตอนนี้พี่มีอี้จิ่นหลีคอยหนุนหลังให้อยู่ ต่อให้เราอยากจะทำอะไรกับเชาเราก็ควรคิดให้รอบคอบก่อน” หลิงลั่วอินเอ่ยโน้มน้าวใจ อย่างไรเธอก็ทนทุกข์ทรมานเพราะหลิงอี้หรานมามากพอแล้ว!หลิงกว๋อจื้อและฟางซุ่ยเอ๋อก็คิดแบบเดียวกัน ดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า “งั้นตอนนี้เราจะทำไงกันดี? ต้องทุกข์ทรมานกันอย่างนี้เหรอ?”“ขอหนูคิดก่อน” หลิงลั่วอินเอ่ย เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรกับหลิงอี้หรานดี เธอไม่สามารถปล่อยให้หลิงอี้หรานเข้ามาในใจของกู้ลี่เฉิน และเข้ามาครองตำแหน่งที่สำคัญแบบนี้ได้ถ้าเป็นแบบนั้น แม้ว่าในอนาคตอี้จิ่นหลีจะเตะหลิงอี้หรานออกไป ก็เกรงว่าหลิงอี้หรานจะมา

แม้แต่ป้ายทะเบียนรถเธอก็จำได้แค่สามตัวหน้าและเลขหนึ่งตัวท้ายเท่านั้นชั่วพริบตา หลิงอี้หรานก็รู้สึกหนาวสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างกาย นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คนที่ขับรถนั่นเป็นใคร? ทำไมต้องเอาตัวเหลียนอีไปด้วย?!ตอนนี้เหลียนอี…นี่มันเป็นการลักพาตัวหรือเปล่า? หรือว่า…หลิงอี้หรานหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาโดยอัตโนมัติ คิดจะโทรหาเพื่อนของเธอ แต่อีกใจก็กลัวว่าสถานการณ์ของเพื่อนเธอตอนนี้ ถ้าเธอกดโทรหาอีกฝ่ายขึ้นมาจริง ๆ อาจจะทำให้ยิ่งสร้างปัญหาเพิ่มขึ้นก็ได้มือของเธอเริ่มสั่น สั่นไปจนถึงด้านหลัง รู้สึกจนแม้แต่จับโทรศัพท์ยังจับไม่ได้ด้วยซ้ำเธอกดเลข 110 ด้วยความยากลำบาก ก่อนจะโทรไปแจ้งความหลังจากที่โทรแจ้งความเสร็จเรียบร้อยด้วยความยากลำบาก ก่อนจะรีบตรงไปยังห้องควบคุมของลานจอดรถทันที ในลานจอดรถนั้นมีกล้องวงจรปิดอยู่ จะต้องมีภาพเหตุการณ์ตอนที่รถคันเมื่อกี้นำตัวเหลียนอีไปแน่ ๆ เหลียนอี… เธอต้องไม่เป็นไร อย่างไรก็เป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด!ในตอนนั้นเองในหัวของหลิงอี้หรานมีเพียงความคิดนี้วนเวียนอยู่เพียงแค่นั้น!……เมื่ออี้จิ่นหลีได้รับโทรศัพท์จากหลิงอี้หราน ได้ยินแค่เสียงสะอื้นที่ดังมาจากปลายสา

ลมหายใจตอนนี้รู้สึกติดขัดราวกับติดอยู่ที่หน้าอกจนไม่สามารถพ่นมันออกมาได้เลยครั้งหนึ่งในชีวิตเขาจะทนเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกลัวและกังวลใจไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ? ดูเหมือนจะมีแค่เธอที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้อี้จิ่นหลีถอนหายใจออกมา ราวกับจำใจต้องยอมประนีประนอม เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ก่อนจะกดโทรออก “ช่วยฉันตรวจสอบคนคนนึงให้หน่อย ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้คนคนนี้อยู่ที่ไหนแล้ว ปลอดภัยไหม… ชื่อว่า ฉินเหลียนอี ตอนบ่ายวันนี้เธอถูกรถคันหนึ่งนำตัวไป เป็นรถ…”เธอรีบบอกป้ายทะเบียนของรถคันนั้นที่เธอยังพอจำได้ ที่อยู่ของลานจอดรถ และรายละเอียดของเวลาที่เกิดเหตุไปทั้งหมดหลังจากที่หลิงอี้หรานพูดจบทั้งหมดแล้ว อี้จิ่นหลีก็คุยกับปลายสายอีกฝั่งว่า “แค่นี้แหละ ฉันอยากรู้ร่องรอยของคนคนนี้ให้ไวที่สุด!”หลังจากวางสายไปแล้ว อี้จิ่นหลีก็มองไปยังหลิงอี้หราน “เรียบร้อย ตอนนี้เรากลับบ้านได้หรือยัง?”จากนั้นเธอจึงเดินไปที่รถด้วยกันกับเขา เขาเปิดประตูที่นั่งฝั่งข้างคนขับให้ หลังจากที่รอเธอนั่งที่เก้าอี้เสร็จแล้ว เขาก็โน้มตัวลงทันทีเธอสะดุ้งและร่างกายก็แข็งทื่อไปโดยอัตโนมัติ เธอเห็นเพียงร่างกายส่วนบนของเขาที่โน้มตัวลงเข

เขาอยากให้ในสายตาของเธอมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น“ถ้าเธออยากรู้ งั้นก็รอด้วยกันกับฉันที่นี่ก็ได้ ถ้าคนของฉันหาร่องรอยฉินเหลียนอีเจอแล้ว พวกเขาจะแจ้งให้ฉันทราบโดยเร็วที่สุด” อี้จิ่นหลีเอ่ยสำหรับหลิงอี้หรานแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว แต่ว่า… รอเหรอ? รอด้วยกันที่ไหนนะ?! หลิงอี้หรานกะพริบตา หลังจากนั้นผ่านไปห้านาที เธอก็รู้แล้วว่าไปรอด้วยกันที่หนก็ที่ห้องของอี้จิ่นหลีไงเล่า!แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเข้าไปที่ห้องของเขา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเดินเข้าไปตั้งแต่หน้าประตูห้องเขา ที่ไม่ใช่การเข้าไปด้วยประตูที่เชื่อมกันของทั้งสองห้องเมื่อเข้ามาในห้อง อี้จิ่นหลีก็ถอดเสื้อคลุมของเขาออก และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาวางไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านข้างหลิงอี้หรานมองไปยังโทรศัพท์เครื่องนั้น ก่อนจะตกตะลึง โทรศัพท์เครื่องนั้นยังคงเป็นโทรศัพท์ราคาพิเศษรุ่นเก่าที่เธอเคยซื้อให้เขาเมื่อก่อนในราคาหนึ่งหมื่นห้าพันบาทถ้าเป็นมือถือของคนทั่วไปส่วนใหญ่คงใช้เครื่องที่ดีกว่าเครื่องนี้เป็นไหน ๆ แล้วแต่เขากลับเก็บโทรศัพท์เครื่องนี้ไว้ข้างกายตลอดเลยเหรอ?แต่ถ้าเขาไม่เก็บมันไว้ข้างกาย งั้นวันนี้ที่เธอโทรห

แต่เขาทำเป็นหูหนวกไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แต่กลับจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น “พี่จะทำร้ายฉันไหม?”ร่างกายของเธอสั่น รู้สึกคอตัวเองตันไปหมด คำพูดทุกอย่างราวกับติดอยู่ในคอสายตาของเขาจ้องมองไปยังเธอโดยตรง สายตานั้นของเขาราวกับต้องการมองเธอให้ทะลุปรุโปร่ง“คำถามนี้ยากเหรอ?” หลังจากที่เธอเงียบไปนาน เขาก็เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “ถ้าพี่สาวไม่ยอมตอบ ก็ไม่เป็นไร แต่ฉันอยากเตือนพี่อย่างนึง”เขาค่อย ๆ โน้มตัวลงมา จนริมฝีปากแนบชิดกับข้างหูของเธอ และเอ่ยอย่างแผ่วเบา “พี่อย่าคิดที่ทำร้ายฉัน เข้าใจไหม?”ถ้าเธอไม่ทำร้ายเขา เขาจะพาเธอขึ้นไปสวรรค์ ปรนเปรอทุกสิ่งบนโลกให้เธอ จนถึงขั้นปกป้องเธอไปตลอดชีวิต ทำให้เธอไม่ต้องมานั่งกังวลและรู้สึกปลอดภัยขอแค่เธอไม่ทำร้ายเขาก็พอ!……ภายในห้องที่กว้างใหญ่ หลิงอี้หรานกระสับกระส่ายไปมาเล็กน้อย หยิบมือถือขึ้นมาดูบ้างเป็นครั้งคราว ในใจก็สงสัยไปด้วยว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะมีข่าวเพื่อนของเธอแต่อี้จิ่นหลีที่เปลี่ยนเป็นชุดลำลองแล้วกลับนั่งอยู่บนโซฟาพลิกอ่านรายงานในหนังสือพิมพ์เมื่อมองไปยังอี้จิ่นหลีที่นั่งอยู่อย่างสง่างาม หลิงอี้หรานก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่เขาพูดไปก่อ