LOGINShare
บทที่ 1986
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1987
อัครเสนาบดีฝ่ายขวาแห่งอาณาจักรต้าเป่ย ช่างเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่!ในอาณาจักรต้าเป่ย แค่เพียงเขากระทืบเท้า ทั่วทั้งราชสำนักก็ต้องสั่นสะเทือน!แต่นางไม่คาดคิดเลยว่า...ซือหม่าอันที่ควรจะตายไปแล้ว กลับปรากฏตัวอยู่ที่สวนหลังจวนผู้ว่าราชการเมืองของหวังหยวน แต่ไม่นานนางก็เข้าใจ ก่อนหน้านี้คงเป็นการแสดงเพื่อหลอกไป๋ชิงชาง!หวังหยวนช่างเฉลียวฉลาดเสียจริง!ทันใดนั้น หลิ่วหรูเยียนก็มองหวังหยวนด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปซือหม่าอันเห็นหวังหยวนมีท่าทีเหมือนอยากจะพูดคุยด้วย จึงรีบบอกให้คนรอบข้างออกไป ก่อนจะนั่งลงตรงโต๊ะหินกับหวังหยวนเพียงลำพังหลังจากรินน้ำชาให้หวังหยวนแล้ว ก็ได้ยินหวังหยวนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านรู้สึกอึดอัดใจหรือไม่ที่ต้องอยู่ที่นี่?”“ท่านหวังหมายความว่าอย่างไร?”ซือหม่าอันโบกมือปฏิเสธและรู้สึกตกใจ“ท่านเคยเป็นถึงอัครเสนาบดีฝ่ายขวาแห่งอาณาจักรต้าเป่ย แต่ตอนนี้กลับต้องหลบซ่อนอยู่ที่นี่ แม้แต่ตัวท่านเองและครอบครัวก็ออกไปไหนไม่ได้”“หากข้าเป็นท่าน ข้าคงรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง”หวังหยวนจิบน้ำชา แล้วพูดต่อ“แต่ทั้งหมดนี้ก็พอเข้าใจได้”“ท่านคงรู้ดีว่าคนของอาณาจักรต้าเป่ยกำลังตามหาท่าน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1988
“ครั้งก่อนข้าเคยไปที่นั่น ข้ายังนึกไม่ออกเลยว่าจะพัฒนาที่นั่นได้อย่างไร”“แต่เมืองโบราณแห่งนั้นก็เป็นดินแดนของข้า ผู้คนในนั้นก็เป็นราษฎรของข้า ข้าจะปล่อยให้พวกเขาลำบากได้อย่างไร?”เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ซือหม่าอันก็เข้าใจทันทีหวังหยวนต้องการให้เขาไปรับตำแหน่งที่เมืองโบราณ!ดวงตาของเขาเป็นประกาย ขณะรีบกล่าว “ท่านหวัง ข้ายินดีไปที่เมืองโบราณ!”“เพียงแต่ไม่รู้ว่าท่านจะเชื่อใจข้าหรือไม่?”หวังหยวนเลิกคิ้ว แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดครู่หนึ่งซือหม่าอันจึงส่ายหน้าอธิบาย “ตอนนี้ข้าเพิ่งมาสวามิภักดิ์ท่าน หากข้าไปเมืองโบราณ ทั้งครอบครัวก็ต้องไปด้วย”“หากข้าแอบหนีไปกลางทาง จะไม่เป็นการทรยศต่อความหวังดีของท่านหรือ?”“แม้ข้าจะไม่ทำเช่นนั้น แต่ก็ต้องบอกกล่าวท่านถึงความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นได้”หวังหยวนเข้าใจทันทีซือหม่าอันช่างเป็นคนรอบคอบเขาไม่ได้คิดมากถึงเพียงนั้น แต่ซือหม่าอันกลับคิดแทนเขางั้นหรือ?หวังหยวนตบไหล่ซือหม่าอัน แล้วกล่าวว่า “ข้ามีหลักการอย่างหนึ่งคือใช้คนต้องไม่สงสัย ถ้าสงสัยไม่ใช้ ในเมื่อข้ารับท่านมาอยู่ด้วย แล้วยังให้ท่านอยู่ในจวนผู้ว่าราชการเมือง นั่นหมายความว่าข้าถือว่าท่านเป็น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1989
เห็นได้ชัดว่าซือหม่าอันมีความสุขมากจากก้นบึ้งของหัวใจหวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตราบใดที่ท่านไม่มีปัญหาก็พอแล้ว”“ในเมื่อเราตกลงกันแล้ว ท่านก็ไปเตรียมตัวเถิด คืนนี้ข้าจะให้ต่งอวี่พาท่านไปยังเมืองโบราณ”“แล้วทิ้งกองกำลังไว้คุ้มครองท่านด้วย”“ส่วนท่านจะปฏิรูปอย่างไรก็สุดแล้วแต่ความสามารถของท่าน”“แต่อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป ข้าบอกสถานการณ์ของเมืองโบราณแก่ท่านแล้ว หากท่านสามารถฟื้นฟูเมืองแห่งนี้ได้ก็นับเป็นความสามารถของท่าน แต่หากทำไม่ได้ก็ไม่เป็นอะไร”“เพราะแม้แต่ข้าเองก็ยังทำไม่ได้”ความจริงแล้วหวังหยวนแค่ไม่อยากเสียแรงไปกับเมืองโบราณมากนักรอให้เมืองพัฒนาขึ้นในภายภาคหน้าก่อน แค่ส่งเงินไปช่วยเหลือ เมืองก็จะเจริญขึ้นมาได้เหตุใดต้องยุ่งยากเช่นนี้?ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือโครงการชลประทาน!“ท่านหวังวางใจเถิด”“ในเมื่อท่านเชื่อใจข้า ข้าย่อมไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!”“ต่อไปข้าจะพัฒนาเมืองโบราณให้เจริญรุ่งเรือง!”“หากข้าทำผลงานไม่ได้ ข้าจะไม่มาพบท่านหวัง!”ซือหม่าอันกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยวหลังจากพูดคุยกันอีกสักพัก หวังหยวนก็ติดต่อไปยังต่งอวี่เพื่อให้เขาจัดกองกำลังพาซือหม่าอันและครอบค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1990
หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดว่า “เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของข้า ไม่เกี่ยวกับเจ้า!”“อย่าลืมสิ คนรอบข้างเจ้าเหล่านั้น เจ้าอาจจะถือว่าเป็นมิตรสหายและพี่น้อง แต่ระหว่างเราสองคนมีเพียงผลประโยชน์เท่านั้น!”“ไม่มีเรื่องอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง!”หวังหยวนพ่นลมหายใจในเมื่อนางไม่ต้องการพูด เขาก็ขี้เกียจถาม!ช่างน่าขัน!ไม่นานหวังหยวนก็เดินออกไปเนื่องจากหลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านหลังกินยาพิษที่หวังหยวนให้ไปแล้ว จึงได้แต่เดินตามเขาไปเพื่อรักษาชีวิตตัวเองหน้าประตูจวนผู้ว่าราชการเมืองหวังหยวนเดินเข้าไป หลิ่วหรูเยียนยืนอยู่หน้าประตู ลังเลอยู่นาน ไม่ยอมก้าวเท้าเข้าไปนางตามหวังหยวนมาทั้งวันแล้วตอนกลางวันสามารถติดตามหวังหยวนไปได้ทุกที่ แต่ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ถึงเวลาเข้านอน นางต้องนอนข้างหวังหยวนอีกหรือ?ช่างน่าขันสิ้นดี!“เป็นอะไรไป?”หวังหยวนสังเกตเห็นท่าทีผิดปกติของหลิ่วหรูเยียนจึงหันกลับมาถามหลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้ว “ข้าต้องนอนที่ใด?”“ประเดี๋ยวข้าจะให้คนเตรียมผ้าห่มให้ เจ้านอนบนพื้นข้างเตียงข้าก็แล้วกัน”“ตอนนี้อากาศอบอุ่น พื้นไม่เย็นมาก นอนกับพื้นก็ไม่เป็นอะไรหรอก”หวังหยวนกล่าวด้วยท่าท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1991
“ได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้ ข้าก็โล่งใจ”“หากเจ้าเต็มใจอยู่กับข้า ข้าคงต้องหวาดกลัว”“พวกเราก็ไม่ได้สนิทสนมกัน เจ้าเป็นเหมือนระเบิดเวลา อาจระเบิดเมื่อใดก็ได้ ข้าจะไม่ระวังตัวได้อย่างไร?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม ไม่สนใจคำขู่ของหลิ่วหรูเยียน ก่อนจะล้มตัวลงนอนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่นานทหารองครักษ์ก็นำผ้าห่มเข้ามาให้หลิ่วหรูเยียนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ปูผ้าห่มแล้วนอนลงกับพื้นนางมองหวังหยวนที่กำลังนอนหลับตา รู้สึกโกรธจนตัวสั่น กำหมัดแน่น!โลกนี้จะมีบุรุษน่ารังเกียจเช่นนี้ได้อย่างไร?ช่างน่าโมโหนัก!ตอนนี้นางมีความคิดเดียว คือฆ่าหวังหยวนให้เร็วที่สุด!“ราตรีสวัสดิ์”หวังหยวนพึมพำแล้วพลิกตัวหลับไปอย่างรวดเร็วส่วนหลิ่วหรูเยียนพลิกตัวไปมา นอนไม่หลับ แค่หลับตาก็เห็นใบหน้าของหวังหยวนช่างน่าโมโหนัก!นางได้ยินเสียงลมหายใจของหวังหยวน!เสียงลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แสดงว่าหวังหยวนหลับสนิทแล้วจนกระทั่งดึกสงัด หลิ่วหรูเยียนก็ยังนอนไม่หลับ นางลุกขึ้นหยิบกริชออกมาจากแขนเสื้อ!แม้ในอดีตนางจะเป็นนางคณิการูปงาม ดูสูงส่ง แต่นางก็พกกริชติดตัวตลอดเวลาเพื่อป้องกันตัวเองตอนนี้ศัตรูอยู่ใกล้เพีย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1992
“แค่ข้าไม่ชอบให้มีคนยืนอยู่ข้าง ๆ ตอนนอน รู้สึกเหมือนซาดาโกะกำลังจ้องมองข้า มันน่าขนลุก!”ซาดาโกะหรือ?หลิ่วหรูเยียนมองบุรุษที่หันหลังให้นางด้วยความสงสัยตอนนี้หลิ่วหรูเยียนเข้าใจแล้ว ที่แท้หวังหยวนแกล้งหลับ!การกระทำของนางไม่รอดพ้นสายตาหวังหยวน!ช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัว!เพียงแต่...ซาดาโกะที่หวังหยวนพูดถึงคือใคร?ถึงขั้นทำให้หวังหยวนหวาดกลัวได้ หรือจะเป็นยอดฝีมือที่เก่งกาจ?หรือว่า...เป็นนักฆ่าระดับเทพจากแคว้นใดหรือเปล่า?บางทีคงมีแต่คนเช่นนี้เท่านั้นที่ทำให้หวังหยวนหวาดกลัวได้ด้วยการคุกคามหวังหยวนทันใดนั้น สายตาหวังหยวนก็มองมาที่นาง ดูจากท่าทางแล้วไม่เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนเลยไม่ใช่หรือ?ใช่แล้ว!หลิ่วหรูเยียนกับหวังหยวนไม่ใช่มิตรสหาย หวังหยวนจะไม่ระวังนางได้อย่างไร?การมีระเบิดเวลาอยู่ข้างกาย หากไม่ระวัง อาจทำให้เขาตายอย่างไร้ประโยชน์!หวังหยวนไม่ใช่คนโง่!กรอด!หลิ่วหรูเยียนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจนฟันแทบแตก!รนหาที่ตาย รนหาที่ตายจริง ๆ!แต่เมื่อเผชิญกับคำพูดเยาะเย้ยของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนก็ยิ่งโมโห จากนั้นถือกริชพุ่งเข้าใส่หวังหยวน!“ถึงแม้เจ้าจะรู้ว่าข้าจะฆ่าเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1993
หวังหยวนช่างมั่นใจในตัวเองยิ่งนักแต่ความมั่นใจนี้ก็มาจากอาวุธในมือเช่นกัน!เมื่อเทียบกับหลิ่วหรูเยียนแล้ว ปืนคาบศิลามีข้อได้เปรียบอย่างแน่นอน เพราะสามารถสังหารหลิ่วหรูเยียนได้ในพริบตา ก่อนที่นางจะทันลงมือ!“อย่าคิดว่าทำเช่นนี้แล้วข้าจะจดจำบุญคุณของเจ้า!”“ระหว่างเรามีความบาดหมางต่อกัน ข้าจะไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่าย ๆ เป็นแน่!”“ไม่ว่าเมื่อใด เจ้าก็คือคนที่ข้าอยากฆ่ามากที่สุด!”“ตราบใดที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะรู้สึกเจ็บปวด!”หลิ่วหรูเยียนกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะเก็บกริช แล้วนอนลงกับพื้นหวังหยวนพ่นลมหายใจเย็นชา ก่อนหลับตาลงอีกครั้งโดยไม่สนใจหลิ่วหรูเยียน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด บางทีอาจเป็นเพราะเขามีศัตรูเยอะขึ้นเรื่อย ๆ ภาระบนบ่าจึงเริ่มหนักอึ้งหวังหยวนจึงมีนิสัยอย่างหนึ่งที่ไม่เคยมีมาก่อนนั่นคือสามารถสัมผัสถึงอันตรายได้!หากมีใครแอบเข้าใกล้ หวังหยวนจะรู้สึกตัว แม้ในขณะหลับ เขาก็ยังรับรู้ได้!เพราะเมื่อมีคนเข้ามาใกล้เขา แม้ว่าจะเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าก็ตาม นั่นจะทำให้เขารู้สึกขนหัวลุก!ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หวังหยวนก็ตระหนักได้ว่าเจตนาฆ่านั้นไม่ใช่แค่สิ่งที่เขียนในนวนิยาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1994
“คืนนี้ข้าจะไม่นอนกับเจ้าอีกแล้ว!”“ข้าต้องการห้องนอนส่วนตัว!”หลิ่วหรูเยียนประท้วงหวังหยวนสวมเสื้อพลางกล่าวอย่างใจเย็น “เรื่องนี้เจ้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ”“อย่าลืมฐานะของเจ้า!”“เจ้าไม่ใช่คุณหนูสูงศักดิ์อีกต่อไป แต่เป็นบ่าวรับใช้ของข้า!”“ในเมื่อเป็นบ่าวรับใช้ก็ต้องทำหน้าที่ของตน อย่ามาวางท่าต่อหน้าข้า!”“รอให้คนของข้ากลับมาก่อน เจ้าค่อยไปได้!”“คิดว่าใครอยากให้เจ้าอยู่ด้วยไม่ทราบ?”หวังหยวนเอ็ดนางด้วยความหงุดหงิด“เจ้า...”หลิ่วหรูเยียนชี้นิ้วใส่หวังหยวน พูดไม่ออก โกรธจนแทบกระอักเลือดหวังหยวนไม่สนใจ เดินไปเปิดประตูแล้วบิดขี้เกียจ“เมื่อคืนข้านอนหลับสบายจริง ๆ!”เห็นได้ชัดว่าเขาจงใจยั่วโมโหหลิ่วหรูเยียน!หลิ่วหรูเยียนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เหตุใดนางจึงไม่เคยรู้มาก่อนว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?หากรู้เช่นนี้ นางจะยอมลำบากมาพบเขาเพื่ออะไร?ช่างเหมือนส่งตัวเองเข้ากรงโดยแท้!เมื่อทั้งสองเข้าไปในห้องอาหารก็เห็นเกาเล่อนั่งรออยู่ก่อนแล้ว“เหตุใดจึงกลับมาเร็วเช่นนี้?”“มีข่าวคราวแล้วหรือ?”หวังหยวนมองเกาเล่อ แล้วเอ่ยถามเพื่อป้องกันหลิ่วหรูเยียนเล่นตุกติก หวังหยวนจึงใ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
