บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1981 - บทที่ 1990

“ท่านพบเจอนางที่ใดอีกขอรับ?”ครั้งก่อนก็เพราะหลิ่วหรูเยียน ที่ทำให้เกาเล่อตกอยู่ในอันตราย!ครั้งนั้นนับว่าโชคร้ายยิ่งนักหากไม่ใช่หวังหยวนวางแผนรับมืออย่างรัดกุมด้วยตัวเอง ป่านนี้หวังหยวนคงถูกฝังอยู่ในเมืองผี...ต้นเหตุแห่งหายนะทั้งหมดล้วนเป็นเพราะนางผู้นี้!ต่งอวี่จะยอมปล่อยนางไปง่าย ๆ ได้อย่างไร!เมื่อกลับมาถึงจวน หวังหยวนจึงวางหลิ่วหรูเยียนลงจากบ่า แล้วสั่งเหล่าทหารองครักษ์ว่า “รีบมัดนาง แล้วพาไปขังไว้ในห้องข้า”“ห้ามให้นางผู้นี้หนีไปได้เด็ดขาด!”“นางมีจิตใจชั่วร้าย มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย ต้องคุมขังไว้อย่างแน่นหนา!”ทหารองครักษ์สองนายรับคำ แล้วจับแขนหลิ่วหรูเยียนคนละข้าง ก่อนจะพานางไปยังห้องของหวังหยวนหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย หวังหยวนจึงมองต่งอวี่ ปัดฝุ่นบนมือพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เมื่อครู่ข้ากำลังตรวจสอบโครงการชลประทาน นางก็มาหาข้าเอง แล้วบอกว่าต้องการร่วมมือด้วย”“ทองคำหนึ่งพันตำลึง แลกกับการเปิดเผยที่ตั้งฐานทัพลับของพรรคทมิฬแห่งหนึ่ง!”“จะมีเรื่องดี ๆ เช่นนี้เกิดขึ้นในโลกได้อย่างไร?”“ข้าต้องสอบสวนนางให้ดี จึงจะรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของนาง”ต่งอวี่หรี่ตาพลางยก

หากหลิ่วหรูเยียนหลุดมือพวกเขาไปอีก พวกเขาก็จะกลายเป็นคนบาป...ยิ่งไปกว่านั้น คงไม่อาจชี้แจงกับหวังหยวนได้!“ลำบากพวกเจ้าสองคนเสียแล้ว”“พวกเจ้าออกไปก่อนเถิด”หวังหยวนโบกมือไล่ทหารองครักษ์ทั้งสอง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้หลิ่วหรูเยียนปากของหลิ่วหรูเยียนถูกปิดด้วยผ้า แม้จะดิ้นรนอยู่ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยโทสะยิ่งเมื่อเห็นหวังหยวนปรากฏตัวในครรลองสายตาก็ยิ่งส่งเสียงอู้อี้ ประหนึ่งว่ากำลังประท้วงหวังหยวนอยู่หวังหยวนนั่งลงข้างเตียง แกะผ้าที่ปิดปากนางออก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “หากข้าเป็นเจ้า ข้าจะสงวนแรงไว้แทนที่จะจ้องมองข้าด้วยความโกรธเช่นนี้”“อย่าลืมสิ ครั้งก่อนเจ้าหนีจากเงื้อมมือข้าไปได้ แต่คราวนี้เจ้ากลับตกอยู่ในมือข้าอีกครั้ง”“บางทีข้าอาจเลียนแบบวิธีของต่งอวี่ด้วยการโยนเจ้าไปไว้ในกลุ่มบุรุษ เจ้าคงรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไรกระมัง?”แววตาหลิ่วหรูเยียนเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด นางตื่นตระหนกเล็กน้อยผ่านไปสักพัก เมื่อหวังหยวนแกะผ้าที่ปิดปากออก นางจึงขมวดคิ้วถาม “เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?”หวังหยวนตอบด้วยรอยยิ้ม “ข้าต่างจากคนรอบข้างเจ้า ข้าเป็นสุภาพบุรุษ จะไม่ทำเรื่องฉวยโอกาสเ

แน่นอนว่าพวกเขารู้ดี ว่าหวังหยวนคำนึงถึงความปลอดภัยของพวกเขาเช่นเดียวกันพรรคทมิฬเป็นดั่งอสูรร้ายกาจ พวกเขายังไม่รู้จักพรรคทมิฬดีนัก ยิ่งไม่รู้ว่าอสูรร้ายตนนี้น่าสะพรึงกลัวเพียงใดทุกอย่างต้องจัดการอย่างรอบคอบจึงจะลดการสูญเสียให้น้อยที่สุด!“ไปทำงานเถิด”หวังหยวนโบกมือ ทุกคนจึงทยอยกันออกไป ส่วนเกาเล่อและพวกพ้องก็รีบไปทำภารกิจเนื่องจากมีสถานที่มากมาย ต่งอวี่จึงร่วมมือกับเกาเล่อด้วยเมืองอู่เจียงมีหวังหยวนคอยดูแล ไม่จำเป็นต้องให้ต่งอวี่คอยระวังภัยอีกก็ยังวางใจได้“พวกเราจะไปที่ใด?”เมื่อผู้คนในห้องโถงทยอยกันออกไปหมดแล้ว หลิ่วหรูเยียนที่ยืนอยู่ด้านหลังหวังหยวนก็เอ่ยถาม“เจ้าเป็นแค่สาวใช้ของข้า เหตุใดจึงพูดมากเช่นนี้?”“ข้าจะไปที่ใด เจ้าก็ตามข้าไปก็พอแล้ว เข้าใจหรือไม่?”“หากคราวหน้ายังพูดมากอีก อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”หวังหยวนดุก่อนจะเดินออกจากห้องโถงหลิ่วหรูเยียนโกรธจนกระทืบเท้าไปมา!คิดว่านางเป็นสาวใช้จริงหรือ?หวังหยวนช่างน่ารังเกียจ!จิตสังหารในใจนางพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง!ไม่นานทั้งสองก็มาถึงสวนหลังจวนผู้ว่าราชการเมือง มองไปรอบ ๆ แล้วเห็นบ้านหลังเล็กซ่อนตัวอยู่

“ครั้งก่อนข้าเคยไปที่นั่น ข้ายังนึกไม่ออกเลยว่าจะพัฒนาที่นั่นได้อย่างไร”“แต่เมืองโบราณแห่งนั้นก็เป็นดินแดนของข้า ผู้คนในนั้นก็เป็นราษฎรของข้า ข้าจะปล่อยให้พวกเขาลำบากได้อย่างไร?”เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ซือหม่าอันก็เข้าใจทันทีหวังหยวนต้องการให้เขาไปรับตำแหน่งที่เมืองโบราณ!ดวงตาของเขาเป็นประกาย ขณะรีบกล่าว “ท่านหวัง ข้ายินดีไปที่เมืองโบราณ!”“เพียงแต่ไม่รู้ว่าท่านจะเชื่อใจข้าหรือไม่?”หวังหยวนเลิกคิ้ว แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดครู่หนึ่งซือหม่าอันจึงส่ายหน้าอธิบาย “ตอนนี้ข้าเพิ่งมาสวามิภักดิ์ท่าน หากข้าไปเมืองโบราณ ทั้งครอบครัวก็ต้องไปด้วย”“หากข้าแอบหนีไปกลางทาง จะไม่เป็นการทรยศต่อความหวังดีของท่านหรือ?”“แม้ข้าจะไม่ทำเช่นนั้น แต่ก็ต้องบอกกล่าวท่านถึงความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นได้”หวังหยวนเข้าใจทันทีซือหม่าอันช่างเป็นคนรอบคอบเขาไม่ได้คิดมากถึงเพียงนั้น แต่ซือหม่าอันกลับคิดแทนเขางั้นหรือ?หวังหยวนตบไหล่ซือหม่าอัน แล้วกล่าวว่า “ข้ามีหลักการอย่างหนึ่งคือใช้คนต้องไม่สงสัย ถ้าสงสัยไม่ใช้ ในเมื่อข้ารับท่านมาอยู่ด้วย แล้วยังให้ท่านอยู่ในจวนผู้ว่าราชการเมือง นั่นหมายความว่าข้าถือว่าท่านเป็น

หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดว่า “เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของข้า ไม่เกี่ยวกับเจ้า!”“อย่าลืมสิ คนรอบข้างเจ้าเหล่านั้น เจ้าอาจจะถือว่าเป็นมิตรสหายและพี่น้อง แต่ระหว่างเราสองคนมีเพียงผลประโยชน์เท่านั้น!”“ไม่มีเรื่องอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง!”หวังหยวนพ่นลมหายใจในเมื่อนางไม่ต้องการพูด เขาก็ขี้เกียจถาม!ช่างน่าขัน!ไม่นานหวังหยวนก็เดินออกไปเนื่องจากหลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านหลังกินยาพิษที่หวังหยวนให้ไปแล้ว จึงได้แต่เดินตามเขาไปเพื่อรักษาชีวิตตัวเองหน้าประตูจวนผู้ว่าราชการเมืองหวังหยวนเดินเข้าไป หลิ่วหรูเยียนยืนอยู่หน้าประตู ลังเลอยู่นาน ไม่ยอมก้าวเท้าเข้าไปนางตามหวังหยวนมาทั้งวันแล้วตอนกลางวันสามารถติดตามหวังหยวนไปได้ทุกที่ แต่ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ถึงเวลาเข้านอน นางต้องนอนข้างหวังหยวนอีกหรือ?ช่างน่าขันสิ้นดี!“เป็นอะไรไป?”หวังหยวนสังเกตเห็นท่าทีผิดปกติของหลิ่วหรูเยียนจึงหันกลับมาถามหลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้ว “ข้าต้องนอนที่ใด?”“ประเดี๋ยวข้าจะให้คนเตรียมผ้าห่มให้ เจ้านอนบนพื้นข้างเตียงข้าก็แล้วกัน”“ตอนนี้อากาศอบอุ่น พื้นไม่เย็นมาก นอนกับพื้นก็ไม่เป็นอะไรหรอก”หวังหยวนกล่าวด้วยท่าท