บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1921 - บทที่ 1930

“หุบปากเน่า ๆ ของเจ้าเสีย!”หลังจากต่งอวี่ได้ฟังดังนั้นจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปหาหลิ่วหรูเยียน แล้วตะโกนใส่หน้านาง“ก่อนหน้านี้ข้ายังคิดว่าเจ้าเป็นสตรีที่งดงาม!”“แต่พอมองดูเจ้าก็มีเพียงใบหน้าปีศาจจิ้งจอก!”“ช่างน่ารังเกียจนัก!”“หากเจ้าไม่มีประโยชน์ เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะตัดหัวเจ้าไปลับดาบ?”ต่งอวี่กล่าวอย่างเกรี้ยวกราดหลิ่วหรูเยียนหันหน้าหนี ไม่สนใจต่งอวี่เลย คนต่ำต้อยเช่นนี้ไม่คู่ควรให้นางพูดด้วย!“เจ้า...” เมื่อเห็นท่าทีดูแคลนของนาง ต่งอวี่ก็โกรธมาก เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็ไม่ได้เอ่ยคำใดอีกความแค้นนี้เขาจะจดจำไว้!ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องแก้แค้นให้ได้!จะให้นางได้เห็นดีกันแน่นอน!“เอาล่ะ อย่าไปถือสานางเลย”“เจ้าไม่เห็นหรือ นางจงใจยั่วโมโหพวกเรา”“หากในอนาคตจับนางได้อีกครั้ง ถึงตอนนั้นเจ้าค่อยจัดการใช้ทุกวิธีที่มี เพื่อให้นางยอมศิโรราบ”หวังหยวนกล่าวอย่างใจเย็น ต่งอวี่จึงเดินกลับมาอยู่ข้างเขาหวังหยวนเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเขาชี้ไปที่เมืองผีแล้วกล่าวว่า “เจ้าส่งคนไปซุ่มดูใกล้ ๆ เมืองผีแต่อย่าเพิ่งเข้าไป!”ก่อนหน้านี้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อขาดการติดต่อไปในเมื

“หรูเยียน!”“เจ้าปลอดภัยดีหรือไม่!”สาวกของพรรคทมิฬที่อยู่ข้างหน้าร้องถามด้วยความเป็นห่วง ไม่สนใจหวังหยวนและคนอื่น ๆ ทำท่าจะวิ่งเข้ามาแต่สุดท้ายก็ตั้งสติได้“ข้าปลอดภัยดี!”หลิ่วหรูเยียนรีบตอบ“ที่นี่ไม่มีสิทธิ์ให้พวกเจ้าพูดคุยกัน!”หวังหยวนพูดเสียงเย็น“เกาเล่ออยู่ที่ใด?”“ให้ข้าเห็นหน้าคนของข้าก่อน!”“พวกข้ามีความจริงใจ เดินทางมาไกลพาหลิ่วหรูเยียนมาที่นี่ หากพวกเจ้าไม่ยอมพาคนของข้าออกมาก็อย่าหาว่าข้าใจร้าย!”“สตรีผู้นี้ก็ไม่จำเป็นต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป!”น้ำเสียงของหวังหยวนเย็นเยียบ คำพูดเต็มไปด้วยการข่มขู่!แต่ทว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นแน่นอน!แม้หลิ่วหรูเยียนจะเป็นสตรี แต่ก็มีจิตใจชั่วร้าย ไม่ใช่คนดีแน่นอน!คงมีคนตายด้วยน้ำมือนางไม่น้อย!หากไม่ใช่เพราะนางยังมีประโยชน์ หวังหยวนคงฆ่านางไปนานแล้ว!ชายสวมหน้ากากที่เป็นหัวหน้าก้าวออกมาสองก้าว และยืนอยู่ห่างจากหวังหยวนไม่กี่ก้าว เมื่อเขามองหลิ่วหรูเยียนแล้วเห็นว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บ เพียงแต่ดูอ่อนเพลียก็รู้สึกโล่งใจไม่นานเขาก็ออกคำสั่ง เกาเล่อที่ถูกล่ามโซ่จึงถูกพาตัวมา“กร๊อบ”เมื่อเห็นสภาพน่าเวทนาของเกาเล่อ หวังหยวนก็กำหมัดแ

“ฟึ่บ!”เมื่อโอวหยางอวี่พูดจบก็มีลูกธนูพุ่งตรงมายังหวังหยวนด้วยความเร็วสูง!ลอบสังหาร!เขาคิดจะลอบสังหารหวังหยวน!ที่พูดไปมากมายก็เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของหวังหยวนและรอคอยโอกาสนี้!เพราะหวังหยวนเป็นเสี้ยนหนามของพรรคทมิฬ ต้องฆ่าหวังหยวนพรรคทมิฬเท่านั้นจึงจะอยู่รอด!หวังหยวนเห็นลูกธนูแต่หลบไม่ทัน!ในวินาทีนั้นก็มีลูกธนูอีกดอกพุ่งมาจากด้านหลังปะทะกับลูกธนูกลางอากาศ!คนยิงธนูคือต่งอวี่!“สอนจระเข้ว่ายน้ำ!”เขาเชี่ยวชาญการยิงธนูมากที่สุด!ตั้งแต่อายุห้าขวบ เขาก็ได้รับการฝึกฝนจากบิดามารดาแล้ว เขาได้ฝึกฝนวิชาธนูทุกวันจนชำนาญ!กล่าวจบต่งอวี่จึงรีบวิ่งไปหาหวังหยวน ทหารถือโล่ก็กรูกันเข้ามาคุ้มกันหวังหยวน!ไม่กล้าประมาทอีกต่อไป!เมื่อครู่นี้หวังหยวนเกือบพลาดท่าเสียชีวิตไปแล้ว...ช่างอันตรายยิ่งนัก!หากไม่ใช่เพราะต่งอวี่ช่วยไว้ หวังหยวนคงกลายเป็นศพไปแล้วคงต้องเสียใจภายหลังอย่างหนัก!“ขอบคุณเจ้าที่ช่วยชีวิตข้าไว้!”“เมื่อกลับไปข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างงาม!”หวังหยวนตบไหล่ต่งอวี่ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มแม้จะเพิ่งผ่านวินาทีเฉียดตายมา แต่หวังหยวนก็ไม่หวาดหวั่นราวกับไม่ใส่ใจ!ยังคงมีสง่

โอวหยางอวี่หลงใหลในตัวหลิ่วหรูเยียนมาโดยตลอดไม่สิ!ที่จริงแล้วมีบุรุษมากมายที่หมายปองนาง แต่โอวหยางอวี่มีอำนาจเพราะเป็นบุคคลสำคัญในพรรคทมิฬ จึงไม่มีใครกล้าแย่งชิงนางจากเขา!สุดท้ายแม้พวกเขาจะหลงใหลนาง ก็ต้องยอมหลีกทางให้โอวหยางอวี่“ได้”“เช่นนั้นรอให้ข้าฆ่าหวังหยวนก่อน แล้วเจ้าค่อยแต่งงานกับข้าดีหรือไม่?” โอวหยางอวี่กล่าวตามตรงหลิ่วหรูเยียนนั่งลงรินน้ำชาขึ้นมาจิบ กล่าวด้วยความรังเกียจ “ไม่ใช่ว่าข้าดูถูกเจ้า แต่ด้วยฝีมือของเจ้า เจ้าจะฆ่าหวังหยวนได้จริงหรือ?”“อย่าลืมว่าจากข้อมูลของหวังหยวนที่พวกเราสืบมา คนของอาณาจักรต้าเป่ยกับอาณาจักรต้าเย่ต่างก็หาเรื่องหวังหยวน แต่ก็ยังฆ่าเขาไม่ได้!”“หวังหยวนเคยตกอยู่ในอันตรายหลายครั้งแต่ก็รอดมาได้ทุกครั้ง!”“เขาไม่ใช่คนธรรมดา เป็นศัตรูที่รับมือได้ยาก!”เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองอู่เจียง หลิ่วหรูเยียนก็โกรธจัด!นางไม่เคยอับอายเช่นนี้มาก่อน!นางมองว่าทั่วทั้งใต้หล้า ไม่มีบุรุษคนใดต้านทานเสน่ห์นางได้ แต่หวังหยวนกลับทำได้!ช่างน่าเจ็บใจนัก!ทั้งยังโหดร้ายกับนางมากด้วย หากไม่ใช่เพราะเกาเล่อถูกพรรคทมิฬจับตัวไป ตอนนี้นางคงตายด้วย

“ไม่ได้!” หวังหยวนปฏิเสธทันทีเขาจ้องมองต่งอวี่ แล้วพูดว่า “หากต้องออกไป พวกเราจะไปด้วยกัน ข้าจะไม่หนีไปคนเดียว! แล้วปล่อยให้พวกเจ้าสละชีวิตเพื่อเปิดทางให้ข้า!”“พวกเราทุกคนล้วนเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน พวกเจ้าเป็นคน ข้าก็เป็นคน จะให้ข้าเอาชีวิตพวกเจ้าไปเสี่ยงเพราะฐานะสูงส่งของข้าได้อย่างไร!”เหล่าทหารต่างซาบซึ้งใจจนน้ำตาคลอเบ้าการได้ติดตามหวังหยวนช่างเป็นบุญวาสนาแปดชั่วอายุคนอย่างแท้จริง!ทั่วทั้งใต้หล้า มีเจ้านายคนใดบ้างที่จะยอมตายไปพร้อมกับผู้ใต้บัญชา?คนอย่างหวังหยวนนั้นหาได้ยากยิ่ง!แต่แล้วเหล่าทหารที่อยู่ข้างกายหวังหยวนก็คุกเข่าลง รวมทั้งต่งอวี่และเกาเล่อ“ท่านผู้นำ!”“พวกข้าเข้าใจความหวังดีของท่าน!”“รู้ว่าท่านไม่ใช่คนที่ทอดทิ้งพี่น้อง!”“ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่เลือกติดตามท่านตั้งแต่แรก และคงไม่อยู่กับท่านนานเช่นนี้!”เกาเล่อกัดฟันกล่าว“เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง!”“พี่น้องต้องเสียชีวิตเพราะข้าบัญชาการผิดพลาด!”“ข้าควรเป็นผู้รับผิดชอบ แต่ตอนนี้สถานการณ์บานปลายแล้ว ต่อให้ข้าจะทำสิ่งใดก็ไม่อาจชดเชยความผิดได้!”“โชคดีที่พี่น้องไม่ถือโทษ ยอมติดตามข้าปกป้องท่านเพ