Share

บทที่ 1257

กระทั่งถูกองครักษ์ของท่านอ๋องเฉิงมัดไว้กับเสาแล้วโบย องค์ชายเว่ยก็ยังคิดว่าจักรพรรดิอู่อันแค่จะทำให้ตนกลัว

เขาจึงตะโกนออกมาอย่างตกใจ “เสด็จพ่อ ลูกสำนึกผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ! เสด็จพ่อโปรดให้โอกาสลูกอีกครั้งเถิด ลูกจะทบทวนตัวเองอย่างดีแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ...”

“เพียะ...”

แส้ฟาดไปบนตัวขององค์ชายเว่ย เขาถูกเฆี่ยนตีจนแทบจะหลุดด่าออกไปแล้ว

แต่หลังจากถูกเฆี่ยนตีไปหลายครั้ง ก็เห็นว่าจักรพรรดิอู่อันมิได้มีท่าทีจะให้หยุด องค์ชายเว่ยจึงรู้ว่าจักรพรรดิอู่อันจริงจัง

สายตาของเขาเปลี่ยนจากความมิเชื่อไปเป็นความประหลาดใจ แล้วกลายเป็นความโกรธแค้น...

โดยเฉพาะเมื่อเห็นหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนมองเขาถูกเฆี่ยนตีอย่างเฉยเมย เขารู้สึกเพียงว่า ใบหน้าของตนถูกจักรพรรดิอู่อันกระชากแล้วทิ้งลงไปให้หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนเหยียบย่ำได้ตามใจ...

ความเกลียดชังต่อจักรพรรดิอู่อันพุ่งสูงขึ้นในชั่วพริบตา

เขานึกถึงเสด็จแม่ของตนที่ยังอยู่ที่ตำหนักเย็น… ฮองเฮาเว่ย

แล้วก็นึกถึงคำพูดที่เว่ยเฉิงเคยพูดกับเขา...

‘แม่ขององค์ชายถูกลดขั้นแล้วส่งไปอยู่ตำหนักเย็น นี่เป็นสัญญาณหนึ่ง! นี่มันหมายความว่าองค์จักรพรรดิมิได้โปรดปรานตระกูลเว่ยข
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status