ค่ายกองทหารเสือนี้คือหมากลับของจักรพรรดิอู่อัน หากทำตามที่เซียวหลินเทียนบอกก็จะสามารถจับเกลือเป็นหนอนในค่ายกองทหารเสือได้ และจะได้รู้แน่ชัดว่าค่ายกองทหารเสือมีกี่คนที่จงรักภักดีกับตนทว่า จักรพรรดิอู่อันเป็นกังวล นี่คือแผนลับของเซียวหลินเทียน หรือต้องการบีบให้ตนเองเปิดเผยความสามารถที่แท้จริงของค่ายกองทหารเสือ...แต่จากกล่องเงินที่บรรจุอยู่เต็มทุกกล่องที่ย้ายออกจากทางลับมากองในเรือน ก็ได้เห็นบัญชีค่ายกองทหารเสือจำนวนมากอีกทั้งยังค้นเจอหนังสือยอมรับผิดของมู่หรงเหยียนซงจากในนั้นด้วย แววตาของจักรพรรดิอู่อันจึงยิ่งมืดมนลงเรื่อย ๆเซียวหลินเทียนพูดถูก ค่ายกองทหารเสือดูภายนอกแล้วตนเป็นผู้ควบคุม แต่แท้จริงแล้วจะใช่ตนหรือไม่ก็ยากที่จะบอก!นี่คือดาบแหลมคมที่แขวนอยู่บนหัวของตน หากมิทำให้ชัดเจน เขาจะนอนหลับอย่างสงบได้หรือ?“ฝ่าบาท ตรวจค้นแน่ชัดแล้วพ่ะย่ะค่ะ จวนอ๋องหรงมีทางลับสามทางจริง ส่วนห้องลับมีการขุดใหม่พ่ะย่ะค่ะ!”หากท่านอ๋องเฉิงมิได้เห็นด้วยตาตนเองก็มิอาจเชื่อได้เช่นกันเขามองเฮ่อหรงอย่างแปลกใจ สีหน้าของเฮ่อหรงขาวซีดราวกับกระดาษ ยังมิทันที่จักรพรรดิอู่อันจะได้เอ่ยสิ่งใด เขาก็คุกเข่
“คิดจะหนีอย่างนั้นรึ?”มุมปากของเซียวหลินเทียนยิ้มเยาะเย้ย เขาเดินมาเข้ามาและก้มมองเฮ่อเฉียง“ในเมื่อข้ารู้ว่ามีทางลับ แล้วจะมิป้องกันพวกเจ้าหนีได้เยี่ยงไรเล่า!”“เจ้าเองก็อย่าได้ตะโกนโวยวายไป… มือสังหารที่อยู่ในทางลับถูกจับกุมตรงทางออกแล้ว! ยังมีคนที่พวกเจ้าส่งไปช่วยพวกมือสังหารเหล่านั้นที่ราชสำนักฝ่ายในนั้นก็ถูกรวบตัวไว้หมดแล้ว!”“หอเหยี่ยวราตรีของพวกเจ้าจบเห่แล้ว ต่อให้เจ้าจะหนีออกไปได้ก็หัวเดียวกระเทียมลีบแล้ว!”เฮ่อเฉียงโมโหมาก ๆ เขาจ้องมองเซียวหลินเทียนอย่างดุร้ายแล้วยิ้มเยาะพลางเอ่ย “ท่านอย่าทำเป็นพูดดีโกหกกระหม่อมไปหน่อยเลย กระหม่อมมิเชื่อว่าท่านจะมีความสามารถถึงเพียงนั้น!”“คนที่กระหม่อมส่งออกไปเป็นยอดฝีมือของหอเหยี่ยวราตรี! พวกนักการที่ราชสำนักฝ่ายในของพวกท่านจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้เยี่ยงไร!”ท่านอ๋องเฉิงส่งเสียงเย็นชา “หากสู้ต่อตัวต่อ คนของข้าอาจจะมิใช่คู่ต่อสู้ของพวกเจ้า! แต่ข้ามีสมอง สามารถแข่งเรื่องไหวพริบได้!”เฮ่อเฉียงตะลึงพลางเอ่ยออกไป “พวกท่านใช้แผนร้ายหรือ?”ท่านอ๋องเฉิงเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “แผนร้ายนั่นหมายถึงวิธีการที่พวกคนเลวต่ำช้ามิเห็นแสงสว่างเช่นพวกเจ้า
จักรพรรดิอูอันพูดจบก็มององค์หญิงใหญ่ พลางเอ่ยเหมือนปลอบใจนาง“ท่านพี่ ข้ารู้สึกว่าตำแหน่งอ๋องหรงก็เป็นเพียงคำเรียกขานเท่านั้นเอง ไม่มีตำแหน่งข้าก็ยังคงให้เบี้ยหวัดและรางวัลกับหรงเอ๋อร์ตามเวลาอยู่ดี!”องค์หญิงใหญ่เอ่ยอย่างเฉยเมย “ฝ่าบาทพูดถูก หรงเอ๋อร์ยังมิคู่ควรกับสถานะ ตำแหน่งอ๋องหรงนำพาพวกประจบสอพลอมาหาเขา มิต้องมีก็ได้!”“ให้คนได้เป็นคนที่อยู่ว่าง ๆ ไปอย่างสงบก็ดีแล้ว ขอบพระทัยในความเห็นพระทัยของฝ่าบาทเพคะ!”จักรพรรดิอู่อันมิสนใจว่าองค์หญิงใหญ่พูดจริงหรือประชด เขามองไปทางเฮ่อจู้ที่คุกเข่าอยู่ด้านข้างพลางเอ่ยเสียงขรึม“ในฐานะที่เฮ่อจู้เป็นรองราชองครักษ์ของกองทัพหลวง เขาละเลยศักดิ์ศรีของแคว้นเพื่อประโยชน์ส่วนตน วางแผนร้ายบีบองค์ชายจิ้นและวางยาทำร้ายทายาทขององค์ชายเว่ย จะต้องถูกจำคุก สอบสวนและประหาร!”“เสด็จพ่อเพคะ...”พระชายาเว่ยส่งเสียงเรียกออกมาพลางคุกเข่าตามเขาเป็นลูกคนโต หากถูกประหารไปเช่นนี้แล้วนางจะไปอธิบายให้ท่านพ่อท่านแม่ฟังเยี่ยงไรเล่า!“ขอเสด็จพ่อโปรดเมตตา ทั้งหมดเป็นความผิดของหม่อมฉันเพคะ หม่อมฉันบงการให้พี่ชายทำเรื่องเช่นนี้ ขอเสด็จพ่อโปรดเมตตาเถิดเพคะ หากจะประหา
กระทั่งถูกองครักษ์ของท่านอ๋องเฉิงมัดไว้กับเสาแล้วโบย องค์ชายเว่ยก็ยังคิดว่าจักรพรรดิอู่อันแค่จะทำให้ตนกลัวเขาจึงตะโกนออกมาอย่างตกใจ “เสด็จพ่อ ลูกสำนึกผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ! เสด็จพ่อโปรดให้โอกาสลูกอีกครั้งเถิด ลูกจะทบทวนตัวเองอย่างดีแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ...”“เพียะ...”แส้ฟาดไปบนตัวขององค์ชายเว่ย เขาถูกเฆี่ยนตีจนแทบจะหลุดด่าออกไปแล้วแต่หลังจากถูกเฆี่ยนตีไปหลายครั้ง ก็เห็นว่าจักรพรรดิอู่อันมิได้มีท่าทีจะให้หยุด องค์ชายเว่ยจึงรู้ว่าจักรพรรดิอู่อันจริงจังสายตาของเขาเปลี่ยนจากความมิเชื่อไปเป็นความประหลาดใจ แล้วกลายเป็นความโกรธแค้น...โดยเฉพาะเมื่อเห็นหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนมองเขาถูกเฆี่ยนตีอย่างเฉยเมย เขารู้สึกเพียงว่า ใบหน้าของตนถูกจักรพรรดิอู่อันกระชากแล้วทิ้งลงไปให้หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนเหยียบย่ำได้ตามใจ...ความเกลียดชังต่อจักรพรรดิอู่อันพุ่งสูงขึ้นในชั่วพริบตาเขานึกถึงเสด็จแม่ของตนที่ยังอยู่ที่ตำหนักเย็น… ฮองเฮาเว่ยแล้วก็นึกถึงคำพูดที่เว่ยเฉิงเคยพูดกับเขา...‘แม่ขององค์ชายถูกลดขั้นแล้วส่งไปอยู่ตำหนักเย็น นี่เป็นสัญญาณหนึ่ง! นี่มันหมายความว่าองค์จักรพรรดิมิได้โปรดปรานตระกูลเว่ยข
เรื่องนี้ยังมิจบ!จักรพรรดิอู่อันกับไทเฮากำลังจะนั่งรถม้ากลับวัง จู่ ๆ พระชายาเว่ยก็ตะโกนขึ้นมา “ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันมีความผิด ฝ่าบาทตัดสินให้ประหารหม่อมฉัน หม่อมฉันยินยอมจากใจจริงเพคะ!”“แต่บางคนที่เห็น ๆ กันอยู่ว่าเป็นลูกนอกสมรส ทั้งยังปลอมตัวเป็นบุตรีขุนนางมาแต่งงานเข้าราชวงศ์อีก เรื่องนี้ควรจะลงโทษเช่นไรหรือเพคะ?”มาแล้ว!หลิงอวี๋ยิ้มอย่างเย็นชา ก่อนหน้านี้ก็ยังคิดอยู่ว่าเหตุใดพระชายาเว่ยมิเอ่ยถึงเรื่องนี้ ที่แท้ก็รอเวลานี้นี่เอง!จักรพรรดิอู่อันขมวดคิ้ว รู้สึกมิชอบเป็นอย่างยิ่งที่เวลานี้พระชายาเว่ยเพิ่มปัญหาขึ้นมาอีก!องค์ชายเว่ยตาเป็นประกายพลางเอ่ยตาม “เสด็จพ่อ คนที่เฮ่อชื่อเอ่ยถึงคือหลิงอวี๋พระชายาอ๋องอี้นี่เอง นางมิใช่หลานสาวแท้ ๆ ของท่านอดีตเสนาบดีพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่แล้วเพคะ ฝ่าบาท ที่มาของหลิงอวี๋มิแน่ชัด หลานฮุ่ยจวนมารดาของนางลักลอบมีสัมพันธ์กับชายอื่นแล้วตั้งครรภ์ลูกนอกสมรสผู้นี้”“ท่านอดีตเสนาบดีรู้เรื่องแต่กลับมิแจ้ง ทั้งยังทำเหมือนนางเป็นคุณหนูตระกูลร่ำรวยแล้วให้อภิเษกสมรสกับท่านอ๋องอี้อย่างหน้ามิอายอีก! นี่เป็นการทำให้สายเลือดสูงศักดิ์ของราชวงศ์แปดเปื้อนนะเพคะ ลูกนอ
นี่คือโอกาสที่ดีที่สุดที่ตนจะสามารถล้างอายได้แล้วจริง ๆ!หลิงเสียงเซิงใจเต้นรัวหนักหลานฮุ่ยจวนกับลูกทั้งสองของนางเป็นความอัปยศที่เกิดขึ้นกับเขา เขามักจะจินตนาการว่าสักวันหนึ่งจะสามารถขับไล่เด็กสองคนนั้นออกจากบ้านไปได้แต่ขอเพียงท่านอดีตเสนาบดียังอยู่ ความฝันนี้ของเขาก็ไม่มีทางเป็นจริงได้เลย!ตอนนี้โอกาสมาวางอยู่ตรงหน้าของตนแล้ว ขอเพียงปฏิเสธไปต่อหน้าธารกำนัล หลิงอวี๋กับหลิงเสี่ยงก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตนอีกแล้ว!แต่ทว่า...หลิงเสียงเซิงนึกถึงคำพูดเหล่านั้นที่หลิงอวี๋มากระซิบข้างหูตนเมื่อครู่แล้วก็เกิดความสับสนอย่างมากทางด้านหลิงเสียงเซิงกำลังว้าวุ่นอยู่ แต่ท่านอดีตเสนาบดีกลับใจเต้นแล้วมองไปทางหลิงเสียงเซิงเรื่องในตอนนั้นเขาเป็นคนบังคับให้หลิงเสียงเซิงแต่งงานกับหลานฮุ่ยจวน ลูกชายผู้นี้จึงโกรธเขามาครึ่งชีวิตแล้ว ความสัมพันธ์ของสองพ่อลูกก็แย่ลงเพราะเหตุนี้เช่นกันหากหลิงเสียงเซิงปฏิเสธว่า เรื่องที่หลิงอวี๋เป็นบุตรีของเขาต่อหน้าธารกำนัล มิแน่ว่า หลิงอวี๋อาจจะถูกจักรพรรดิอู่อันลงโทษ แต่จะถูกลดขั้นลงไปเป็นอนุภรรยาแน่ส่วนตนเองก็จะมีความผิดฐานหลอกลวงจักรพรรดิเพราะปิดบังภูมิหลั
องค์ชายเว่ยเห็นแล้วก็ยังมิเลิกรา เขาพุ่งเข้าไปจิกผมหลิงเยี่ยนแล้วตบนางไปอีก“สารเลว… ข้าจะตีพวกที่มิทำให้สำเร็จแล้วรังแต่จะทำให้แย่ลงเช่นเจ้าให้ตาย...”เพียงแต่มือขององค์ชายเว่ยยังมิทันได้ลงไปบนหน้าของหลิงเยี่ยนก็ถูกเซียวหลินเทียนห้ามไว้ก่อน“ถอยไป ข้าทุบตีสตรีของข้าเอง มิเกี่ยวอะไรกับเจ้า!”องค์ชายเว่ยเห็นว่าเป็นเซียวหลินเทียน ก็ด่าไปแล้วก็จะสะบัดมือเซียวหลินเทียนออกไปด้วย“สตรีของเจ้า?”หลิงอวี๋เห็นเลือดไหลออกมาจากร่างกายของหลิงเยี่ยนก็มิสามารถควบคุมความโกรธของตนเองได้อีกแล้ว จึงตะคอกเสียงแข็ง“ท่านได้มาสู่ขอหรือให้สินสอดน้องสาวหม่อมฉันหรือไม่?”“นางเข้าตำหนักองค์ชายเว่ยไปก็ถูกท่านส่งตัวไปที่ตระกูลเฮ่อ ท่านยังมีหน้ามากล้าพูดว่านางเป็นสตรีของท่านอีกหรือ?”หลิงอวี๋ก้าวเข้าไปใกล้ “เหตุใดเล่า เสด็จพ่อเฆี่ยนท่านไปสามสิบครั้งยังมิทำให้ท่านทบทวนตัวเองได้อีกหรือ?”“พวกเราต้องไปบอกเรื่องนี้กับเสด็จพ่ออีกหรือไม่ว่าท่านเกี่ยวข้องกับตระกูลเฮ่ออย่างไร เรื่องที่วางยาไทเฮาอีก?”“ท่านอย่าได้คิดว่าฮองเฮาเว่ยรับโทษแทนท่านแล้วเรื่องพวกนี้จะจบไปเช่นนี้ ยาพิษของฮองเฮาเว่ยมาจากที่ใดกันเล่า?”ย
ระหว่างทางกลับไปที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน ในหัวของหลิงอวี๋ยังคงจดจำท่าทีมั่นใจตอนที่องค์หญิงใหญ่พูดได้แม่นนางจะส่งของตอบแทนอะไรกลับมาให้ตนกัน?ของตอบแทนนี้ต้องมิได้หมายถึงของกำนัลธรรมดาเป็นแน่ แต่คงจะเป็นการแก้แค้นที่วันนี้เฮ่อหรงถูกถอดตำแหน่งและสูญเสียทรัพย์สินไปมากมายถึงเพียงนั้นอย่างแน่นอน!ลอบสังหารหรือ?หลิงอวี๋รู้สึกว่า คนเช่นองค์หญิงใหญ่นี้คงจะมิใช้วิธีการเดียวกันซ้ำสองครั้งแน่ ๆ อีกอย่างในครั้งนี้หอเหยี่ยวราตรีก็เสียหายหนักมาก องค์หญิงใหญ่ก็คงจะไม่มีมือสังหารไว้ใช้งานมากมายนักในช่วงระยะนี้นางจะใช้วิธีการใดในการแก้แค้นตนกันนะ!“อาอวี๋ เจ้าไปโน้มน้าวหลิงเสียงเซิงให้ยอมรับว่าเจ้าเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขาได้อย่างไร?”ท่านอดีตเสนาบดีนั่งอยู่บนรถม้าคันเดียวกับหลิงอวี๋และเซียวหลินเทียน เมื่อครู่เขาคิดอยู่สักพักแล้วก็ยังคิดมิออกว่า ลูกชายที่เห็นแก่ตัวของตนไปถูกหลิงอวี๋พูดอย่างไรเข้าถึงได้เปลี่ยนความคิดได้“ข้าบอกเขาไปว่า ฮองเฮาเว่ยอยู่ในตำหนักเย็นออกมามิได้ หากชีวิตนี้องค์ชายเว่ยอยากจะเป็นองค์รัชทายาทก็คงเป็นเรื่องที่เป็นไปมิได้!”หลิงอวี๋ยิ้มเยาะเย้ย “ข้ายังบอกไปอีกว่า หากมาทำ