MasukShare
บทที่ 341
Bab terkait
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 342
เธอลังเลและบอกว่า “ไม่มีอะไร ก็แค่ตอนที่คุณส่งฉันกลับห้อง ฉันเห็นว่าคุณไม่กลับห้อง แต่ลงมาข้างล่าง ฉันเลยสงสัยว่าคุณเป็นอะไรไหม ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดี งั้นฉันขอตัว…”เธอพูดและหันหลังเตรียมจากไปแต่อึดใจต่อมา ก็มีแขนเอื้อมมากอดเธอไว้จากด้านหลัง “งั้นพี่สาว พี่ห่วงฉันใช่ไหม?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็ถูกกลิ่นอายของอีกคนโอบล้อมไว้ และตอนนั้นเธอก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไรเป็นห่วง เธอเป็นห่วงเขาเหรอ?ความคิดของเธอสับสนวุ่นวาย เพราะว่าวันนี้เขาช่วยเธอไว้เหรอ? คืนนี้แทนที่เธอจะนึกถึงเขาในฐานะของอี้จิ่นหลี เธอก็ห่วงเขาในฐานะของ “จิน” เหรอ?หลิงอี้หรานคิดเรื่องนี้และจู่ ๆ ลมหายใจของเขาก็หอบถี่ดังเข้าหูเธอ เหมือนว่าเขาพยายามอดกลั้นเสียงร้องเอาไว้ และมือที่โอบร่างของเธอก็คลายออก…หลิงอี้หรานหันกลับไปมองก็เห็นว่าตอนนี้หน้าของอี้จิ่นหลีซีดเผือด มีเหงื่อบาง ๆ อยู่ที่หน้าผากเขา และมือข้างหนึ่งของเขาก็กุมไว้ที่ช่วงท้องด้านบนเธอนั้นรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาและจำได้ทันทีว่าเธอเคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน “คุณปวดท้องอีกแล้วเหรอ?”“เหมือนว่าพี่สาวจะยังจำอาการเก่า ๆ ของฉันได้นะ” เขาพึมพำและมีรอยยิ้มปรากฏที่มุมปากซึ่
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 343
”ถ้าไม่กินยาแล้วปวดมากขึ้นจะทำยังไง?” หลิงอี้หรานบอก จู่ ๆ เธอก็คิดบางอย่างได้ เธอหยิบมือถือออกมาแล้วหาร้านยาออนไลน์แม้ว่าจะมีร้านยาที่ไกลจากตรงนี้ออกไปหน่อย แต่ข้อดีก็คือคุณแค่ต้องจ่ายค่าส่งเพิ่มขึ้นหน่อยและยาก็จะนำมาส่งให้ถึงที่ภายใน 20 นาที แบบนั้นก็เร็วกว่าการขอให้ยามออกไปซื้อยามาให้หลิงอี้หรานคิดเรื่องนี้และกดสั่งซื้อบนมือถือของเธอ เธอซื้อยาแบบที่เคยซื้อให้อี้จิ่นหลีครั้งก่อน หลังจากสั่งซื้อเรียบร้อย เธอก็หันมามองเขาอีกครั้งเธอเห็นว่าเขานอนงอตัวและปากเขาก็เม้มแน่น ดูเหมือนว่าจะเก็บเสียงครางต่ำด้วยความเจ็บปวดเอาไว้ไม่ให้หลุดออกมา ทำให้เสียงหายใจของเขายิ่งหอบหนักชายหนุ่มหลับตาอยู่ แพขนตายาวของเขาก็ทอดเงาลงบนเปลือกตาเหมือนพัดชายที่ปกครองเมืองเซินตอนนี้ทั้งเปราะบางและเหมือนเด็กที่หมดทางสู้ และเขามีเพียงพึ่งตนเองให้พ้นความเจ็บปวดหลิงอี้หรานไม่รู้ว่าทำไมแต่เธอรู้สึกได้ถึงความหดหู่ในใจ เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่เธอควรสงสารน้อยที่สุด แต่ตอนนี้เธอหักห้ามความรู้สึกสงสารไม่ได้เธอมองไปรอบ ๆ ห้องนี้ตกแต่งแบบโถงไว้อาลัย ยกเว้น “ร่าง” ของผู้ตายนั้นหายไปบนโต๊ะด้านหน้า มีรูปที่เหมือ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 344
จากนั้นหลิงอี้หรานก็บอกอี้จิ่นหลี “รอนี่ก่อนนะ ฉันจะออกไปเอายา” หลังพูดจบเธอก็รีบออกจากโถงไว้อาลัยไปอี้จิ่นหลีนอนอยู่บนโซฟา รอนี่ก่อนนะ… ตอนนั้นที่เธอรีบออกไปซื้อยาให้เขากลางดึก เธอก็พูดแบบนี้เหมือนกันได้สิ เขาจะรอ รอจนกว่าเธอจะกลับมา……หลิงอี้หรานรีบวิ่งไปจนถึงประตูรั้วเหล็ก ข้างประตูมีไฟส่องลงมา ซึ่งส่องมาที่ใบหน้างุนงงของเด็กส่งของพอดีเห็นชัด ๆ ว่าเด็กส่งของไม่คิดว่ายาจะนำมาส่งที่หน้าประตูบ้านคนร่ำรวยขนาดนี้ตอนดึก ๆ“คุณคือคนที่สั่งของหรือเปล่าครับ? คุณหลิงใช่ไหม?” หนุ่มน้อยถาม“ใช่ค่ะ ฉันเอง” หลิงอี้หรานตอบ เธอรับยามาจากมือเด็กหนุ่ม ขอบคุณเขาก่อนวิ่งกลับไปที่โถงไว้อาลัยเด็กส่งของเกาหัวและมองคฤหาสน์ขนาดใหญ่ตรงหน้า ยังคงรู้สึกอึ้ง ๆ เล็กน้อยในห้องยามรักษาความปลอดภัยของคฤหาสน์อี้ เหล่ายามต่างก็มองภาพจากกล้องวงจรปิดอึ้ง ๆ เห็นภาพของหลิงอี้หรานวิ่งออกมาจากโถงไว้อาลัยไปรับยา และก็วิ่งกลับไปตลอดทาง“ให้ตายสิ เธอออกมาได้ปลอดภัยไม่เป็นอะไรเลยเหรอ?” มีคนหนึ่งร้องออกมา“แถมยังสั่ง… อาหารให้มาส่ง?” เพราะอย่างไรพวกเขาก็มองเห็นได้ไม่ถนัด จึงเห็นเพียงแค่หลิงอี้หรานรับห่อของจากเด็
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 345
เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามองเธอ แน่นอนว่า… เธอหายใจหอบกลับมาเหมือนคราวก่อน แม้ว่าเธอจะกลัวเขา ขยะแขยง และแม้แต่เกลียดเขา แต่เธอก็ทนเห็นเขาเจ็บไม่ได้ใช่ไหม? เมื่อเขาคิดเรื่องนี้ ก็ดูเหมือนความเจ็บปวดที่มีจะทุเลาลงไปอี้จิ่นหลีอ้าปากอย่างไม่ดื้อดึงและกลืนยาพร้อมน้ำที่หลิงอี้หรานป้อนลงไปสายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของเขาโดยไม่รู้ตัว แน่นอนว่ามีรอยฟันเห็นได้ชัดก่อนนี้ที่จะกัดปากเขาต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆ“ถ้าเธอมองฉันแบบนี้อีก ฉันจะคิดว่าเธออยากจูบฉันแล้วนะ” เสียงอี้จิ่นหลีดังขึ้นหลิงอี้หรานหลุดจากภวังค์ ใบหน้าเธอแดงก่ำทันที “ฉันก็แค่เห็นว่าคุณกัดปากตัวเอง ไม่ได้มีเจตนาอื่น”“ถึง… พี่จะมีเจตนาอื่น ก็ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเป็นพี่สาว อยากจะจูบฉันเมื่อไรก็ทำได้เสมอ” เขาพูด แม้ว่าใบหน้าจะยังซีดอยู่ หน้าผากก็ยังชื้นเหงื่อ เขายังมีเหงื่อซึมและคำพูดก็ไม่เด็ดขาดเหมือนปกติหลิงอี้หรานแค่หันหน้าหนีและไม่มองหน้าอี้จิ่นหลี เธอยิ่งหน้าแดงขึ้นเธอมองป้ายจารึกที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตรงหน้า ธูปที่ตั้งหน้าป้ายจารึกยังคงจุดอยู่ แต่เกือบจะหมดดอกแล้ว“คุณอยากจุดธูปต่อไหม? ตอนนี้มันไหม้เกือบหมดแล้ว” หลิงอี้หรานถ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 346
คำพูดเหล่านี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะไม่พูดเลย แต่ตอนนี้เมื่อเห็นเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าป้ายจารึกพ่อของเขา เขาก็พูดมันออกได้เลยในทันทีราวกับว่ามีแต่ช่วงเวลาที่มีเธออยู่ตรงหน้าเขาเท่านั้นที่เขาจะสามารถระบายคำพูดต่าง ๆ ที่ฝังอยู่ในหัวใจส่วนลึกของเขาออกได้“จะว่าไป เมื่อก่อนพ่อของฉันก็ได้เจอกับผู้หญิงมาไม่น้อย และคนที่สวยกว่าเขาก็มีเยอะเหมือนกัน แต่พ่อกลับเป็นผู้ชายที่โง่จริง ๆ ที่ยอมละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อผู้หญิงแบบนี้แค่คนเดียว” อี้จิ่นหลีเอ่ยพึมพำ“พ่อของคุณอาจจะไม่ได้ชอบแม่คุณเพราะความสวยของเขาหรอก คนคนหนึ่งเมื่อได้ตกหลุมรักใครขึ้นมาจริง ๆ รูปร่างหน้าตาก็อาจจะไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป และ… ต่อให้มันจะดีหรือไม่ดี แต่เขาก็ชอบไปแล้ว” หลิงอี้หรานเอ่ยอี้จิ่นหลีกะพริบตาเล็กน้อย สายตาของเขาจ้องมองไปยังใบหน้าของหลิงอี้หราน “บางที…ก็อาจจะเป็นแบบที่พี่พูด เมื่อเราชอบใครขึ้นมาจริง ๆ รูปร่างหน้าตามันก็ไม่สำคัญแล้ว…”ก็เหมือนกับที่เขาชอบเธอ เขาเข้าใจทันทีเลยว่า ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่สวยกว่าเธอ เข้าใจผู้ชายได้มากกว่าเธอ หรือผู้หญิงที่เอาใจใส่ได้มากกว่าเธอ แต่เขาแค่ชอบความรู้สึกที่เ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 347
“ทำไมเหรอ?” หลิงอี้หรานมองไปยังอี้จิ่นหลีที่หยุดเดิน จึงอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้“ไม่มีอะไร” อี้จิ่นหลีก้มหัวและตอบอย่างนิ่ง ๆ เมื่อทั้งสองคนกลับมาถึงห้องหลักแล้ว หลิงอี้หรานก็ถามขึ้นมา “ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”“ดีขึ้นมากแล้ว” เขาเอ่ย“ถึงอาการปวดท้องของคุณจะเป็นปัญหาเก่า แต่ก็ยังต้องไปหาหมอและรับการรักษาที่เหมาะสมหน่อยนะ” หลิงอี้หรานเอ่ย “โรคบางชนิด ต่อให้เป็นแค่อาการป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ถ้าไม่ใส่ใจเลย สุดท้ายมันอาจจะกลายเป็นโรคร้ายแรงได้นะ” “ก็คือพี่เป็นห่วงฉันเหรอ?” เขาถามด้วยมุมปากที่ยกยิ้มขึ้นเธอสำลักทันที ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยความเขินอาย แต่เขากลับยกมือขึ้นแล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนทันที “ได้ ฉันรับปาก ฉันจะหาเวลาไปหาหมอเพื่อดูแลรักษาร่างกายตัวเอง แล้ววันนี้ฉันก็จะกินยาที่เธอซื้อมาอย่างเชื่อฟัง ถ้าฉันยอมฟังเธอ เธอจะชอบฉันไหม?”“อะไรนะ?” เธองงไปหมด เขาพูดอะไรออกมา? บอกว่าเขาจะยอมฟังเธอ? คุณพระ เป็นไปได้อย่างไร ผู้ชายอย่างเขาจะพูดแบบนี้ออกมาได้อย่างไร?เขาก้มหัวลงจนใบหน้าของเขาใกล้ชิดกับใบหน้าหญิงสาว และกระซิบด้วยเสียงที่ดังก้องราวกับเชลโล่ “ถ้าฉันยอมฟังเธอ เธอจะช
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 348
ท้ายสุดการโทรในครั้งนี้ก็จบลงด้วยความยากลำบาก หลิงอี้หรานเอ่ย “แม่เธอคุยอะไรกับเธอเหรอ? ดูทุกข์ทรมานอะไรขนาดนั้นกัน ถึงขั้นบอกว่าจะคุกเข่ากับแป้นพิมพ์เลยนะ”“จะอะไรได้อีกล่ะ ก็เรื่องการจับคู่น่ะสิ” ฉินเหลียนอีกลอกตาแล้วเอ่ย “แม่ฉันยังบอกอีกนะ นี่เป็นของดีที่เขาต้องไปแย่งจากแม่คนอื่นมาได้อย่างยากลำบาก จะให้ฉันไปลองนัดบอดก่อน”ฉินเหลียนอีก็ไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่แม่ของเธอคิดอยู่แม่เธอทำเหมือนกับว่าถ้าภายในสองปีเธอยังไม่สามารถแต่งงานได้ ก็จะไม่ได้แต่งงานอีกเลยตลอดชีวิตอย่างไรอย่างนั้น“งั้นเธอก็ลองไปดูก่อนสิ คิดซะว่าเป็นโอกาสไปก่อนก็ได้” หลิงอี้หรานคิดก่อนจะเอ่ย“พอเลย ตอนนี้ฉันโตพอแล้วนะ ถ้าไปนัดบอดอีก ฉันคงปวดหัวตายได้เลย” ฉินเหลียนอีอยากจะอาเจียนออกมาเป็นเลือดทุกครั้งที่แม่ผลักไสไล่ส่งให้เธอไปนัดบอด“ทำไมล่ะ ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?” หลิงอี้หรานเอ่ยถามฉินเหลียนอีมองไปยังเพื่อนสนิทของเธอ ก่อนจะเอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง “ถ้าฉันบอกว่า ตอนนี้ฉันกำลังคบกับไป๋ถิงซิ่น เธอจะแปลกใจไหม?”หลิงอี้หรานเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเองตาย “เธอคบกับไป๋ถิงซิ่น? แต่ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเธอบอกว่าเขาจะแก้
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 349
เหลียนอี… สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ได้เผชิญกับด้านมืดที่มากเกินไป ไม่เหมือนเธอที่เห็นความมืดมิดมากมายตอนอยู่ในคุก บางครั้งก็ไม่มีแรงแม้แต่จะร้องไห้ด้วยซ้ำ“งั่ม!” พุดดิ้งที่ยังไม่ทันได้ถูกฉินเหลียนอีกลืนเข้าปากก็พุ่งออกมา ก่อนเธอจะรีบใช้กระดาษทิชชูเช็ดมันออกไป จากนั้นจึงเอ่ยกับหลิงอี้หราน “อี้หราน ก่อนที่เธอจะพูดอะไรตลกออกมาเธอก็อย่าทำตอนที่ฉันกินอะไรเข้าปากได้ไหมล่ะ มุขนี้ของเธอมันตลกเกินไปละ”“ฉันพูดจริงนะ” หลิงอี้หรานเอ่ยทั้งสองจ้องหน้ากัน ผ่านไปสักพัก ฉินเหลียนอีก็หัวเราะแห้งออกมา “ถ้าเขารู้สึกกับฉันจริง ๆ เราทั้งคู่ก็ไม่เหมาะสมกันหรอก เธอก็ลองคิดสิดูว่าตระกูลไป๋เป็นยังไง ถ้าฉันลงเอยกับเขาจริง งั้นชีวิตหลังจากนี้คงต้องต่อสู้กันภายในครอบครัวเศรษฐี และด้วยความสามารถในการต่อสู้ของฉัน คงได้โดนยำจนเหลือแค่เศษผุยผงแน่”เอ่อ อย่างนั้นอย่าไปคิดถึงเรื่องนี้เลยจะดีกว่า ไว้รอเธอชำระ ‘หนี้’ ทั้งหมดให้กับไป๋ถิงซิ่นแล้ว เธอก็จะได้มีอิสระสักที“อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย อ้อ ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าเธอได้งานใหม่แล้วนี่ เป็นไงบ้าง โอเคไหม?” ฉินเหลียนอีเปลี่ยนหัวข้อคุย“ก็ดีนะ เป็นร้านอาหารเล็ก ๆ เงินเดือ
Bab terbaru
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 424
เสียงจัวเชียนอวิ๋นดังมาจากปลายสาย “นี่ การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดีนะ หมอบอกว่าเสี่ยวเหยียน หลังจากผ่านไปสองสามวันเสี่ยวเหยียนปรับตัวได้ เขาก็จะเริ่มการฝึกเรื่องของการแยกแยะเสียงแล้ว”“ดีมากเลยค่ะ” หลิงอี้หรานดีใจที่ได้ยิน “ถ้างั้นตอนบ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียนนะคะ”จากนั้นหลิงอี้หรานก็ถามอีกครั้งถึงเลขห้องผู้ป่วยของเสี่ยวเหยียนในโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป“นี่เรื่องของเด็กที่หูหนวกนั่นเหรอ?” อี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานก่อนถาม“การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดี ยังไงตอนบ่ายฉันก็มีเวลาว่าง ฉันเลยจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิงอี้หรานบอก“ให้ฉันไปกับเธอแล้วกัน” อี้จิ่นหลีพูด“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “แต่… คุณไม่มีงานต้องทำเหรอ?”“ฉันก็แค่บอกให้เลขาเลื่อนงานตอนบ่ายออกไป ยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วน” อี้จิ่นหลีพูดเรียบ ๆแต่หลิงอี้หรานรู้ดีว่าในบริษัทใหญ่แบบนี้ สำหรับคนเป็นประธานไม่มีอะไรที่ “เร่งด่วน” สำหรับเขา“ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?” เขาถาม“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พูดตามตรงการที่เขาเต็มใจจะไปเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอประหลาดใจแต่ก็ร
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 423
และเพราะว่าเธอฟังเข้าใจ จู่ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายสุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ตอบว่า “เธอนั่นแหละ”“โอ้ จิน คุณเป็นอะไรกับเธอเหรอ? เป็นคนรักกันไหม?” คนต่างชาติมักจะชอบถามอะไรตรง ๆหากว่าเป็นพนักงานชาติเดียวกัน ไม่มีใครกล้าถามอี้จิ่นหลีตรง ๆ แบบนี้แน่จากนั้นหลิงอี้หรานก็ได้ยินอี้จิ่นหลีตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเป็นคนโปรดของฉัน”ฉับพลันหลิงอี้หรานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็เหมือนจะสะดุดหลังจากที่การประชุมทางวิดีโอจบลง อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบตอบแต่เขาก็เอามือมาจับหน้าเธอไว้แล้วพิจารณาหน้าแดงก่ำของเธอ “นี่เพราะว่าเรื่องที่พวกนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ?”เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ“ไว้อนาคตมีโอกาส ฉันจะแนะนำเธอกับพวกเขา” เขาบอก“แนะนำเหรอคะ?” เธอร้องเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไม เธอไม่อยากเหรอ?”เอ่อ… เธออึ้งไป ตอนนั้นดวงตาสีดอกท้อคู่นั้นฉายแววบีบคั้น เหมือนว่าหากเธอตอบว่าไม่อยาก เธอก็คงเหมือนเป็นตัวจุดประกายให้ไฟโทสะเขาลุกท่วมเธอคิดอยู่พั
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 422
“แต่ถึงกู้ลี่เฉินอยากจะแย่งเธอไปจริง ๆ เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะว่าคนที่เธอชอบก็คือฉัน และคนที่เธอมีชะตาต้องตกหลุมรักในอนาคตก็คือฉันใช่ไหม?”เสียงของเขาพึมพำและลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดใบหน้า เมื่อพูดจบเขาก็จูบเธอที่ริมฝีปากเขาไม่มีทางยกเธอให้ใคร เธอจะเป็นของเขาเท่านั้น……ตอนที่หลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาให้วันต่อมา อี้จิ่นหลีก็ไปทำงานแล้ว หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเธอก็เตรียมอาหารกลางวันให้อี้จิ่นหลีที่คฤหาสน์อี้มีกล่องอาหารกลางวันและวัตถุดิบ และก็มีพ่อครัวอยู่ใกล้ ๆ เห็นชัดว่าพ่อครัวก็ได้รับคำสั่งมา หากว่าหลิงอี้หรานมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมช่วยถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำกล่องอาหารกลางวันแล้ว หลิงอี้หรานรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองนั้นพัฒนาสูงขึ้นเลยทีเดียวเธอนำกล่องอาหารมาที่อี้กรุ๊ป แต่เพราะว่าวันนี้คนขับรถของตระกูลอี้เป็นคนพาเธอมา ยามที่หน้าประตูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแม้ว่าพนักงานหลายคนในบริษัทเริ่มที่จะลือกันว่าพนักงานส่งอาหารลึกลับคนนี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพนักงานคนนี้จะเปลี่ยนจากรถไฟฟ้าเล็ก ๆ มาเป็นรถส่วนตัวเร็วแบบนี้โดยเฉพาะรถ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 421
ช่วงนี้เขามักจะมาค้างในห้องของเธอ นอนร่วมเตียงกับเธอ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่มันก็เหมือนว่าการนอนร่วมเตียงเดียวกันนั้นกลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเพราะว่าเธอต้องเปิดไฟนอน เธอก็พูดเสียงอ่อนว่า “คุณจะชินกับการเปิดไฟนอนตลอดเวลาไปแล้ว ทำไมคุณไม่กลับไปนอนห้องคุณล่ะคะ”สุดท้ายเขาก็บอกว่า “ฉันอยากนอนกับเธอนี่ พี่สาว ถึงจะเปิดไฟไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก”ดังนั้นคำพูดที่เหลือของเธอจึงโดนกลืนกลับลงไป“เธอจะนอนแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่มองหลิงอี้หรานเดินไปที่เตียง“ใช่” หลิงอี้หรานพูดพร้อมหน้าแดงเรื่อหลิงอี้หรานเลิกผ้าห่มและเข้าไปนอนเตียง มือของอี้จิ่นหลีก็มาโอบรอบเอวเธอ เขากอดเธอแนบแน่นและฝังใบหน้าซุกกายเธอราวเก็บเด็กที่อยากจะออดอ้อนเขาดูราวกับเด็กเล็กน้อยซึ่งต่างไปจากท่าทางปกติของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ หลิงอี้หรานรู้สึกว่าชอบอี้จิ่นหลีที่มีท่าทางเป็นเด็ก ๆ แบบนี้“ว่าแต่กู้ลี่เฉินหมายความว่าอะไรตอนที่คุยกับคุณวันนี้? พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็คิดขึ้นมาได้“ประโยคไหนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม พลางรู้สึกว่าการกอดเธอมันชวนให้เสพติดมาก เมื่อเขากอดเธอแล้วก็ไม
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 420
“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 419
จัวเชียนอวิ๋นจำได้ว่าตอนที่เธอดึงหลิงอี้หรานมาถาม อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ชัดเจนหนักแน่นกับเธอ“ก็พี่จัว คนที่ว่าก็คืออี้จิ่นหลีของอี้กรุ๊ป” โอเค ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธอ ซึ่งทำให้เธอมึนไม่หายพนักงานส่งอาหารให้ร้านของเธอเป็นแฟนกับอี้จิ่นหลีจริงเหรอ? ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ?โดยเฉพาะหลิงอี้หรานบอกว่ายังมีอาหารที่ต้องออกไปส่งอีก อี้จิ่นหลีก็บอกว่า “ถ้างั้นฉันจะรอเธอที่นี่ วันนี้ยังไงก็ว่าง”ดังนั้นคนหนึ่งก็ออกไปส่งอาหาร ส่วนอีกคนก็… เอ่อ อ่านหนังสือจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเธอประสบคลื่นลมโหมกระหน่ำ แต่ตอนนี้เธอสับสนมากทำไมอี้หรานถึงได้ยังมาทำงานที่ร้านของเธอหากว่ามีแฟนแบบนี้? แล้วอี้จิ่นหลีจริงจังกับอี้หรานเหรอ?แต่เมื่อมองเหตุการณ์ก่อนหน้าระหว่างทั้งสอง ก็ไม่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างน้อยท่าทีของอี้จิ่นหลีที่มีต่ออี้หรานด้วยสายตาคนนอกอย่างเธอก็เห็นได้ว่าเขารักอี้หรานมากเมื่อเห็นว่าอี้จิ่นหลีกินกาแฟหมดแล้ว จัวเชียนอวิ๋นก็เดินเข้าไปหาและถามว่า “คุณอี้ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ?”“ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่งพอครับ” อี้จิ่นหลีบอกดังนั้น
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 418
หลิงอี้หรานอดหน้าแดงไม่ได้ เธอกัดปากเล็กน้อยและบอกกับจัวเชียนอวิ๋น “เขาเป็นแฟนฉันค่ะ”“แฟนเธอเหรอ?” จัวเชียนอวิ๋นตาเบิกกว้างทันที แม้เธอจะรู้สึกได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีบรรยากาศแปลก ๆ ขณะที่พูดคุยกันก็ตามแต่… แฟนเหรอ? อี้หรานมีแฟนเหรอ? แถมยังเป็นผู้ชายที่ดูลึกล้ำยากจะหยั่งถึงนี่คือสิ่งที่จัวเชียนอวิ๋นรู้สึก ตอนนั้นเองแม้ว่าชายคนนั้นจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูไม่มีพิษภัย แต่เธอไม่คิดว่าชายคนนี้จะไร้พิษภัยจริง ๆ ตรงกันข้ามสัญชาตญาณบอกเธอว่าชายคนนี้อันตรายมากทั้งร่างของเขาแผ่กลิ่นอายของคนที่สูงส่งออกมา“ค่ะ แฟนฉัน” หลิงอี้หรานตอบ“สวัสดีค่ะ… ฉันเป็นเจ้าของร้านที่นี่ จัวเชียนอวิ๋น” จัวเชียนอวิ๋นแนะนำตัวเอง“สวัสดีครับ ผมอี้จิ่นหลี” อี้จิ่นหลีบอกสีหน้าจัวเชียนอวิ๋นตะลึงอีกครั้ง จากนั้นแววตาประหลาดใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆอี้จิ่นหลี… คงไม่ใช่… คงไม่ใช่คนที่เธอคิดหรอกนะ ตอนนี้จัวเชียนอวิ๋นรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาร้านของเธอมีกู้ลี่เฉินมา แล้วก็มีอี้จิ่นหลีมาอีก ผู้ชายทั้งสองคนต่างก็มาหาอี้หรานแล้ว… ตัวตนที่แท้จริงของเธอมันยังไงกันแน่? ใช่แบบที่เขียนในใบสมัครงานจริงเหรอ?ตอน
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 417
อี้จิ่นหลียังคงดื่มกาแฟในมือสบาย ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับเวลาน้ำชา และเขาก็แค่มาพูดคุยเล่นกับกู้ลี่เฉินไม่ได้คุยเรื่องที่สามารถเขย่าเมืองเสิ่นให้สั่นสะเทือนได้กู้ลี่เฉินค่อย ๆ สงบความคุกรุ่นในแววตาลงและก็หยิบกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้งทั้งสองต่างก็ไม่มีบรรยากาศน่าตึงเครียดเหมือนก่อนหน้าแล้ว และตอนนี้ก็เหมือนเป็นการกินข้าวกันระหว่างเพื่อนเท่านั้นจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านโดยเฉพาะลูกค้าสาว ๆ ต่างก็มองทั้งสองเป็นระยะ อย่างไรพวกเขาคนหนึ่งก็ดูเหมือนดารา ไม่ต้องนับพวกลูกค้าสาวหรอก ขนาดจัวเชียนอวิ๋นเองยังอยากหยิบมือถือมาถ่ายเลยตอนที่ลูกค้าสาวยกมือถือส่องไปทางอี้จิ่นหลีและกู้ลี่เฉิน ก่อนที่เธอจะทันได้กดปุ่มถ่ายรูปก็มีมือใหญ่มาขวางเอาไว้เขาก็คือบอดี้การ์ดของอี้จิ่นหลี เขาพูดกับลูกค้าสาวว่า “ท่านประธานไม่ชอบโดนถ่ายรูปครับ ถ้าคุณยืนกรานจะถ่ายให้ได้ ผมก็คงทำได้แค่ต้องเชิญคุณออกไป”ลูกค้าสาวอึ้งงันไป นี่มัน…ขู่กันเหรอ? แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของบอดี้การ์ดและ… ร่างกายกำยำของเขา คำพูดที่เธอเตรียมจะเอ่ยประท้วงก็โดนกลืนกลับลงท้องไปจิตสำนึกบอก
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 416
นิ้วมือของกู้ลี่เฉินที่จับแก้วกาแฟอยู่บีบแน่นเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันเสียใจล่ะ?” ตอนนั้นเขาประเมินน้ำหนักของหลิงอี้หรานที่มีในใจตัวเองต่ำไปเขาคิดว่าหลิงอี้หรานเหมือนคนที่เขาตามหา ดังนั้นเขาก็เลยสนใจเธอแค่นั้นแต่ต่อมาเขาก็พบว่ามันมากกว่านั้น เมื่อเขาเห็นคนอื่นทำร้ายเธอ ทำอันตรายเธอ เขาก็รู้สึกหัวใจบีบรัดและรีบเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัวเหมือนว่าแค่เห็นเธอบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาใจสลายได้ และตอนที่เธอจะจากไป เขาก็คิดเรื่องเธอมาก เหมือนว่าเขาอยากให้เธอมองเขานานอีกหน่อยแค่เพียงนิดเดียวก็ยังดีนานแค่ไหนแล้วที่เขาสนใจผู้หญิงสักคนมากขนาดนี้? ยกเว้นเด็กผู้หญิงที่เคยช่วยเขาตอนนั้น เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นเขาถึงกับคิดว่า บางทีเขาไม่น่ายอมปล่อยเธอให้อี้จิ่นหลีง่ายเกินไปเลย หากว่าเธออยู่ข้างกายเขา จะทำให้เขาคิดถึงคนที่ตามหาอยู่น้อยลงไหม? แล้วจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการมาบ้างไหม?แววตาอี้จิ่นหลีมืดครึ้มทันที เขาจ้องกู้ลี่เฉินเย็นชา “นายไม่มีโอกาสแน่ และฉันก็จะไม่ให้นายมีโอกาสด้วย”“งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินสบตาอีกฝ่าย “งั้นฉันคงต้องขอลองดูและดูว่าทำไมฉันถึงได้ไม่มีโอ
