MasukShare
บทที่ 1936
Bab terkait
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1937
เป็นเพราะนางทำผิดพลาด ประมุขพรรคทมิฬจึงคิดจะกำจัดนางด้วยการส่งนางไปตายงั้นหรือ?หลิ่วหรูเยียนไม่กล้าคิด ไม่กล้าถาม ได้แต่ก้มหน้าเงียบ“อย่างไร?”“หรือว่าเจ้าไม่ยินยอม?” น้ำเสียงของประมุขพรรคทมิฬยังคงราบเรียบ ไร้ซึ่งอารมณ์ใดหลิ่วหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรีบส่ายหน้ากล่าวว่า “ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ!”“ชีวิตข้าเป็นของท่าน ไม่ว่าท่านจะสั่งให้ทำอะไร ข้าก็ยินดีทำตาม!”“ไม่บังอาจขัดขืนท่านเจ้าค่ะ!”“เพียงแต่...”หลิ่วหรูเยียนยังพูดไม่จบ ประมุขพรรคทมิฬก็รู้ทันความคิดของนาง“ข้ารู้”“เจ้ากังวลว่าหวังหยวนจะทำร้ายเจ้า ทำให้เจ้าเข้าใกล้เขาไม่ได้อีกใช่หรือไม่?”หลิ่วหรูเยียนพยักหน้ารับโดยไม่ต้องคิดถูกต้อง!“นั่นย่อมขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าเอง”“ข้าต้องการฝังสายลับไว้ข้างกายหวังหยวน”“หากจำเป็น ข้าจะช่วยเหลือเจ้า แม้ต้องเสียสละสาวกบางคนข้าก็ยอม!”“แต่จำไว้หากเจ้าทรยศข้า ต่อให้เจ้าอยู่ข้างกายหวังหยวน หรือหลบอยู่ในหมู่บ้านต้าหวัง ข้าก็จะตามล่าเจ้า และทำให้เจ้าได้รู้ซึ้งว่าการมีชีวิตนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าตาย”หลิ่วหรูเยียนรีบคุกเข่าลงบนพื้น แล้วกล่าวว่า “ท่านโปรดวางใจ! ข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1938
ตงฟางฮั่นกลอกตา แล้วกล่าวกับหวังหยวน“เรื่องนี้ข้าไม่ต้องกังวลแล้ว”“เอ้อหู่กลับเมืองหลิงไปแล้ว ข่าวคงแพร่กระจายไปเร็ว ๆ นี้”“ทุกคนคงเบาใจได้แล้ว”กล่าวจบหวังหยวนก็แตะไหล่ตงฟางฮั่น“ครั้งนี้ทำให้พวกท่านกังวลเพราะข้าแท้ ๆ”ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องโถงหวังหยวนรินน้ำชา มองตงฟางฮั่นแล้วเอ่ยถาม “ว่าแต่การสร้างเขื่อนกั้นน้ำในเมืองอู่เจียงเป็นอย่างไรบ้าง?”“ช่วงที่ข้าไม่อยู่มีปัญหาใหญ่อะไรหรือไม่?”ตั้งแต่มาถึงเมืองอู่เจียงก็วุ่นวายไม่หยุดหวังหยวนก็ยุ่งมากเช่นกันยิ่งไปกว่านั้น สี่ตระกูลใหญ่ก็ไม่เคยสงบ ยังคงเป็นภัยที่ซ่อนเร้นตลอดมา!หากไม่ใช่เพราะหวังหยวนปราบปราม เมืองอู่เจียงคงไม่สงบเช่นนี้...“ท่านวางใจได้”“เขื่อนกั้นน้ำเป็นโครงการที่ข้าเสนอเอง ข้าย่อมไม่ปล่อยให้มีปัญหา”“ก่อนหน้านี้งานล่าช้าเพราะตระกูลซู ตอนนี้ก็เร่งจนทันแล้ว”“สามตระกูลใหญ่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี งานจึงคืบหน้ารวดเร็ว”“พวกชาวบ้านก็ไม่มีข้อร้องเรียนอีก หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อีกครึ่งปีคงสร้างเขื่อนเสร็จ”“ต่อไปพวกเราแค่ต้องสร้างท่าเรือรอพ่อค้ามาค้าขายก็พอแล้ว”เมื่อเมืองอู่เจียงเป็นเมืองแรกที่สร้างเขื่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1939
อาณาจักรต้าเย่และเมืองหวงมีความสัมพันธ์ค่อนข้างดีกับหวังหยวน ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกัน ย่อมทำตามแผนของเขาอย่างแน่นอนยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้สั่งการ แต่เป็นการขอร้องอีกประการหนึ่ง การสร้างเขื่อนกั้นน้ำไม่ใช่เพียงเป็นประโยชน์ต่อหวังหยวน แต่ยังเป็นประโยชน์ต่อราษฎรและอีกสามอาณาจักร!แค่อธิบายให้ชัดเจน ทั้งสองอาณาจักรย่อมจะต้องส่งคนมาที่นี่ส่วนอาณาจักรต้าเป่ย แม้จะยากกว่า เพราะก่อนหน้านี้ไป๋ชิงชางเคยหาเรื่องหวังหยวน ทั้งยังใช้เล่ห์หลอกลวงเอาวิธีการสร้างปืนใหญ่ไปแน่นอนว่ายังติดหนี้หวังหยวนอยู่แม้แต่หานเทาก็เคยนำทัพมาด้วยตัวเอง จนเกือบจะปะทะกับหวังหยวนเมื่อรวมปัจจัยทุกอย่างแล้ว อาณาจักรต้าเป่ยคงไม่กล้ามา!ยิ่งไปกว่านั้น หากสามอาณาจักรสร้างเขื่อนกั้นน้ำ อาณาจักรต้าเป่ยย่อมจะต้องสร้างด้วยเช่นกัน ไม่เช่นนั้นจะล้าหลังกว่าอาณาจักรอื่นเช่นนั้นการถูกยึดครองก็เป็นเพียงเรื่องเวลาแม้ไป๋ชิงชางจะดูเหมือนโง่เขลาที่มอบหมายงานทั้งหมดให้เสนาบดีทั้งสอง แต่เขากลับฉลาดกว่าที่เห็น ตอนนี้แค่แสร้งโง่เท่านั้นเมื่อเทียบกับไป๋เหยียนเฟยและไทเฮาเซียว เขายังมีข้อดีอยู่เนื่องจากเสนาบดีทั้งสองจะคอยตรว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1940
กลายเป็นเซียวตั๋วเช่นทุกวันนี้ก่อนหน้านี้เขาก็เป็นเพียงทหารคนหนึ่งในกองทัพเท่านั้นเรียกได้ว่าเหินบินหมื่นลี้ ก้าวหน้ารวดเร็ว!บางครั้งเมื่อโชคชะตาเข้าข้างก็ไม่มีสิ่งใดขวางได้!หวังหยวนหันไปมองไป๋ลั่วหลี“ข้าก็ได้ยินชื่อเสียงของคุณหนูไป๋ด้วยเช่นกัน”“ช่วงนี้คุณหนูไป๋โด่งดังในเมืองหลวง ไม่ใช่แค่เรื่องแต่งโคลงกลอนเก่งกาจ แต่ยังเชี่ยวชาญพิธีชงชาและวรยุทธ์...”“ช่างเป็นอัจฉริยะรอบด้าน!”“ช่างน่าอิจฉานักที่ตระกูลไป๋มีทายาทยอดเยี่ยมเช่นเจ้า!”ไป๋ลั่วหลีทั้งงดงามและเฉลียวฉลาดก่อนหน้านี้หวังหยวนไม่เคยพบนางมาก่อน แต่ยังคงได้ยินเรื่องราวของนางมาบ้างตอนนั้นเขาคิดว่านางเป็นเพียงสตรีพิเศษคนหนึ่งเพราะใต้หล้ามีผู้คนมากมาย ย่อมต้องมีอัจฉริยะอยู่บ้างแต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ไม่ใช่ยุคสงคราม ไม่ใช่ยุคที่ขุนศึกต่าง ๆ แย่งชิงอำนาจ คนมีความสามารถจึงไม่ค่อยได้แสดงฝีมือเดิมทีหวังหยวนคิดว่าไป๋ลั่วหลีคงเป็นสตรีที่หน้าตาไม่สะสวยแต่ก็สมเหตุสมผลเช่นกัน เมื่อมีความรู้มากมาย หากยังงดงามอีกคงน่าอิจฉาเกินไป!แต่วันนี้ได้พบแล้ว เขาจึงประทับใจมาก!นางไม่ใช่สตรีธรรมดาจริง ๆ!รูปโฉมงดงามไม่แพ้หลี่ซื่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1941
เมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลง ต่างคนจึงพากันแยกย้ายกลับห้องไปในทันทีสามวันผ่านไป ซ่งติ้งกั๋ว เสนาบดีฝ่ายขวาแห่งอาณาจักรต้าเป่ยก็มาถึงพร้อมกับขบวนทหารหลายร้อยนายอ้างอย่างดีว่ามาเพื่อปกป้องความปลอดภัยเขา! ทว่าทุกคนรู้ดีว่าเขาหวาดระแวงหวังหยวน แต่น่าเสียดาย...หากหวังหยวนคิดฆ่าเขา ทหารไม่กี่ร้อยนายคงปกป้องเขาไม่ได้อยู่ดี ช่างน่าขัน!ทุกคนมารวมตัวกันในห้องโถงทหารหลายร้อยนายที่ติดตามซ่งติ้งกั๋วมาถูกจัดให้อยู่ที่โรงเตี๊ยม ส่วนข้างกายซ่งติ้งกั๋วมีชายฉกรรจ์สองคนดูจากใบหน้าของคนทั้งสองมองก็รู้ว่าเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าอย่างแน่นอน!เป็นองครักษ์ของซ่งติ้งกั๋ว!“ท่านหวัง นานแล้วที่ไม่ได้พบกัน ท่านยังคงสง่างามเช่นเคย!”ซ่งติ้งกั๋วหัวเราะพลางมองหวังหยวน แต่ก็แอบมองเซียวตั๋วกับไป๋ลั่วหลีด้วยเช่นกันแม้ดินแดนทั้งเก้าจะสงบสุข แต่แต่ละอาณาจักรก็ยังคงสืบข้อมูลของกันและกันอยู่เบื้องหลังซ่งติ้งกั๋วเป็นถึงเสนาบดีฝ่ายขวา ย่อมรู้จักภูมิหลังและตำแหน่งของเซียวตั๋วกับไป๋ลั่วหลีแต่เขาไม่นึกเลยว่าอาณาจักรต้าเย่กับเมืองหวงจะให้ความสำคัญกับแผนการของหวังหยวน จนถึงกับส่งผู้มีพรสวรรค์รุ่นเยาว์คนสำคัญมา!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1942
“พวกข้าไม่มีปัญหา”เซียวตั๋วกับไป๋ลั่วหลีมองหน้ากันแล้วกล่าวขึ้นหวังหยวนหันไปมองซ่งติ้งกั๋ว “เสนาบดีฝ่ายขวาซ่งคิดเห็นเช่นไร?”“ข้า...”ซ่งติ้งกั๋วลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะกลอกตาแล้วถอนหายใจ“ท่านหวังคงทราบดี”“ว่าในอาณาจักรต้าเป่ย แม้ข้าจะเป็นเสนาบดีฝ่ายขวา แต่ก็มีเสนาบดีฝ่ายซ้ายที่มีอำนาจเท่าเทียมข้าอยู่ด้วย”“แม้ฮ่องเต้จะมอบอำนาจให้ แต่พวกข้าสองคนก็ต้องปรึกษากันก่อน...”“ท่านหวังกรุณาให้เวลาข้าสักสองสามวัน ข้าจะรีบส่งจดหมายไปปรึกษาเสนาบดีฝ่ายซ้ายก่อน แล้วจึงตัดสินใจ”เห็นได้ชัดว่ามันเป็นข้ออ้างในเมื่อเขามาที่นี่แล้ว นั่นก็แสดงว่าอาณาจักรต้าเป่ยยินยอมไม่เช่นนั้นคงไม่ส่งซ่งติ้งกั๋วมานั่นเพราะซ่งติ้งกั๋วมีตำแหน่งสูงส่ง เป็นถึงเสนาบดีฝ่ายขวา หากเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นกับเขา คนทั่วทั้งอาณาจักรคงตกตะลึงแต่หวังหยวนก็ไม่รู้ว่าซ่งติ้งกั๋วคิดกลอุบายใดอยู่...“ในเมื่อท่านซ่งกล่าวเช่นนั้นแล้ว พวกเราย่อมรอได้”“เพราะหากจะเริ่มโครงการนี้จะต้องอาศัยทั้งสี่อาณาจักรใหญ่”“มีเพียงพวกเราร่วมมือกันเท่านั้น จึงจะสร้างระบบชลประทานที่สมบูรณ์แบบ เพื่อประโยชน์ของราษฎรในดินแดนทั้งเก้าได้เร็วที่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1943
“ในเมื่อท่านหวังมีความสนใจถึงเพียงนี้ เช่นนั้นข้าก็ต้องขออวดฝีมือบ้างแล้วกัน”ไป๋ลั่วหลีกล่าวด้วยรอยยิ้มละไมขณะมองมายังต่งอวี่แท้จริงไม่ใช่เพียงต่งอวี่ผู้เดียวที่อยากประลองฝีมือธนูกับไป๋ลั่วหลี เหตุใดนางเองจะไม่อยากเล่า?ใต้หล้ากว้างใหญ่ ใครเล่าจะเทียบเทียมต่งอวี่ ยอดขุนพลผู้เลื่องลือในเรื่องการยิงธนู เมื่อครั้งสู้รบสมรภูมิ ต่งอวี่ไม่เคยพ่ายแพ้!หาผู้ใดต่อกรได้ยากยิ่ง!เขาได้รับสมญานามว่าเทพธนูผู้สมบูรณ์แบบด้วยซ้ำ!ชื่อเสียงเกรียงไกรเลื่องลือได้ในศึกเดียว!ยามเมื่อไป๋ลั่วหลีเริ่มมีชื่อเสียง ดินแดนทั้งเก้าก็สงบสุข นางไม่มีโอกาสได้ประลองฝีมือกับต่งอวี่ บัดนี้เมื่อหวังหยวนเอ่ยปาก นับเป็นโอกาสทองที่ฟ้าประทานมาให้ นางจึงไม่ยอมพลาดโอกาสที่จะได้ประลองกับต่งอวี่“ตกลง!”“เช่นนั้นพวกเราไปยังลานฝึกกันเถิด”หวังหยวนหัวเราะชอบใจ ก่อนจะพากันออกจากตำหนัก มุ่งหน้าสู่ลานฝึกในเมืองอู่เจียงเนื่องด้วยเมืองอู่เจียงตั้งอยู่ติดกับชายแดนอาณาจักรต้าเป่ย จึงมีกองทัพประจำการอยู่เสมอ!ไม่เพียงมีทหารกล้าประจำการในเมืองหลายพันนายเท่านั้น นอกเมืองยังมีค่ายทหารตั้งอยู่ด้วย ซึ่งบรรจุทหารมากถึงหนึ่งแสนนา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1944
ต้องยอมรับว่า หวังหยวนมีความคิดที่ลึกซึ้งและแยบยลแต่กลอุบายเช่นนี้จะหลอกลวงเซียวตั๋วได้อย่างไร?“ฟึ่บ!”ขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนา ก็มีเสียงลูกธนูพุ่งทะลวงอากาศดังขึ้น ไป๋ลั่วหลีกับต่งอวี่ยิงธนูพร้อมกัน!“เยี่ยมยอด!”หวังหยวนเปล่งเสียงชมอย่างตื่นเต้นลูกธนูของทั้งสองพุ่งตรงสู่เป้าหมาย ช่างเก่งกาจ!หลังจากนั้น ทั้งคู่ยังคงยิงธนูต่อเนื่องหลายดอก แต่ผลก็ยังยากจะตัดสินว่าใครเหนือกว่าใคร!เมื่อมาถึงจุดนี้ ต่งอวี่ไม่ดูแคลนไป๋ลั่วหลีอีกต่อไปเดิมทีเขาคิดว่าที่ไป๋ลั่วหลีมีชื่อเสียงก็เพราะเป็นญาติกับไป๋เหยียนเฟย แท้จริงคงไร้ความสามารถสตรีธรรมดาคนหนึ่งจะมีความสามารถเพียงใดกัน?แต่เมื่อได้เห็นฝีมือของไป๋ลั่วหลี ต่งอวี่ก็รู้ว่าตนเองคิดผิด ใครว่าสตรีเป็นทหารไม่ได้?แม้จะพบเห็นได้ยาก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี!“แปะ แปะ แปะ”เสียงปรบมือดังขึ้น หวังหยวนเดินเข้ามาใกล้ทั้งสองคน พร้อมกับเอามือแตะลงบนไหล่ของพวกเขาไป๋ลั่วหลีชะงักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถอยหนี“ดี!”“พวกเจ้าทั้งสองแสดงฝีมือได้ดีมาก!”“ช่างเป็นบุญของอาณาจักรต้าเย่ที่มีขุนพลหญิงเช่นเจ้า!” หวังหยวนกล่าวชมไป๋ลั่วหลีด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหั
Bab terbaru
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
