“เจ้าดูสิ่งนี้อีกที เจ้าจะบอกกับจวนขุนนางเยี่ยงไรว่า เหตุใดรายการสินสอดของหลิงเยี่ยนจึงมาปรากฎอยู่ในสินสอดของท่านแม่ข้าได้?”หลิงอวี๋เอารายการสินสอดของหลิงเยี่ยนที่ค้นหามาโยนไปที่ตัวหวางซือด้วยปัญหาที่เข้ามาติด ๆ กันนี้ทำให้หวางซือรับมือมิไหว มีหรือที่นางจะมิรู้ว่าตนเองยักยอกสินสอดของหลานฮุ่ยจวนไปเท่าใด สิ่งเหล่านี้มีอยู่ในสินสอดทั้งหมด หากนำไปให้จวนขุนนางเทียบดูก็มิอาจปฏิเสธได้เลย“หลิงอวี๋ เจ้าเนรคุณ ต่อให้ข้าจะนำสินสอดของแม่เจ้าไปสมทบให้หลิงเยี่ยนแล้วจะอย่างไรเล่า?”“หลังจากที่แม่เจ้าตาย ตระกูลหลิงของเราก็เลี้ยงดูพวกเจ้าสองพี่น้องจนเติบโตมา ที่ข้านำสินสอดของแม่เจ้ามาก็แค่นำมาชดเชยความเสียหายของตระกูลหลิงเท่านั้นเอง!”“เหลวไหล!”ท่านอดีตเสนาบดีอดมิได้ที่จะโพล่งขึ้นมา เขาโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัวแล้ว“ตอนนั้นที่ท่านอัครเสนาบดีหลานจากไป ก็ได้ให้เงินก้อนโตไว้ให้ฮูหยินของข้าแล้วบอกว่าเป็นค่าเลี้ยงดูหลิงอวี๋กับหลิงเสี่ยง เงินเหล่านี้มากพอที่จะเลี้ยงทุกคนในตระกูลหลิงด้วยซ้ำ ไหนเลยต้องเอาสินสอดของหลานฮุ่ยจวนไปเลี้ยงดูสองพี่น้องอีก!”“หวางซือ เจ้าช่างทำให้ตระกูลหลิงเสียหน้าจริง ๆ ช่างน
หวางซือร้องไห้ต่อไปมิไหวแล้ว นางมองหลิงอวี๋อย่างงุนงง นางรู้ได้อย่างไรว่าในห้องนอนของตนมีรูลับอยู่?อีกอย่าง หลักฐานที่อยู่ในมือแม่นมเหมาก็ถูกคนที่ต้องการจะข่มขู่ตนเอาไปแล้ว หลิงอวี๋ยังมีอยู่ได้เยี่ยงไร?นางจึงตะโกนขึ้นมา “ไม่ เป็นไปมิได้! เจ้าจะมีหลักฐานที่แม่นมเหมาให้ได้อย่างไร?”“หลิงอวี๋ เจ้าช่างชั่วร้ายจริง ๆ เจ้าจงใจสร้างหลักฐานเท็จเพื่อใส่ร้ายข้า!”หลิงอวี๋ก้มมองหวางซือแล้วมุมปากก็กระตุกขึ้นอย่างเยาะเย้ย “คนเจ้าเล่ห์ย่อมมีแผนรับมือหลายทาง แม่นมเหมาอยู่กับเจ้ามาทั้งชีวิต ทำเรื่องเลว ๆ ให้เจ้ามาตั้งมากมาย นางเตรียมการป้องกันเจ้าวางแผนชั่วร้ายสังหารนางไว้แต่เนิ่น ๆ แล้ว! แต่คิดมิถึงเลยว่าสุดท้ายแล้วก็ยังต้องมาพบกับการสังหารของเจ้าอยู่ดี!”“นางรู้ว่าชีวิตของตนเองจะมิยืนยาว และรู้ว่าเจ้ารู้ความสัมพันธ์ของนางกับหลิงผิง ดังนั้นของที่นางทิ้งไว้ให้หลิงผิงก็แค่เพื่อให้เจ้าสับสนเท่านั้น!”ตอนนั้นหลิงผิงสารภาพว่า แม่นมเหมาเป็นยายของตน ก่อนตายแม่นมเหมาได้ทิ้งหลักฐานไว้ให้หลิงผิงเพียงแต่ตอนนั้นหลิงผิงอยากจะหนีไปจึงโกหกหลิงอวี๋ว่านางซ่อนหลักฐานเอาไว้ที่อื่น ให้หลิงอวี๋เอาเงินมาให้นางก้
“สารเลว นี่เจ้าจะทำลายตระกูลหลิงของเราให้ตายกันหมดเลยรึ?”หลิงเสียงเซิงโกรธจนโพล่งด่าออกมา “ข้าจะหย่ากับคนสารเลวเช่นเจ้า! เจ้ามิคู่ควรที่จะเป็นแม่ของเฟิงเอ๋อร์ เยี่ยนเอ๋อร์เลย!”หวางซือร้องออกมาแบบจะเป็นจะตาย “หลิงอวี๋ เจ้าพูดจาเหลวไหล ข้าถูกข่มขู่ที่ไหนกัน เงินเหล่านั้น...เงินเหล่านั้นเป็นค่าใช้จ่ายปกติของจวนเสนาบดีอยู่แล้ว! จริงอยู่ มีส่วนใหญ่เป็นค่านสินสอดให้หลิงเยี่ยนไปแล้ว!” “หากเจ้ามีความสามารถก็ไปเอากลับมาจากตำหนักองค์ชายเว่ยสิ! ถึงอย่างไรเจ้าก็อย่าได้คิดที่จะเอาความคิดฐานสมคบคิดกับแคว้นศัตรูมากดหัวข้าเลย!”หลิงอวี๋ยิ้มดูถูก “คนที่ต้องการเงินจากเจ้าทุกครั้งคือคนของตำหนักองค์ชายเว่ยมิใช่รึะ?”“เงินของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนที่ยักยอกไปหลังจากที่หลิงผิงตายแล้ว ข้ารู้เรื่องนี้ ข้าหาคนคอยจับตามองเจ้าอยู่!”“เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่า นั่นคือคนของตำหนักองค์ชายเว่ย? ข้าบอกเจ้าได้เลยว่านั่นคือสายลับของฉีตะวันออก… ซึ่งก็คืออิงเหนียงอนุชายาขององค์ชายเว่ยในตอนนี้!”“เงินเหล่านั้นที่เจ้าส่งให้นางมันผ่านมือนางไปใช้เลี้ยงดูสายลับของฉีตะวันออก! หวางซือ ข้ามิได้เปิดโปงเจ้า แต่ข้าอยากจับ
หวางซือก็เคยมีความคิดที่จะฆ่าเช่นกัน อยากจะฆ่าอิงเหนียงปิดปากไปเสียแต่อิงเหนียงผู้นี้เก่งกาจเกินกว่าที่นางคาดคิดไว้มาก คนที่นางส่งไปมิใช่คู่ต่อสู้ของอิงเหนียงเลย ทั้งยังถูกอิงเหนียงจัดการทั้งหมดอีกด้วยตอนนี้เมื่อได้ยินหลิงอวี๋พูดตัวตนที่แท้จริงของอิงเหนียงออกมา หวางซือก็รู้ว่าตนพ่ายแพ้อย่างสิ้นท่าแล้วนางคุกเข่าลงกับพื้น จนปัญญาไปในทันทีนางรู้ว่าการที่หลิงอวี๋เลือกที่จะเปิดเผยตนกับในครอบครัวก็เพราะมิอยากให้เรื่องนี้ใหญ่โตและส่งผลกระทบถึงชื่อเสียงของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนผู้ที่หลิงอวี๋ต้องการปกป้องก็คือชื่อเสียงของท่านอดีตเสนาบดี และครอบครัวหลิงหว่านแต่หวางซือเองก็มีผู้ที่ต้องการปกป้องเช่นกัน ลูก ๆ ของนางและตระกูลหวางล้วนเป็นความอ่อนแอของนาง! พอกันที! พอแล้ว! พอได้แล้ว!ก็เหมือนกับที่หลิงเสียงเซิงบอก ตนตายเพียงผู้เดียวสามารถปกป้องพวกเขาทั้งหมดได้ มันก็คุ้มค่าแล้วหวางซือก้มหน้าพลางเอ่ยเสียงต่ำ “ข้ายอมรับ ข้ายักยอกเงินของท่านอดีตเสนาบดีเอง แล้วข้าก็ให้แม่นมเหมาวางยาพิษหลานฮุ่ยจวนด้วย… ข้ายอมรับทั้งหมด ทั้งหมดนั้นข้าทำเอง!”หลิงเสียงเซิงทอดถอนใจพลางเอ่ยกับหลิงอวี๋ “อาอวี๋ ข้
“การตายของแม่ข้าเกี่ยวข้องกับตำราการแพทย์ซือคงชวิ่นหรือไม่?”“เจ้าสั่งให้หลิงหลานไปขโมยของที่เรือนบุหงาของข้า เป้าหมายก็คือตำราเล่มนี้กระมัง?”หลิงอวี๋ยิงคำถามออกไปติด ๆ กัน นางจ้องตาของหวางซือเขม็ง เมื่อเห็นความมิมั่นคงในแววตาของนางก็รู้เลยว่าตนเองเดามิผิด!“คนที่สั่งเจ้าให้วางยาพิษท่านแม่ของข้าคือคนที่อยู่ในวัง… พระชายาเส้าใช่หรือไม่?”อย่าว่าแต่หวางซือเลย แม้แต่เซียวหลินเทียนที่ได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปด้วย หลิงอวี๋คิดเชื่อมโยงไปจนถึงตัวของพระชายาเส้าได้เยี่ยงไร?“พระชายาเส้าสงสัยว่า ท่านแม่ของข้าได้รับตำราการแพทย์ของซือคงชวิ่นมา แต่เมื่อถามท่านแม่ข้าแล้วนางมิได้ยอมรับ!”“นางจึงมิพอใจให้เจ้าวางยาท่านแม่ของข้า และยาพิษชนิดนี้หมอโดยทั่วไปมิสามารถแก้พิษได้ด้วยซ้ำ!”หลิงอวี๋นึกถึงยาแก้พิษสามเม็ดนั้นของหลานฮุ่ยจวนที่อยู่ในมิติแล้วก็เอ่ยอย่างโกรธ ๆ “หากแม่ข้ามีตำราของซือคงชวิ่น นางจะต้องแก้พิษให้ตนเองได้!”“แต่นางไม่มี ดังนั้นจึงถูกพิษทำลายร่างกายอย่างช้า ๆ จนตาย!”หลิงอวี๋พูดถึงตรงนี้ก็เห็นว่าท่านอดีตเสนาบดีมองมาที่ตนอย่างประหลาดใจนางรู้ดีถึงความสับสนของท่านอดีตเสนาบดีท่านอดีตเ
หวางซือยังพูดมิทันจบก็สิ้นลมหายใจไปเสียแล้วที่มุมปากของนางยังมีรอยยิ้มเยาะเย้ยอยู่เลย หลิงอวี๋มองแล้วก็ขมวดคิ้วแม้ว่าหลิงอวี๋จะมิได้หวังที่จะพึ่งคำสารภาพของหวางซือมาโค่นล้มพระชายาเส้า แต่อย่างน้อยก็สามารถเพิ่มหมากในการต่อสู้กับพระชายาเส้าไปได้อีกหนึ่งไหนเลยจะคิดว่าหวางซือจะหวาดหวั่นพระชายาเส้าเช่นนี้ป้าสะใภ้ใหญ่สะดุ้งตกใจกับการตายของหวางซือ นางมองอยู่นิ่งมิรู้ว่าควรจะเห็นใจหวางซือหรือว่าควรจะโกรธเกลียดที่นางทำเรื่องเลวร้ายกับหลานฮุ่ยจวนหลิงเสียงเซิงกลัวเพียงว่า ความชั่วร้ายของหวางซือจะดึงตนเข้าไปเกี่ยวด้วย และไปทำให้ท่านอ๋องอี้กับหลิงอวี๋เกลียดตนเองเขารีบเอ่ยกับหลิงอวี๋อย่างรวดเร็ว “อาอวี๋ หวางซือกลัวความผิดฆ่าตัวตายไปแล้ว นางเองก็รับโทษที่ควรจะได้รับแล้ว! เจ้าอย่าได้โกรธเกลียดนางอีกเลย!”“พ่อขอโทษเจ้ากับแม่ของเจ้าที่แม้แต่หวางซือทำเรื่องที่เลวร้ายเหล่านี้ก็ยังมิรู้… วันข้างหน้าพ่อจะย้ายหลุมศพของแม่เจ้าเข้าไปที่หลุมศพบรรพบุรุษของตระกูลหลิง...”“มิต้อง! ท่านแม่ของข้าจากไปอย่างสงบไปนานแล้ว ข้าเชื่อว่านางก็คงมิอยากให้ฝังนางไว้ในหลุมศพบรรพบุรุษตระกูลหลิงหรอก!”หลิงอวี๋พูดตัด
หลิงอวี๋เห็นว่าป้าสะใภ้ใหญ่รับปากแล้วก็โล่งอกเช่นกันคนที่ทำผิดต่อตนคือหลิงเสียงเซิงกับหวางซือ นางแก้แค้นก็มิสามารถนิ่งดูดายมิสนใจจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนได้มีป้าสะใภ้ใหญ่ช่วยดูแลท่านอดีตเสนาบดี นางก็วางใจหลิงอวี๋เอ่ยกับหลิงเสียงเซิงตรง ๆ “ท่านพ่อ ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน ถือโอกาสตอนที่ท่านยังมิไป พาคนไปเอาสินสอดของหลิงเยี่ยนคืนจากตำหนักองค์ชายเว่ยเถิด!”“ท่านอ๋อง ท่านจัดองครักษ์ไปกับท่านพ่อสักกลุ่มหนึ่งเถิด! หม่อมฉันมิอาจปล่อยสินสอดของท่านแม่หม่อมฉันให้องค์ชายเว่ยเปล่า ๆ ได้เพคะ!”หลิงเสียงเซิงยอมรับว่า ตนเป็นลูกสาวต่อหน้าองค์จักรพรรดิแล้ว หลิงอวี๋ก็มิอยากจะทำให้เสียคำพูด การเรียกท่านพ่อนี้ก็นับว่าเป็นการปรองดองกันแล้วกระมัง!ขอเพียงต่อไปหลิงเสียงเซิงมิทำสิ่งใดเกินเหตุ หลิงอวี๋เองก็เห็นแก่หน้าของท่านอดีตเสนาบดี มิอยากจะขัดแย้งกับหลิงเสียงเซิงอีก“เอ่อ...”หลิงเสียงเซิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งพลางเอ่ย “อาอวี๋ ในเมื่อเจ้าส่งคนไปมาคอยจับตาดูหวางซือ เหตุใดเจ้าจึงทนมองนางเอาเงินของท่านปู่เจ้าไปให้สายลับได้เล่า! นั่นมันหลายแสนเชียวนะ!”หลิงอวี๋อ่านความคิดของหลิงเสียงเซิงออก นี่เขาทำ
นางรับใช้คำนับหลิงอวี๋พลางเอ่ยอย่างตื่นเต้น “บ่าวจะเอาคำพูดของคุณหนูใหญ่ไปแจ้งแม่นางกู่เจ้าค่ะ บ่าวขอบพระคุณคุณหนูใหญ่แทนแม่นางกู่ด้วยนะเจ้าคะ!”นางรับใช้ผู้นี้เป็นคนที่กู่ซุ่ยพาเข้ามา นางภักดีต่อกู่ซุ่ยมาก น้ำเสียงตื่นเต้นนี้ก็มาจากใจจริงเช่นกัน...เจ้านายอยู่ที่นี่ พวกนางก็สามารถใช้ชีวิตอย่างสบายไปกับนางได้ด้วยเช่นกันเซียวหลินเทียนเห็นนางรับใช้ออกไปอย่างมีความสุขก็หันไปทางหลิงอวี๋พลางยิ้มอย่างปลื้มใจ แล้วจับมือหลิงอวี๋ไว้เซียวหลินเทียนเอ่ยปลอบโยน “แก้แค้นให้ท่านแม่ของเจ้าแล้ว เจ้าเองก็หมดปัญหาทางใจไปได้อีกอย่างแล้ว!”“ทางด้านพระชายาเส้า… เราค่อยเป็นค่อยไปกันเถิด! สักวันหนึ่งจะต้องทำให้นางชดใช้!”“เพคะ!”หลิงอวี๋พยักหน้า ครั้นนึกถึงอิงเหนียงจึงเอ่ย “เรื่องอิงเหนียงต้องจับตาดูอย่างใกล้ชิดนะเพคะ องค์ชายเว่ยเสียผลประโยชน์ไป ยากมากที่จะสร้างตัวกลับขึ้นมาได้อีกครั้ง หากอิงเหนียงเห็นว่าเขาไม่มีผลประโยชน์ที่คู่ควรแล้ว มิรู้ว่าจะจงใจสร้างเรื่องอะไรอีกหรือไม่!”“ยิ่งไปกว่านั้น หากการตายของหวางซือแพร่ออกไป อิงเหนียงจะต้องระวังตัวยิ่งกว่าเดิม พวกเรามิสามารถปล่อยโอกาสให้นางสร้างเรื่องได