All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1991 - Chapter 2000

“ได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้ ข้าก็โล่งใจ”“หากเจ้าเต็มใจอยู่กับข้า ข้าคงต้องหวาดกลัว”“พวกเราก็ไม่ได้สนิทสนมกัน เจ้าเป็นเหมือนระเบิดเวลา อาจระเบิดเมื่อใดก็ได้ ข้าจะไม่ระวังตัวได้อย่างไร?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม ไม่สนใจคำขู่ของหลิ่วหรูเยียน ก่อนจะล้มตัวลงนอนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่นานทหารองครักษ์ก็นำผ้าห่มเข้ามาให้หลิ่วหรูเยียนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ปูผ้าห่มแล้วนอนลงกับพื้นนางมองหวังหยวนที่กำลังนอนหลับตา รู้สึกโกรธจนตัวสั่น กำหมัดแน่น!โลกนี้จะมีบุรุษน่ารังเกียจเช่นนี้ได้อย่างไร?ช่างน่าโมโหนัก!ตอนนี้นางมีความคิดเดียว คือฆ่าหวังหยวนให้เร็วที่สุด!“ราตรีสวัสดิ์”หวังหยวนพึมพำแล้วพลิกตัวหลับไปอย่างรวดเร็วส่วนหลิ่วหรูเยียนพลิกตัวไปมา นอนไม่หลับ แค่หลับตาก็เห็นใบหน้าของหวังหยวนช่างน่าโมโหนัก!นางได้ยินเสียงลมหายใจของหวังหยวน!เสียงลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แสดงว่าหวังหยวนหลับสนิทแล้วจนกระทั่งดึกสงัด หลิ่วหรูเยียนก็ยังนอนไม่หลับ นางลุกขึ้นหยิบกริชออกมาจากแขนเสื้อ!แม้ในอดีตนางจะเป็นนางคณิการูปงาม ดูสูงส่ง แต่นางก็พกกริชติดตัวตลอดเวลาเพื่อป้องกันตัวเองตอนนี้ศัตรูอยู่ใกล้เพีย

หวังหยวนช่างมั่นใจในตัวเองยิ่งนักแต่ความมั่นใจนี้ก็มาจากอาวุธในมือเช่นกัน!เมื่อเทียบกับหลิ่วหรูเยียนแล้ว ปืนคาบศิลามีข้อได้เปรียบอย่างแน่นอน เพราะสามารถสังหารหลิ่วหรูเยียนได้ในพริบตา ก่อนที่นางจะทันลงมือ!“อย่าคิดว่าทำเช่นนี้แล้วข้าจะจดจำบุญคุณของเจ้า!”“ระหว่างเรามีความบาดหมางต่อกัน ข้าจะไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่าย ๆ เป็นแน่!”“ไม่ว่าเมื่อใด เจ้าก็คือคนที่ข้าอยากฆ่ามากที่สุด!”“ตราบใดที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะรู้สึกเจ็บปวด!”หลิ่วหรูเยียนกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะเก็บกริช แล้วนอนลงกับพื้นหวังหยวนพ่นลมหายใจเย็นชา ก่อนหลับตาลงอีกครั้งโดยไม่สนใจหลิ่วหรูเยียน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด บางทีอาจเป็นเพราะเขามีศัตรูเยอะขึ้นเรื่อย ๆ ภาระบนบ่าจึงเริ่มหนักอึ้งหวังหยวนจึงมีนิสัยอย่างหนึ่งที่ไม่เคยมีมาก่อนนั่นคือสามารถสัมผัสถึงอันตรายได้!หากมีใครแอบเข้าใกล้ หวังหยวนจะรู้สึกตัว แม้ในขณะหลับ เขาก็ยังรับรู้ได้!เพราะเมื่อมีคนเข้ามาใกล้เขา แม้ว่าจะเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าก็ตาม นั่นจะทำให้เขารู้สึกขนหัวลุก!ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หวังหยวนก็ตระหนักได้ว่าเจตนาฆ่านั้นไม่ใช่แค่สิ่งที่เขียนในนวนิยาย

ทั้งสองผ่านอันตรายมามากมายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด!ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะพรรคทมิฬ!เขาจึงเกลียดชังพรรคทมิฬเข้ากระดูกดำ อยากจะกำจัดพวกมันให้สิ้นซาก!พวกมันคือปีศาจที่หลบซ่อนอยู่ในความมืด!กำจัดพวกมันให้เร็วเท่าไหร่ ดินแดนทั้งเก้าก็จะสงบสุขเร็วเท่านั้น!“ดี!”“ดีจริง ๆ!”“ในเมื่อรู้ฐานที่ตั้งของพวกมันแล้ว พวกเราก็ไม่ต้องรอเฉยอีกต่อไป!”“หากข่าวถูกต้องก็รีบสั่งการให้คนของเราลงมือกวาดล้างสถานที่เหล่านั้นให้ราบ!”“หากจับหัวหน้าระดับสูงได้ก็ให้จับเป็น เค้นเอาข้อมูลที่เป็นประโยชน์!”“ส่วนสาวกทั่วไปไม่ต้องพากลับมา”“เพราะพวกเขาเป็นเพียงราษฎรที่ถูกหลอกใช้ แค่ตักเตือน แล้วปล่อยให้พวกเขากลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติสุข”หวังหยวนไม่ได้อยู่ในยุคนี้จึงรู้จุดประสงค์ของพรรคทมิฬ!พวกมันต้องการปลุกระดมผู้คน!จึงเลือกที่จะลงมือกับชาวบ้าน!ชาวบ้านไม่ได้เล่าเรียนมากนัก จึงแยกแยะไม่ออกว่าคำพูดของพวกมันจริงหรือเท็จประกอบกับสงครามที่เกิดขึ้นต่อเนื่อง ราษฎรในหลายพื้นที่ของดินแดนทั้งเก้าต่างตกอยู่ในความทุกข์ยาก!แค่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขก็ยากแล้ว แม้แต่จะกินให้อิ่มท้องก็ยังยากเย็นแสนเข็ญ!นี่คือสาเหต

“ได้ ได้ ได้!”“ข้าจะให้คนไปนำเงินมาเดี๋ยวนี้!”“ข้าร่ำรวยอยู่แล้ว จะขาดเงินเล็ก ๆ น้อย ๆเช่นนี้ได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าแล้วยกยิ้มฝืดเฝื่อนหลิ่วหรูเยียนพ่นลมหายใจเย็นชา ไม่สนใจหวังหยวนอีก เพียงแค่ก้มหน้ากินข้าวต่อหลังอาหาร เกาเล่อเตรียมตัวไปปรึกษาแผนการ พร้อมกับเตรียมลงมือกับพรรคทมิฬแต่ก่อนจะออกจากห้อง เขารู้สึกลังเล จึงเดินกลับมาหาหวังหยวน แล้วมองหลิ่วหรูเยียนอย่างหวาดระแวง จากนั้นกระซิบข้างหูหวังหยวน “ท่านผู้นำโปรดระวังตัวมากกว่านี้ด้วยขอรับ!”“นางผู้นี้เจ้าเล่ห์นัก ไม่มีใครรู้ว่านางคิดอะไร หัวสมองเต็มไปด้วยแผนร้าย!”“อย่าได้หลงกลนางนะขอรับ!”หวังหยวนเพียงยิ้ม ไม่ได้เอ่ยคำใดต่อให้จิ้งจอกจะเจ้าเล่ห์เพียงใด ก็ไม่อาจสู้พรานป่าผู้เชี่ยวชาญ!ตอนนี้หลิ่วหรูเยียนคือจิ้งจอก ส่วนเขาคือพรานป่า ไม่ว่าเมื่อใด หลิ่วหรูเยียนก็หนีไม่พ้นฝ่ามือเขา!ไม่นานเกาเล่อก็จากไป“ไป พวกเราออกไปเดินเล่นกัน”หวังหยวนโบกมือเรียกหลิ่วหรูเยียน ราวกับนางเป็นบ่าวรับใช้จริง ๆ“ข้าอยากกลับห้องไปพักผ่อน!”“อย่าลืมสิ เมื่อคืนข้านอนไม่หลับ!”“ตอนนี้ข้าต้องกลับไปนอน ใครจะมีเวลามาเสียเวลาเล่นกับเจ้

“ไม่มีเวลาคุยเล่นกับเจ้า!”“รีบไปทำงานของเจ้าเถิด อย่ามาเกะกะ!”“ไม่เช่นนั้นข้าจะไปบอกบิดาเจ้า ให้เขากักบริเวณเจ้าไว้ในบ้าน ไม่ให้ออกไปไหน!”หวังหยวนพูดจบก็เตรียมตัวไปยังสถานที่ก่อสร้างเจียงเสี่ยวอวี๋กระทืบเท้าอย่างหัวเสีย!ไม่ใช่ลูกผู้ชาย ยังจะไปฟ้องท่านพ่ออีกหรือ?แต่นางก็ไม่ได้จากไป ยังคงวิ่งกลับมาหาหวังหยวนอีกครั้ง“เหตุใดเจ้ายังตามข้ามาอีก?”หวังหยวนถามเจียงเสี่ยวอวี๋พูดอย่างมีเลศนัย “ข้าอยากพาท่านไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ท่านสนใจหรือไม่?”“หืม?”หวังหยวนเลิกคิ้ว “ที่ใด?”“เป็นสถานที่ที่ท่านคาดไม่ถึง! สถานที่ที่น่าสนใจที่สุดในเมืองอู่เจียง!”“หากท่านไม่ไป ท่านจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่นอน!”เจียงเสี่ยวอวี๋ยังคงทำท่าทางมีเลศนัย ยืนกอดอกรอคำตอบจากหวังหยวนคำพูดของนางทำให้หวังหยวนรู้สึกอยากรู้ในเมืองอู่เจียงมีสถานที่เช่นนี้อยู่ด้วยหรือ เหตุใดเขาจึงไม่รู้?“ตกลง!”“ในเมื่อเจ้าพูดเช่นนี้ ข้าก็จะไปกับเจ้า อย่างไรเสียตอนนี้ข้าก็ว่างอยู่”หวังหยวนกลอกตาแล้วตอบตกลงเขาอยากรู้ว่าเจียงเสี่ยวอวี๋มีแผนการอะไรกันแน่เจียงเสี่ยวอวี๋ยิ้มดีใจ รีบจูงมือหวังหยวนออกไป แม้หลิ่วหรู