บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1941 - บทที่ 1950

เมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลง ต่างคนจึงพากันแยกย้ายกลับห้องไปในทันทีสามวันผ่านไป ซ่งติ้งกั๋ว เสนาบดีฝ่ายขวาแห่งอาณาจักรต้าเป่ยก็มาถึงพร้อมกับขบวนทหารหลายร้อยนายอ้างอย่างดีว่ามาเพื่อปกป้องความปลอดภัยเขา! ทว่าทุกคนรู้ดีว่าเขาหวาดระแวงหวังหยวน แต่น่าเสียดาย...หากหวังหยวนคิดฆ่าเขา ทหารไม่กี่ร้อยนายคงปกป้องเขาไม่ได้อยู่ดี ช่างน่าขัน!ทุกคนมารวมตัวกันในห้องโถงทหารหลายร้อยนายที่ติดตามซ่งติ้งกั๋วมาถูกจัดให้อยู่ที่โรงเตี๊ยม ส่วนข้างกายซ่งติ้งกั๋วมีชายฉกรรจ์สองคนดูจากใบหน้าของคนทั้งสองมองก็รู้ว่าเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าอย่างแน่นอน!เป็นองครักษ์ของซ่งติ้งกั๋ว!“ท่านหวัง นานแล้วที่ไม่ได้พบกัน ท่านยังคงสง่างามเช่นเคย!”ซ่งติ้งกั๋วหัวเราะพลางมองหวังหยวน แต่ก็แอบมองเซียวตั๋วกับไป๋ลั่วหลีด้วยเช่นกันแม้ดินแดนทั้งเก้าจะสงบสุข แต่แต่ละอาณาจักรก็ยังคงสืบข้อมูลของกันและกันอยู่เบื้องหลังซ่งติ้งกั๋วเป็นถึงเสนาบดีฝ่ายขวา ย่อมรู้จักภูมิหลังและตำแหน่งของเซียวตั๋วกับไป๋ลั่วหลีแต่เขาไม่นึกเลยว่าอาณาจักรต้าเย่กับเมืองหวงจะให้ความสำคัญกับแผนการของหวังหยวน จนถึงกับส่งผู้มีพรสวรรค์รุ่นเยาว์คนสำคัญมา!

“ในเมื่อท่านหวังมีความสนใจถึงเพียงนี้ เช่นนั้นข้าก็ต้องขออวดฝีมือบ้างแล้วกัน”ไป๋ลั่วหลีกล่าวด้วยรอยยิ้มละไมขณะมองมายังต่งอวี่แท้จริงไม่ใช่เพียงต่งอวี่ผู้เดียวที่อยากประลองฝีมือธนูกับไป๋ลั่วหลี เหตุใดนางเองจะไม่อยากเล่า?ใต้หล้ากว้างใหญ่ ใครเล่าจะเทียบเทียมต่งอวี่ ยอดขุนพลผู้เลื่องลือในเรื่องการยิงธนู เมื่อครั้งสู้รบสมรภูมิ ต่งอวี่ไม่เคยพ่ายแพ้!หาผู้ใดต่อกรได้ยากยิ่ง!เขาได้รับสมญานามว่าเทพธนูผู้สมบูรณ์แบบด้วยซ้ำ!ชื่อเสียงเกรียงไกรเลื่องลือได้ในศึกเดียว!ยามเมื่อไป๋ลั่วหลีเริ่มมีชื่อเสียง ดินแดนทั้งเก้าก็สงบสุข นางไม่มีโอกาสได้ประลองฝีมือกับต่งอวี่ บัดนี้เมื่อหวังหยวนเอ่ยปาก นับเป็นโอกาสทองที่ฟ้าประทานมาให้ นางจึงไม่ยอมพลาดโอกาสที่จะได้ประลองกับต่งอวี่“ตกลง!”“เช่นนั้นพวกเราไปยังลานฝึกกันเถิด”หวังหยวนหัวเราะชอบใจ ก่อนจะพากันออกจากตำหนัก มุ่งหน้าสู่ลานฝึกในเมืองอู่เจียงเนื่องด้วยเมืองอู่เจียงตั้งอยู่ติดกับชายแดนอาณาจักรต้าเป่ย จึงมีกองทัพประจำการอยู่เสมอ!ไม่เพียงมีทหารกล้าประจำการในเมืองหลายพันนายเท่านั้น นอกเมืองยังมีค่ายทหารตั้งอยู่ด้วย ซึ่งบรรจุทหารมากถึงหนึ่งแสนนา

“ข้าเพิ่งเคยเห็นสิ่งนี้เป็นครั้งแรก...”“เป็นไปได้หรือไม่ว่าเป็นสิ่งประดิษฐ์ของท่านหวัง?”เซียวตั๋วรับปืนไรเฟิลซุ่มยิงมาพิจารณาอย่างถี่ถ้วน แต่ก็ไม่อาจหยั่งถึงความลับอะไรได้รู้แต่เพียงว่าวัสดุช่างวิเศษนัก โครงสร้างภายในก็ประณีต หากไม่มีแบบแปลนที่ถูกต้องแม่นยำ แม้มีสิ่งนี้เป็นต้นแบบก็คงยากที่จะสร้างสิ่งเดียวกันขึ้นมาได้ทว่าหากอาวุธร้ายแรงเช่นนี้สามารถใช้กันอย่างแพร่หลายในกองทัพ ย่อมเพิ่มขีดความสามารถในการรบได้อย่างมหาศาล!“ถูกต้อง นี่เป็นเพียงสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ข้าบังเอิญประดิษฐ์ขึ้นมาได้”“แม้มันจะมีอานุภาพร้ายแรง แต่ก็ไม่ใช่ว่าผู้ใดจะใช้ได้ ต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการยิงธนูและต้องฝึกฝนเป็นเวลานาน จึงจะสามารถควบคุมและดึงพลังอันสูงสุดของมันออกมาได้!”“ต่งอวี่ฝึกฝนถึงสี่เดือนเต็มจึงได้ผลลัพธ์เช่นนี้”“หากคุณหนูไป๋อยากลองก็เชิญได้ตามสบาย!”หวังหยวนพูดพลางแย้มยิ้มเขาไม่ได้กล่าวเกินจริงแต่อย่างใด ความจริงก็เป็นเช่นนั้น ต่งอวี่ใช้เวลาฝึกฝนอย่างมากจึงสามารถยิงได้แม่นยำเช่นนี้แน่นอนว่าในการรบจริงคงใช้มันไม่บ่อยนัก!เพราะปืนไรเฟิลซุ่มยิงพกพาไม่สะดวก ใช้ได้ในยามคับขันเท่านั้น!

“วันนี้เป็นโอกาสอันดี”“ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาเพิ่งไปที่ลานฝึกธนูและประลองฝีมือกันเป็นเวลานาน”“คาดว่าตอนนี้ทั้งสองคงเหนื่อยล้า เมื่อถึงยามวิกาล พวกเจ้าทั้งสองจงแอบเข้าไปในห้องของพวกเขา แล้วสังหารเสียให้สิ้น!”“จำไว้! หากพลาดท่าจงรีบหนีออกไปทันที อย่าได้อยู่นาน!”“เข้าใจหรือไม่!”ซ่งติ้งกั๋วกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน สายตาจ้องมองชายทั้งสองอย่างเข้มงวดทั้งสองล้วนเป็นมือสังหารที่เขาฝึกฝนขึ้นมาเอง!ย่อมไว้ใจได้!ทั้งสองสบตากัน แล้วพยักหน้าพร้อมกัน“ขอรับ!”“เช่นนั้นข้าจะฝากความหวังไว้กับพวกเจ้าทั้งสอง”“หากเรื่องนี้สำเร็จ เมื่อกลับไป ข้าจะกราบทูลฝ่าบาทให้ปูนบำเหน็จรางวัลแก่พวกเจ้า”“แต่หากล้มเหลว พวกเจ้าก็อย่าได้สร้างปัญหาอันใดให้ข้า จงปลิดชีพตนเองเสีย...”ต้องยอมรับว่าวิธีการของซ่งติ้งกั๋วช่างโหดเหี้ยมยิ่งนักแต่เมื่อดำรงตำแหน่งนี้ย่อมต้องทำหน้าที่ให้สมบูรณ์ ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำเขาเองก็ไม่อยากเห็นลูกน้องต้องสละชีพ แต่ก็จำเป็นต้องทำเช่นนี้ เพราะเขาต้องช่วยเหลือไป๋ชิงชางกำจัดศัตรูให้สิ้นซาก!เช่นนี้จึงจะสร้างรากฐานที่มั่นคงให้กับอาณาจักรต้าเป่ยได้!ในภายภาคหน้าต

“นังเด็กตัวแสบ!”“ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะร้ายกาจถึงเพียงนี้! พกพาอาวุธลับติดตัวด้วยหรือ?”“ดูท่าข้าคงประเมินเจ้าต่ำไป!”ชายที่บุกเข้าโจมตีไป๋ลั่วหลีกล่าวด้วยสีหน้าบึ้งตึง แม้จะเผชิญแรงกดดันอย่างหนัก แต่การโจมตีของเขายังคงรุนแรงไร้ปรานี!แม้จะถูกธนูโจมตีไปหลายดอก แต่ก็ไม่ได้ถอยหนี!ในใจเขามีเพียงความตั้งใจเดียวเท่านั้น นั่นคือสังหารไป๋ลั่วหลีให้ได้!“เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่?”“รู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ใด และข้าเป็นผู้ใด?”“กล้าบุกเข้ามาทำร้ายข้า! ไม่กลัวตายบ้างหรือ?”น้ำเสียงของไป๋ลั่วหลีเย็นยะเยือก นางเอ่ยถามพร้อมกับตอบโต้การโจมตีอย่างต่อเนื่อง ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย!แท้จริงแล้วนางเพียงต้องการถ่วงเวลาเท่านั้นอาศัยหน้าไม้ในมือจึงสามารถต้านทานฝ่ายตรงข้ามได้ หากอีกฝ่ายเข้าประชิดตัว ผลลัพธ์คงเป็นหายนะเมื่อถึงตอนนั้น นางคงทำได้เพียงตกเป็นเหยื่อ...สถานการณ์เรียกได้ว่าลำบากอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!หากรอจนกว่ากองกำลังของหวังหยวนจะมาถึง เรื่องราวก็คงแตกต่างออกไป...“เหตุใดเจ้าช่างพูดมากเสียจริง?”“หากเจ้ายอมสยบต่อหน้าข้า บางทีข้าอาจไม่ทรมานเจ้า!”“แต่หากเจ้ายังขัดขืน ข้าไม่เพี