All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1971 - Chapter 1980

“ในเมื่อท่านเสี่ยงอันตรายมาพบข้าเช่นนี้ คงคิดหาวิธีแก้ไขได้แล้วกระมัง?”ในอาณาจักรต้าเป่ย ทั้งอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายและอัครเสนาบดีฝ่ายขวาล้วนเป็นคนเฉลียวฉลาดรู้จักพลิกแพลงตามสถานการณ์!เพราะมีทั้งสองเป็นมือขวาของไป๋ชิงชาง อาณาจักรต้าเป่ยจึงยืนหยัดได้ในฐานะอาณาจักรมหาอำนาจ!ในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ มีเพียงอาณาจักรต้าเป่ยที่มีพื้นที่กว้างใหญ่และมีคนเก่งกาจมากมาย!ซือหม่าอันไม่ปิดบัง เขาพยักหน้ารับ“เยี่ยมมาก!”“เช่นนั้นท่านรีบช่วยข้าออกไปจากที่นี่ที!”“ถึงแม้ว่าหวังหยวนจะไม่ได้ทรมานข้า แต่การที่ข้าถูกขังอยู่ที่นี่ก็ไม่ต่างอะไรกับการถูกกักบริเวณ”“ข้ากำลังจะบ้าตายแล้ว!”ซ่งติ้งกั๋วร้อนรุ่มราวกับมดบนกระทะร้อนเขารู้สึกเหมือนมีดาบแขวนอยู่บนหัว ซึ่งมันอาจจะตกลงมาได้ทุกเมื่อ!หากจะปลิดชีพเขาเสียเลยก็คงไม่น่ากลัวเท่านี้แต่ดาบเล่มนั้นกลับแกว่งไปมาอยู่บนหัว ไม่รู้ว่าจะฟันลงมาเมื่อใด นี่ช่างน่าหวาดผวาที่สุด!อันตรายที่มองไม่เห็นมักทำให้ความกลัวยิ่งเพิ่มขึ้น!“ท่านอัครเสนาบดีซ่ง!”“ที่ข้ามาก็เพื่อแจ้งแผนการของฝ่าบาทที่มีต่อท่าน”“ฝ่าบาทตัดสินใจแล้ว หวังว่าท่านจะปลิดชีพตัวเองที่นี่!”

ตงฟางฮั่นหัวเราะเสียงดังพลางชี้ไปที่หวังหยวน “หนุ่มน้อยผู้นี้ ฝีมือหมากล้อมของท่านช่างพัฒนาเร็วเสียจริง!”“ก็เพราะว่ามีท่านอาจารย์สั่งสอนดีอย่างไรเล่าขอรับ!”ในอดีต แม้หวังหยวนจะรู้จักหมากล้อม แต่ฝีมือก็ไม่ได้สูงส่งนักแต่ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เขาได้เล่นหมากล้อมกับตงฟางฮั่นอยู่เสมอ จึงได้ซึมซับแก่นแท้จากตงฟางฮั่นไปไม่น้อยฝีมือการเล่นหมากล้อมจึงพัฒนาขึ้นมากฝีมือในอดีตเทียบไม่ได้เลยทีเดียวนับว่าเป็นเรื่องน่ายินดี“ในเมื่อจบเกมหมากล้อมแล้ว”“พวกเราก็ไปพบซ่งติ้งกั๋วกันเถิด”“ในเวลานี้ซ่งติ้งกั๋วคงอยากพบพวกเราเป็นแน่”“หากข้าคาดการณ์ไม่ผิด ซือหม่าอันมาที่นี่คราวนี้อาจจะหมายถึงการสละเบี้ยเพื่อรักษาขุน!”ตงฟางฮั่นกล่าวพลางหรี่ตาลงหวังหยวนพยักหน้าเห็นด้วย เห็นได้ชัดว่าทั้งสองมีความคิดตรงกันพวกเขาติดต่อกับคนของอาณาจักรต้าเป่ยมานาน จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเบื้องหลังพวกเขามีแผนการอะไร?“ข้าว่าพวกท่านสองคนกำลังเก็บงำแผนการอะไรไว้เป็นแน่?”“บอกให้ชัดเจนกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือขอรับ?”ต่งอวี่เกาหัวด้วยสีหน้าลำบากใจ“รู้อยู่แล้วว่าข้าเป็นทหารหยาบกระด้าง ยังมาโอ้อวดความรู้ต่อหน้าข้าอ

ซ่งติ้งกั๋วหัวเราะเยาะตัวเอง “ท่านอย่าได้ล้อเล่นกับข้าเช่นนี้เลย ถึงแม้ข้าจะอยู่ที่นี่กับท่าน ท่านมีหนทางรักษาชีวิตข้าได้ แต่หากข่าวแพร่สะพัดไปถึงอาณาจักรต้าเป่ย แล้วครอบครัวของข้าเล่าจะอยู่อย่างไร?”“ผู้ใดจะปกป้องพวกเขาได้?”“สุดท้ายพวกเขาก็มีแต่จะตายอย่างน่าอนาถยิ่งกว่าเดิม!”“ในครอบครัวข้ามีปากท้องหลายสิบชีวิต ข้าคือเสาหลักของครอบครัว จะปล่อยให้คนในครอบครัวต้องมาทุกข์ทรมานเพราะเรื่องของข้าได้อย่างไร?”ซ่งติ้งกั๋วรู้สึกอับจนหนทางหากรู้ว่าจะพบจุดจบเช่นนี้ ตอนนั้นเขาคงไม่เป็นขุนนางตั้งแต่แรก!หรือการไปเป็นขุนนางต่างเมืองจะทำให้มีความสุขกว่านี้?เหตุใดจึงต้องมาเผชิญเคราะห์กรรมเช่นนี้ด้วย?“หากข้าสามารถช่วยเหลือครอบครัวของท่านได้เล่า?”หวังหยวนเอ่ยถาม“จริงหรือ?”ดวงตาของซ่งติ้งกั๋วเป็นประกายขึ้นทันใด!เขาไม่ใช่คนทรยศหักหลัง เพียงแค่ต้องการปกป้องครอบครัวเท่านั้น!แท้จริงแล้วเขาเข้าใจดีว่าถึงแม้วันนี้เขาจะตายในที่แห่งนี้ ในภายภาคหน้าครอบครัวของเขาก็ยากที่จะหลุดพ้นจากห้วงทุกข์!ซือหม่าอันโหดเหี้ยม หากเขาตาย ซือหม่าอันย่อมร่วมมือกับหานเทา คนทั้งสองเป็นดุจหมาป่าหิวกระหาย!แล้

แม้ซ่งติ้งกั๋วจะตายไปแล้ว แต่เขาก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งในมือของผู้อื่น!ศัตรูตัวจริงของพวกเขาคือไป๋ชิงชาง!เพียงแต่ในตอนนี้ ดินแดนทั้งเก้ายังคงสงบสุข ทุกคนต่างมุ่งมั่นพัฒนา ไม่อาจก่อสงครามได้อีกไม่เช่นนั้นทั่วทั้งใต้หล้าจะตกอยู่ในกลียุคอีกครั้ง!ยิ่งไปกว่านั้น กำลังของทั้งสองฝ่ายรวมกันยังไม่อาจเทียบเคียงอาณาจักรต้าเป่ยได้ บัดนี้จึงได้แต่อดทนเท่านั้นแต่ในความโชคร้ายยังมีโชคดี...เซียวตั๋วและไป๋ลั่วหลีไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิต แม้จะได้รับบาดเจ็บอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรง!ส่วนอีกด้านหนึ่ง เกาเล่อได้พาครอบครัวของซ่งติ้งกั๋วกลับมายังเมืองอู่เจียงสำเร็จแล้วทุกอย่างดำเนินการอย่างเป็นความลับ ซือหม่าอันและพวกพ้องรู้เพียงว่าครอบครัวซ่งจากไป แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ใดยิ่งไปกว่านั้น คนที่เขากลัวจริงๆ มีเพียงซ่งติ้งกั๋วเท่านั้น ส่วนคนในตระกูลซ่งจะตายหรือมีชีวิตอยู่ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาจากไปก็จากไปไม่จำเป็นต้องใส่ใจครึ่งเดือนต่อมาหน้าประตูเมือง หวังหยวน เซียวตั๋ว และไป๋ลั่วหลียืนเคียงข้างกัน ด้านหลังคือกองทัพพยัคฆ์ที่นำโดยต่งอวี่ในช่วงครึ่งเดือนนี้ ทั้งสองคนได้สังเกตการณ

ซือหม่าอันพยักหน้า แล้วตบไหล่หัวหน้าขันที “สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เจ้าควรได้รับ”“จงสอดแนมข่าวสารต่อไป วันหน้าข้าจะไม่ทอดทิ้งเจ้า!”หัวหน้าขันทีรับคำแล้วเดินเข้าไปในวังแต่ซือหม่าอันกลับดูเหม่อลอย แววตาเลื่อนลอย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่เดิมทีเขาวาดฝันว่าจะมีอำนาจเต็มเปี่ยมในอีกไม่กี่วัน แต่ดูท่าตอนนี้คงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว...“ในเมื่อฝ่าบาทต้องการหาอัครเสนาบดีคนใหม่ เช่นนั้นข้าก็จะสร้างอัครเสนาบดีให้พระองค์เอง!”“เช่นนี้อำนาจในราชสำนักก็จะยังอยู่ในมือข้า!”ซือหม่าอันดวงตาเป็นประกาย คิดแผนการได้อย่างรวดเร็วไม่นานเขาก็ออกจากวังหลวงไป...ณ เมืองอู่เจียงหวังหยวนกำลังตรวจตรางานก่อสร้างอยู่ก็เห็นเงาร่างคุ้นตาปรากฏขึ้นไม่ไกลเพ่งมองดูจึงพบว่าเป็นหลิ่วหรูเยียน!ไม่ได้พบกันนาน แม้หลิ่วหรูเยียนจะเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย แต่หวังหยวนก็จำนางได้ในทันทีนางผู้นี้มาที่นี่ได้อย่างไร?หวังหยวนรู้สึกเคลือบแคลงใจไม่นานหวังหยวนก็เดินไปถึงตรงหน้าหลิ่วหรูเยียน เขายืนขวางทางนางไว้“เจ้าเป็นสตรีที่น่าสนใจนัก!”“ครั้งนั้นที่เมืองผี เจ้าหนีไปได้อย่างโชคช่วย!”“ไม่นึกเลยว่าวันนี้เจ้ายังกล้