เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1981
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1982
“ท่านพบเจอนางที่ใดอีกขอรับ?”ครั้งก่อนก็เพราะหลิ่วหรูเยียน ที่ทำให้เกาเล่อตกอยู่ในอันตราย!ครั้งนั้นนับว่าโชคร้ายยิ่งนักหากไม่ใช่หวังหยวนวางแผนรับมืออย่างรัดกุมด้วยตัวเอง ป่านนี้หวังหยวนคงถูกฝังอยู่ในเมืองผี...ต้นเหตุแห่งหายนะทั้งหมดล้วนเป็นเพราะนางผู้นี้!ต่งอวี่จะยอมปล่อยนางไปง่าย ๆ ได้อย่างไร!เมื่อกลับมาถึงจวน หวังหยวนจึงวางหลิ่วหรูเยียนลงจากบ่า แล้วสั่งเหล่าทหารองครักษ์ว่า “รีบมัดนาง แล้วพาไปขังไว้ในห้องข้า”“ห้ามให้นางผู้นี้หนีไปได้เด็ดขาด!”“นางมีจิตใจชั่วร้าย มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย ต้องคุมขังไว้อย่างแน่นหนา!”ทหารองครักษ์สองนายรับคำ แล้วจับแขนหลิ่วหรูเยียนคนละข้าง ก่อนจะพานางไปยังห้องของหวังหยวนหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย หวังหยวนจึงมองต่งอวี่ ปัดฝุ่นบนมือพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เมื่อครู่ข้ากำลังตรวจสอบโครงการชลประทาน นางก็มาหาข้าเอง แล้วบอกว่าต้องการร่วมมือด้วย”“ทองคำหนึ่งพันตำลึง แลกกับการเปิดเผยที่ตั้งฐานทัพลับของพรรคทมิฬแห่งหนึ่ง!”“จะมีเรื่องดี ๆ เช่นนี้เกิดขึ้นในโลกได้อย่างไร?”“ข้าต้องสอบสวนนางให้ดี จึงจะรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของนาง”ต่งอวี่หรี่ตาพลางยก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1983
เมื่อได้ยินเกาเล่อพูดเช่นนั้น ต่งอวี่ก็ตอบรับด้วยรอยยิ้ม “ถูกต้อง ถูกต้อง เกาเล่อพูดมีเหตุผล!”“แยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน!”“รอให้เรื่องคืนนี้เสร็จสิ้น พรุ่งนี้ค่อยเค้นความจริงจากหลิ่วหรูเยียนก็ยังไม่สาย!”หวังหยวนกลอกตามองคนทั้งสองอย่างไม่สบอารมณ์เขาเพิ่งพาหลิ่วหรูเยียนกลับจวนผู้ว่าราชการเมือง ไม่นึกเลยว่าข่าวจะไปถึงหูเกาเล่อแล้วแต่เช่นนี้ก็ดี เป็นการพิสูจน์ว่าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อที่เกาเล่อก่อตั้งมีความสามารถในการแทรกซึมสูงอย่างแท้จริง ทั่วทั้งเมืองอู่เจียงล้วนมีสายลับของพวกเขาอยู่แต่คำพูดของคนทั้งสองช่างน่าโมโหนัก!หวังหยวนขี้เกียจสนใจ ได้แต่ไล่พวกเขา “ไป ไป ไป ข้าขี้เกียจคุยกับพวกเจ้าแล้ว!”เกาเล่อและต่งอวี่สบตากัน แล้วหัวเราะอย่างรู้ใจและไม่ตามหวังหยวนไปอีกเมื่อหวังหยวนเดินไปยังห้องของตน ต่งอวี่จึงค่อย ๆ หุบยิ้ม จากนั้นมองเกาเล่อพลางขมวดคิ้วถาม “เจ้าว่า... คืนนี้จะเกิดเรื่องหรือไม่?”“หมายความว่าอย่างไร?”เกาเล่อถามอย่างสงสัย“หลิ่วหรูเยียนมาที่นี่กะทันหัน ข้ารู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องมีลับลมคมใน...”“นางผู้นี้ฉลาดหลักแหลม นี่คือคำวิจารณ์ของท่านผู้นำที่มีต่อนาง”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1984
หากหลิ่วหรูเยียนหลุดมือพวกเขาไปอีก พวกเขาก็จะกลายเป็นคนบาป...ยิ่งไปกว่านั้น คงไม่อาจชี้แจงกับหวังหยวนได้!“ลำบากพวกเจ้าสองคนเสียแล้ว”“พวกเจ้าออกไปก่อนเถิด”หวังหยวนโบกมือไล่ทหารองครักษ์ทั้งสอง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้หลิ่วหรูเยียนปากของหลิ่วหรูเยียนถูกปิดด้วยผ้า แม้จะดิ้นรนอยู่ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยโทสะยิ่งเมื่อเห็นหวังหยวนปรากฏตัวในครรลองสายตาก็ยิ่งส่งเสียงอู้อี้ ประหนึ่งว่ากำลังประท้วงหวังหยวนอยู่หวังหยวนนั่งลงข้างเตียง แกะผ้าที่ปิดปากนางออก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “หากข้าเป็นเจ้า ข้าจะสงวนแรงไว้แทนที่จะจ้องมองข้าด้วยความโกรธเช่นนี้”“อย่าลืมสิ ครั้งก่อนเจ้าหนีจากเงื้อมมือข้าไปได้ แต่คราวนี้เจ้ากลับตกอยู่ในมือข้าอีกครั้ง”“บางทีข้าอาจเลียนแบบวิธีของต่งอวี่ด้วยการโยนเจ้าไปไว้ในกลุ่มบุรุษ เจ้าคงรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไรกระมัง?”แววตาหลิ่วหรูเยียนเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด นางตื่นตระหนกเล็กน้อยผ่านไปสักพัก เมื่อหวังหยวนแกะผ้าที่ปิดปากออก นางจึงขมวดคิ้วถาม “เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?”หวังหยวนตอบด้วยรอยยิ้ม “ข้าต่างจากคนรอบข้างเจ้า ข้าเป็นสุภาพบุรุษ จะไม่ทำเรื่องฉวยโอกาสเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1985
ปรากฏว่าหวังหยวนใช้วิธีนี้เพื่อควบคุมและข่มขู่นาง!หากกินยาพิษเข้าไป แล้วแอบหนีไป พิษย่อมกำเริบจนตายซ้ำยังตายอย่างน่าอนาถ!แต่นางก็รู้ดีว่าหากไม่ยอมกินยาพิษ หวังหยวนคงไม่ปล่อยนางไปง่าย ๆ สุดท้ายก็คงถูกขังไว้ที่นี่ตอนนี้มีหวังหยวนอยู่ คนรอบตัวเขาจึงไม่กล้าทำอะไรเกินเลย แต่หากหวังหยวนจากไป พวกเขาอาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้ หากมีใครมารังแกนางขึ้นมา แล้วจะทำเช่นไร?หลิ่วหรูเยียนรู้สึกสับสน“ไม่กินหรือ?”“ไม่กินก็ช่าง”“ข้าไม่ได้บังคับเจ้า”หวังหยวนเตรียมเก็บขวดยาพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นเจ้าก็ถูกมัดต่อไปเถิด แต่ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเขาทำร้ายเจ้าแม้แต่น้อย”หลิ่วหรูเยียนรู้สึกโล่งใจแต่ความสงบสุขอยู่ได้ไม่นาน เพราะนางได้ยินหวังหยวนพูดต่อ “แต่หากพวกเขาทำเรื่องไม่เหมาะสม พวกเขากับข้าล้วนเป็นพี่น้องกัน ข้าคงไม่สามารถตำหนิพวกเขาได้”“เจ้าก็อดทนหน่อยแล้วกัน”นี่คนหรือปีศาจ?หลิ่วหรูเยียนโกรธจนหัวใจแทบหลุดออกมาจากอกนางกัดฟันแน่นจนเกิดเสียงดังกรอด โลกนี้จะมีผู้ชายน่ารังเกียจเช่นหวังหยวนได้อย่างไร?เหตุใดคนเช่นนี้จึงได้อยู่ในตำแหน่งสูงส่งเช่นนี้?สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1986
แน่นอนว่าพวกเขารู้ดี ว่าหวังหยวนคำนึงถึงความปลอดภัยของพวกเขาเช่นเดียวกันพรรคทมิฬเป็นดั่งอสูรร้ายกาจ พวกเขายังไม่รู้จักพรรคทมิฬดีนัก ยิ่งไม่รู้ว่าอสูรร้ายตนนี้น่าสะพรึงกลัวเพียงใดทุกอย่างต้องจัดการอย่างรอบคอบจึงจะลดการสูญเสียให้น้อยที่สุด!“ไปทำงานเถิด”หวังหยวนโบกมือ ทุกคนจึงทยอยกันออกไป ส่วนเกาเล่อและพวกพ้องก็รีบไปทำภารกิจเนื่องจากมีสถานที่มากมาย ต่งอวี่จึงร่วมมือกับเกาเล่อด้วยเมืองอู่เจียงมีหวังหยวนคอยดูแล ไม่จำเป็นต้องให้ต่งอวี่คอยระวังภัยอีกก็ยังวางใจได้“พวกเราจะไปที่ใด?”เมื่อผู้คนในห้องโถงทยอยกันออกไปหมดแล้ว หลิ่วหรูเยียนที่ยืนอยู่ด้านหลังหวังหยวนก็เอ่ยถาม“เจ้าเป็นแค่สาวใช้ของข้า เหตุใดจึงพูดมากเช่นนี้?”“ข้าจะไปที่ใด เจ้าก็ตามข้าไปก็พอแล้ว เข้าใจหรือไม่?”“หากคราวหน้ายังพูดมากอีก อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”หวังหยวนดุก่อนจะเดินออกจากห้องโถงหลิ่วหรูเยียนโกรธจนกระทืบเท้าไปมา!คิดว่านางเป็นสาวใช้จริงหรือ?หวังหยวนช่างน่ารังเกียจ!จิตสังหารในใจนางพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง!ไม่นานทั้งสองก็มาถึงสวนหลังจวนผู้ว่าราชการเมือง มองไปรอบ ๆ แล้วเห็นบ้านหลังเล็กซ่อนตัวอยู่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1987
อัครเสนาบดีฝ่ายขวาแห่งอาณาจักรต้าเป่ย ช่างเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่!ในอาณาจักรต้าเป่ย แค่เพียงเขากระทืบเท้า ทั่วทั้งราชสำนักก็ต้องสั่นสะเทือน!แต่นางไม่คาดคิดเลยว่า...ซือหม่าอันที่ควรจะตายไปแล้ว กลับปรากฏตัวอยู่ที่สวนหลังจวนผู้ว่าราชการเมืองของหวังหยวน แต่ไม่นานนางก็เข้าใจ ก่อนหน้านี้คงเป็นการแสดงเพื่อหลอกไป๋ชิงชาง!หวังหยวนช่างเฉลียวฉลาดเสียจริง!ทันใดนั้น หลิ่วหรูเยียนก็มองหวังหยวนด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปซือหม่าอันเห็นหวังหยวนมีท่าทีเหมือนอยากจะพูดคุยด้วย จึงรีบบอกให้คนรอบข้างออกไป ก่อนจะนั่งลงตรงโต๊ะหินกับหวังหยวนเพียงลำพังหลังจากรินน้ำชาให้หวังหยวนแล้ว ก็ได้ยินหวังหยวนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านรู้สึกอึดอัดใจหรือไม่ที่ต้องอยู่ที่นี่?”“ท่านหวังหมายความว่าอย่างไร?”ซือหม่าอันโบกมือปฏิเสธและรู้สึกตกใจ“ท่านเคยเป็นถึงอัครเสนาบดีฝ่ายขวาแห่งอาณาจักรต้าเป่ย แต่ตอนนี้กลับต้องหลบซ่อนอยู่ที่นี่ แม้แต่ตัวท่านเองและครอบครัวก็ออกไปไหนไม่ได้”“หากข้าเป็นท่าน ข้าคงรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง”หวังหยวนจิบน้ำชา แล้วพูดต่อ“แต่ทั้งหมดนี้ก็พอเข้าใจได้”“ท่านคงรู้ดีว่าคนของอาณาจักรต้าเป่ยกำลังตามหาท่าน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1988
“ครั้งก่อนข้าเคยไปที่นั่น ข้ายังนึกไม่ออกเลยว่าจะพัฒนาที่นั่นได้อย่างไร”“แต่เมืองโบราณแห่งนั้นก็เป็นดินแดนของข้า ผู้คนในนั้นก็เป็นราษฎรของข้า ข้าจะปล่อยให้พวกเขาลำบากได้อย่างไร?”เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ซือหม่าอันก็เข้าใจทันทีหวังหยวนต้องการให้เขาไปรับตำแหน่งที่เมืองโบราณ!ดวงตาของเขาเป็นประกาย ขณะรีบกล่าว “ท่านหวัง ข้ายินดีไปที่เมืองโบราณ!”“เพียงแต่ไม่รู้ว่าท่านจะเชื่อใจข้าหรือไม่?”หวังหยวนเลิกคิ้ว แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดครู่หนึ่งซือหม่าอันจึงส่ายหน้าอธิบาย “ตอนนี้ข้าเพิ่งมาสวามิภักดิ์ท่าน หากข้าไปเมืองโบราณ ทั้งครอบครัวก็ต้องไปด้วย”“หากข้าแอบหนีไปกลางทาง จะไม่เป็นการทรยศต่อความหวังดีของท่านหรือ?”“แม้ข้าจะไม่ทำเช่นนั้น แต่ก็ต้องบอกกล่าวท่านถึงความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นได้”หวังหยวนเข้าใจทันทีซือหม่าอันช่างเป็นคนรอบคอบเขาไม่ได้คิดมากถึงเพียงนั้น แต่ซือหม่าอันกลับคิดแทนเขางั้นหรือ?หวังหยวนตบไหล่ซือหม่าอัน แล้วกล่าวว่า “ข้ามีหลักการอย่างหนึ่งคือใช้คนต้องไม่สงสัย ถ้าสงสัยไม่ใช้ ในเมื่อข้ารับท่านมาอยู่ด้วย แล้วยังให้ท่านอยู่ในจวนผู้ว่าราชการเมือง นั่นหมายความว่าข้าถือว่าท่านเป็น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1989
เห็นได้ชัดว่าซือหม่าอันมีความสุขมากจากก้นบึ้งของหัวใจหวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตราบใดที่ท่านไม่มีปัญหาก็พอแล้ว”“ในเมื่อเราตกลงกันแล้ว ท่านก็ไปเตรียมตัวเถิด คืนนี้ข้าจะให้ต่งอวี่พาท่านไปยังเมืองโบราณ”“แล้วทิ้งกองกำลังไว้คุ้มครองท่านด้วย”“ส่วนท่านจะปฏิรูปอย่างไรก็สุดแล้วแต่ความสามารถของท่าน”“แต่อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป ข้าบอกสถานการณ์ของเมืองโบราณแก่ท่านแล้ว หากท่านสามารถฟื้นฟูเมืองแห่งนี้ได้ก็นับเป็นความสามารถของท่าน แต่หากทำไม่ได้ก็ไม่เป็นอะไร”“เพราะแม้แต่ข้าเองก็ยังทำไม่ได้”ความจริงแล้วหวังหยวนแค่ไม่อยากเสียแรงไปกับเมืองโบราณมากนักรอให้เมืองพัฒนาขึ้นในภายภาคหน้าก่อน แค่ส่งเงินไปช่วยเหลือ เมืองก็จะเจริญขึ้นมาได้เหตุใดต้องยุ่งยากเช่นนี้?ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือโครงการชลประทาน!“ท่านหวังวางใจเถิด”“ในเมื่อท่านเชื่อใจข้า ข้าย่อมไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!”“ต่อไปข้าจะพัฒนาเมืองโบราณให้เจริญรุ่งเรือง!”“หากข้าทำผลงานไม่ได้ ข้าจะไม่มาพบท่านหวัง!”ซือหม่าอันกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยวหลังจากพูดคุยกันอีกสักพัก หวังหยวนก็ติดต่อไปยังต่งอวี่เพื่อให้เขาจัดกองกำลังพาซือหม่าอันและครอบค
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
