เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1930
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1931
เกาเล่อรู้สึกซาบซึ้งใจ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำใดอีก ยามนี้กำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม ควรร่วมแรงร่วมใจรับมือศัตรู!กลยุทธ์ที่ดีที่สุดคือการออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด! “ท่านผู้นำ!”“พวกมันบุกขึ้นมาแล้วขอรับ!”“กำลังจะตีเมือง!”“คาดว่าพวกมันมีกำลังพลมากกว่าหนึ่งหมื่นนาย ล้วนเป็นยอดฝีมือทั้งสิ้น แม้พวกเราจะมีทหารเอกสามพันนายก็คงต้านทานได้ไม่นาน...” ต่งอวี่รีบรายงาน“หรือว่าให้ทำตามแผนที่ข้าเสนอก่อนหน้านี้ดีขอรับ?”“มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น พวกเราจึงจะเปิดทางให้ท่านหนีไปได้!”“พวกข้าเป็นอะไรก็ได้ แต่ท่านต้องปลอดภัย!” ต่งอวี่กล่าวอีกครั้งในสถานการณ์คับขันตอนนี้มีเพียงหวังหยวนเท่านั้นที่สำคัญ ส่วนความเป็นความตายของพวกเขาต้องละไว้ก่อน!ทุกอย่างขึ้นอยู่กับหวังหยวน!หากหวังหยวนรอด พวกเขาก็มีความหวัง!เพราะต่อให้วันนี้พวกเขาต้องตายในเมืองผี หวังหยวนก็จะแก้แค้นให้พวกเขา และจะไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาตายเปล่า!“ไม่ได้!”“ข้าจะบอกเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ได้เด็ดขาด!”หวังหยวนปฏิเสธอย่างเย็นชา“ทุกคนล้วนมีชีวิตเดียว ข้าเป็นคนมีเลือดเนื้อ พวกเจ้าก็เป็นคนมีเลือดเนื้อเช่นกัน!”“พวกเราไม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1932
เหล่าทหารโห่ร้องด้วยความดีใจ รีบเร่งฝีเท้าต่อไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีผู้ใดปริปากบ่น!ในเมืองผีหลังจากรับมือการบุกหลายระลอก ทหารเอกสามพันนายที่อยู่เคียงข้างหวังหยวนเหล่ายอดฝีมือก็เริ่มล้มตาย ต่งอวี่ตรวจสอบกำลังพลแล้วพบว่าเหลือไม่ถึงพันนาย!ยิ่งไปกว่านั้นคือส่วนใหญ่ได้รับบาดเจ็บ ส่งผลให้ประสิทธิภาพการต่อสู้ของพวกเขาลดน้อยลงอย่างมาก!หากยังคงยืนหยัดอยู่ที่นี่ต่อไป เมืองผีก็คงแตกภายในไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม!พวกเขาก็จะกลายเป็นเชลย!หวังหยวนยืนอยู่บนกำแพงเมืองเพื่อคอยสังเกตการณ์รอบด้าน เมื่อเห็นผู้ใต้บัญชาล้มตายทีละคนก็รู้สึกเจ็บปวด!พวกเขาล้วนเป็นพี่น้องของเขาทั้งสิ้น!เป็นคนที่เขาพามาจากหมู่บ้านต้าหวัง!แต่ตอนนี้ทหารเอกสามพันนายคงไม่สามารถกลับไปพร้อมกับเขาได้ทั้งหมด“หวังหยวน!”ขณะที่หวังหยวนกำลังครุ่นคิดก็มีเสียงตะโกนดังมาจากด้านล่าง“ก่อนหน้านี้เจ้าอวดเก่งนักไม่ใช่หรือ?”“เหตุใดตอนนี้จึงหลบอยู่ในเมืองเหมือนเต่าหดหัวในกระดองเช่นนี้เล่า?”“หากเป็นข้า ข้าคงออกไปสู้กับเจ้าตัวต่อตัวไปแล้ว!”“ยื้อเวลาต่อไปก็มีแต่ตาย เพียงแค่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น!”โอวหยางอวี่กำลังได้เปรียบ ตอนนี้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1933
โอวหยางอวี่แค้นเคืองที่เสียที เมื่อกลับไปถึงค่ายก็สบถออกมา!“สู้ไม่ได้ก็ลอบกัด!”“หวังหยวนช่างขี้ขลาดนัก!”“ก่อนพลบค่ำวันนี้ ข้าจะตีเมืองผีให้แตก แล้วบังคับให้มันคุกเข่าเลียรองเท้าข้า!”เหล่าทหารต่างโห่ร้องด้วยความฮึกเหิม!พวกเขารอคอยให้หวังหยวนยอมแพ้!มีเพียงหลิ่วหรูเยียนที่ขมวดคิ้วครุ่นคิด ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่!ที่เมืองผีเมื่อเสียงปืนไรเฟิลซุ่มยิงดังสนั่น หวังหยวนหันไปมองต่งอวี่ แล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม “ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะพกปืนไรเฟิลซุ่มยิงมาด้วย”“แน่นอนสิขอรับ!”“นี่เป็นสิ่งที่ท่านผู้นำประทานให้ข้า ข้าย่อมต้องพกติดตัวเสมอ!”“ยิ่งไปกว่านั้น อาวุธนี้รุนแรงกว่าธนูด้วย หากข้าควบคุมมันได้แม่นยำกว่านี้ เมื่อครู่นี้คงฆ่าโอวหยางอวี่ได้แล้วขอรับ!”“ช่างน่าเสียดาย!”เกือบไปแล้ว โอวหยางอวี่เกือบได้ตายต่อหน้าเขาแล้ว!แต่ตอนนี้ไม่มีโอกาสเช่นนั้นอีกแล้ว...หวังหยวนปลอบใจ “เจ้ามีพรสวรรค์ เพิ่งเคยใช้ปืนไรเฟิลซุ่มยิงก็สามารถควบคุมได้แม่นยำถึงเพียงนี้แล้ว”“เมื่อครู่ไม่ใช่ความผิดเจ้า อยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นจิตใจย่อมหวั่นไหว”“ประกอบกับโอวหยางอวี่บังเอิญหลบพอดี หากเจ้าคาดการณ์ได้ ตอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1934
“ฆ่าคนพวกนี้ให้หมด!”“ในเมื่อพวกมันเลือกอยู่ข้างหวังหยวน ข้าก็จะส่งพวกมันไปเจอมัจจุราชในนรกให้หมด!”โอวหยางอวี่ตะโกนสั่งการขณะหลบอยู่หลังค่ายกล ภาพเหตุการณ์เฉียดตายยังคงฝังอยู่ในใจ!เกือบไปแล้ว...เขาเกือบตายแล้ว!โชคดีที่สวรรค์คุ้มครองจึงรอดมาได้!หวังหยวนบนกำแพงเมืองชักดาบออกจากฝัก จากนั้นชูดาบขึ้นสูง“พี่น้องทั้งหลาย!”“ดูท่าพวกเราคงรอกำลังเสริมไม่ไหวแล้ว”“เช่นนั้นพวกเราจะตายอย่างขลาดเขลาที่นี่ไม่ได้!”“ต้องสู้จนถึงที่สุด!”“ตามข้าฝ่าวงล้อมออกไป! สังหารคนของพรรคทมิฬให้มากที่สุด!”“ให้พวกมันรู้ว่าวีรบุรุษแห่งเมืองหลิงไม่ใช่ธรรมดา!”เหล่าทหารต่างโห่ร้อง!องอาจยิ่งนัก!แต่ขณะที่หวังหยวนกำลังจะนำทัพตีฝ่าวงล้อมออกจากเมือง ก็เห็นฝุ่นตลบจากระยะไกล ธงผืนใหญ่โบกสะบัดตามสายลม นั่นคือ...“หู่!”อักษรหู่เด่นสง่าเป็นธงของกองทัพตระกูลหู่!“พวกเอ้อหู่มาแล้ว!”หวังหยวนตื่นเต้นยิ่งนัก!เอ้อหู่มาได้ทันเวลาพอดี!หากมาช้ากว่านี้ พวกเขาคงตายกันหมด!“ท่านขุนพลเอ้อหู่!”“นั่นท่านขุนพลเอ้อหู่จริง ๆ ด้วย!”“ท่านผู้นำไม่ได้หลอกพวกเรา มีกำลังเสริมมาช่วยเราจริง ๆ!”“พี่น้องทั้งหลาย หย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1935
แม้กองทัพของเอ้อหู่จะมีกำลังพลมากมาย แต่พรรคทมิฬก็มีทหารนับหมื่น!โอวหยางอวี่กับหลิ่วหรูเยียนอาศัยจำนวนที่มากกว่าล่าถอยออกจากเมืองผีอย่างรวดเร็ว!ขณะนี้เอ้อหู่มาสมทบกับพวกหวังหยวนแล้วเมื่อเห็นว่าหวังหยวนไม่ได้รับบาดเจ็บ เอ้อหู่ถึงกับโล่งใจ“ข้าพาพี่น้องเดินทางทั้งวันทั้งคืนมาอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าเสียเวลาแม้แต่น้อย!”“โชคดีที่พี่ใหญ่ปลอดภัย!”“ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่รู้จะอธิบายกับต้าหู่เช่นไร!”ต้าหู่และเอ้อหู่รู้เรื่องที่หวังหยวนตกอยู่ในอันตราย หากไม่ต้องอยู่เฝ้าเมืองหลิง ต้าหู่ก็คงมาด้วย!เพื่อช่วยเหลือหวังหยวน!แต่ด้วยสถานการณ์โดยรวม ต้าหู่จึงให้เอ้อหู่นำทัพมาตามลำพัง!“ข้าไม่เป็นอะไร”“แต่พี่น้องเสียชีวิตไปมาก”“หากไม่ใช่เพราะพวกเขาปกป้องเมืองอย่างกล้าหาญ ตอนนี้ข้าคงแย่แล้ว...”หวังหยวนมองร่างไร้วิญญาณบนพื้นแล้วถอนหายใจเอ้อหู่และคนอื่น ๆ ไม่ได้เอ่ยคำใด ในใจรู้สึกสับสนแต่สงครามก็เป็นเช่นนี้ ย่อมมีการสูญเสียอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ตราบใดที่หวังหยวนปลอดภัยก็นับว่าโชคดีแล้ว!ความพ่ายแพ้ครั้งนี้จะต้องได้รับการแก้แค้น!เลือดต้องล้างด้วยเลือด!หวังหยวนแค้นโอวหยางอวี่ฝังลึก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1936
เหล่าสาวกที่นั่งขนาบอยู่สองข้างต่างนิ่งเงียบ บางคนมีสีหน้าเยาะเย้ยราวกับกำลังดูถูกโอวหยางอวี่!โอวหยางอวี่เป็นถึงหัวหน้าองครักษ์ย่อมหยิ่งยโส!ในพรรคทมิฬมีเพียงประมุขเท่านั้นที่อยู่เหนือเขา!แต่น่าเสียดายครั้งนี้เขาทำให้ประมุขผิดหวัง จึงได้แต่ยืนตัวตรงนิ่งเงียบเหมือนเด็กน้อยที่ทำผิด รอรับการลงโทษ!“ครั้งนี้เป็นความผิดของข้าเอง...”“แต่อย่างไรเสีย คนของหวังหยวนก็แข็งแกร่งยิ่งนัก!”“แม้จะจนตรอกก็ยังไม่ยอมยอมแพ้ ยังกล้าโจมตีเราอย่างดุเดือดหลายครั้งอีกด้วย!”“ถึงกระนั้น หากกำลังเสริมของหวังหยวนไม่มา พวกข้าก็คงฆ่าเขาได้แล้วขอรับ!” โอวหยางอวี่ยังคงแก้ตัวเขาเป็นหัวหน้าองครักษ์ มีคนมากมายในพรรคทมิฬที่หมายปองตำแหน่งนี้!หากแสดงออกว่าไร้ความสามารถ ประกอบกับความผิดครั้งนี้เขาคงสูญเสียตำแหน่ง!เหมือนกับสูญเสียทั้งไพร่พลและฮูหยิน!“พอแล้ว”โอวหยางอวี่ยังพูดไม่จบ ประมุขพรรคทมิฬที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ก็โบกมือด้วยสีหน้าเรียบเฉย“ในเมื่อเรื่องเกิดขึ้นแล้ว เจ้าพูดไปก็ไร้ประโยชน์”“ต่อไปยังมีโอกาสให้เจ้าพิสูจน์ตัวเอง”“ที่นี่ไม่มีธุระของเจ้าแล้ว ออกไปก่อน”โอวหยางอวี่หน้าซีดเผือดการถูกไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1937
เป็นเพราะนางทำผิดพลาด ประมุขพรรคทมิฬจึงคิดจะกำจัดนางด้วยการส่งนางไปตายงั้นหรือ?หลิ่วหรูเยียนไม่กล้าคิด ไม่กล้าถาม ได้แต่ก้มหน้าเงียบ“อย่างไร?”“หรือว่าเจ้าไม่ยินยอม?” น้ำเสียงของประมุขพรรคทมิฬยังคงราบเรียบ ไร้ซึ่งอารมณ์ใดหลิ่วหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรีบส่ายหน้ากล่าวว่า “ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ!”“ชีวิตข้าเป็นของท่าน ไม่ว่าท่านจะสั่งให้ทำอะไร ข้าก็ยินดีทำตาม!”“ไม่บังอาจขัดขืนท่านเจ้าค่ะ!”“เพียงแต่...”หลิ่วหรูเยียนยังพูดไม่จบ ประมุขพรรคทมิฬก็รู้ทันความคิดของนาง“ข้ารู้”“เจ้ากังวลว่าหวังหยวนจะทำร้ายเจ้า ทำให้เจ้าเข้าใกล้เขาไม่ได้อีกใช่หรือไม่?”หลิ่วหรูเยียนพยักหน้ารับโดยไม่ต้องคิดถูกต้อง!“นั่นย่อมขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าเอง”“ข้าต้องการฝังสายลับไว้ข้างกายหวังหยวน”“หากจำเป็น ข้าจะช่วยเหลือเจ้า แม้ต้องเสียสละสาวกบางคนข้าก็ยอม!”“แต่จำไว้หากเจ้าทรยศข้า ต่อให้เจ้าอยู่ข้างกายหวังหยวน หรือหลบอยู่ในหมู่บ้านต้าหวัง ข้าก็จะตามล่าเจ้า และทำให้เจ้าได้รู้ซึ้งว่าการมีชีวิตนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าตาย”หลิ่วหรูเยียนรีบคุกเข่าลงบนพื้น แล้วกล่าวว่า “ท่านโปรดวางใจ! ข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1938
ตงฟางฮั่นกลอกตา แล้วกล่าวกับหวังหยวน“เรื่องนี้ข้าไม่ต้องกังวลแล้ว”“เอ้อหู่กลับเมืองหลิงไปแล้ว ข่าวคงแพร่กระจายไปเร็ว ๆ นี้”“ทุกคนคงเบาใจได้แล้ว”กล่าวจบหวังหยวนก็แตะไหล่ตงฟางฮั่น“ครั้งนี้ทำให้พวกท่านกังวลเพราะข้าแท้ ๆ”ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องโถงหวังหยวนรินน้ำชา มองตงฟางฮั่นแล้วเอ่ยถาม “ว่าแต่การสร้างเขื่อนกั้นน้ำในเมืองอู่เจียงเป็นอย่างไรบ้าง?”“ช่วงที่ข้าไม่อยู่มีปัญหาใหญ่อะไรหรือไม่?”ตั้งแต่มาถึงเมืองอู่เจียงก็วุ่นวายไม่หยุดหวังหยวนก็ยุ่งมากเช่นกันยิ่งไปกว่านั้น สี่ตระกูลใหญ่ก็ไม่เคยสงบ ยังคงเป็นภัยที่ซ่อนเร้นตลอดมา!หากไม่ใช่เพราะหวังหยวนปราบปราม เมืองอู่เจียงคงไม่สงบเช่นนี้...“ท่านวางใจได้”“เขื่อนกั้นน้ำเป็นโครงการที่ข้าเสนอเอง ข้าย่อมไม่ปล่อยให้มีปัญหา”“ก่อนหน้านี้งานล่าช้าเพราะตระกูลซู ตอนนี้ก็เร่งจนทันแล้ว”“สามตระกูลใหญ่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี งานจึงคืบหน้ารวดเร็ว”“พวกชาวบ้านก็ไม่มีข้อร้องเรียนอีก หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อีกครึ่งปีคงสร้างเขื่อนเสร็จ”“ต่อไปพวกเราแค่ต้องสร้างท่าเรือรอพ่อค้ามาค้าขายก็พอแล้ว”เมื่อเมืองอู่เจียงเป็นเมืองแรกที่สร้างเขื่อ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
