บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1911 - บทที่ 1920

เหล่าผู้นำแห่งสามตระกูลใหญ่ต่างมาชุมนุมกันที่ร้านอาหารแห่งนี้ก่อนเวลา คอยเฝ้ารอการมาถึงของหวังหยวนอย่างสงบภายในห้องดูเงียบเหงาผิดปกติ ทั้งสามไม่ได้เอ่ยวาจาใด มีเพียงสายตาที่จ้องมองกันไปมา“อะแฮ่ม...”เมื่อเจียงเซี่ยวอวิ๋นผู้ชาญฉลาดเห็นบรรยากาศในห้องเงียบเชียบเช่นนั้น จึงกระแอมสองสามครั้งแล้วจับจ้องไปที่เฉินเจิ้นหนาน“ท่านหัวหน้าตระกูลเฉิน ข้าได้ยินมาว่าท่านมีความสัมพันธ์อันดีกับท่านหวัง”“เท่าที่ข้าทราบ กิจการทั้งหมดของตระกูลซูก็ตกอยู่ในมือของท่านเช่นกัน ท่านพอจะทราบหรือไม่ว่าเหตุใดท่านหวังจึงเรียกพวกเรามาในวันนี้?”เซียวเฉิงเฟยรีบตั้งใจฟังโดยปกติแล้ว คนของตระกูลใหญ่ทั้งหลายต่างไม่สุงสิงกัน แม้จะพบเจอในบางโอกาสก็เป็นดั่งไฟกับน้ำ ท้ายที่สุดหากต้องการพัฒนาย่อมต้องกลืนกินกันเอง แต่ต่างฝ่ายต่างไม่มีพลังอำนาจมากพอ จึงได้แต่ยิ้มแย้มทักทายกันอย่างเสียไม่ได้เฉินเจิ้นหนานกระแอมเบา ๆ ก่อนจะส่ายหน้ากล่าวว่า “แม้ข้าจะมีความสัมพันธ์อันดีกับท่านหวังจริง แต่เรื่องในวันนี้ ข้าไม่อาจเปิดเผยให้พวกท่านทราบได้”“ท่านหวังได้กำชับข้าไว้เป็นอย่างดี มีบางเรื่องที่ควรพูดและบางเรื่องที่ไม่ควรพ

แน่นอนว่าเขาอยากใช้โอกาสนี้ร่ำสุราและพูดคุยกันอย่างเจาะลึกเฉินเจิ้นหนานรู้สึกโล่งใจ อย่างไรเสียเขาก็ได้กิจการเพิ่มขึ้นมาบ้างแม้จะไม่ได้เป็นใหญ่ที่สุดในเมืองอู่เจียง แต่ได้รับความคุ้มครองจากหวังหยวนก็เพียงพอแล้ว...จนกระทั่งล่วงเข้ายามดึก หวังหยวนและคนอื่น ๆ ก็แยกย้ายกันออกจากร้านไปบรรยากาศร่ำสุราครั้งนี้เต็มไปด้วยความครื้นเครงกลับมาถึงที่พักก็เห็นสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อนั่งรออยู่นานแล้วเดิมทีเขาเมาสุรา แต่เมื่อเห็นสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อก็รู้สึกตาสว่างขึ้นมาทันที“มีข่าวของเกาเล่อแล้วหรือ?”สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อพยักหน้า สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล หลังจากที่ลังเลอยู่นานก็พูดออกมา “ข้าเพิ่งได้รับข่าวว่าเกิดเรื่องขึ้นกับพวกท่านเกาเล่อแล้ว...”“อะไรนะ?”“รีบไปเก็บข้าวของ ข้าจะไปเมืองผีเดี๋ยวนี้!”หวังหยวนพูดเสียงดังเกาเล่อเป็นดั่งพี่น้องของเขา หลายปีมานี้หากไม่มีเกาเล่อช่วยเหลือ เขาจะทำทุกสิ่งอย่างราบรื่นเช่นนี้ได้อย่างไร?กล่าวได้ว่าเกาเล่อมีบทบาทสำคัญยิ่งกว่าพี่น้องต้าหู่และเอ้อหู่เสียอีก!ในเมื่อเกิดเรื่องกับเกาเล่อ หวังหยวนย่อมไม่อาจอยู่เฉย

หวังหยวนกำชับอีกครั้งการเดินทางไปเมืองผีครั้งนี้ต้องเป็นความลับ ห้ามแหวกหญ้าให้งูตื่น!ไม่ใช่กังวลว่าคนของพรรคทมิฬจะรู้ตัว แต่กังวลว่าคนของอาณาจักรต้าเป่ยจะฉวยโอกาสนี้บุกเข้ามา!ดินแดนทั้งเก้าสงบสุข อย่างน้อยตอนนี้ทุกคนกำลังพัฒนาบ้านเมือง หากเกิดสงครามขึ้น ดินแดนของเขามีขนาดเล็กที่สุด จำนวนประชากรก็เทียบไม่ได้กับอาณาจักรอื่น เขาย่อมเสียเปรียบ...หวังหยวนไม่ทำเรื่องโง่เขลาเช่นนั้น!“รับทราบขอรับ!”ต่งอวี่รับคำแล้วรีบออกจากเมืองไป...ครึ่งชั่วยามต่อมา ที่คุกใต้ดินสัมภาระถูกจัดเตรียมเรียบร้อย ต่งอวี่ให้คนขนของไปหมดแล้ว ทุกคนพร้อมออกเดินทาง!แต่การช่วยเหลือเกาเล่อต้องพาหลิ่วหรูเยียนไปด้วย นี่เป็นกุญแจสำคัญ!“ข้ารู้ว่าเจ้าจะมาหาข้า...”เมื่อเข้าไปในคุกก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างมั่นใจของหลิ่วหรูเยียนต้องยอมรับว่าหลายวันมานี้หลิ่วหรูเยียนดูโทรมเหนื่อยล้าไปบ้าง แต่กลับมีสง่าราศีมากขึ้น แม้จะดูสกปรกแต่กลับเหมือนเป็นคนละคนกับวันก่อนหน้านี้หวังหยวนมีสีหน้าเย็นชา เขาขมวดคิ้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ดูท่าเจ้าคงรู้แล้วใช่หรือไม่ว่าเกาเล่อจะถูกจับตัวไป?”เดินมานานย่อมมีพลาดบ้างห

ณ เมืองอู่เจียงยามรุ่งอรุณหลังจากหวังหยวนออกเดินทางไปได้สักพัก ตงฟางฮั่นก็เรียกประชุมผู้นำสามตระกูลใหญ่ขณะนี้อยู่ในห้องโถงจวนผู้ว่าราชการเมือง“เมื่อวานนี้เรื่องที่ต้องอธิบายก็ได้อธิบายไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ?”“เหตุใดท่านหวังจึงเรียกพวกเรามาอีก?”“หรือว่าพวกเราทำสิ่งใดผิดพลาดไป?”เจียงเซี่ยวอวิ๋นพึมพำ สายตาเหลือบมองเซียวเฉิงเฟยโดยไม่รู้ตัวเซียวเฉิงเฟยยักไหล่กล่าวว่า “ข้าจะรู้ได้อย่างไร ข้ากับท่านหวังเป็นเพียงเจ้านายกับลูกน้อง ท่านไม่ได้บอกอะไรข้า...”กล่าวจบเซียวเฉิงเฟยก็มองเฉินเจิ้นหนานที่นั่งจิบชาอยู่ด้านข้างไม่ว่าเวลาไหน เฉินเจิ้นหนานก็ยังคงมีท่าทีสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใด แม้ภูเขาจะถล่มลงมาตรงหน้าก็ตามนั่นก็เพราะเขารู้จักหวังหยวนมานาน ความขัดแย้งระหว่างกันก็คลี่คลายลงแล้ว ตอนที่ตระกูลซูล่มสลายเขายังได้รับช่วงต่อกิจการทั้งหมด!เปรียบเสมือนปลากระโดดลงน้ำ!ความสัมพันธ์กับหวังหยวนย่อมชัดเจนอยู่แล้ว!เจียงเซี่ยวอวิ๋นพ่นลมหายใจ เขาย่อมเข้าใจความหมายของเซียวเฉิงเฟยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำใดเพราะแม้ทั้งสามจะเป็นคนของหวังหยวน ได้รับส่วนแบ่งจากกิจการของตระกูลซูและได้รับความเมตตา

“ฮูหยินไม่ต้องกังวล” “ไม่ได้เกิดเรื่องร้ายแรงอะไรหรอก”“ข้ามาที่นี่เพียงเพื่อปรึกษากับฮูหยินเท่านั้น หากฮูหยินอยู่ที่นี่แล้วรู้สึกเบื่อหน่าย ไม่อยากอยู่ต่อ ข้าจะส่งคนไปส่งฮูหยินกลับหมู่บ้านต้าหวัง!”ตงฟางฮั่นกล่าวด้วยรอยยิ้มตงฟางฮั่นเป็นคนช่างสังเกต มองปราดเดียวก็รู้ว่าหลายวันมานี้หวังหยวนยุ่งอยู่กับการสร้างเขื่อน ส่วนหลี่ซื่อหานได้แต่อ่านหนังสือและคัดตัวอักษรอยู่ในห้องแต่นางไม่เคยบ่นเลยสักคำ แสดงให้เห็นถึงความใจกว้าง!มิน่าเล่าจึงได้เป็นภรรยาของหวังหยวน นางมีความสามารถที่สตรีทั่วไปไม่มี“เช่นนั้นก็ดี”“หากกลับไปหมู่บ้านต้าหวังก็จะปลอดภัย”“ท่านตงฟางไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของข้า”หลี่ซื่อหานกล่าวอย่างยินดีนางเห็นทุกสิ่งที่ตงฟางฮั่นทำโดยเฉพาะตั้งแต่เช้าวันนี้ รอบบริเวณที่นางอยู่ก็มีทหารเพิ่มขึ้นมากมาย หลี่ซื่อหานรู้ดีว่าคงเป็นเพราะหวังหยวนไปเมืองผี ตงฟางฮั่นจึงต้องดูแลความปลอดภัยของนางด้วยการส่งคนมาคุ้มกันมากมายสิ่งนี้อาจทำให้ตงฟางฮั่นคงต้องแบ่งใจมาดูแลนาง ซึ่งไม่ค่อยเหมาะสม“ในเมื่อฮูหยินไม่มีปัญหา ข้าจะไปจัดกำลังคนทันที”“อีกสักพักข้าจะส่งคนไปส่งฮูหยินกลั