บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 2031 - บทที่ 2040

งานเลี้ยงสิ้นสุดลง หวังหยวนและคนอื่น ๆ ต่างร่ำสุรากันอย่างสำราญเพราะทุกปัญหาได้รับการแก้ไขแล้ว ทุกคนจึงอารมณ์ดี โดยเฉพาะหวังเถี่ยก่านที่ไม่เคยแตะต้องสุรา เพราะมัวแต่ครุ่นคิดเรื่องความแค้นมาโดยตลอด แต่วันนี้เขากลับดื่มหนักจนเมามายไม่ได้สติ!อาการหนักกว่าหวังหยวนและคนอื่น ๆ เสียอีก!แต่ที่จริงแล้วหวังเถี่ยก่านก็แค่มีความสุขที่สามารถแก้แค้นให้บิดามารดาได้ นี่เป็นสิ่งที่เขารอคอยมาครึ่งชีวิต!บัดนี้เขามีอายุเกินห้าสิบปีแล้ว เดิมทีเขาคิดว่าคงไม่มีโอกาสแก้แค้นให้บิดามารดา แต่หวังหยวนกลับช่วยให้เขาสมหวัง ในเมื่อไร้ซึ่งห่วงใด ๆ ก็คงต้องปลดปล่อยบ้าง!เกิดมาชาตินี้ต้องไม่เสียชาติเกิด!ภายในห้อง หลิ่วหรูเยียนพยุงหวังหยวนที่เมามายไปยังข้างเตียง แล้วผลักเขาลงบนเตียงอย่างแรง“น่าโมโหจริงเชียว!”“ข้าต้องมาดูแลเขาอีก!”หลิ่วหรูเยียนกำหมัดแน่น จ้องมองหวังหยวนด้วยความโกรธพลางบ่นพึมพำนางล้วงมือเข้าไปในอก แล้วหยิบกริชออกมา แม้ว่าในห้องจะมีแสงเทียน แต่กริชก็ยังคงเปล่งประกายเย็นยะเยือก!เต็มไปด้วยรังสีอำมหิต!ทหารยามที่ควรจะเฝ้าอยู่หน้าประตูพากันหายไปหมดนี่เป็นโอกาสที่ดี!“จะฆ่าหรือไม่ฆ่าดี?

“ท่านยินดีปล่อยข้าไปจริงหรือ?”หลิ่วหรูเยียนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองในพรรคทมิฬ หวังหยวนถูกเรียกว่าปีศาจร้าย ส่วนพรรคทมิฬก็อ้างว่าต้องการกอบกู้แผ่นดินและช่วยเหลือประชาชน!ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่หวังหยวนกลายเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของพรรคทมิฬ!“แล้วจะอย่างไรเล่า?”“ข้าจะเก็บเจ้าไว้ข้างกายเพื่ออะไร?”“ชายอื่นอาจจะหลงใหลในความงามของเจ้า แต่เจ้าคิดว่าข้าเหมือนคนทั่วไปหรือ?”“เป็นพวกเห็นหญิงงามแล้วเดินไม่ตรงทางงั้นหรือ?”ในบ้านของเขามีสาวงามมากมาย ไม่ว่าจะเป็นหลี่ซื่อหาน หวงเจียวเจียว หรือหูเมิ่งอิ๋ง มีใครบ้างไม่เป็นหญิงงามดุจเทพธิดา?หากพวกนางเข้าไปในหอนางโลม คงไม่มีที่ยืนให้หลิ่วหรูเยียน!“ขอบคุณสำหรับยาถอนพิษ!”หลิ่วหรูเยียนไม่ได้โกรธเพราะคำพูดของหวังหยวน นางกลับหยิบขวดยาบนโต๊ะขึ้นมา ก่อนจะกลืนยาลงไป!ทันใดนั้นก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมากดูเหมือนว่าหวังหยวนไม่ได้หลอกลวงนาง เขายังคงเป็นสุภาพบุรุษ!“ลาก่อน!”หลิ่วหรูเยียนกล่าวลา แล้วเตรียมตัวจากไป“จริงสิ”“ข้าไม่ใช่คนเนรคุณ ในเมื่อท่านไม่ได้ฆ่าข้าก็นับว่าข้าติดหนี้ชีวิตท่าน!”“แต่ต่อไปพวกเราคงไม่มีโอกาสพบกันอีก วันนี้ข้าจะตอบแท

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”“หลิ่วหรูเยียนไม่ได้ออกจากเมืองอู่เจียงไปแล้วหรอกหรือ?”“หรือว่ามีผู้ใดขัดคำสั่งข้า จงใจทำร้ายนาง?”หวังหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายหลิ่วหรูเยียน ในทางตรงกันข้าม เขายังเห็นนางเป็นเพื่อนด้วยซ้ำบัดนี้เมื่อรู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับนาง หวังหยวนจึงรู้สึกไม่สบายใจ!“ไม่ใช่คนของเราเป็นผู้ลงมือขอรับ”“ตอนที่คนของเราพบนาง นางก็ล้มจมกองเลือด บาดแผลสาหัสไปแล้ว!”“เพราะนางพยายามรักษาบาดแผลด้วยตัวเองเลยทำให้เสียเลือดมาก หากคนของเรามาไม่ทัน นางคงตายไปแล้วขอรับ!”ต่งอวี่รีบรายงานสถานการณ์ไม่นานทั้งสองก็ออกจากวังครู่ต่อมา เมื่อหวังหยวนและคนอื่น ๆ มาถึงหน้าโรงหมอหลังจากที่ทหารยามพบหลิ่วหรูเยียนที่ได้รับบาดเจ็บก็พานางมารักษาที่นี่เมื่อหวังหยวนมาถึง ทุกคนต่างรีบทักทายเขา“อาการนางเป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนรีบก้าวเข้าไปถาม“ข้าได้ควบคุมอาการบาดเจ็บและทำแผลให้เรียบร้อยแล้วขอรับ”“โชคดีที่ลูกธนูไม่มีพิษ จึงไม่มีอันตรายถึงชีวิต!”หมอรีบตอบหวังหยวนจึงโล่งใจ“หญิงผู้นี้ช่างมีบุญนัก”“ตำแหน่งบาดแผลอยู่ใกล้หัวใจมาก หากพลาดไปเพียงนิด นางคงตายไปแล้

คำพูดของหวังหยวนไม่ได้กล่าวกับเจียงเสี่ยวอวี๋เพียงอย่างเดียว แต่ยังรวมถึงทหารยามทั้งสองด้วยทหารยามทั้งสองรู้สึกซาบซึ้งใจหวังหยวนช่างเห็นใจพวกเขาจริง ๆ!การได้ติดตามท่านผู้นำเช่นนี้นับเป็นบุญวาสนา!ต่อไปแม้จะต้องสละชีวิตเพื่อหวังหยวน พวกเขาก็ยินดีอย่างไม่ลังเล!“ขอบคุณเจ้าค่ะ!”เจียงเสี่ยวอวี๋กล่าวขอบคุณ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในวัง โดยไม่มีทหารยามขัดขวางหวังหยวนตะโกนตามหลังไปว่า “เจ้ารู้หรือว่าหลิ่วหรูเยียนอยู่ห้องไหน?”“คนอย่างท่านที่แสนจะอ่อนโยน ต้องให้นางพักอยู่ในห้องของท่านเป็นแน่!”“แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าใครอยู่ที่ไหนในวัง และวังมีกี่ห้อง แต่ครั้งก่อน ข้าก็เคยไปห้องของท่านไม่ใช่หรือ?”“ข้ายังจำทางได้! ไม่ต้องเตือนข้าหรอก!”เจียงเสี่ยวอวี๋พูดตอบด้วยรอยยิ้ม แล้ววิ่งไปยังห้องของหลิ่วหรูเยียนหวังหยวนเดินตามนางไปด้วยเมื่อทั้งสองเข้าไปในห้อง สีหน้าของเจียงเสี่ยวอวี๋ก็พลันเปลี่ยนไป นางนั่งลงข้างหลิ่วหรูเยียน แล้วจับมือหลิ่วหรูเยียนไว้ พลางกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “พี่หรูเยียน เหตุใดท่านจึงเป็นเช่นนี้?”“รีบฟื้นขึ้นเถิด!”“ข้ามีเพื่อนน้อย ข้าเห็นท่านเป็นเพื่อน หากท่านเป็นอะไ

“ข้าไม่อยากให้เป็นเขา...”“เพราะว่า...”หลิ่วหรูเยียนพูดไม่ออก แต่หวังหยวนเข้าใจดีว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาแม้จะไม่ใช่สามีภรรยา ก็คงเป็นคู่รักหากถูกคนรักลงมือทำร้าย ใครจะรับได้?ยิ่งเป็นสตรีด้วยแล้ว จะไม่ยิ่งเสียใจได้อย่างไร?“ข้าสงสัยว่าเหตุใดสตรีโฉมงามเช่นเจ้าจึงยอมทำงานให้พรรคทมิฬ?”“มีเรื่องราวอะไรซ่อนเร้นอยู่หรือไม่?”หวังหยวนถามขึ้นอีกครั้ง“ใช่แล้ว”“ข้าเป็นเด็กกำพร้า ถูกท่านประมุขเก็บมาเลี้ยง เขาเคยบอกข้าว่าเป้าหมายของพรรคทมิฬคือการปลดปล่อยประชาชน ไม่ให้พวกเขาต้องทุกข์ยาก”“สงครามที่เกิดขึ้นต่อเนื่องทำให้ประชาชนเดือดร้อน หากพรรคทมิฬรวมแผ่นดินได้ ย่อมจะทำให้ใต้หล้าสงบสุข”“ข้าจึงเชื่อคำพูดของเขา”“แต่บัดนี้ดูเหมือนว่าเรื่องราวจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น เขาแค่ต้องการอำนาจเท่านั้น”หลิ่วหรูเยียนไม่ใช่คนโง่เขลา แต่เป็นสตรีที่เฉลียวฉลาดการจะหลอกลวงนางจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร?ตอนที่นางยังเด็กย่อมไม่รู้อะไรมากมาย แต่เมื่อนางมาอยู่ที่เมืองอู่เจียง แล้วได้พบปะผู้คนมากขึ้น จึงเริ่มระแวง และความคิดก็เปลี่ยนไปมากเป้าหมายของพรรคทมิฬคงไม่ได้ใสซื่อเช่นนั้น!ไม่