บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 2011 - บทที่ 2020

แม้ไม่อาจรู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่ แต่ก็พึงมีความหวังอันเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจไว้เพราะฟ้าลิขิตดินบันดาล โชคชะตาล้วนผันแปร ใครเล่าจะโชคร้ายไปชั่วนิรันดร์?“ตกลง!”“หากท่านพาตัวเขามาได้ เราค่อยหารือกันอีกครั้ง”หวังเถี่ยก่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ประหนึ่งยื่นบันไดให้หวังหยวนได้ไต่ลง“ตกลงตามนั้น!”ด้วยหวังเถี่ยก่านนั้นเป็นผู้มีกิริยาเย็นชา เมื่อสนทนากันเสร็จสิ้น หวังหยวนจึงไม่ได้รั้งรออยู่ต่อ เพราะเกรงว่าจะถูกมองด้วยสายตาเหยียดหยามแม้ว่าเขาจะอยากได้ตัวผู้มีความสามารถ แต่ย่อมต้องดำเนินการไปทีละขั้น หากใจร้อนรีบเร่ง เกรงว่าจะลงแรงเปล่าประโยชน์บัดนี้เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าการจะปฏิบัติต่อบัณฑิตและนักปราชญ์ ย่อมต้องใช้ความพยายามและเอาใจใส่เป็นพิเศษ แม้ไม่ต้องถึงกับเยือนกระท่อมสามครา แต่ก็ต้องปฏิบัติด้วยความเคารพพวกเขาเหล่านั้นล้วนถือตัวว่าสูงส่งใช่หรือไม่?ครั้นหวังหยวนกลับถึงที่พักจึงพบว่าเกาเล่อกลับไปแล้วบัดนี้หวังหยวนเพียงต้องรอคอยข่าวสารด้วยความอดทนเพิ่งจะกลับถึงห้อง ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าไปก็ได้ยินเสียงกรนเบา ๆ ดังเล็ดลอดออกมาจากภายใน“แม่สาวคนนี้ช่างหลับสบายเสียจริง!”

เมื่อครู่นี้หลิ่วหรูเยียนพลันรู้สึกตัวว่ามีคนมานั่งอยู่ข้างกาย นางจึงตกใจโดยไม่รู้ตัว แต่ด้วยเหตุใดไม่ทราบได้ นางกลับไม่ได้เคอะเขินหวังหยวนมากนัก ซ้ำยังพูดคุยด้วยมากขึ้น...การนอนหลับต่อจึงไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรอย่างไรเสีย ในช่วงเวลาหลายวันต่อจากนี้ นางยังคงต้องอยู่เคียงข้างหวังหยวน แทบจะไม่ได้ห่างเลยแม้แต่ก้าวเดียว!แม้ตอนนี้จะไม่ได้เห็นนางนอนหลับ แต่ภายภาคหน้าย่อมมีโอกาสได้เห็น แล้วจะปิดบังอำพรางไปเพื่ออะไร?“ผู้หญิงคนนี้...”หวังหยวนส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้สนใจหลิ่วหรูเยียนอีก แล้วเอื้อมมือหยิบแผนที่ขึ้นมาดูแผนที่ในมือนี้เป็นสิ่งที่ตงฟางฮั่นมอบให้เขา ภายในบันทึกความคืบหน้าของโครงการชลประทานและเป็นแผนที่ล่าสุดด้วย!ต้องยอมรับว่าโครงการชลประทานมีความคืบหน้าอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้ด้วยซ้ำหากดำเนินการต่อไปด้วยความเร็วเช่นนี้ คาดว่าจะใช้เวลาเพียงครึ่งเดียวของที่กำหนดไว้ ก็จะสามารถทำให้โครงการชลประทานในเมืองอู่เจียงเสร็จสิ้นลงได้!ในช่วงเวลานี้ แม้หวังหยวนจะพำนักอยู่ในเมืองอู่เจียง แต่ได้ทำการติดต่อกับผู้คนในหมู่บ้านต้าหวังไว้ด้วยปัญหาที่อยู่อาศัยในหมู่บ้านต้าห

บัดนี้เกาเล่อกำลังนั่งอยู่ข้างกายหวังหยวน ดื่มสุราร่วมกันโดยปกติแล้ว เกาเล่อมักจะไม่ดื่มสุรา เพราะในฐานะผู้รับผิดชอบองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ เขาต้องรักษาสติอยู่เสมอ เพื่อให้มั่นใจว่าทุกอย่างจะราบรื่นหากเขาละเลยภารกิจ อาจส่งผลกระทบต่อสถานการณ์โดยรวมได้!อย่างน้อยในสายตาของเขา สุราย่อมไม่ใช่สิ่งที่ดี...แต่วันนี้เป็นวันแห่งความรื่นเริง ประกอบกับมีหวังหยวนอยู่เคียงข้าง เขาจึงดื่มไปสองสามจอก“ได้ยินว่าเจ้ากำหนดตำแหน่งของคนพวกนั้นได้แล้ว?”“ได้ทิ้งคนไว้คอยติดตามความเคลื่อนไหวของพวกเขาหรือไม่?”หวังหยวนถามขึ้นตรงประเด็นในภายภาคหน้า เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจในเมืองอู่เจียงแล้ว เขาจะพาตงฟางฮั่นและคนอื่น ๆ ออกเดินทางไปด้วยกันตงฟางฮั่นมีความสามารถมากจึงต้องอยู่เคียงข้างเขา คอยช่วยเหลือเขาดั่งมือขวาเสมอ แต่เมืองอู่เจียงยังไม่มีผู้ว่าราชการเมือง!หวังหยวนหมายตาหวังเถี่ยก่านไว้เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดความสามารถของเขาเหมาะสมยิ่งนัก!อีกทั้งนิสัยใจคอยังตรงกับความต้องการของหวังหยวน!หากสามารถดึงคนเช่นนี้มาอยู่ข้างกายได้ และให้เขาดูแลเมืองอู่เจียง เมืองอู่เจียงจะต้องพัฒนาขึ้นอย่างแน่นอน!“ข้

“ท่านหวัง!”เจียงเซี่ยวอวิ๋นที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดรีบเดินออกมากล่าวว่า “ข้าเอง!”“ท่านเองหรือ?”หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ถามด้วยความสงสัย “ท่านตามข้ามาเพื่ออะไร? มีเรื่องอะไรหรือ?”“ท่านหัวหน้าตระกูลเจียง ไม่ต้องเกรงใจข้า หากมีสิ่งใดให้ข้าช่วยเหลือก็บอกมาตามตรงได้เลย”“การสร้างเมืองอู่เจียงให้เจริญรุ่งเรืองยังต้องพึ่งพาพวกท่านอีกมาก!”หวังหยวนปฏิบัติต่อหัวหน้าทั้งสามตระกูลด้วยความสุภาพเจียงเซี่ยวอวิ๋นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงกล่าวด้วยรอยยิ้มแห้งว่า “ข้าเห็นว่าท่านมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเสี่ยวอวี๋บุตรสาวของข้า ไม่ทราบว่าท่านมีใจให้นางบ้างหรือไม่ขอรับ?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หวังหยวนก็หัวเราะออกมาเขาส่ายหน้าพลางกล่าวว่า “ท่านเจียง! ท่านล้อเล่นอะไร?”“ข้ากับเสี่ยวอวี๋อายุห่างกันมาก ข้าเห็นนางเป็นน้องสาว จะมีใจให้นางได้อย่างไร?”หรือว่าเขาคิดว่าตนเป็นคนประเภทที่เห็นผู้หญิงแล้วเดินไม่ตรงทาง?“ไม่ ไม่ ไม่!”“ท่านเข้าใจข้าผิดแล้วขอรับ!”“ข้ารู้ว่าท่านไม่ใช่คนเช่นนั้น เพียงแต่ข้ารู้สึกว่าเสี่ยวอวี๋ดูเหมือนจะมีใจให้ท่าน จึงอยากถามท่านว่าท่านมีความรู้สึกเช่นนั้นบ้างหรือไม่...”“หา

“ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ แม้เจ้าจะเปลือยกายอยู่ตรงหน้าข้า ข้าก็ไม่สนใจเจ้า!”หวังหยวนไม่ได้ต่อปากต่อคำกับนาง หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็เตรียมตัวออกไปข้างนอกเขายังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ นั่นคือการจัดการกับคนของหมู่บ้านเขาหยกเขียว!เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เขาจึงจะสามารถดึงตัวหวังเถี่ยก่านมาร่วมงานได้!“ท่านจะไปที่ใด?”“คิดจะชิ่งหนีไปง่าย ๆ หรือ?”ขณะที่หวังหยวนกำลังจะออกไป เสียงของหลิ่วหรูเยียนก็ดังขึ้นอีกครั้ง“ข้าจะไปที่ใด จำเป็นต้องรายงานเจ้าด้วยหรือ?”หวังหยวนตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์“ไม่ใช่เช่นนั้น”“ข้าได้ยินว่าต่งอวี่ได้กวาดล้างฐานที่มั่นของพรรคทมิฬไปหลายแห่งแล้ว เช่นนั้นท่านก็ควรทำตามสัญญา บัดนี้ไม่มีเหตุผลอะไรที่ท่านจะไม่มอบยาถอนพิษให้ข้าแล้วไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาหวังหยวนกลับยกยิ้ม แล้วพูดว่า “ยาถอนพิษหรือ?”“ยังไม่อาจมอบให้เจ้าได้ในตอนนี้!”“รอให้ข้ากลับจากหมู่บ้านเขาหยกเขียวก่อน แล้วค่อยคุยเรื่องยาถอนพิษกัน!”สมควรตาย!ช่างเป็นบุรุษที่ไม่รักษาคำพูด!เมื่อหวังหยวนออกจากห้องไป หลิ่วหรูเยียนจึงยกเท้าเตะเก้าอี้ข้าง ๆ ด้วยความโมโห แ