บทที่ 347

“ทำไมเหรอ?” หลิงอี้หรานมองไปยังอี้จิ่นหลีที่หยุดเดิน จึงอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้

“ไม่มีอะไร” อี้จิ่นหลีก้มหัวและตอบอย่างนิ่ง ๆ

เมื่อทั้งสองคนกลับมาถึงห้องหลักแล้ว หลิงอี้หรานก็ถามขึ้นมา “ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”

“ดีขึ้นมากแล้ว” เขาเอ่ย

“ถึงอาการปวดท้องของคุณจะเป็นปัญหาเก่า แต่ก็ยังต้องไปหาหมอและรับการรักษาที่เหมาะสมหน่อยนะ” หลิงอี้หรานเอ่ย “โรคบางชนิด ต่อให้เป็นแค่อาการป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ถ้าไม่ใส่ใจเลย สุดท้ายมันอาจจะกลายเป็นโรคร้ายแรงได้นะ”

“ก็คือพี่เป็นห่วงฉันเหรอ?” เขาถามด้วยมุมปากที่ยกยิ้มขึ้น

เธอสำลักทันที ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยความเขินอาย แต่เขากลับยกมือขึ้นแล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนทันที “ได้ ฉันรับปาก ฉันจะหาเวลาไปหาหมอเพื่อดูแลรักษาร่างกายตัวเอง แล้ววันนี้ฉันก็จะกินยาที่เธอซื้อมาอย่างเชื่อฟัง ถ้าฉันยอมฟังเธอ เธอจะชอบฉันไหม?”

“อะไรนะ?” เธองงไปหมด เขาพูดอะไรออกมา? บอกว่าเขาจะยอมฟังเธอ? คุณพระ เป็นไปได้อย่างไร ผู้ชายอย่างเขาจะพูดแบบนี้ออกมาได้อย่างไร?

เขาก้มหัวลงจนใบหน้าของเขาใกล้ชิดกับใบหน้าหญิงสาว และกระซิบด้วยเสียงที่ดังก้องราวกับเชลโล่ “ถ้าฉันยอมฟังเธอ เธอจะช