บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: บทที่ 1261 - บทที่ 1270

กระทั่งไปถึงที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน หลิงอวี๋ก็ไปดูหลิงเยี่ยนก่อนเลยหลิงเยี่ยนกินยาห้ามเลือดของหลิงอวี๋ไป ดังนั้นเลือดจึงหยุดไหลแล้วหลิงอวี๋จัดตำรับยาปรับสมดุลหลังแท้งให้หลิงเยี่ยน แล้วให้นางรับใช้ไปเอายาที่โรงเหยียนหลิงมาให้หลิงเยี่ยนหวางซือมองอยู่ด้านข้าง พลางเอ่ยถามอย่างมิสบายใจระคนปวดใจ “อาอวี๋ ในภายหน้าเยี่ยนเอ๋อร์จะยังมีลูกได้อีกหรือไม่? นางจะมีผลข้างเคียงใดหลงเหลืออยู่หรือไม่?”ตอนนี้หวางซือทั้งโกรธทั้งเคืองหลิงอวี๋ แต่ในใจก็มีบางอย่างอยู่ นางมิกล้ายั่วยุหลิงอวี๋ในเวลานี้ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้ได้ดูละครมากมายถึงเพียงนั้นแล้ว นางเห็นมากับตาว่าหลิงอวี๋มิได้เกรงกลัวทั้งจักรพรรดิอู่อัน ทั้งไทเฮาและองค์หญิงใหญ่เลยนางรู้แก่ใจเลยว่า หลิงอวี๋ในตอนนี้มิใช่หลิงอวี๋ที่นางสามารถหลอกลวงและควบคุมได้ตามใจอีกต่อไปแล้ว!“ขอเพียงหลิงเยี่ยนทำตามตำรับของข้าก็จะไม่มีผลข้างเคียงแล้ว อีกหนึ่งปีครึ่งจะตั้งครรภ์อีกก็ได้!”หลิงอวี๋มิรู้ว่า ในหัวของหวางซือกำลังคิดอะไรอยู่ ยังคงมิยอมแพ้เรื่ององค์ชายเว่ย หรือว่าจะรีบร้อนให้หลิงเยี่ยนแต่งงานใหม่เสียแล้ว?“เราออกไปคุยข้างนอกกันเถิด ให้นางได้พักผ่อน

“แม่ของข้าต้องเจ็บปวดทรมานเช่นนั้นอยู่ทั้งคืน เสียเลือดไปตั้งมากมาย...”“กระทั่งตอนเช้าตรู่เด็กทั้งสองถึงได้หลุดออกมา ส่วนแม่ของข้าก็แทบจะสิ้นลมหายใจแล้ว!”หลิงอวี๋นึกถึงหลานฮุ่ยจวนที่ต้องเจ็บปวดอยู่ตลอดทั้งคืนโดยไม่มีผู้ใดสนใจ นางจะรู้สึกสิ้นหวังเพียงใดหนอในยามนั้นที่นางไร้หนทางจะขอความช่วยเหลือ!นางพูดร้องเรียนออกไปโดยมิสามารถควบคุมน้ำตาอันแสนเจ็บปวดใจของตนได้เลย จากนั้นก็ตวาดหวางซือ “หวางซือ เป็นสตรีเช่นเดียวกันแท้ ๆ เหตุใดเจ้าถึงใจร้ายวางยาพิษกับสตรีนางหนึ่งอย่างใจร้ายได้ถึงเพียงนี้?”“เจ้าเห็นหลิงเยี่ยนต้องแท้งลูกเจ้ายังปวดใจกับสิ่งที่นางได้รับถึงเพียงนั้นเลย เช่นนั้นท่านแม่ของข้าเล่า? ในยามที่นางร้องขอความช่วยเหลืออย่างเจ็บปวดและสิ้นหวังนั้นเจ้าทำสิ่งใดอยู่รึ?”“ฟังเสียงร้องไห้ของนางด้วยความยินดีอยู่ใช่หรือไม่? หวางซือ หากพระชายาเว่ยทำกับหลิงเยี่ยนเช่นนี้ เจ้าจะทำเยี่ยงไร?”ป้าสะใภ้ใหญ่กับหลิงหว่านเพิ่งได้ยินสาเหตุการตายของหลานฮุ่ยจวนเป็นครั้งแรก เมื่อได้ยินว่าหวางซือทำเรื่องเหล่านี้ทั้งสองก็รู้สึกขนลุกระคนอกสั่นขวัญแขวนทันที พวกนางมิอาจจินตนาการได้เลยว่า สตรีเช่นหวางซือจ

“เจ้าดูสิ่งนี้อีกที เจ้าจะบอกกับจวนขุนนางเยี่ยงไรว่า เหตุใดรายการสินสอดของหลิงเยี่ยนจึงมาปรากฎอยู่ในสินสอดของท่านแม่ข้าได้?”หลิงอวี๋เอารายการสินสอดของหลิงเยี่ยนที่ค้นหามาโยนไปที่ตัวหวางซือด้วยปัญหาที่เข้ามาติด ๆ กันนี้ทำให้หวางซือรับมือมิไหว มีหรือที่นางจะมิรู้ว่าตนเองยักยอกสินสอดของหลานฮุ่ยจวนไปเท่าใด สิ่งเหล่านี้มีอยู่ในสินสอดทั้งหมด หากนำไปให้จวนขุนนางเทียบดูก็มิอาจปฏิเสธได้เลย“หลิงอวี๋ เจ้าเนรคุณ ต่อให้ข้าจะนำสินสอดของแม่เจ้าไปสมทบให้หลิงเยี่ยนแล้วจะอย่างไรเล่า?”“หลังจากที่แม่เจ้าตาย ตระกูลหลิงของเราก็เลี้ยงดูพวกเจ้าสองพี่น้องจนเติบโตมา ที่ข้านำสินสอดของแม่เจ้ามาก็แค่นำมาชดเชยความเสียหายของตระกูลหลิงเท่านั้นเอง!”“เหลวไหล!”ท่านอดีตเสนาบดีอดมิได้ที่จะโพล่งขึ้นมา เขาโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัวแล้ว“ตอนนั้นที่ท่านอัครเสนาบดีหลานจากไป ก็ได้ให้เงินก้อนโตไว้ให้ฮูหยินของข้าแล้วบอกว่าเป็นค่าเลี้ยงดูหลิงอวี๋กับหลิงเสี่ยง เงินเหล่านี้มากพอที่จะเลี้ยงทุกคนในตระกูลหลิงด้วยซ้ำ ไหนเลยต้องเอาสินสอดของหลานฮุ่ยจวนไปเลี้ยงดูสองพี่น้องอีก!”“หวางซือ เจ้าช่างทำให้ตระกูลหลิงเสียหน้าจริง ๆ ช่างน

“สารเลว​ นี่เจ้าจะทำลายตระกูลหลิงของเราให้ตายกันหมดเลยรึ?”หลิงเสียงเซิงโกรธจนโพล่งด่าออกมา​ “ข้าจะหย่ากับคนสารเลวเช่นเจ้า! เจ้ามิคู่ควรที่จะเป็นแม่ของเฟิงเอ๋อร์​ เยี่ยนเอ๋อร์เลย!”หวางซือร้องออกมาแบบจะเป็นจะตาย​ “หลิงอวี๋​ เจ้าพูดจาเหลวไหล​ ข้าถูกข่มขู่ที่ไหนกัน เงินเหล่านั้น...เงินเหล่านั้นเป็นค่าใช้จ่ายปกติของจวนเสนาบดีอยู่แล้ว! จริงอยู่ มีส่วนใหญ่เป็นค่านสินสอดให้หลิงเยี่ยนไปแล้ว!” ​ “หากเจ้ามีความสามารถก็ไปเอากลับมาจากตำหนักองค์ชายเว่ยสิ! ถึงอย่างไรเจ้าก็อย่าได้คิดที่จะเอาความคิดฐานสมคบคิดกับแคว้นศัตรูมากดหัวข้าเลย!”หลิงอวี๋ยิ้มดูถูก “คนที่ต้องการเงินจากเจ้าทุกครั้งคือคนของตำหนักองค์ชายเว่ยมิใช่รึะ?”“เงินของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนที่ยักยอกไปหลังจากที่หลิงผิงตายแล้ว ข้ารู้เรื่องนี้ ข้าหาคนคอยจับตามองเจ้าอยู่!”“เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่า นั่นคือคนของตำหนักองค์ชายเว่ย? ข้าบอกเจ้าได้เลยว่านั่นคือสายลับของฉีตะวันออก… ซึ่งก็คืออิงเหนียงอนุชายาขององค์ชายเว่ยในตอนนี้!”“เงินเหล่านั้นที่เจ้าส่งให้นางมันผ่านมือนางไปใช้เลี้ยงดูสายลับของฉีตะวันออก! หวางซือ ข้ามิได้เปิดโปงเจ้า แต่ข้าอยากจับ

“การตายของแม่ข้าเกี่ยวข้องกับตำราการแพทย์ซือคงชวิ่นหรือไม่?”“เจ้าสั่งให้หลิงหลานไปขโมยของที่เรือนบุหงาของข้า เป้าหมายก็คือตำราเล่มนี้กระมัง?”หลิงอวี๋ยิงคำถามออกไปติด ๆ กัน นางจ้องตาของหวางซือเขม็ง เมื่อเห็นความมิมั่นคงในแววตาของนางก็รู้เลยว่าตนเองเดามิผิด!“คนที่สั่งเจ้าให้วางยาพิษท่านแม่ของข้าคือคนที่อยู่ในวัง… พระชายาเส้าใช่หรือไม่?”อย่าว่าแต่หวางซือเลย แม้แต่เซียวหลินเทียนที่ได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปด้วย หลิงอวี๋คิดเชื่อมโยงไปจนถึงตัวของพระชายาเส้าได้เยี่ยงไร?“พระชายาเส้าสงสัยว่า ท่านแม่ของข้าได้รับตำราการแพทย์ของซือคงชวิ่นมา แต่เมื่อถามท่านแม่ข้าแล้วนางมิได้ยอมรับ!”“นางจึงมิพอใจให้เจ้าวางยาท่านแม่ของข้า และยาพิษชนิดนี้หมอโดยทั่วไปมิสามารถแก้พิษได้ด้วยซ้ำ!”หลิงอวี๋นึกถึงยาแก้พิษสามเม็ดนั้นของหลานฮุ่ยจวนที่อยู่ในมิติแล้วก็เอ่ยอย่างโกรธ ๆ “หากแม่ข้ามีตำราของซือคงชวิ่น นางจะต้องแก้พิษให้ตนเองได้!”“แต่นางไม่มี ดังนั้นจึงถูกพิษทำลายร่างกายอย่างช้า ๆ จนตาย!”หลิงอวี๋พูดถึงตรงนี้ก็เห็นว่าท่านอดีตเสนาบดีมองมาที่ตนอย่างประหลาดใจนางรู้ดีถึงความสับสนของท่านอดีตเสนาบดีท่านอดีตเ