Kabanata 5

LUTHER

"Hanapin niyo si Shiela. Iharap niyo sa akin ang babaeng iyun. " sigaw ko sa mga tauhan ko nang makabawi sa matinding pagwawala. Agad naman tumalima ang mga ito. Tahimik ako habang pinapanood ang iba kung mga tauhan na iginagapos ang lupaypay na si Dr. Yu.

Nakita ko pa na kinausap ni Lester ang lima kong tauhan bago inutusan na umalis. Nagbigay ito ng instructions na siyang sinunod naman ng lima kong tao. Kapagkuwan kay umalis na ang mga ito habang si Lester naman ay tahimik lang na nakaupo sa isang tabi. Marahil ay hinihintay nito ang iba ko lang gustong ipagawa.

Kumuha ulit ako ng sigarilyo. Sinindihan ko ito habang tahimik na lumuluha. Iginala ko pa ang paningin ko sa paligid ng basement.

Siguro kailangan ko ng magpagawa ng kulungan na rehas dito sa mansion. Hindi sapat ang isang araw na paghibirap upang mapagbayaran lahat ng mga kasalanan na ginawa sa akin ng mga taong ito. Hindi ako makakapayag na matatapos sa kamatayan ang pagbabayad ng kanilang mga kasalanan. Gusto kong maramdaman nila ang sakit na nararanasan ko ngayun. Gusto kong iparamdam sa kanila kung gaano ako nagdusa sa kasinungalingan na itinanim nila sa isip ko

"Abby, sorry mahal! Napaka-walang kwentang kamatayan ang nangyari sa iyo." bulong ko sa hangin. Kung totoo man na may kaluluwa sana marinig niya ako. Sana makita nito ang paghihinagpis at pagsisisi ko dahil sa kasalanang nagawa ko dito. Kung maibabalik ko lang ang lahat. Sana hindi na nangyari iyun. Sana hindi ako nagpadala sa bugso ng aking damdamin.

Agad akong tumayo mula sa pagkakaupo ng maisip ko ang kalagayan ng kaawa-awa kong asawa. Parang itinapon ko na lang ito bigla sa buhay ko na parang isang walang kwentang bagay. Sobrang sakit ng naging kamatayan nito sa mga kamay ko pagkatapos basta ko na lang itong ipinabaon sa lupa.

" Lester, samahan mo ako kay Abby." mahina kong wika habang pinipigilan ang pagtulo ng luha. Saglit na tinitigan ako ni Lester at tumango.

" Luther, sigurado ka bang kaya mo? Pwede natin ipagpabukas ang pagpunta sa kanya. Mukhang pagod na pagod ka na. Pwedeng magpahinga ka muna." may pag-aalala sa boses na wika nito.

"Hindi... Kaya ko ito... . Gusto kong makita ang asawa ko... Si Abby!!! Ang kaawa-awang si Abby!" halos pumiyok ang boses ko habang sinasabi ang katagang iyun. Pakiramdam ko ay sobrang sikip ng aking dibdib dahil sa pagpipigil sa matinding emosyon.

"Ok.. Pero magsasama tayo ng mga tauhan. Dilikado na. Didilim na ang buong paligid." sagot ni Lester. Tumango lang ako at nagpatiuna ng lumabas ng Basement.

"Bantayan niyo siya ng maigi.. Hindi pa ako tapos sa kanya!!!!" galit na wika ko sa mga naiwan kong mga tauhan. Agad naman nagsipag-tanguan ang mga ito at yumukod.

"Masusunod Boss. Kami na po muna ang bahala sa kanya." sagot ng mga ito. Tumango lang ako at muling tumalikod.

Diritso akong naglakad papunta ng sasakyan. Agad akong sumakay kasunod ni Lester.

Tahimik kaming bumyahe. Pumusok kami sa matalahib na lugar. Unti-unti na ding kumakalat ang dilim sa buong paligid. Malungkot akong nakatanaw sa labas habang dahan-dahan na tumatakbo ang sasakyan sa malubak na daan. Pag-aari ko ang lugar na ito. Balak ko sanang magpatayo ng resthouse sa lugar na ito at isorpresa kay Abby kaya ko naisipan na bilihin ang lupain. Pero nagbago ang lahat. Wala na ang babaeng gusto kong pag-alayan ng lahat. Iniwan niya na ako.

Tahimik akong nagdurusa habang unti-unting huminto ang sasakyan sa isang lugar. Nilingon ko muna si Lester at nakita ko ang pagtango nito

Kaya naman ay dahan-dahan akong bumaba ng kotse. Parang gusto manginig ang aking tuhod ng makita ko ang isang partikular na palatandaan.

"Nandito siya Luther.. Nandyan si Abby.." mahinang wika ni Lester habang tinuturo ang isang pahabang umbok ng lupa. May krus na kahoy na nakatayo sa itaas nito. Nanlalambot ang tuhod ko na napaupo ako sa lupa.

"Abby..... Abbyy.. Abbby!!! Huhuhuuh!!!" hindi ko mapigilan kong iyak habang nakakuyom ang kamao ko. Sobrang sakit sa kalooban na ang babaeng pinakamamahal ko ay namatay sa sarili kong mga kamay at basta na lang na itinapon sa kung saan. Patuloy ako sa pag-iyak. Hindi ko na naisip na ako si Luther Sarmiento na kahit kailan ay hindi pa nakita ng kahit sino na umiyak ng ganito. Ngayun pa lang.....

Nanginginig ang aking mga kamay habang dinadama ang lupa na nakatabon dito. Sobrang sakit.. Walang kasing sakit!!! Pakiramdam ko tinalikuran ako ng lahat. Mas masakit pa ang naramramdaman ko ngayun kompara noong mga panahon na iniwan kami ni Mommy.. Noong mga panahon na nagpakamatay sa harap ko si Daddy dahil sa pagsama ng taksil kong ina sa ibang lalaki.

"Abbbyyyyy!!!! Patawad mahal ko!!!! Patawad asawa ko!!!! Napakasama ng ginawa ko sa iyo!! Walang kasing sama!! Abbbyyyyyy!!!!" Malakas kong sigaw habang inuumpisahan hukayin ang lupang nakatabon dito. Binunot ko pa ang kahoy na krus at ibinalibag sa kong saan. Naramdaman ko naman ang pagtapik ni Lester sa balikat ko.

" Umalis kayong lahat dito!!! Iwan niyo muna ako!" pasigaw na wika ko kay Lester na may halong galit. Ayaw ko munang maistorbo ang pagdadalamhati ko.

"Abby mahal ko! Mahal ko!!!!" huhuhuhu!!! Halos maglupasay ako sa lupa sa sobrang iyak. Naisuntok ko pa ang aking kamao sa kawalan at sinabunutan ko ang sarili kong buhok dahil sa matinding pagdadalamhati.

"Ipinapangako ko, magbabayad sila.. Magbabayad ang mga taong sangkot dito!!! Pangako mahal ko, habang buhay kong pagdudusahan ang mga kasalanan na nagawa ko sa iyo.... Ipinapangako kong mabubuhay akong dadalhin sa puso at konsensiya ko ang pagpaslang sa iyo! Habang buhay kitang nasa puso ko asawa ko. Patawarin mo ako!!! patawad Abbyyy!!! "tumatangis kong wika.

"Luther, tama na...namamahinga na si Abby. Hayaan na natin siya." mahinahon ang boses na wika nito.

"Gusto ko siyang makita Lester..gusto ko siyang masilayan muli!!" galit kong wika habang inuumpisahan hukayin ang libingan nito gamit ang dalawa kong kamay. Wala akong pakialam kahit na magkasugat-sugat ang kamay ko dahil sa mga malalaking tipak ng bato at ilang piraso ng bubog na nakahalo sa lupa.

"Luther tama na! Wala ka ng magagawa pa! Hayaan mo na si Abby!" narinig kong wika ni Lester

Agad naman akong tumayo ng tuwid. Kapagkuwan ay hinarap ko si Lester at sinuntok. Nakita ko pa ang pagkagulat nito dahil sa aking ginawa. Pero hindi man lang ito gumanti bagkos ay tinitigan lang ako nito. Bakas sa mga mata nito ang pakikisimpatiya.

"Sinabi kong iwan niyo muna ako!! Mahirap bang intindihun iyun?. Iwan niyo muna ako dahil gusto kong makasama si Abby!!!" galit kong sigaw habang nanlilisik ang mga mata.

"I understand.. Tulungan ka na namin.. Gusto mo na siyang makita? Kung ganoon magrelax ka muna.. Hayaan mong iutos natin sa mga tao ang paghuhukay sa kanya." mahinang wika ni Lester.

Tumango naman ako at bahagyang lumayo para bigyan ng espasyo ang mga tao sa gagawing paghuhukay.

Tahimik lang ako sa isang tabi habang pinapanood silang hinuhukay ang puntod ni Abby

Madilim na ang buong paligid kaya naman nagsindi na ng mga emergency light ang mga tao ko. Hinayaan na din nilang bukas ang headlights ng mga sasakyan upang kahit papaano ay lumiwanag ang buong paligid.

Nang mapansin ko na may hinihila na silang kung ano paitaas galing sa hukay ay agad akong lumapit. Nakakuyom ang aking mga kamao habang titig na titig sa hindi na makilalang bangkay. Sunog na ito at talagang hindi na makilala.

"Pasensiya ka na Luther, napagpasyahan namin na sunugin siya bago tabunan. Hindi din kasi namin akalain na mangyayari ito. Ayaw kasi namin na mangamoy siya dito at para mabilis din sana siyang maagnas."mahinang wika ni Lester. Napapikit naman ako dahil sa sinabi nito.

Sobrang hirap tanggapin na noong mga nakaraang araw kasama ko pa ito. Ngayun, heto na siya.. Kalunos-lunos! Halos hindi na makilala dahil sa kagagawan ko.

"Balutin niyo siya. Gusto kong ipa cremate na lang muna siya." mahina kong utos kay Lester

"Kung iyan ang gusto mo. Siya nga pala nakita namin ito sa daliri niya." wika ni Lester habang inaabot sa akin ang isang singing.

Lalong sumikip ang dibdib ko ng makita ko ang wedding ring na suot ni Abby. Ang diamond ring na regalo ko dito noong ikinasal kami. Tahimik akong nagtatangis at nanginginig ang aking kamay na inabot ito.

Ikinuyom ko ito sa aking palad at tahimik na tumalikod. Hindi ko kaya... Hindi ko kayang titigan ng matagal ang kalunos-lunos na sinapit ng katawan ni Abby.

Agad akong sumakay sa loob ng sasakyan. Tahimik na tumutulo ang aking luha habang pinapanood ko ang aking mga tauhan na abala sa pagbabalot sa sunog na katawan ng aking asawa. Parang gusto kong mabaliw sa sobrang sakit.

Kahit kailan hindi ko mapapatawad ang sarili ko sa mga ginawa ko dito. Ang tanga ko.. Naniwala ako sa isang malaking kasinungalingan. Ang tanga-tanga ko!!

Pagkatapos balutin ng mga tauhan ko ang katawan ni Abby ay dumiretso na kami sa crematorium.

Matiyaga akong naghantay sa labas. Hinayaan ko na lang si Lester ang gumawa ng lahat na dapat gawin. Bumili na din ang mga ito ng Jar na paglalagyan ng Urn ni Abby.

Mahigit apat na oras din akong nahintay bago natapos ang buong proseso at bumalik ng sasakyan si Lester na dala na ang mga abo ni Abby na nakalagay sa kulay gintong Jar. Agad nitong inaabot sa akin at agad ko naman itong niyakap.

"Umuwi muna tayo ng mansion. Doon muna si Abby hangat hindi pa naayos ang paglalagyan sa kaniya." mahinang wika ko na pilit pinatatag ang aking boses. Agad naman sininyasan ni Lester ang driver at tahimik naming tinahak ang daan pauwi ng mansion.

"