LOGINShare
บทที่ 1953
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1954
แต่หากเกิดเรื่องขึ้นจริง เช่นนั้นแผนการทั้งหมดก็จะพังทลายลง โครงการเขื่อนกั้นน้ำก็ต้องล้มเลิก ประชาชนในดินแดนทั้งเก้าก็จะเดือดร้อนเพราะเพลิงสงครามอีกครั้ง!นี่เป็นสิ่งที่หวังหยวนกังวลที่สุด“ข้าคิดว่าเรื่องนี้มีเงื่อนงำ...”ตอนนี้ตงฟางฮั่นเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดตลอดทั้งคืนเขาอยู่กับหวังหยวน แต่ไม่ได้พูดแสดงความคิดเห็นแต่อย่างใดเพราะทุกอย่างได้ถูกวางแผนไว้อย่างรอบคอบแล้ว สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็เพียงรอผลลัพธ์เท่านั้น แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ครุ่นคิดเกี่ยวกับกระบวนการลอบสังหารครั้งนี้อย่างละเอียด“ท่านตงฟางมีความเห็นเช่นไร?”“ที่นี่มีแต่พวกเดียวกัน ท่านสามารถพูดได้ตามใจ” หวังหยวนรีบถามตอนนี้ต้องระดมความคิดเพื่อหาเบาะแส แล้วตามหาผู้บงการเพื่อล้างมลทินให้ตัวเอง!“รอบร้านสุราล้วนเป็นคนของพวกเราทั้งนั้น”“การที่คนร้ายสามารถเข้ามาลอบสังหารราชทูตได้ แสดงว่าพวกมันเก่งกาจมาก!”“แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น การจะหลบหลีกสายตาของเราแล้วแอบเข้ามาได้ลับ ๆ ย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย!”“ดังนั้นข้าจึงสันนิษฐานว่าเรื่องนี้อาจเป็นฝีมือคนภายใน!”ต่งอวี่ได้ฟังดังนั้นก็เบิกตากว้างหรือว่า...มีสา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1955
“ข้าแค่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น”ซ่งติ้งกั๋วโบกมือ แล้วชี้ไปที่ทหารองครักษ์ข้างกาย “ตอนนั้นสถานการณ์คับขัน ข้าเองก็ไม่มีวรยุทธ์ หากไม่ได้คนของข้ามาช่วยไว้ทันเวลา คงบาดเจ็บสาหัสเช่นเดียวกับคุณหนูไป๋...”“ตอนนี้คงได้แต่นอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงหมอเช่นกัน”“พูดแล้วช่างน่ากลัวยิ่งนัก เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?”ทุกคนมองซ่งติ้งกั๋วด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีผู้ใดเอ่ยปากแต่คำพูดของเขานั้นเป็นการตำหนิหวังหยวนอย่างชัดเจน!แต่ไม่ว่าใครจะเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง หวังหยวนจะปรารถนาให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร?“อะแฮ่ม”เสียงกระแอมเบา ๆ ดึงความสนใจ เซียวตั๋วมองไปที่ซ่งติ้งกั๋ว แล้วเดินเข้าไปหา“ท่านอัครเสนาบดีซ่ง”“ข้าพอมีความรู้ทางการแพทย์อยู่บ้าง ในเมื่อหมอทั้งเมืองกำลังรักษาคุณหนูไป๋ ขอให้ข้าตรวจดูบาดแผลของท่านได้หรือไม่?”ระหว่างที่พูด เซียวตั๋วก็ยื่นมือออกไปหมายจะจับมือซ่งติ้งกั๋ว ทันใดนั้น ทหารองครักษ์สองคนก็พุ่งตัวเข้ามาขวางหน้าเซียวตั๋วด้วยสีหน้าเคร่งขรึม!“เจ้าเป็นใคร?”“กล้าดีอย่างไรมาตรวจอาการท่านอัครเสนาบดีของพวกข้า?”“ถอยไป! ไม่มีธุระอะไรกับเจ้า!”ทหารองครักษ์ทั้งส
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1956
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ต่งอวี่ก็ยิ่งเดือดดาลขณะที่เขากำลังจะระเบิดอารมณ์ หวังหยวนก็พุ่งเข้ามาตบหน้าทหารองครักษ์ผู้นั้นอย่างแรง!ทหารองครักษ์ผู้นั้นกำลังจะตอบโต้ แต่เมื่อเห็นว่าผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือหวังหยวนก็พลันหน้าซีดเผือด กลืนน้ำลายลงคอ ไม่กล้าพูดต่อเพราะที่นี่คือเมืองอู่เจียง เป็นเขตแดนของหวังหยวน ถึงแม้เจ้านายของพวกเขาจะมาพบหวังหยวนก็ยังต้องให้เกียรติอยู่บ้างหากพวกเขาทำเรื่องเกินเลย ผลที่ตามมาคงไม่อาจคาดเดา...อาจทำให้พวกเขาและเจ้านายต้องติดอยู่ในเมืองอู่เจียง!“ต่งอวี่เป็นขุนพลของข้าและเป็นพี่น้องของข้าด้วย!”“ปกติแล้วพวกเราสองคนเท่าเทียมเสมอกัน!”“พวกเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? กล้าดีอย่างไรมาเทียบเคียงกับต่งอวี่?”“ซ้ำยังกล้าพูดจาโอหังอีกหรือ?”หวังหยวนโมโหขนถึงขีดสุด เนื่องจากต้องให้เกียรติซ่งติ้งกั๋วอยู่บ้างแต่ในเมื่อคนพวกนี้ไม่รู้จะที่ต่ำที่สูง เขาก็ไม่จำเป็นต้องพูดมาก ลงมือเลยแล้วกัน ถือว่าช่วยสั่งสอนคนพวกนี้แทนซ่งติ้งกั๋ว!ไม่ให้เสียมารยาทจนเกินไป“อะแฮ่ม”“ท่านหวัง!”“ขออภัยที่ข้าสั่งสอนคนไม่ดี!”ทันใดนั้นซ่งติ้งกั๋วก็รีบเข้ามาไกล่เกลี่ย “ท่านหวัง คงเป็นเรื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1957
“เช่นนั้นพวกเราเปิดศึกกับพวกมันเลยสิขอรับ!”“จำเป็นต้องกลัวพวกมันด้วยหรือ?”ต่งอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ใส่ใจคนของอาณาจักรต้าเป่ยแม้แต่น้อยตอนนี้เขาอยากกลับไปรบในสนามรบและสร้างความดีความชอบ นี่เป็นสิ่งที่บุรุษสมควรทำ!จะทนอยู่ที่นี่ให้เสียเกียรติยศไปเพื่ออะไร?“ยังไม่ถึงเวลา”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วปลอบใจต่งอวี่ ก่อนจะหันไปมองเซียวตั๋ว“เหตุใดจู่ ๆ เจ้าจึงอยากตรวจบาดแผลของซ่งติ้งกั๋ว?”เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเซียวตั๋วหากไม่ใช่ว่าเขายืนกรานจะตรวจบาดแผลก็คงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายเช่นนี้เซียวตั๋วลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยความคิดของตนเอง“ข้ารู้สึกว่าซ่งติ้งกั๋วมีพิรุธ”“เขาได้รับบาดเจ็บที่ท้องน้อย แต่กลับเดินได้อย่างปกติ ไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดแม้แต่น้อย”“ข้าจึงสงสัยว่าบาดแผลของเขาอาจไม่สาหัสอย่างที่คิดขอรับ!”“นี่ก็แสดงให้เห็นถึงปัญหา...”“ซ่งติ้งกั๋วไม่มีวรยุทธ์ ส่วนมือสังหารที่พวกข้าพบล้วนเป็นยอดฝีมือ หากมีคนไปลอบสังหารซ่งติ้งกั๋วจริง เขาคงไม่อาจหนีรอดมาได้!”“ส่วนที่เขาอ้างว่ามีองครักษ์คุ้มกันอยู่หน้าห้อง และมีองครักษ์เข้ามาช่วยเหลือท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1958
“อย่าปล่อยให้พลาดไปแม้แต่เบาะแสเดียว!”“พวกเราต้องให้คำอธิบายกับคุณหนูไป๋ให้ได้!”ต่งอวี่รับคำสั่งด้วยความกระตือรือร้น!จนกระทั่งรุ่งสาง หมอในโรงหมอจึงเดินออกมา โชคดีที่ข่าวคราวเป็นไปในทางที่ดีถึงแม้ว่าไป๋ลั่วหลีจะยังคงไม่ได้สติ แต่ก็พ้นขีดอันตรายแล้วเพียงพักรักษาตัวอีกสองสามวันก็จะหายเป็นปกติต่อไปจะไม่มีผลข้างเคียงใด ๆเมื่อทุกคนทราบข่าวต่างก็แยกย้ายกันกลับไปยังที่พัก ส่วนโรงหมอยังคงมีทหารคุ้มกันอย่างแน่นหนาโดยมีต่งอวี่เป็นผู้ดูแลด้วยตัวเอง!เมื่อคืนเกิดเรื่องวุ่นวายมากมาย ต่อไปจะต้องไม่ปล่อยให้สถานการณ์เลวร้ายลง ไม่เช่นนั้นเรื่องราวจะยิ่งซับซ้อนมากขึ้น!คืนนี้เป็นอีกคืนที่นอนไม่หลับ!รุ่งเช้าวันต่อมาเนื่องจากเมื่อคืนเข้านอนดึก จนกระทั่งเที่ยงวัน หวังหยวนก็ยังไม่ตื่นเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ทำให้หวังหยวนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย เขายกมือขึ้นลูบขมับตัวเอง แล้วพูดไปทางหน้าประตู “เข้ามา”ไม่นานต่งอวี่ก็รีบรุดเข้ามา เขาสวมชุดเกราะเต็มยศ บนชุดเกราะมีรอยเลือดเปรอะเปื้อนอยู่ทันใดนั้นหวังหยวนก็รู้สึกตัวตื่นเต็มตา รีบลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“มีค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1959
“วางกองกำลังเช่นนี้ไม่ยิ่งใหญ่เกินไปหน่อยหรือ?”หวังหยวนเห็นกองกำลังถึงกับประหลาดใจ จึงพูดกับต่งอวี่พลางแย้มยิ้ม“เจ้าไม่กลัวว่าเขาจะจนตรอกหรือ?”ต่งอวี่หัวเราะในลำคอ แล้วกล่าวว่า “นั่นยิ่งถูกใจข้าเลยไม่ใช่หรือขอรับ?”“เดิมทีข้าอยากจะประลองกับซ่งติ้งกั๋วตัวต่อตัวอยู่แล้ว เพียงแต่ยังไม่มีโอกาส หากซ่งติ้งกั๋วกระทำการใดเกินเลย ข้ายินดีรับมือเองขอรับ”“น่าเสียดายที่ลูกน้องของเขามีน้อยเหลือเกิน หากคิดสู้กับพวกเราตอนนี้ก็มีแต่ตายเท่านั้น”“ข้าคิดไว้แล้ว หลังจากฆ่าเขาแล้ว ข้าจะปลิดชีพตัวเองเพื่อไถ่โทษ!”“ถึงตอนนั้น ท่านจะได้มีคำอธิบายกับคนของอาณาจักรต้าเป่ยขอรับ”หวังหยวนยกยิ้ม ไม่ได้เอ่ยคำใด ภายในใจซาบซึ้งเป็นอย่างมากต่งอวี่ห่วงใยเขาเสมอ ถึงกับคิดจะสละชีพตัวเองเพื่อสังหารซ่งติ้งกั๋ว!ถึงแม้ว่าซ่งติ้งกั๋วจะเป็นถึงอัครเสนาบดีแห่งอาณาจักรต้าเป่ย แต่หากเทียบกับต่งอวี่แล้ว เขายังมีค่าน้อยกว่านัก!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนให้ความสำคัญกับมิตรภาพ เขาถือว่าต่งอวี่เป็นสหายร่วมรบ ถึงแม้ว่าต่งอวี่จะฆ่าซ่งติ้งกั๋วจริง เขาก็จะไม่ปล่อยให้ต่งอวี่ต้องตกอยู่ในอันตราย!แม้จะต้องแลกด้วยสิ่งใด เขาจะปก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1960
“ยิ่งไปกว่านั้น ยังต้องมีคำอธิบายที่ชัดเจนให้กับคุณหนูไป๋ด้วย”“แม้ว่าคุณหนูไป๋จะฟื้นคืนสติแล้ว แต่ดูเหมือนจะต้องใช้เวลาอีกนานพอสมควรกว่าจะเคลื่อนไหวได้สะดวก”“ถ้าหากไม่สืบสวนเรื่องนี้ให้กระจ่าง ข้าจะมีหน้าไปพบคุณหนูไป๋ได้อย่างไร?”“หากไม่สืบสวนเรื่องนี้ให้กระจ่าง ข้าจะกล้าไปพบนางได้อย่างไร”“เฮือก!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งติ้งกั๋วก็เบิกตากว้าง สีหน้าแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อยแต่เขาเป็นขุนนางผู้มากประสบการณ์ในราชสำนักมานาน ย่อมปกปิดอารมณ์ได้อย่างแนบเนียน ไม่นานก็ควบคุมสีหน้าของตัวเองได้เขาเลียริมฝีปากแห้งผาก แล้วเอ่ยถามโดยไม่รู้ตัว “ไป๋ลั่วหลีฟื้นแล้วหรือ? พ้นขีดอันตรายแล้วหรือยัง?”“พ้นแล้ว”หวังหยวนตอบพลางแย้มยิ้มบัดซบ!ซ่งติ้งกั๋วที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกำมือแน่นใต้โต๊ะ เดิมทีคิดว่าจะสามารถฆ่าไป๋ลั่วหลีได้ ถึงแม้ว่าเซียวตั๋วจะรอดชีวิต แต่ก็ถือว่าคุ้มค่าหวังหยวนมีความสัมพันธ์อันดีกับอาณาจักรต้าเย่ สามารถใช้โอกาสที่ไป๋ลั่วหลีตายทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองอาณาจักรแตกหัก!จากนั้นอาณาจักรต้าเป่ยจะได้ฉวยโอกาส!ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เขาวางไว้ แต่ไม่นึกเลยว่าไป๋ลั่วหลีจะรอดชีวิต ช่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1961
“ไม่ยอมดื่มสุราคารวะ ชอบสุราลงทัณฑ์!”“ใครบ้างจะมองไม่ออกว่าชายคนนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่ยังกล้าทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!”“ถ้าคุณหนูไป๋เป็นอะไรไป ข้าจะถลกหนังเขาทั้งเป็น!”ต่งอวี่กัดฟันกล่าวด้วยความเกรี้ยวกราดหวังหยวนและพรรคพวกไม่ได้อยู่ต่อ รีบออกจากโรงเตี๊ยมตราบใดที่ยังควบคุมตัวซ่งติ้งกั๋วไว้ได้ก็เพียงพอแล้ว อย่างน้อยก็ถ่วงเวลาได้บ้างต่อไปเพียงแค่หาหลักฐานที่ซ่งติ้งกั๋วคิดร้ายต่อเซียวตั๋วและไป๋ลั่วหลีให้เจอก็พอจึงจะโยนความผิดให้อาณาจักรต้าเป่ยได้!“เซียวตั๋ว ขออภัยด้วย เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น คงต้องรบกวนเจ้าอยู่ในเมืองนี้สักพักก่อน”“ต้องลำบากเจ้าแล้ว”เมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่าง หวังหยวนก็พูดกับเซียวตั๋วด้วยรอยยิ้มเซียวตั๋วก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “เป็นสิ่งที่ข้าต้องทำอยู่แล้วขอรับ”“ตอนนี้คุณหนูไป๋ยังไม่ได้สติ เรื่องราวยังไม่กระจ่าง แน่นอนว่าข้าต้องอยู่ที่นี่เพื่อให้ความร่วมมือในการสืบสวน”“เพื่อทวงความยุติธรรมให้กับตัวเอง”“ท่านหวังไม่ต้องเกรงใจ หากมีเรื่องใด โปรดส่งคนมาแจ้งข้าได้ตลอดเวลา ข้ายินดีบอกทุกอย่างที่ทราบขอรับ!”ทัศนคติของเซียวตั๋วนับว่าดียิ่งนัก
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
