บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1931 - บทที่ 1940

เกาเล่อรู้สึกซาบซึ้งใจ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำใดอีก ยามนี้กำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม ควรร่วมแรงร่วมใจรับมือศัตรู!กลยุทธ์ที่ดีที่สุดคือการออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด! “ท่านผู้นำ!”“พวกมันบุกขึ้นมาแล้วขอรับ!”“กำลังจะตีเมือง!”“คาดว่าพวกมันมีกำลังพลมากกว่าหนึ่งหมื่นนาย ล้วนเป็นยอดฝีมือทั้งสิ้น แม้พวกเราจะมีทหารเอกสามพันนายก็คงต้านทานได้ไม่นาน...” ต่งอวี่รีบรายงาน“หรือว่าให้ทำตามแผนที่ข้าเสนอก่อนหน้านี้ดีขอรับ?”“มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น พวกเราจึงจะเปิดทางให้ท่านหนีไปได้!”“พวกข้าเป็นอะไรก็ได้ แต่ท่านต้องปลอดภัย!” ต่งอวี่กล่าวอีกครั้งในสถานการณ์คับขันตอนนี้มีเพียงหวังหยวนเท่านั้นที่สำคัญ ส่วนความเป็นความตายของพวกเขาต้องละไว้ก่อน!ทุกอย่างขึ้นอยู่กับหวังหยวน!หากหวังหยวนรอด พวกเขาก็มีความหวัง!เพราะต่อให้วันนี้พวกเขาต้องตายในเมืองผี หวังหยวนก็จะแก้แค้นให้พวกเขา และจะไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาตายเปล่า!“ไม่ได้!”“ข้าจะบอกเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ได้เด็ดขาด!”หวังหยวนปฏิเสธอย่างเย็นชา“ทุกคนล้วนมีชีวิตเดียว ข้าเป็นคนมีเลือดเนื้อ พวกเจ้าก็เป็นคนมีเลือดเนื้อเช่นกัน!”“พวกเราไม

โอวหยางอวี่แค้นเคืองที่เสียที เมื่อกลับไปถึงค่ายก็สบถออกมา!“สู้ไม่ได้ก็ลอบกัด!”“หวังหยวนช่างขี้ขลาดนัก!”“ก่อนพลบค่ำวันนี้ ข้าจะตีเมืองผีให้แตก แล้วบังคับให้มันคุกเข่าเลียรองเท้าข้า!”เหล่าทหารต่างโห่ร้องด้วยความฮึกเหิม!พวกเขารอคอยให้หวังหยวนยอมแพ้!มีเพียงหลิ่วหรูเยียนที่ขมวดคิ้วครุ่นคิด ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่!ที่เมืองผีเมื่อเสียงปืนไรเฟิลซุ่มยิงดังสนั่น หวังหยวนหันไปมองต่งอวี่ แล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม “ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะพกปืนไรเฟิลซุ่มยิงมาด้วย”“แน่นอนสิขอรับ!”“นี่เป็นสิ่งที่ท่านผู้นำประทานให้ข้า ข้าย่อมต้องพกติดตัวเสมอ!”“ยิ่งไปกว่านั้น อาวุธนี้รุนแรงกว่าธนูด้วย หากข้าควบคุมมันได้แม่นยำกว่านี้ เมื่อครู่นี้คงฆ่าโอวหยางอวี่ได้แล้วขอรับ!”“ช่างน่าเสียดาย!”เกือบไปแล้ว โอวหยางอวี่เกือบได้ตายต่อหน้าเขาแล้ว!แต่ตอนนี้ไม่มีโอกาสเช่นนั้นอีกแล้ว...หวังหยวนปลอบใจ “เจ้ามีพรสวรรค์ เพิ่งเคยใช้ปืนไรเฟิลซุ่มยิงก็สามารถควบคุมได้แม่นยำถึงเพียงนี้แล้ว”“เมื่อครู่ไม่ใช่ความผิดเจ้า อยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นจิตใจย่อมหวั่นไหว”“ประกอบกับโอวหยางอวี่บังเอิญหลบพอดี หากเจ้าคาดการณ์ได้ ตอ

แม้กองทัพของเอ้อหู่จะมีกำลังพลมากมาย แต่พรรคทมิฬก็มีทหารนับหมื่น!โอวหยางอวี่กับหลิ่วหรูเยียนอาศัยจำนวนที่มากกว่าล่าถอยออกจากเมืองผีอย่างรวดเร็ว!ขณะนี้เอ้อหู่มาสมทบกับพวกหวังหยวนแล้วเมื่อเห็นว่าหวังหยวนไม่ได้รับบาดเจ็บ เอ้อหู่ถึงกับโล่งใจ“ข้าพาพี่น้องเดินทางทั้งวันทั้งคืนมาอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าเสียเวลาแม้แต่น้อย!”“โชคดีที่พี่ใหญ่ปลอดภัย!”“ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่รู้จะอธิบายกับต้าหู่เช่นไร!”ต้าหู่และเอ้อหู่รู้เรื่องที่หวังหยวนตกอยู่ในอันตราย หากไม่ต้องอยู่เฝ้าเมืองหลิง ต้าหู่ก็คงมาด้วย!เพื่อช่วยเหลือหวังหยวน!แต่ด้วยสถานการณ์โดยรวม ต้าหู่จึงให้เอ้อหู่นำทัพมาตามลำพัง!“ข้าไม่เป็นอะไร”“แต่พี่น้องเสียชีวิตไปมาก”“หากไม่ใช่เพราะพวกเขาปกป้องเมืองอย่างกล้าหาญ ตอนนี้ข้าคงแย่แล้ว...”หวังหยวนมองร่างไร้วิญญาณบนพื้นแล้วถอนหายใจเอ้อหู่และคนอื่น ๆ ไม่ได้เอ่ยคำใด ในใจรู้สึกสับสนแต่สงครามก็เป็นเช่นนี้ ย่อมมีการสูญเสียอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ตราบใดที่หวังหยวนปลอดภัยก็นับว่าโชคดีแล้ว!ความพ่ายแพ้ครั้งนี้จะต้องได้รับการแก้แค้น!เลือดต้องล้างด้วยเลือด!หวังหยวนแค้นโอวหยางอวี่ฝังลึก

เป็นเพราะนางทำผิดพลาด ประมุขพรรคทมิฬจึงคิดจะกำจัดนางด้วยการส่งนางไปตายงั้นหรือ?หลิ่วหรูเยียนไม่กล้าคิด ไม่กล้าถาม ได้แต่ก้มหน้าเงียบ“อย่างไร?”“หรือว่าเจ้าไม่ยินยอม?” น้ำเสียงของประมุขพรรคทมิฬยังคงราบเรียบ ไร้ซึ่งอารมณ์ใดหลิ่วหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรีบส่ายหน้ากล่าวว่า “ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ!”“ชีวิตข้าเป็นของท่าน ไม่ว่าท่านจะสั่งให้ทำอะไร ข้าก็ยินดีทำตาม!”“ไม่บังอาจขัดขืนท่านเจ้าค่ะ!”“เพียงแต่...”หลิ่วหรูเยียนยังพูดไม่จบ ประมุขพรรคทมิฬก็รู้ทันความคิดของนาง“ข้ารู้”“เจ้ากังวลว่าหวังหยวนจะทำร้ายเจ้า ทำให้เจ้าเข้าใกล้เขาไม่ได้อีกใช่หรือไม่?”หลิ่วหรูเยียนพยักหน้ารับโดยไม่ต้องคิดถูกต้อง!“นั่นย่อมขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าเอง”“ข้าต้องการฝังสายลับไว้ข้างกายหวังหยวน”“หากจำเป็น ข้าจะช่วยเหลือเจ้า แม้ต้องเสียสละสาวกบางคนข้าก็ยอม!”“แต่จำไว้หากเจ้าทรยศข้า ต่อให้เจ้าอยู่ข้างกายหวังหยวน หรือหลบอยู่ในหมู่บ้านต้าหวัง ข้าก็จะตามล่าเจ้า และทำให้เจ้าได้รู้ซึ้งว่าการมีชีวิตนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าตาย”หลิ่วหรูเยียนรีบคุกเข่าลงบนพื้น แล้วกล่าวว่า “ท่านโปรดวางใจ! ข

อาณาจักรต้าเย่และเมืองหวงมีความสัมพันธ์ค่อนข้างดีกับหวังหยวน ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกัน ย่อมทำตามแผนของเขาอย่างแน่นอนยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้สั่งการ แต่เป็นการขอร้องอีกประการหนึ่ง การสร้างเขื่อนกั้นน้ำไม่ใช่เพียงเป็นประโยชน์ต่อหวังหยวน แต่ยังเป็นประโยชน์ต่อราษฎรและอีกสามอาณาจักร!แค่อธิบายให้ชัดเจน ทั้งสองอาณาจักรย่อมจะต้องส่งคนมาที่นี่ส่วนอาณาจักรต้าเป่ย แม้จะยากกว่า เพราะก่อนหน้านี้ไป๋ชิงชางเคยหาเรื่องหวังหยวน ทั้งยังใช้เล่ห์หลอกลวงเอาวิธีการสร้างปืนใหญ่ไปแน่นอนว่ายังติดหนี้หวังหยวนอยู่แม้แต่หานเทาก็เคยนำทัพมาด้วยตัวเอง จนเกือบจะปะทะกับหวังหยวนเมื่อรวมปัจจัยทุกอย่างแล้ว อาณาจักรต้าเป่ยคงไม่กล้ามา!ยิ่งไปกว่านั้น หากสามอาณาจักรสร้างเขื่อนกั้นน้ำ อาณาจักรต้าเป่ยย่อมจะต้องสร้างด้วยเช่นกัน ไม่เช่นนั้นจะล้าหลังกว่าอาณาจักรอื่นเช่นนั้นการถูกยึดครองก็เป็นเพียงเรื่องเวลาแม้ไป๋ชิงชางจะดูเหมือนโง่เขลาที่มอบหมายงานทั้งหมดให้เสนาบดีทั้งสอง แต่เขากลับฉลาดกว่าที่เห็น ตอนนี้แค่แสร้งโง่เท่านั้นเมื่อเทียบกับไป๋เหยียนเฟยและไทเฮาเซียว เขายังมีข้อดีอยู่เนื่องจากเสนาบดีทั้งสองจะคอยตรว