All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1961 - Chapter 1970

บ่าวผู้นี้เป็นผู้ติดตามที่ซ่งติ้งกั๋วพามาด้วย ไม่ได้มีความรู้ในเชิงวรยุทธ์ใด ๆ มีหน้าที่เพียงดูแลรับใช้ซ่งติ้งกั๋วเท่านั้นการที่เขาอยู่ที่นี่ได้ นั่นก็เพราะได้รับอนุญาตจากหวังหยวนเพราะตอนนี้โรงเตี๊ยมได้ถูกปิดล้อมอย่างแน่นหนา หากไม่ได้รับอนุญาตจากหวังหยวน ไม่มีผู้ใดสามารถเข้าออกได้โดยง่าย!ส่วนเซียวตั๋วและไป๋ลั่วหลีได้ย้ายไปอยู่ที่วังกับหวังหยวนเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไป!บัดนี้ภายในที่พักอันกว้างใหญ่จึงมีเพียงซ่งติ้งกั๋วผู้เดียวพูดตามตรงก็คือจงใจกักขังเขานั่นเอง...แต่ทุกคนล้วนเป็นคนฉลาด ต่างรู้แก่ใจ แต่ไม่มีใครพูดออกมา“ท่านอัครเสนาบดี”“คนของเราได้แอบส่งข่าวไปยังท่านขุนพลใหญ่หานแล้ว”“ตามเวลาที่คำนวณไว้ ท่านขุนพลใหญ่คงเดินทางมาถึงในไม่ช้า”“เมื่อท่านขุนพลใหญ่หานมาถึง ถึงแม้ว่าหวังหยวนจะพบหลักฐานใด ๆ ก็คงไม่กล้าทำอะไรพวกเราแล้วขอรับ!”“พวกเราก็จะได้กลับไปอาณาจักรต้าเป่ยพร้อมกับท่านขุนพลใหญ่หาน!”“ส่วนเรื่องในราชสำนัก ท่านไม่ต้องกังวล ท่านเป็นถึงอัครเสนาบดีฝ่ายขวา ใครจะกล้าช่วงชิงอำนาจจากท่าน?”“ขุนนางเหล่านั้นต่างก็รู้ว่าท่านเป็นคนโปรดของฝ่าบาทขอรับ!”ซ่งต

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด ต่งอวี่ได้หายตัวไปจากกำแพงเมือง ครู่ต่อมาก็ปรากฏร่างของหวังหยวนและต่งอวี่เดินออกมาจากประตูเมืองประตูเมืองเปิดออก เหล่าทหารนับหมื่นกรูกันออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วตั้งขบวนทัพอย่างเป็นระเบียบหวังหยวนยืนอยู่แถวหน้าสุด ส่วนตงฟางฮั่นและต่งอวี่ยืนอยู่ด้านหลังเซียวตั๋วก็ยืนอยู่ไม่ไกลเห็นได้ชัดว่าตั้งใจมาดูเหตุการณ์นี่เป็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่ง หากไม่ใช่เพราะปิดเมืองอยู่คงมีชาวบ้านออกมาดูเต็มไปหมด!“ขุนพลใหญ่หาน ไม่ได้พบกันนาน”“ตั้งแต่ครั้งนั้น พวกเราก็ไม่ได้พบกันอีกเลย”“วันนี้ท่านนำทัพมาถึงเขตแดนของข้า มีธุระอะไรหรือ?”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินเข้าไปใกล้หานเทาในระยะไม่กี่เมตรเหล่าทหารที่อยู่ด้านหลังหานเทาต่างตั้งท่าเตรียมพร้อมแต่กองทัพทั้งสองฝ่าย ไม่มีใครลงมือก่อนอย่างหุนหันพลันแล่นต่างก็รอคอยจังหวะหวังหยวนมีฝีมือไม่ใช่ย่อย ยิ่งมีทหารถือโล่และพลธนูคุ้มกันอยู่ด้านหลัง ถึงแม้ว่าระยะห่างจะใกล้ แต่การจะสังหารหวังหยวนก็ไม่ใช่เรื่องง่ายยิ่งไปกว่านั้น หากลงมือจริง ๆ คนที่อยู่ที่นี่ก็ยากที่จะหนีออกจากเมืองหลิงได้!เพราะบริเวณโดยรอบล้วนเป็นเขตแดนของหว

หากไม่ได้เกิดเรื่องเช่นนี้ หานเทาจะมาที่นี่หรือ?“พูดปากเปล่าเช่นนี้ใครจะเชื่อ!”“ตอนนี้คนก็ตายไปแล้ว เจ้าหาบ่าวรับใช้คนหนึ่งมาใส่ร้ายท่านอัครเสนาบดีซ่ง เจ้าคิดว่าสมเหตุสมผลหรือ?”หานเทายังคงไม่ยอมรับแต่ทั้งหมดนี้อยู่ในแผนของหวังหยวนอยู่แล้วหวังหยวนยกยิ้ม แล้วพูดว่า “ข้ารู้ว่าสิ่งเหล่านี้ยังไม่มีน้ำหนักพอ”“ดังนั้นตลอดสามวันที่ผ่านมา ข้าจึงไม่ได้อยู่เฉย ได้ให้คนไปสืบประวัติของคนทั้งสองแล้ว”“ตอนนี้หลักฐานชี้ชัดว่าคนทั้งสองมีความเกี่ยวข้องโดยตรงกับซ่งติ้งกั๋ว ตรงกับที่บ่าวผู้นี้กล่าวทุกประการ”“จากการพิจารณา ซ่งติ้งกั๋วคือผู้บงการ เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีกหรือ?”โชคดีที่มีเกาเล่อช่วยเหลือเมื่อประกอบกับสายลับที่แฝงตัวอยู่ในอาณาจักรต้าเป่ย จึงสามารถสืบหาข่าวได้อย่างรวดเร็วใช้เวลาเพียงสามวันก็ตามรอยคนทั้งสองจนพบ...ถึงแม้ว่าซ่งติ้งกั๋วจะพยายามลบร่องรอย แต่น่าเสียดาย ปิดฟ้าด้วยฝ่ามือ ปิดความชั่วย่อมไม่ได้สุดท้ายหวังหยวนก็พบหลักฐาน“หานเทา!”“เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?”“ตอนนี้ยังกล้ามาโวยวายต่อหน้าพวกข้าอีกหรือไม่?”“เห็นได้ชัดว่าเป็นความผิดของคนของพวกเจ้า!”“หากไม่ใช่

สิ่งที่เขาอยากรู้มากกว่านั้น คือหวังหยวนคิดเช่นเดียวกับเขาหรือไม่!เป็นไปดังคาด!เมื่อหวังหยวนได้ฟังเช่นนั้นก็หัวเราะออกมา ก่อนจะพูดกับตงฟางฮั่นว่า “ช่างเป็นแผนการที่แยบยลยิ่งนัก!”“ตกลง!”“เช่นนั้นก็ทำตามที่ท่านตงฟางว่า ข้าจะติดต่อไปยังอาณาจักรต้าเย่และเมืองหวง แล้วปล่อยตัวซ่งติ้งกั๋วกลับไป”“ต่อไปคงได้เห็นผลลัพธ์ที่พวกเราต้องการ!”ต่งอวี่ยิ่งงุนงงเหตุใดหวังหยวนจึงใจอ่อนเช่นเดียวกับตงฟางฮั่น ทำผิดพลาดเช่นนี้ได้อย่างไร?หากปล่อยเขากลับไป ต่อไปต้องเสียใจอย่างแน่นอน!เขาหารู้ไม่ว่าหวังหยวนและตงฟางฮั่นต่างก็คิดตรงกันและมีแผนการอยู่ในใจอาณาจักรต้าเป่ยแตกต่างจากอาณาจักรอื่น ๆ ไป๋ชิงชางต้องการควบคุมอาณาจักรต้าเป่ย และป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์อาณาจักรแตกแยกอีก จึงแต่งตั้งอัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย อัครเสนาบดีฝ่ายขวาและขุนพลใหญ่ขึ้นมาคนทั้งสามต่างมีอำนาจเท่าเทียมกันปกติแล้วคนทั้งสามก็ไม่ได้มีสัมพันธ์อันดีกันอยู่แล้ว ต่างฝ่ายต่างก็ช่วงชิงอำนาจกันในเมื่อซ่งติ้งกั๋วก่อเรื่อง หากฆ่าเขาเสียก็เท่ากับสมใจนึกของอีกสองคน!แต่หากปล่อยตัวซ่งติ้งกั๋วกลับไป อีกสองคนก็จะตำหนิเขา นานวันเข้า ความ

นอกเมืองอู่เจียงหานเทาและกองทัพได้ถอยร่นกลับมายังชายแดนของตนแล้ว ตอนนี้กำลังรอคอยราชโองการจากไป๋ชิงชางพวกเขาไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไรต่อไปเมื่อฟ้าสาง ทหารองครักษ์สองนายที่ยืนเฝ้าหน้ากระโจมก็รีบเข้าไปรายงาน“ใต้เท้าซือหม่ามาถึงแล้วขอรับ!”ทหารองครักษ์นายหนึ่งรีบรายงาน“เชิญเข้ามาเลย!”หานเทารีบลุกขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี ตอนนี้เขาหมดหนทางแล้ว ซือหม่าอันมาได้ทันเวลาจริง ๆ“ท่านขุนพลใหญ่หาน ไม่ต้องมากพิธี”“ข้าเดินทางมาตลอดทั้งคืน มารบกวนท่านแต่เช้า ท่านขุนพลใหญ่คงไม่ถือสา!”ซือหม่าอันกล่าวพลางยกยิ้ม สีหน้าเปล่งปลั่ง ไม่เหมือนคนเดินทางมาตลอดคืน!อันที่จริงแล้วเขานอนหลับสบายตลอดทางในรถม้า อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก!เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้ เมื่อคืนเขาได้รับจดหมายตอบกลับจากไป๋ชิงชาง ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดไว้ ไป๋ชิงชางเห็นด้วยกับเขา!สละเบี้ยเพื่อรักษาขุน!ถึงแม้ว่าจะดูไร้คุณธรรม แต่ก็เป็นหนทางเดียวที่ทำได้“ใต้เท้าซือหม่าพูดอะไรเช่นนั้น!”“ข้านอนไม่หลับมาทั้งคืน!”“เรื่องของท่านอัครเสนาบดีซ่งทำให้ข้าปวดหัว ข้าเฝ้ารอคอยข่าวจากท่านและฝ่าบาท...”“ท่านไม่เห็นหรือว่าข้าถ