บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 2001 - บทที่ 2010

“แม้แต่ท่านพ่อของข้าก็ยังกลัวท่าน ท่านพูดเช่นไรก็เช่นนั้น...”เจียงเสี่ยวอวี๋กล่าวอย่างจนใจ เห็นได้ชัดว่ายอมรับแบบไม่เต็มใจแต่เมื่อคิดดูแล้วก็ถูกต้อง นางกับหวังหยวนอายุไล่เลี่ยกัน แต่ความสำเร็จกลับต่างกันราวฟ้ากับเหวหวังหยวนเป็นบุรุษที่ใคร ๆ ต่างพากันเคารพยกย่อง แต่พวกนางเล่า?ในหมู่คนรุ่นใหม่ ไม่มีใครเทียบเคียงหวังหยวนได้ ไม่มีใครต่อกรกับเขาได้!หากคลอดบุตรก็ควรจะเป็นเช่นหวังหยวน!ขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนากัน มีผู้ชายหลายคนเดินเข้ามาล้อมหวังหยวน ชายที่อยู่ข้างหน้าสุดมองหวังหยวนตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่จำเป็นต้องบอกว่าเจ้าเป็นคนตระกูลเจียง ต่อให้เป็นถึงผู้นำตระกูลเจียง แล้วจะอย่างไร?”“ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คนตระกูลเจียงจะมาสั่งการ!”หลายคนพยักหน้าเห็นด้วยหวังหยวนเพียงยกยิ้ม ไม่ได้เอ่ยคำใดคนพวกนี้เป็นเพียงบัณฑิตที่คิดว่าตัวเองมีความรู้ แต่กลับไม่มีที่ใช้ความรู้นั้นช่างน่าขันสิ้นดี!หวังหยวนขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง เพราะจะเสียเกียรติเสียเปล่า!“ไป พวกเราไปดูที่อื่นกันเถิด”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม มองหญิงสาวสองคนที่อยู่ด้านหลัง ไม่สนใจชายคนที่พูดจาเมื

สิ้นคำของหวังหยวน เจียงเสี่ยวอวี๋ผู้เดินตามมาก็กล่าวแนะนำ“ไม่ใช่เพียงแต่ท่านหรอกที่ว่าเขานั้นแปลกประหลาด ผู้คนต่างก็รู้ดีว่าเขานั้นผิดแผกแตกต่างจากคนทั่วไป”“ลับหลัง ผู้คนล้วนลือกันว่าสติปัญญาของเขานั้นไม่สมประกอบ!”“อย่าว่าแต่จะมาปรากฏกายในที่แห่งนี้เวลานี้เลย แม้วันปกติ เขาก็อาศัยอยู่แต่ใต้เชิงเขาหนานซานโน่น!”“เท่าที่ข้ารู้ คนผู้นี้ดูเหมือนจะไร้บ้านช่อง ไร้งานการ แม้แต่บิดามารดาและบุตรก็ไม่มี ที่นี่คงจะถือเป็นบ้านของเขากระมัง?”คำแนะนำของเจียงเสี่ยวอวี๋ทำให้หวังหยวนเข้าใจในทันทีแท้จริงแล้วคนผู้นี้เป็นเพียงแค่คนเร่ร่อน!ชั่วพริบตาหวังหยวนก็ส่ายหน้า แล้วกล่าวว่า “น่าเสียดาย ผู้นี้สามารถเขียนอักษรได้งดงามเช่นนี้ ย่อมเป็นเครื่องยืนยันว่าเขาต้องเป็นผู้รอบรู้ในศิลปะและวรรณกรรม”“คนมีความสามารถเช่นนี้กลับต้องมาใช้ชีวิตอย่างเปล่าประโยชน์อยู่ในที่แห่งนี้ ช่างน่าเศร้าเสียจริง!”บัดนี้หวังหยวนมุ่งมั่นที่จะสร้างเมืองอู่เจียงขึ้นใหม่ แม้กระทั่งจะทำให้ที่นี่กลายเป็นเมืองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก จึงจำเป็นต้องมีบุคลากรจำนวนมากเข้าร่วมเมื่อมาถึงเขาหนานซานจึงตระหนักได้ว่าแท้จริงแล้วตนเองเล

“ตกลง!”“พวกเรารอได้!”เหล่าสมุนพากันส่งเสียงโห่ร้องส่วนผู้คนที่ยืนดูอยู่ห่าง ๆ ในตอนนี้ก็ไม่มีใครคิดจะจากไปเพราะต่างอยากรอดูว่าสุดท้ายแล้วใครจะเป็นผู้ชนะ!และนี่ก็คือสิ่งที่หวังหยวนต้องการ!ชั่วพริบตาก็มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมาแต่ไกล ยังไม่ทันครบหนึ่งในสี่ชั่วยาม บริเวณโดยรอบเขาหนานซานก็เต็มไปด้วยทหารสวมชุดเกราะเต็มยศและคนที่ขี่ม้านำทัพมา จะเป็นใครได้นอกจากต่งอวี่?ช่างสง่างามและองอาจยิ่งนัก!เมื่อต่งอวี่ปรากฏตัว ผู้คนมากมายต่างจำเขาได้เนื่องจากสถานการณ์ช่วงนี้ในเมืองอู่เจียงตึงเครียด ประกอบกับก่อนหน้านี้ หานเทาได้ยกทัพมาประชิดเมือง กิจการทหารทั้งหมดจึงตกเป็นหน้าที่ของต่งอวี่จึงมีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่เคยเห็นหน้าเขา“เหตุใดจู่ ๆ ขุนพลต่งจึงมาที่นี่?”“หรือว่า...”“คนผู้นี้มีความเกี่ยวข้องกับขุนพลต่ง?”“ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะได้รับความสนใจจากแม่นางหรูเยียน ที่แท้ก็มีภูมิหลังเช่นนี้!”ผู้คนพากันซุบซิบ คาดเดาฐานะที่แท้จริงของหวังหยวนต่งอวี่เป็นผู้มีอำนาจมาก มีคนเล่าลือว่าเขาติดตามหวังหยวนมาตลอดทาง และพำนักอยู่ในเมืองในจังหวะนี้ ต่งอวี่กลับนำทัพมา จึงเป็นการยากที่จ

ดวงตาของทุกคนต่างเป็นประกายนี่เป็นโอกาสที่จะได้เป็นขุนนาง!“ขอบพระคุณท่านหวัง!”หวังหยวนเพียงยิ้มรับ ไม่ได้พูดอะไรต่อ ข่าวสารได้แพร่ออกไปแล้ว หากมีผู้ใดสนใจย่อมเป็นเรื่องที่ดีเมื่อถึงเวลานั้น เขาจะพิจารณาความสามารถของพวกเขา แล้วจึงตัดสินใจว่าจะดึงเข้ามาร่วมงานด้วยหรือไม่ส่วนเรื่องเร่งด่วนในตอนนี้คือการไปพบกับชายลึกลับผู้นั้นชั่วพริบตา หวังหยวนก็เดินฝ่าฝูงชนมาถึงตรงหน้าชายคนนั้นชายคนนั้นนั่งอยู่ริมแม่น้ำ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองหวังหยวน ราวกับว่าไม่ได้ยินที่หวังหยวนพูด“ไม่ทราบว่าท่านมีนามว่าอะไร?”หวังหยวนพิจารณาชายตรงหน้าอย่างละเอียด ดูเหมือนจะมีอายุประมาณสี่สิบกว่าปีแม้ริ้วรอยบนใบหน้าจะไม่เยอะ แต่กลับมีผมสีดอกเลาขึ้นแซมมากมาย ทำให้ดูอาวุโสกว่าอายุจริงหวังหยวนพูดด้วยความเคารพการติดต่อกับผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงนั้นย่อมต้องอดทนอดกลั้นไม่เช่นนั้นเขาจะมีคนเก่งอยู่รอบกายมากมายได้อย่างไร?ตงฟางฮั่นก็เป็นหนึ่งในนั้น“ข้าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคุยกับข้าหรอก”“พวกท่านล้วนเป็นผู้มีภารกิจสำคัญ จงไปทำภารกิจของท่านเถิด”ชายผู้นั้นกล่าวอย่างเย็นชา

“ไม่จำเป็นแล้ว”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้ทำให้หลิ่วหรูเยียนลำบากใจอีก“ชายคนนี้กลายเป็นคนเข้าอกเข้าใจผู้อื่นเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?”“ไม่สิ!”“นี่ต้องเป็นเพราะข้าคิดไปเอง!”“หวังหยวนเป็นปีศาจร้าย เขาไม่มีทางจะเข้าอกเข้าใจผู้อื่นหรอก เหตุใดข้าจึงคิดเช่นนี้?”หลิ่วหรูเยียนมองแผ่นหลังของหวังหยวนพลางพึมพำกับตัวเอง แล้วส่ายหน้า ไม่ได้เอ่ยคำใดต่อ เพียงแค่เดินไปยังห้องเมื่อคืนนางไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ตอนนี้จึงต้องรีบกลับไปนอนให้เต็มอิ่ม!ส่วนหวังหยวนก็ได้มาถึงห้องของเกาเล่อแล้วมองไปเห็นเกาเล่อและตงฟางฮั่นกำลังสนทนากันอยู่ในห้องเมื่อหวังหยวนเข้ามา ทั้งสองต่างมองมาที่เขา“อ๊ะ!”“เหตุใดท่านจึงมีเวลาว่างมาที่นี่เล่าขอรับ?”เกาเล่อลุกขึ้น รีบถามด้วยรอยยิ้ม“อย่างไร? หรือว่าพวกเจ้ากำลังวางแผนลับแล้วกลัวข้าได้ยิน จึงตกใจกันเช่นนี้?”หวังหยวนพูดพลางมองไปที่ตงฟางฮั่น“หนุ่มน้อยคนนี้ ไปเอาเรื่องเหลวไหลเช่นนี้มาจากไหนกัน?”“สิ่งที่พวกข้าทำล้วนทำเพื่อท่านไม่ใช่หรือ?”“หากท่านไม่เป็นท่านผู้นำที่เอาแต่สบาย พวกข้าจะต้องยุ่งยากเช่นนี้หรือไม่?”“ตอนนี้ท่านกลับมาพูดจาอย่างสบาย