All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 1251 - Chapter 1260

ท่านอดีตเสนาบดีได้ยินดังนั้นก็ใจเต้น ตอนนั้นเซียวหลินเทียนส่งคนมาหาตนเองก็มิได้บอกรายละเอียดมากนักแต่จากคำพูดของหลิงอวี๋ เขาก็รู้เลยว่าหลิงอวี๋มิใช่คนที่พูดเหลวไหลไปโดยไม่มีจุดหมายท่านอดีตเสนาบดีจึงจงใจตำหนิออกมา “อาอวี๋ คำพูดเช่นนี้พูดเหลวไหลมิได อ๋องหรงจะเกี่ยวข้องกับหอเหยี่ยวราตรีได้อย่างไรกัน!”“หอเหยี่ยวราตรีนั่นเป็นพวกมือสังหารที่ฆ่าคนโดยมิกะพริบตาเซียวนะ!”หลิงอวี๋เช็ดน้ำตา พลางเอ่ยอย่างทุ่มสุดตัว “ท่านปู่ ข้ารู้ว่าพวกเขาแข็งแกร่ง! ทว่าหากมิใช่เพราะพวกเราถูกรังแกกันจนเกินไป มาลอบสังหารข้ากับท่านอ๋องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข้าเองก็มิอยากจะไปยุ่งกับมือสังหารชั่วร้ายเหล่านี้หรอก!”“ท่านปู่ ท่านดูหลานเขยของท่านเถิด เนื้อตัวของเขายังมีบาดแผลรอยมีดที่ถูกลอบสังหารหลงเหลืออยู่เลย! พวกเราหนีรอดมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังมิยอมปล่อยพวกเราไป!”“จริงสิ สองวันก่อนที่เรือนหยกอำไพ ยังมีมือสังหารของหอเหยี่ยวราตรีปลอมตัวเป็นนางรับใช้มาลอบสังหารข้าเลย ข้าไปไร่นานางก็ตามติดเป็นเงาไปลอบสังหารข้า… ข้าบาดเจ็บล้วนมิได้บอกท่าน เพราะกลัวว่าท่านจะเป็นห่วง!”“หากท่านมิเชื่อก็ถามคนที่อยู่ในเหตุการณ์

“องค์ชายเว่ย นี่ต่อหน้าธารกำนัล เจ้าคิดว่าจะฆ่าปิดปากพระชายาของข้าหรือ?”มือที่ราวกับเหล็กของเซียวหลินเทียนจับมือขององค์ชายเว่ยไว้แน่น สายตาก็ราวกับมีดคมกริบที่แทงบนใบหน้าขององค์ชายเว่ยอย่างไร้ความปรานีองค์ชายเว่ยสัมผัสได้ถึงสายตาของเขา ความรังเกียจและความไร้ปรานีในนั้นมากจนเอ่อล้นและไม่มีการปิดบังไว้เลยเขาชะงักไปนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสายตาเช่นนี้ของเซียวหลินเทียน น้องสี่ผู้นี้ ที่แท้ก็สะสมความโกรธที่มีต่อตนไว้มากถึงเพียงนี้!“เจ้ามิถามนางเล่าว่านางพูดสิ่งใดกับข้า!”องค์ชายเว่ยเอ่ยอย่างแข็งนอกอ่อนใน “นางบอกว่าข้าสิ้นทายาทแล้ว! นี่มิใช่การแช่งข้ารึ?”“เซียวหลินเทียน ข้าเป็นพี่ของเจ้า นางพูดเช่นนี้กับข้า เจ้ายังจะให้ท้ายนางอีกรึ?”เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างมิแสดงสีหน้า “พระชายาของข้าเป็นหมอ ทั้งยังเป็นหมอที่ดีที่สุดในเมืองหลวงด้วย! นางบอกว่าเจ้าป่วย เช่นนั้นก็แสดงว่าป่วย!”“นางหวังดีกับเจ้า ให้เจ้าอย่าได้กลัวการรักษา เหตุใดเจ้ามิรู้จักดีชั่วเล่า!”เซียวหลินเทียนพูดแล้วก็ปล่อยมือขององค์ชายเว่ย องค์ชายเว่ยจึงโซเซแล้วล้มไปข้างหน้าเซียวหลินเทียนเดินอยู่รอบ ๆ เขาแล้วคว้าคอเสื้อ

“คิดจะหนีอย่างนั้นรึ?”มุมปากของเซียวหลินเทียนยิ้มเยาะเย้ย เขาเดินมาเข้ามาและก้มมองเฮ่อเฉียง“ในเมื่อข้ารู้ว่ามีทางลับ แล้วจะมิป้องกันพวกเจ้าหนีได้เยี่ยงไรเล่า!”“เจ้าเองก็อย่าได้ตะโกนโวยวายไป… มือสังหารที่อยู่ในทางลับถูกจับกุมตรงทางออกแล้ว! ยังมีคนที่พวกเจ้าส่งไปช่วยพวกมือสังหารเหล่านั้นที่ราชสำนักฝ่ายในนั้นก็ถูกรวบตัวไว้หมดแล้ว!”“หอเหยี่ยวราตรีของพวกเจ้าจบเห่แล้ว ต่อให้เจ้าจะหนีออกไปได้ก็หัวเดียวกระเทียมลีบแล้ว!”เฮ่อเฉียงโมโหมาก ๆ เขาจ้องมองเซียวหลินเทียนอย่างดุร้ายแล้วยิ้มเยาะพลางเอ่ย “ท่านอย่าทำเป็นพูดดีโกหกกระหม่อมไปหน่อยเลย กระหม่อมมิเชื่อว่าท่านจะมีความสามารถถึงเพียงนั้น!”“คนที่กระหม่อมส่งออกไปเป็นยอดฝีมือของหอเหยี่ยวราตรี! พวกนักการที่ราชสำนักฝ่ายในของพวกท่านจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้เยี่ยงไร!”ท่านอ๋องเฉิงส่งเสียงเย็นชา “หากสู้ต่อตัวต่อ คนของข้าอาจจะมิใช่คู่ต่อสู้ของพวกเจ้า! แต่ข้ามีสมอง สามารถแข่งเรื่องไหวพริบได้!”เฮ่อเฉียงตะลึงพลางเอ่ยออกไป “พวกท่านใช้แผนร้ายหรือ?”ท่านอ๋องเฉิงเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “แผนร้ายนั่นหมายถึงวิธีการที่พวกคนเลวต่ำช้ามิเห็นแสงสว่างเช่นพวกเจ้า

กระทั่งถูกองครักษ์ของท่านอ๋องเฉิงมัดไว้กับเสาแล้วโบย องค์ชายเว่ยก็ยังคิดว่าจักรพรรดิอู่อันแค่จะทำให้ตนกลัวเขาจึงตะโกนออกมาอย่างตกใจ “เสด็จพ่อ ลูกสำนึกผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ! เสด็จพ่อโปรดให้โอกาสลูกอีกครั้งเถิด ลูกจะทบทวนตัวเองอย่างดีแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ...”“เพียะ...”แส้ฟาดไปบนตัวขององค์ชายเว่ย เขาถูกเฆี่ยนตีจนแทบจะหลุดด่าออกไปแล้วแต่หลังจากถูกเฆี่ยนตีไปหลายครั้ง ก็เห็นว่าจักรพรรดิอู่อันมิได้มีท่าทีจะให้หยุด องค์ชายเว่ยจึงรู้ว่าจักรพรรดิอู่อันจริงจังสายตาของเขาเปลี่ยนจากความมิเชื่อไปเป็นความประหลาดใจ แล้วกลายเป็นความโกรธแค้น...โดยเฉพาะเมื่อเห็นหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนมองเขาถูกเฆี่ยนตีอย่างเฉยเมย เขารู้สึกเพียงว่า ใบหน้าของตนถูกจักรพรรดิอู่อันกระชากแล้วทิ้งลงไปให้หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนเหยียบย่ำได้ตามใจ...ความเกลียดชังต่อจักรพรรดิอู่อันพุ่งสูงขึ้นในชั่วพริบตาเขานึกถึงเสด็จแม่ของตนที่ยังอยู่ที่ตำหนักเย็น… ฮองเฮาเว่ยแล้วก็นึกถึงคำพูดที่เว่ยเฉิงเคยพูดกับเขา...‘แม่ขององค์ชายถูกลดขั้นแล้วส่งไปอยู่ตำหนักเย็น นี่เป็นสัญญาณหนึ่ง! นี่มันหมายความว่าองค์จักรพรรดิมิได้โปรดปรานตระกูลเว่ยข

นี่คือโอกาสที่ดีที่สุดที่ตนจะสามารถล้างอายได้แล้วจริง ๆ!หลิงเสียงเซิงใจเต้นรัวหนักหลานฮุ่ยจวนกับลูกทั้งสองของนางเป็นความอัปยศที่เกิดขึ้นกับเขา เขามักจะจินตนาการว่าสักวันหนึ่งจะสามารถขับไล่เด็กสองคนนั้นออกจากบ้านไปได้แต่ขอเพียงท่านอดีตเสนาบดียังอยู่ ความฝันนี้ของเขาก็ไม่มีทางเป็นจริงได้เลย!ตอนนี้โอกาสมาวางอยู่ตรงหน้าของตนแล้ว ขอเพียงปฏิเสธไปต่อหน้าธารกำนัล หลิงอวี๋กับหลิงเสี่ยงก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตนอีกแล้ว!แต่ทว่า...หลิงเสียงเซิงนึกถึงคำพูดเหล่านั้นที่หลิงอวี๋มากระซิบข้างหูตนเมื่อครู่แล้วก็เกิดความสับสนอย่างมากทางด้านหลิงเสียงเซิงกำลังว้าวุ่นอยู่ แต่ท่านอดีตเสนาบดีกลับใจเต้นแล้วมองไปทางหลิงเสียงเซิงเรื่องในตอนนั้นเขาเป็นคนบังคับให้หลิงเสียงเซิงแต่งงานกับหลานฮุ่ยจวน ลูกชายผู้นี้จึงโกรธเขามาครึ่งชีวิตแล้ว ความสัมพันธ์ของสองพ่อลูกก็แย่ลงเพราะเหตุนี้เช่นกันหากหลิงเสียงเซิงปฏิเสธว่า เรื่องที่หลิงอวี๋เป็นบุตรีของเขาต่อหน้าธารกำนัล มิแน่ว่า หลิงอวี๋อาจจะถูกจักรพรรดิอู่อันลงโทษ แต่จะถูกลดขั้นลงไปเป็นอนุภรรยาแน่ส่วนตนเองก็จะมีความผิดฐานหลอกลวงจักรพรรดิเพราะปิดบังภูมิหลั