All Chapters of บ่วงรักนักโทษสาว: Chapter 271 - Chapter 280

จู่ ๆ จมูกของเธอก็แสบร้อน และน้ำตาที่เพิ่งแห้งไปก็ทะลักออกมาอีกรอบ “หากว่าอยากจะร้องไห้ ก็ร้องออกมาเถอะพี่สาว” ปลายนิ้วของเขาแตะที่ตาของเธอคำว่า “พี่สาว” นั้นเป็นเหมือนกุญแจที่เปิดความเจ็บปวดและเศร้าโศกทั้งหมดที่เธอเคยกักเก็บปิดกั้นเอาไว้ออกมาตอนนี้เธอเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว หลิงอี้หรานพูดว่า “อือ” และเริ่มร้องไห้โฮออกมานานแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่ได้ร้องไห้แบบนี้? นานแค่ไหนแล้วที่เธอรู้ว่าไม่ว่าจะร้องไห้ดังแค่ไหน ไม่ว่าจะหลั่งน้ำตามากเพียงใด ก็ไม่มีประโยชน์ สิ่งที่เธอพึ่งได้มีเพียงตัวเองเท่านั้น และน้ำตาก็ไม่ใช่แค่น้ำตาเท่านั้นแต่เป็นของล้ำค่าแต่มาตอนนี้ เมื่อได้ยินเขาเรียกเธอว่า “พี่สาว” ทำให้เธอคิดถึงแม่ คิดถึงน้องชายตัวน้อยในท้องแม่ที่ไม่เคยได้เรียก “พี่สาว”หากว่าแม่และน้องชายของเธอไม่จากไปแต่แรก ตอนนี้เธอจะไม่ต้องเหงาและมีครอบครัวที่แท้จริงใช่ไหม?เสียงร้องไห้โฮของหลิงอี้หรานทำให้อี้จิ่นหลีตกใจ หากว่าเธอแค่เพียงกัดปากร้องไห้เงียบ ๆ เขาก็คงรู้สึกปวดใจ แต่พอตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าคงทำอย่างไร ไม่รู้จริง ๆเมื่อได้เห็นน้ำตาเธอไหลพราก ทั้งร่างของเขาก็แข็งทื่อ ราวกับว่าเลื

ไม่นะ… ไม่เธอต้องการแม่ เธอต้องการน้องชายเธอกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง แต่พบว่าตัวเองส่งเสียงอะไรออกมาไม่ได้ตอนนั้นเองก็มีเสียงกระดิ่งดัง ราวกับว่าดึงเธอออกมาจากฝันร้าย…หลิงอี้หรานค่อยๆ ลืมตาขึ้น เพียงเพื่อที่จะได้ยินเสียงกระจ่างใส ดังเข้ามาในหูเธอ“เธอตื่นแล้วเหรอ?”ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏขึ้นในครรลองสายตาที่ยังพร่าเลือนของเธอ แววตาเปล่งประกายนั้นดูเหมือนจะมีความอ่อนโยนที่อธิบายไม่ได้“ก็…” เธอตอบเบลอ ๆ ยังคงไม่ตื่นดีมันราวกับว่าความฝันและความเป็นจริงมันพัวพันกัน ทำให้เธอไม่สามารถผ่อนคลายได้“งั้นก็รับโทรศัพท์สิ” เขาบอก แล้วยกโทรศัพท์มาแนบหูเธอหลิงอี้หรานฟังเสียงคุ้นเคยที่ออกมาตามสายอย่างเบลอ ๆ “อี้หรานเหรอ? อี้หรานเธอตื่นแล้วเหรอ?”หลิงอี้หรานตื่นเต้นและตื่นขึ้นมาทันที “เหลียนอี”“ใช่ แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? เธออยู่กับอี้จิ่นหลีเหรอ? ฉันโทรหาเธอเมื่อคืนและเขาก็รับโทรศัพท์ แถมตอนนี้พอฉันโทรมาเขาก็รับอีก”ฉินเหลียนอีนั้นก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะเมา ใครจะไปคิดว่าคนที่โทรหาตั้งสองครั้งจะเป็นอี้จิ่นหลีจริง ๆ“เมื่อคืนเธอโทรหาฉันเหรอ?” หลิงอี้หรานถามอย่างแปลกใจ“ใช่ เขาบอกว่าเธ

”ไม่มีใครไล่เธอออกได้หรอก” อี้จิ่นหลีพูดอย่างมั่นใจ “เธอต้องดูแลมือของตัวเองให้ดีก่อน ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่า ถ้าเธอไปทำงานตอนนี้ มือเธอจะยกนั่นยกนี่ แล้วก็กวาดถนนได้ไหมล่ะ?”หลิงอี้หรานก้มหัวและไม่พูดอะไร มือของเธอตอนนี้ทำอะไรไม่ได้จริง ๆ“ดูแลมือของเธอให้ดีก่อน พอมือเธอหายดีแล้ว เธอจะทำอะไรก็ตามใจ” อี้จิ่นหลีบอก เหมือนกับว่าเขาคิดบางอย่างได้ “คืนนี้เธอจะไปเจอฉินเหลียนอีใช่ไหม? เธอเปลี่ยนวันนัดเจอแล้วรอฉันไปด้วยดีกว่าไหม? รอให้แผลดีขึ้นก่อน”หากว่าเป็นคนคุ้นเคยกับอี้จิ่นหลี ก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ชายที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้ที่สุดในเมืองเซินไม่เคยต้องมากังวลเรื่องอาการบาดเจ็บที่มือผู้หญิงแบบนี้หากว่าเป็นคนอื่นต่อให้มาหายใจรวยรินเลือดท่วมกายอยู่ตรงหน้าเขา เขาก็ไม่สนใจสักนิด“ฉันต้องไป” หลิงอี้หรานตอบอย่างหนักแน่น “ดูเหมือนว่าเหลียนอีจะมีข้อมูลเกี่ยวกับพยานในคดีของฉัน ฉันอยากจะไปเจอเธอเพื่อจะหาว่ามีอะไรบ้าง”เมื่อพูดแบบนี้ เธอไม่ได้สังเกตว่าสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย และมือที่ปล่อยอยู่ข้างตัวของเขาก็กำแน่นขึ้นนิดหน่อย“มีข่าวเกี่ยวกับพยานเหรอ?”“ใช่” เธอพยักหน้า “แต่ราย

”ป่วยเหรอ? ตอนนั้นเธอป่วยเหรอ?” จู่ ๆ น้ำเสียงเขาก็เครียดขึ้นมา“ฉันก็แค่เป็นไข้อยู่สองสามวัน ไข้นั่นทำให้ฉันสับสนมาก แต่หลังจากหายดีฉันก็แข็งแรงเหมือนเดิม แต่โชคร้ายที่กระโปรงไม่อยู่แล้ว” เธอพูดอย่างเสียใจนิดหน่อย แต่ต่อมายายก็แอบบอกกับเธอว่าหากเธอสอบได้ที่หนึ่งในชั้น ก็จะซื้อชุดสวยเหมือนกระโปรงตัวนั้นให้แต่ตอนที่เธอสอบได้ที่หนึ่ง เธอกลับต้องจากยายมาแล้วกลับมาอยู่กับพ่อก่อนที่จะจากกัน ยายก็แอบยัดกระโปรงใส่เข้ามาในกระเป๋าเธอเมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้อยู่ จู่ ๆ ก็มีมือใหญ่ยื่นออกมาวางไว้บนหน้าผากเธอ หลิงอี้หรานชะงักไปและเงยหน้าขึ้นมองอี้จิ่นหลี “ฉัน… ฉันไม่ได้เป็นไข้ตอนนี้นะ”“ฉันรู้” เขาพูดเสียงเบา “ต่อไปไม่ว่าเธออยากได้กระโปรงแบบไหนฉันจะซื้อให้เธอเอง”คำพูดของเขาทำให้หัวใจเธอสั่นไหวขึ้นมาทันที “ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ฉันไม่ได้อยากจะใช่ชุดกระโปรงตลอดซะหน่อย”เธอกัดปากเล็กน้อยและหลุบตาลงเธอแค่รู้สึกว่ายิ่งมองเขานานเท่าไร หัวใจเธอยิ่งคุมไม่ได้เท่านั้น“จริงเหรอ?” อี้จิ่นหลีดึงมือออก เขาหยิบรูปทั้งหมดในอัลบั้มออกมาและหยิบรูปที่เธอใส่กระโปรงลายดอกไม้ “พี่สาว ฉันขอรูปนี้ได้ไหม?”เ

”แล้วมือเธอเป็นอะไรไหม?” ฉินเหลียนอีถามอย่างเป็นห่วง“ไม่เป็นไร” หลิงอี้หรานตอบ “ที่จริงพอพันผ้ามันก็เลยดูเหมือนอาการหนัก วันนี้ฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรแล้วฉันก็หยิบจับอะไรเองได้แล้วล่ะ”ฉินเหลียนอีหายใจโล่งอกและสั่งอาหารทั้งสองคนกินกันไปคุยกันไป ตอนนั้นเองที่หลิงอี้หรานรู้เรื่องที่เพื่อนเธอบอกเกี่ยวกับการหาพยานเจอในมือถือ มันมีวิดีโอที่เพื่อนร่วมงานในสำนักงานออกแบบของเหลียนอีโพสต์ลงในกลุ่มเพื่อนร่วมงาน และเหลียนอีก็รู้จากวิดีโอนั้น เธอจำพยานที่ให้การในปีนั้นได้ชายคนนั้นตอนนี้เพิ่งแต่งงานกับลูกสาวของญาติคนที่ทำงานของฉินเหลียนอี แล้วเขาก็อาศัยอยู่ที่เมืองเอสเหลียนอีก็ทำเป็นถามชื่อของเขาเผื่อไว้ แต่เพื่อนร่วมงานของเธอก็ไม่รู้ชื่อของเขารู้แต่ว่านามสกุลโหยวคนนามสกุลโหยวนั้นมีไม่มาก ฉินเหลียนอีเลยแน่ใจ 70-80% ตอนนี้แต่ฉินเหลียนอีก็เปิดวิดิโอให้หลิงอี้หรานดูเผื่อไว้ก่อนในวิดีโอนั้นเป็นงานที่บ้านใหม่ ทั้งคลิปมีแต่ความรื่นเริงและเสียงหัวเราะ ดวงตาหลิงอี้หรานจับจ้องอยู่ที่เจ้าบ่าวในวิดีโอใบหน้าของเจ้าบ่าวเต็มไปด้วยความรื่นเริง และเขาก็ทำตามเงื่อนไขและเสียงเชียร์ของคนโดยรอบวิดีโ