เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1960
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1961
“ไม่ยอมดื่มสุราคารวะ ชอบสุราลงทัณฑ์!”“ใครบ้างจะมองไม่ออกว่าชายคนนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่ยังกล้าทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!”“ถ้าคุณหนูไป๋เป็นอะไรไป ข้าจะถลกหนังเขาทั้งเป็น!”ต่งอวี่กัดฟันกล่าวด้วยความเกรี้ยวกราดหวังหยวนและพรรคพวกไม่ได้อยู่ต่อ รีบออกจากโรงเตี๊ยมตราบใดที่ยังควบคุมตัวซ่งติ้งกั๋วไว้ได้ก็เพียงพอแล้ว อย่างน้อยก็ถ่วงเวลาได้บ้างต่อไปเพียงแค่หาหลักฐานที่ซ่งติ้งกั๋วคิดร้ายต่อเซียวตั๋วและไป๋ลั่วหลีให้เจอก็พอจึงจะโยนความผิดให้อาณาจักรต้าเป่ยได้!“เซียวตั๋ว ขออภัยด้วย เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น คงต้องรบกวนเจ้าอยู่ในเมืองนี้สักพักก่อน”“ต้องลำบากเจ้าแล้ว”เมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่าง หวังหยวนก็พูดกับเซียวตั๋วด้วยรอยยิ้มเซียวตั๋วก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “เป็นสิ่งที่ข้าต้องทำอยู่แล้วขอรับ”“ตอนนี้คุณหนูไป๋ยังไม่ได้สติ เรื่องราวยังไม่กระจ่าง แน่นอนว่าข้าต้องอยู่ที่นี่เพื่อให้ความร่วมมือในการสืบสวน”“เพื่อทวงความยุติธรรมให้กับตัวเอง”“ท่านหวังไม่ต้องเกรงใจ หากมีเรื่องใด โปรดส่งคนมาแจ้งข้าได้ตลอดเวลา ข้ายินดีบอกทุกอย่างที่ทราบขอรับ!”ทัศนคติของเซียวตั๋วนับว่าดียิ่งนัก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1962
บ่าวผู้นี้เป็นผู้ติดตามที่ซ่งติ้งกั๋วพามาด้วย ไม่ได้มีความรู้ในเชิงวรยุทธ์ใด ๆ มีหน้าที่เพียงดูแลรับใช้ซ่งติ้งกั๋วเท่านั้นการที่เขาอยู่ที่นี่ได้ นั่นก็เพราะได้รับอนุญาตจากหวังหยวนเพราะตอนนี้โรงเตี๊ยมได้ถูกปิดล้อมอย่างแน่นหนา หากไม่ได้รับอนุญาตจากหวังหยวน ไม่มีผู้ใดสามารถเข้าออกได้โดยง่าย!ส่วนเซียวตั๋วและไป๋ลั่วหลีได้ย้ายไปอยู่ที่วังกับหวังหยวนเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไป!บัดนี้ภายในที่พักอันกว้างใหญ่จึงมีเพียงซ่งติ้งกั๋วผู้เดียวพูดตามตรงก็คือจงใจกักขังเขานั่นเอง...แต่ทุกคนล้วนเป็นคนฉลาด ต่างรู้แก่ใจ แต่ไม่มีใครพูดออกมา“ท่านอัครเสนาบดี”“คนของเราได้แอบส่งข่าวไปยังท่านขุนพลใหญ่หานแล้ว”“ตามเวลาที่คำนวณไว้ ท่านขุนพลใหญ่คงเดินทางมาถึงในไม่ช้า”“เมื่อท่านขุนพลใหญ่หานมาถึง ถึงแม้ว่าหวังหยวนจะพบหลักฐานใด ๆ ก็คงไม่กล้าทำอะไรพวกเราแล้วขอรับ!”“พวกเราก็จะได้กลับไปอาณาจักรต้าเป่ยพร้อมกับท่านขุนพลใหญ่หาน!”“ส่วนเรื่องในราชสำนัก ท่านไม่ต้องกังวล ท่านเป็นถึงอัครเสนาบดีฝ่ายขวา ใครจะกล้าช่วงชิงอำนาจจากท่าน?”“ขุนนางเหล่านั้นต่างก็รู้ว่าท่านเป็นคนโปรดของฝ่าบาทขอรับ!”ซ่งต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1963
“บังอาจนัก กล้าดีอย่างไรมาพูดจาเช่นนี้กับท่านผู้นำของข้า!”“รับลูกธนูข้าสักดอกเถอะ!”ทันใดนั้น บนกำแพงเมืองก็ปรากฏร่างของชายผู้หนึ่ง ไม่ใช่ต่งอวี่แล้วจะเป็นผู้ใด!ถึงแม้ว่าหวังหยวนจะเป็นเพียงเจ้าผู้ครองเมืองหลิง ยังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ แต่ก็มีศักดิ์เทียบเท่าฮ่องเต้แห่งสามอาณาจักรใหญ่!มีอำนาจยิ่งใหญ่สูงสุด!ดังนั้นเมื่อหานเทานำทัพมาถึง หวังหยวนก็ได้ทราบข่าวล่วงหน้าและเตรียมพร้อมสำหรับการสู้รบในทุกขณะไม่เพียงแต่มีต่งอวี่ประจำอยู่บนกำแพงเมือง หวังหยวนยังส่งกองกำลังส่วนหนึ่งมาเสริมทัพในเมืองอู่เจียงอีกด้วยหากหานเทากล้าบุ่มบ่ามเปิดศึกจริง ๆ ก็จะไม่มีทางได้เปรียบเป็นแน่!สุดท้ายก็คงพ่ายแพ้กลับไป!“ฟึ่บ!”ขณะที่พูด ต่งอวี่ก็ชักหน้าไม้เล็งไปที่หานเทาแล้วปล่อยลูกธนูออกไป!โชคดีที่หานเทาระวังตัวจึงหลบได้ทัน ไม่เช่นนั้นลูกธนูดอกนี้คงปลิดชีพเขาไปแล้ว!ช่างหวุดหวิดเสียนี่กระไร!ถึงกระนั้นหานเทาก็ยังตกใจ รีบสูดหายใจเข้าลึก และกำลังจะตะโกนด่า แต่เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่บนกำแพงเมืองคือต่งอวี่ สีหน้าก็พลันเคร่งขรึมบุคคลผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือเขาเคยเผชิญหน้ากับหวังหยวนหลายครั้ง ย่อมรู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1964
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด ต่งอวี่ได้หายตัวไปจากกำแพงเมือง ครู่ต่อมาก็ปรากฏร่างของหวังหยวนและต่งอวี่เดินออกมาจากประตูเมืองประตูเมืองเปิดออก เหล่าทหารนับหมื่นกรูกันออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วตั้งขบวนทัพอย่างเป็นระเบียบหวังหยวนยืนอยู่แถวหน้าสุด ส่วนตงฟางฮั่นและต่งอวี่ยืนอยู่ด้านหลังเซียวตั๋วก็ยืนอยู่ไม่ไกลเห็นได้ชัดว่าตั้งใจมาดูเหตุการณ์นี่เป็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่ง หากไม่ใช่เพราะปิดเมืองอยู่คงมีชาวบ้านออกมาดูเต็มไปหมด!“ขุนพลใหญ่หาน ไม่ได้พบกันนาน”“ตั้งแต่ครั้งนั้น พวกเราก็ไม่ได้พบกันอีกเลย”“วันนี้ท่านนำทัพมาถึงเขตแดนของข้า มีธุระอะไรหรือ?”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินเข้าไปใกล้หานเทาในระยะไม่กี่เมตรเหล่าทหารที่อยู่ด้านหลังหานเทาต่างตั้งท่าเตรียมพร้อมแต่กองทัพทั้งสองฝ่าย ไม่มีใครลงมือก่อนอย่างหุนหันพลันแล่นต่างก็รอคอยจังหวะหวังหยวนมีฝีมือไม่ใช่ย่อย ยิ่งมีทหารถือโล่และพลธนูคุ้มกันอยู่ด้านหลัง ถึงแม้ว่าระยะห่างจะใกล้ แต่การจะสังหารหวังหยวนก็ไม่ใช่เรื่องง่ายยิ่งไปกว่านั้น หากลงมือจริง ๆ คนที่อยู่ที่นี่ก็ยากที่จะหนีออกจากเมืองหลิงได้!เพราะบริเวณโดยรอบล้วนเป็นเขตแดนของหว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1965
“หวังหยวน!”“เจ้าอย่าได้ใส่ร้ายป้ายสี!”“เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะความผิดพลาดในการรักษาความปลอดภัยของพวกเจ้า กลับโยนความผิดให้ท่านอัครเสนาบดีซ่งหรือ?”“เจ้าไม่ละอายใจบ้างหรืออย่างไร?”หานเทาตะโกนด้วยความโกรธเขาเป็นทหารมาก่อน ย่อมมีนิสัยใจร้อน ยิ่งมีความบาดหมางกับหวังหยวนเป็นทุนเดิม เมื่อเผชิญหน้ากับหวังหยวนเช่นนี้ย่อมทนไม่ได้ตอนนี้ไม่สนสิ่งใดแล้วไม่ว่าเมื่อใดก็ต้องคำนึงถึงเกียรติยศของอาณาจักรต้าเป่ยเป็นสำคัญ!หวังหยวนกล้าข่มขู่เขา ซ้ำยังกักขังอัครเสนาบดีแห่งอาณาจักรต้าเป่ยไว้ แสดงว่าหวังหยวนไม่เห็นอาณาจักรต้าเป่ยอยู่ในสายตาต่อให้เรื่องนี้รู้ถึงหูของไป๋ชิงชาง เขาก็ยังมีข้อแก้ตัว“หึ”หวังหยวนปรบมือสองสามครั้ง ก่อนกล่าวเสียงเยือกเย็น“ข้าไม่ได้จงใจกลั่นแกล้งท่านอัครเสนาบดีซ่ง”“หากข้าไม่มีหลักฐานอยู่ในมือ ข้าจะพูดเช่นนี้หรือ?”ทันทีที่เขาพูดจบ ก็มีชายผู้หนึ่งสวมชุดนอนถูกผลักออกมาข้างหน้าชายผู้นั้นคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าซีดเผือด ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหานเทาหรี่ตามอง รู้สึกคุ้นหน้าชายผู้นี้แต่ก็นึกไม่ออก“นี่คือใคร?”“เจ้าจะใช้กลอุบายอะไรอีก?”หวังหยวนชี้ไปที่ชายที่คุก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1966
หากไม่ได้เกิดเรื่องเช่นนี้ หานเทาจะมาที่นี่หรือ?“พูดปากเปล่าเช่นนี้ใครจะเชื่อ!”“ตอนนี้คนก็ตายไปแล้ว เจ้าหาบ่าวรับใช้คนหนึ่งมาใส่ร้ายท่านอัครเสนาบดีซ่ง เจ้าคิดว่าสมเหตุสมผลหรือ?”หานเทายังคงไม่ยอมรับแต่ทั้งหมดนี้อยู่ในแผนของหวังหยวนอยู่แล้วหวังหยวนยกยิ้ม แล้วพูดว่า “ข้ารู้ว่าสิ่งเหล่านี้ยังไม่มีน้ำหนักพอ”“ดังนั้นตลอดสามวันที่ผ่านมา ข้าจึงไม่ได้อยู่เฉย ได้ให้คนไปสืบประวัติของคนทั้งสองแล้ว”“ตอนนี้หลักฐานชี้ชัดว่าคนทั้งสองมีความเกี่ยวข้องโดยตรงกับซ่งติ้งกั๋ว ตรงกับที่บ่าวผู้นี้กล่าวทุกประการ”“จากการพิจารณา ซ่งติ้งกั๋วคือผู้บงการ เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีกหรือ?”โชคดีที่มีเกาเล่อช่วยเหลือเมื่อประกอบกับสายลับที่แฝงตัวอยู่ในอาณาจักรต้าเป่ย จึงสามารถสืบหาข่าวได้อย่างรวดเร็วใช้เวลาเพียงสามวันก็ตามรอยคนทั้งสองจนพบ...ถึงแม้ว่าซ่งติ้งกั๋วจะพยายามลบร่องรอย แต่น่าเสียดาย ปิดฟ้าด้วยฝ่ามือ ปิดความชั่วย่อมไม่ได้สุดท้ายหวังหยวนก็พบหลักฐาน“หานเทา!”“เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?”“ตอนนี้ยังกล้ามาโวยวายต่อหน้าพวกข้าอีกหรือไม่?”“เห็นได้ชัดว่าเป็นความผิดของคนของพวกเจ้า!”“หากไม่ใช่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1967
“ได้เลย ได้เลย ได้เลย...”“ท่านหวังพูดถูกต้อง ข้าจะรีบพาทหารออกไปเดี๋ยวนี้”หานเทากัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน แล้วโบกมือส่งสัญญาณให้กองทัพ เหล่าทหารจึงรีบถอยทัพออกจากเมืองอู่เจียง“ความอัปยศในวันนี้ วันหน้าข้าจะเอาคืนให้สาสม!”“หวังหยวน! เจ้าจงรอไว้!”เมื่อกลับเข้ามาในเมือง ต่งอวี่ก็ถ่มน้ำลาย สีหน้าเคร่งขรึม“คิดว่าตัวเองเก่งกาจถึงเพียงนั้นเลยหรือ?”“ยังกล้ามาหาเรื่องพวกเราอีก!”“ช่างรนหาที่ตายนัก!”“หากท่านผู้นำไม่ห้ามข้าไว้ ข้าคงลงมือกับมันไปแล้ว!”“จะปล่อยให้มันทำตัวจองหองมาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร?”ต่งอวี่สบถ เห็นได้ชัดว่าเขายังคงแค้นเคืองหานเทา อยากจะประลองฝีมือให้รู้ดำรู้แดงหวังหยวนและตงฟางฮั่นสบตากัน ต่างก็ส่ายหน้าพร้อมกับเผยรอยยิ้มต่งอวี่ยังอายุน้อย แม้ว่าจะไม่ใช่เด็กอีกแล้ว แต่ก็ยังไม่เหมาะสมกับตำแหน่งขุนพลใหญ่เพราะเขาอารมณ์ร้อนเกินไปและขาดความยับยั้งชั่งใจแต่คนเช่นนี้เหมาะจะเป็นสหาย เมื่อได้คบค้าสมาคมด้วยก็จะพบว่าเป็นคนที่จริงใจต่อเพื่อน ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมนับเป็นมือขวาที่ยอดเยี่ยม“จริงสิ”“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับซ่งติ้งกั๋ว?”“ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1968
สิ่งที่เขาอยากรู้มากกว่านั้น คือหวังหยวนคิดเช่นเดียวกับเขาหรือไม่!เป็นไปดังคาด!เมื่อหวังหยวนได้ฟังเช่นนั้นก็หัวเราะออกมา ก่อนจะพูดกับตงฟางฮั่นว่า “ช่างเป็นแผนการที่แยบยลยิ่งนัก!”“ตกลง!”“เช่นนั้นก็ทำตามที่ท่านตงฟางว่า ข้าจะติดต่อไปยังอาณาจักรต้าเย่และเมืองหวง แล้วปล่อยตัวซ่งติ้งกั๋วกลับไป”“ต่อไปคงได้เห็นผลลัพธ์ที่พวกเราต้องการ!”ต่งอวี่ยิ่งงุนงงเหตุใดหวังหยวนจึงใจอ่อนเช่นเดียวกับตงฟางฮั่น ทำผิดพลาดเช่นนี้ได้อย่างไร?หากปล่อยเขากลับไป ต่อไปต้องเสียใจอย่างแน่นอน!เขาหารู้ไม่ว่าหวังหยวนและตงฟางฮั่นต่างก็คิดตรงกันและมีแผนการอยู่ในใจอาณาจักรต้าเป่ยแตกต่างจากอาณาจักรอื่น ๆ ไป๋ชิงชางต้องการควบคุมอาณาจักรต้าเป่ย และป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์อาณาจักรแตกแยกอีก จึงแต่งตั้งอัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย อัครเสนาบดีฝ่ายขวาและขุนพลใหญ่ขึ้นมาคนทั้งสามต่างมีอำนาจเท่าเทียมกันปกติแล้วคนทั้งสามก็ไม่ได้มีสัมพันธ์อันดีกันอยู่แล้ว ต่างฝ่ายต่างก็ช่วงชิงอำนาจกันในเมื่อซ่งติ้งกั๋วก่อเรื่อง หากฆ่าเขาเสียก็เท่ากับสมใจนึกของอีกสองคน!แต่หากปล่อยตัวซ่งติ้งกั๋วกลับไป อีกสองคนก็จะตำหนิเขา นานวันเข้า ความ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
