All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1951 - Chapter 1960

“ซ่งติ้งกั๋ว!”“ลืมเขาไปได้อย่างไร?”ทุกคนนึกขึ้นได้ทันที ในเมื่อเซียวตั๋วกับไป๋ลั่วหลีถูกลอบสังหาร ซ่งติ้งกั๋วก็คงไม่รอดเช่นกัน!ขณะที่ทุกคนกำลังจะออกไปก็มีองครักษ์ของซ่งติ้งกั๋ววิ่งมาอย่างรวดเร็ว“ทางฝั่งอัครเสนาบดีซ่งเป็นอย่างไรบ้าง?”“เขาไม่ได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่?”หวังหยวนรีบถาม แม้จะเป็นห่วงไป๋ลั่วหลี แต่ก็ต้องดูแลซ่งติ้งกั๋วให้ปลอดภัยด้วยเช่นกัน!เพื่อป้องกันไม่ให้อาณาจักรต้าเป่ยฉวยโอกาส!“ท่านอัครเสนาบดีซ่งปลอดภัยดี!”“แต่ก็ถูกลอบสังหารเช่นกัน โชคดีที่พวกข้าพาคนมาด้วยเยอะจึงรับมือได้!”“ท่านหวัง! ท่านสมควรต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ใช่หรือไม่?”“หากระบบรักษาความปลอดภัยของท่านไม่มีปัญหา แล้วจะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?”“ทุกคนจะตกใจกลัวได้อย่างไร?”องครักษ์เหล่านั้นมองหวังหยวนด้วยความเย็นชา พูดจารุนแรง ไร้ซึ่งความเคารพ!คนของอาณาจักรต้าเป่ยล้วนเป็นเช่นนี้!ยิ่งไปกว่านั้น คนที่ซ่งติ้งกั๋วพามาล้วนเป็นทหารเอกกล้าหาญที่เชื่อฟังเพียงแค่ซ่งติ้งกั๋ว จึงไม่สนใจสถานะของหวังหยวนแม้แต่น้อย!“หึ!”ต่งอวี่โมโหเมื่อได้ยินคำพูดขององครักษ์ เขารีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ในชั่วพ

“พวกเราไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องพวกนี้หรอก!”“ได้ยินมาว่าการลอบสังหารครั้งนี้มุ่งเป้าไปที่ราชทูตจากต่างอาณาจักร!”“พวกนั้นคงไม่สนใจคนธรรมดาอย่างพวกเราหรอก!”“...”ผู้คนต่างพูดคุยกันไปต่าง ๆ นานาเห็นได้ชัดว่าข่าวสารได้แพร่สะพัดออกไปใหญ่โต ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะเรื่องใหญ่เช่นนี้เกิดขึ้น ชาวบ้านจะปิดหูปิดตาได้อย่างไร?ไม่นานหวังหยวนและพรรคพวกก็เข้าไปในโรงหมอ“อาการของคุณหนูไป๋เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนถามตรงประเด็นทันทีภายในโรงหมอ ทุกคนต่างวุ่นวายกันใหญ่หมอที่มีชื่อเสียงในเมืองล้วนมาชุมนุมกันที่นี่ และกำลังตรวจอาการของไป๋ลั่วหลีหมอคนหนึ่งรีบเดินมาหาหวังหยวน เขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วรายงานว่า “อาการของคุณหนูไป๋ยังคงตัวอยู่...”“แต่ว่าท้องน้อยของนางถูกแทงด้วยดาบ บาดแผลโดนอวัยวะภายใน ต้องรีบเย็บแผลทันที!”“ส่วนจะรอดชีวิตหรือไม่ ต้องรอดูผลหลังจากเย็บแผลเสร็จสิ้นขอรับ!”หวังหยวนพยักหน้า แต่ในใจกังวลยิ่งนักเขามาจากโลกยุคใหม่ย่อมทราบถึงความสำคัญของการแพทย์ แต่ด้วยระดับการแพทย์ในยุคนี้ ถึงแม้การผ่าตัดจะดูเหมือนไม่มีอันตราย แต่ความจริงแล้วอันตรายมาก!หากรักษาไม่ถูกวิธี อาจทำให

“ข้าแค่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น”ซ่งติ้งกั๋วโบกมือ แล้วชี้ไปที่ทหารองครักษ์ข้างกาย “ตอนนั้นสถานการณ์คับขัน ข้าเองก็ไม่มีวรยุทธ์ หากไม่ได้คนของข้ามาช่วยไว้ทันเวลา คงบาดเจ็บสาหัสเช่นเดียวกับคุณหนูไป๋...”“ตอนนี้คงได้แต่นอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงหมอเช่นกัน”“พูดแล้วช่างน่ากลัวยิ่งนัก เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?”ทุกคนมองซ่งติ้งกั๋วด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีผู้ใดเอ่ยปากแต่คำพูดของเขานั้นเป็นการตำหนิหวังหยวนอย่างชัดเจน!แต่ไม่ว่าใครจะเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง หวังหยวนจะปรารถนาให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร?“อะแฮ่ม”เสียงกระแอมเบา ๆ ดึงความสนใจ เซียวตั๋วมองไปที่ซ่งติ้งกั๋ว แล้วเดินเข้าไปหา“ท่านอัครเสนาบดีซ่ง”“ข้าพอมีความรู้ทางการแพทย์อยู่บ้าง ในเมื่อหมอทั้งเมืองกำลังรักษาคุณหนูไป๋ ขอให้ข้าตรวจดูบาดแผลของท่านได้หรือไม่?”ระหว่างที่พูด เซียวตั๋วก็ยื่นมือออกไปหมายจะจับมือซ่งติ้งกั๋ว ทันใดนั้น ทหารองครักษ์สองคนก็พุ่งตัวเข้ามาขวางหน้าเซียวตั๋วด้วยสีหน้าเคร่งขรึม!“เจ้าเป็นใคร?”“กล้าดีอย่างไรมาตรวจอาการท่านอัครเสนาบดีของพวกข้า?”“ถอยไป! ไม่มีธุระอะไรกับเจ้า!”ทหารองครักษ์ทั้งส

“เช่นนั้นพวกเราเปิดศึกกับพวกมันเลยสิขอรับ!”“จำเป็นต้องกลัวพวกมันด้วยหรือ?”ต่งอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ใส่ใจคนของอาณาจักรต้าเป่ยแม้แต่น้อยตอนนี้เขาอยากกลับไปรบในสนามรบและสร้างความดีความชอบ นี่เป็นสิ่งที่บุรุษสมควรทำ!จะทนอยู่ที่นี่ให้เสียเกียรติยศไปเพื่ออะไร?“ยังไม่ถึงเวลา”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วปลอบใจต่งอวี่ ก่อนจะหันไปมองเซียวตั๋ว“เหตุใดจู่ ๆ เจ้าจึงอยากตรวจบาดแผลของซ่งติ้งกั๋ว?”เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเซียวตั๋วหากไม่ใช่ว่าเขายืนกรานจะตรวจบาดแผลก็คงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายเช่นนี้เซียวตั๋วลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยความคิดของตนเอง“ข้ารู้สึกว่าซ่งติ้งกั๋วมีพิรุธ”“เขาได้รับบาดเจ็บที่ท้องน้อย แต่กลับเดินได้อย่างปกติ ไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดแม้แต่น้อย”“ข้าจึงสงสัยว่าบาดแผลของเขาอาจไม่สาหัสอย่างที่คิดขอรับ!”“นี่ก็แสดงให้เห็นถึงปัญหา...”“ซ่งติ้งกั๋วไม่มีวรยุทธ์ ส่วนมือสังหารที่พวกข้าพบล้วนเป็นยอดฝีมือ หากมีคนไปลอบสังหารซ่งติ้งกั๋วจริง เขาคงไม่อาจหนีรอดมาได้!”“ส่วนที่เขาอ้างว่ามีองครักษ์คุ้มกันอยู่หน้าห้อง และมีองครักษ์เข้ามาช่วยเหลือท

“วางกองกำลังเช่นนี้ไม่ยิ่งใหญ่เกินไปหน่อยหรือ?”หวังหยวนเห็นกองกำลังถึงกับประหลาดใจ จึงพูดกับต่งอวี่พลางแย้มยิ้ม“เจ้าไม่กลัวว่าเขาจะจนตรอกหรือ?”ต่งอวี่หัวเราะในลำคอ แล้วกล่าวว่า “นั่นยิ่งถูกใจข้าเลยไม่ใช่หรือขอรับ?”“เดิมทีข้าอยากจะประลองกับซ่งติ้งกั๋วตัวต่อตัวอยู่แล้ว เพียงแต่ยังไม่มีโอกาส หากซ่งติ้งกั๋วกระทำการใดเกินเลย ข้ายินดีรับมือเองขอรับ”“น่าเสียดายที่ลูกน้องของเขามีน้อยเหลือเกิน หากคิดสู้กับพวกเราตอนนี้ก็มีแต่ตายเท่านั้น”“ข้าคิดไว้แล้ว หลังจากฆ่าเขาแล้ว ข้าจะปลิดชีพตัวเองเพื่อไถ่โทษ!”“ถึงตอนนั้น ท่านจะได้มีคำอธิบายกับคนของอาณาจักรต้าเป่ยขอรับ”หวังหยวนยกยิ้ม ไม่ได้เอ่ยคำใด ภายในใจซาบซึ้งเป็นอย่างมากต่งอวี่ห่วงใยเขาเสมอ ถึงกับคิดจะสละชีพตัวเองเพื่อสังหารซ่งติ้งกั๋ว!ถึงแม้ว่าซ่งติ้งกั๋วจะเป็นถึงอัครเสนาบดีแห่งอาณาจักรต้าเป่ย แต่หากเทียบกับต่งอวี่แล้ว เขายังมีค่าน้อยกว่านัก!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนให้ความสำคัญกับมิตรภาพ เขาถือว่าต่งอวี่เป็นสหายร่วมรบ ถึงแม้ว่าต่งอวี่จะฆ่าซ่งติ้งกั๋วจริง เขาก็จะไม่ปล่อยให้ต่งอวี่ต้องตกอยู่ในอันตราย!แม้จะต้องแลกด้วยสิ่งใด เขาจะปก