All Chapters of The Billionaires Regretted Fury: Chapter 1 - Chapter 10

ABBY"Congratulations Mrs. Sarmiento, your two months pregnant!!! " masayang wika sa akin ng doctor.Nandito ako ngayon sa private clinic ng isang kilalang doctor dito sa Cavite. Agad akong napangiti sa kanyang balita. Tiyak na matutuwa nito si Luther. Sa wakas malapit na kaming magkaanank. Matatawag na kaming isang buong Pamilya.. "Thank you Doc. Tiyak matutuwa nito ang aking asawa." nakangiti na wika ko sa Doctor. "Reresitahan kita ng mga vitamins para sa iyo at kay baby. Pwede mo ito bilhin sa mga botika." nakangiti na wika ng doctor. "Ok po Doc. Pero kumusta po ang baby sa aking sinapupunan? Malusog po ba ito?" nakangiti kong tanong dito. "Sa ngayon Mrs.wala kayong dapat ipag alala. Nasa maayos na kalagayan ang iyong pagbubuntis. Mag ingat ka lang at huwag magpupuyat dahil nakakasama ito sa iyong baby. Kumain ng mga masustansiyang pagkain at iwasan din ang stress." paalala ng Doctor sa akin. Nakangiti na tumango ako dito. Walang pagsidlan sa tuwa ang aking nararamdaman ngayon

LUTHERNandito kami ngayon sa isang clinic ni Lester. Gusto ko lang itong pagbigyan sa kanyang hiling. Alam kong hindi ako nito titigilan hangat hindi masunod ang gusto nitong mangyari.Nitong mga nakaraang araw. Masyado pa rin akong nagluluksa sa pagkawala ni AbbyPero kailangan kong ipakita sa lahat na ok lang ako. Na wala akong pinagsisisihan sa aking ginawang pagpaslang dito. Pero sa kaloob-looban ng puso ko malaki ang aking panghihinayang. Masakit sa akin dahil ganoon lang kadali ang lahat. Hindi matangap ng isipan ko na nagawa akong lokohin nito sa kabila ng pagmamahal na ibinigay ko. Sa dami ng babaeng dumaan sa buhay ko, siya ang napili kong pakasalan. Ako si Luther Sarmieto..halang ang aking kaluluwa at wala akong kinatatakutan. Marami na akong napatay na tao pero aaminin ko na tanging ang mukha lang ni Abby ang tumatak sa isip ko. Hindi ko makakalimutan ang nagmamakaawa nitong mukha habang nahihirapan sa bawat hagupit ng latigo ko dito. Pero gayunpaman pilit kong isinisiks

Third Peson POV"Huwag... Huwag... Huwag!!!!" sigaw ng natutulog na si Abby. Nakataas pa ang mga kamay nito na pakiwari ay may sinansangga. Pawisan ito at umiiyak. Halata ang takot nito sa mukha habang sumisigaw.Kitang-kita din ang mga pasa at sugat nito sa buong katawan pati na sa mukha. Kaawa-awa ang hitsura nito at hindi mo aakalain na matinong tao pa ba ang nanakit dito. Kung titingnan kasi ang hitsura ni Abby swerte na lang kung mabubuhay pa. Bali ang isang legs nito at hindi na halos makikita ang tunay na kulay ng likod nito dahil puro latay at sugat. Ang mga braso naman nito ay puro sugat din. Putok ang mga labi at halos hindi na maibuka ang mga mata dahil sa pamamaga. Halos magkulay ube ang buo nitong katawan"Abby!! Abbyy!! Diyos ko Doctora!!! Naghehestirikal na naman siya." sigaw ng nagbabantay ditong bakla habang tarantang lumabas ng kwarto. Tumatakbo naman na dumadating ang butihing doctor. Agad nitong dinaluhan ang nakahigang si Abby. Hinaplos niya ang noo nito at tinapi

Luther POVKinaumagahanMataas na ang sikat ng araw ng nagising ako. Madaling araw na din kasi akong nakatulog kaya naman hindi nakakapagtaka ang bagay na iyun. Agad akong bumaba ng kwarto at diritsong naglakad papuntang kusina. Naabutan ko si Nanay Nilda na abala sa paghahanda ng pagkain."Oh Luther Anak gising ka na pala.. Tamang-tama Kakatapos ko lang magsangag. Tiyak na magugustuhan mo ang mga pagkain na inihanda ko para sa iyo." nakangiti na wika nito sabay bitbit ng pagkain papuntang dining. Sumunod naman ako dito."Thank you Nay. Pero kape lang sana ang kailangan ko." wika ko dito."Naku Luther mamaya ka na magkape.. Kumain ka muna. Ilang araw kanang walang matinong kain. Sige na anak umupo ka na diyan at kumain muna." wika ni Nanay Nilda. Napabuntung-hininga naman ako at nagpatianod na lang. Alam kong hindi ako titigilan ni Nanay Nilda. Nag-umpisa na akong kumain ng dumating si Lester. Agad itong lumapit sa akin at bumulong. Tumango naman ako ng marinig ko ang sinabi nito. Pa

Abby"Lets go na Abby.. Kahit sandali lang. Maarawan ka man lang sana sa labas." pagyayaya sa akin ni Erika. Nakaupo ako dito sa aking higaan. Medyo maayos na ang aking pakiramdam maliban lang sa aking kaliwang binti. Sumasakit pa rin kasi kapag pinililit kong tumayo. Sabi ni Mama Charito ito daw ang napuruhan noong bugbugin ako. Pwede naman akong makalakad pero kailangan ko ng saklay. Pero hindi ito inirerekomenda ni Mama sa akin kasi buntis ako. Baka daw madulas ako.Mahigit tatlong buwan na din ang nakalipas simula ng mangyari sa akin ang muntik ng pagkitil sa buhay ko. Pero hangang ngayun hindi ko pa rin alam kong ano ang hitsura ng labas ng kwarto ko. Hindi na kasi ako nagtangka pang lumabas. Natatakot ako sa isiping baka nasa labas lang ang mga tauhan ni Luther.Tanging sila Erika at Mama Charito lang din ang nakakausap ko araw-araw. Ayos na din yun kasi ayaw ko din makita ako ng ibang tao. Natatakot ako na baka may magsumbong kay Luther kong nasaan ako.Alam kong masyado na ako