เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2007
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2008
ผู้คนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์“เหตุใดหวังหยวนจึงสนใจคนผู้นี้? หรือว่าเขามีความรู้ความสามารถจริง ๆ?”“ข้าว่าเขาก็แค่คนเร่ร่อน จะมีความรู้ได้อย่างไร?”“แต่ต้องยอมรับว่าตัวหนังสือที่เขาเขียนนั้นงดงามนัก”“...”ผู้คนต่างก็พูดกันไปต่าง ๆ นานาหากหวังหยวนไม่ได้กำลังยืนอยู่ข้างชายนิรนาม ผู้คนคงจะรุมประณามหวังหยวนไปแล้วและคงไม่มีใครสนใจชายนิรนามอีกแต่ตอนนี้แตกต่างออกไป คนที่ยืนอยู่ตรงนี้คือหวังหยวน!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเป็นผู้รอบรู้ที่อ่านใจคนมานับไม่ถ้วน มีประสบการณ์มากมาย และมีคนเก่งอยู่รอบกายหลายคนการที่เขาให้ความสนใจชายนิรนามเช่นนี้ แสดงว่าชายนิรนามต้องมีความสามารถพิเศษที่พวกเขามองข้ามไปจริง ๆ ใช่หรือไม่?“ในเมื่อท่านไม่เต็มใจ ข้าก็จะไม่ฝืนใจท่าน”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วหันหลังเดินจากไปส่วนชายนิรนามก็ไม่ได้เอ่ยคำใด ยังคงนั่งอยู่ริมแม่น้ำบรรยากาศดูค่อนข้างแปลกไปผู้คนต่างตกตะลึง พวกเขารู้ว่าชายนิรนามเป็นอย่างไร และรู้ด้วยว่าเขาเป็นเพียงคนเร่ร่อนที่ได้แต่หาเช้ากินค่ำไปวัน ๆแต่ตอนนี้โอกาสมาอยู่ตรงหน้า เขากลับไม่คว้าเอาไว้หรือ?ไม่นานหวังหยวนและค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2009
“ไม่จำเป็นแล้ว”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้ทำให้หลิ่วหรูเยียนลำบากใจอีก“ชายคนนี้กลายเป็นคนเข้าอกเข้าใจผู้อื่นเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?”“ไม่สิ!”“นี่ต้องเป็นเพราะข้าคิดไปเอง!”“หวังหยวนเป็นปีศาจร้าย เขาไม่มีทางจะเข้าอกเข้าใจผู้อื่นหรอก เหตุใดข้าจึงคิดเช่นนี้?”หลิ่วหรูเยียนมองแผ่นหลังของหวังหยวนพลางพึมพำกับตัวเอง แล้วส่ายหน้า ไม่ได้เอ่ยคำใดต่อ เพียงแค่เดินไปยังห้องเมื่อคืนนางไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ตอนนี้จึงต้องรีบกลับไปนอนให้เต็มอิ่ม!ส่วนหวังหยวนก็ได้มาถึงห้องของเกาเล่อแล้วมองไปเห็นเกาเล่อและตงฟางฮั่นกำลังสนทนากันอยู่ในห้องเมื่อหวังหยวนเข้ามา ทั้งสองต่างมองมาที่เขา“อ๊ะ!”“เหตุใดท่านจึงมีเวลาว่างมาที่นี่เล่าขอรับ?”เกาเล่อลุกขึ้น รีบถามด้วยรอยยิ้ม“อย่างไร? หรือว่าพวกเจ้ากำลังวางแผนลับแล้วกลัวข้าได้ยิน จึงตกใจกันเช่นนี้?”หวังหยวนพูดพลางมองไปที่ตงฟางฮั่น“หนุ่มน้อยคนนี้ ไปเอาเรื่องเหลวไหลเช่นนี้มาจากไหนกัน?”“สิ่งที่พวกข้าทำล้วนทำเพื่อท่านไม่ใช่หรือ?”“หากท่านไม่เป็นท่านผู้นำที่เอาแต่สบาย พวกข้าจะต้องยุ่งยากเช่นนี้หรือไม่?”“ตอนนี้ท่านกลับมาพูดจาอย่างสบาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2010
เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดสงครามในภายภาคหน้า หากไม่สามารถเข้าใจผู้อื่นก็คงต้องพ่ายแพ้ตลอดไป“ได้ขอรับ ช่วยบอกลักษณะรูปพรรณของเขามา ข้าจะส่งคนไปสืบหา”“ในเมื่อเขาอยู่ที่เขาหนานซาน ค่ำนี้ข้าก็น่าจะได้ข่าว”เกาเล่อกล่าวอย่างอารมณ์ดีแต่ขณะที่หวังหยวนกำลังจะพูด ตงฟางฮั่นก็เอ่ยขึ้นว่า “คราวนี้ไม่ต้องลำบากเจ้าแล้ว”หวังหยวนและเกาเล่อต่างก็มองไปที่เขา“ข้ารู้ว่าคนที่เขาพูดถึงคือใคร”“หากข้าจำไม่ผิด คนผู้นั้นน่าจะชื่อหวังเถี่ยก่าน”“เขามีความสามารถในการเขียนอักษร และยังเป็นผู้มีความรู้ความสามารถในการปกครองบ้านเมืองด้วย!”“เพียงแต่หลายปีมานี้ เขาไม่ได้แสดงความสามารถออกมา จึงถูกผู้คนมองข้าม”“และตัวเขาเองไม่ได้ต้องการตำแหน่งใด ดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับภูมิหลังของครอบครัวเขา...”ตงฟางฮั่นกล่าวพลางหรี่ตาลงหวังเถี่ยก่าน...ชื่อนี้ช่างน่าสนใจ เป็นบัณฑิต ไม่ได้ฝึกวิทยายุทธ์ แต่กลับมีชื่อราวกับนักรบเช่นนี้หรือ?ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่ยอมบอกชื่อจริง!เมื่อเทียบกันแล้ว นิรนามยังฟังดูดีกว่าหวังเถี่ยก่านด้วยซ้ำ...“ยี่สิบปีก่อน บิดาของเขาเคยเป็นนายอำเภอ แต่ถูกขุนนางท้องถิ่นกลั่นแกล้ง ทำให้บิดา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2011
“แต่ข้ากลับสนใจท่านมาก ท่านหวัง” หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อหวังเถี่ยก่านได้ยิน สีหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยนไปในทันที“ท่าน...”“ท่านรู้ตัวตนของข้าแล้วหรือ?”หวังเถี่ยก่านไม่ได้ปิดบัง เขายอมรับอย่างรวดเร็ว แล้วกล่าวต่อ “ในเมื่อท่านรู้แล้ว เช่นนั้นคงจะรู้เรื่องราวที่ข้าประสบพบเจอมา”“ดังนั้นท่านไม่ต้องพูดอะไรอีก ข้าเบื่อหน่ายวงการขุนนางมานานแล้ว อยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ที่เชิงเขาหนานซานแห่งนี้”“อย่าได้รบกวนข้าอีกเลย”“หากท่านยังคงบีบบังคับ ข้าก็จะจากไป ต่างคนต่างอยู่ ไม่มีวันพบเจอกันอีก!”ท่าทีของหวังเถี่ยก่านนั้นหนักแน่นครอบครัวของเขาถูกฆ่าตาย ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะวงการขุนนางหากบิดาของเขาไม่ได้เป็นขุนนาง เขาจะต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้หรือ?เดิมทีเขาเกิดในตระกูลบัณฑิต แต่ตอนนี้ต่างจากคนเร่ร่อนตรงไหน?แท้จริงแล้วหัวใจของหวังเถี่ยก่านตายไปนานแล้ว...หวังหยวนส่ายหน้ากล่าวว่า “ไม่ใช่ ไม่ใช่!”“แน่นอนว่าข้ารู้เรื่องราวของท่าน การมาพบกันครั้งนี้ ข้าต้องการพูดคุยกับท่าน”“หากข้าสามารถหาตัวศัตรูที่ฆ่าบิดาของท่าน และช่วยท่านล้างแค้นแล้ว เมื่อถึงเวลานั้น ท่านจะยอมทำงานให้ข้าหรื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2012
แม้ไม่อาจรู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่ แต่ก็พึงมีความหวังอันเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจไว้เพราะฟ้าลิขิตดินบันดาล โชคชะตาล้วนผันแปร ใครเล่าจะโชคร้ายไปชั่วนิรันดร์?“ตกลง!”“หากท่านพาตัวเขามาได้ เราค่อยหารือกันอีกครั้ง”หวังเถี่ยก่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ประหนึ่งยื่นบันไดให้หวังหยวนได้ไต่ลง“ตกลงตามนั้น!”ด้วยหวังเถี่ยก่านนั้นเป็นผู้มีกิริยาเย็นชา เมื่อสนทนากันเสร็จสิ้น หวังหยวนจึงไม่ได้รั้งรออยู่ต่อ เพราะเกรงว่าจะถูกมองด้วยสายตาเหยียดหยามแม้ว่าเขาจะอยากได้ตัวผู้มีความสามารถ แต่ย่อมต้องดำเนินการไปทีละขั้น หากใจร้อนรีบเร่ง เกรงว่าจะลงแรงเปล่าประโยชน์บัดนี้เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าการจะปฏิบัติต่อบัณฑิตและนักปราชญ์ ย่อมต้องใช้ความพยายามและเอาใจใส่เป็นพิเศษ แม้ไม่ต้องถึงกับเยือนกระท่อมสามครา แต่ก็ต้องปฏิบัติด้วยความเคารพพวกเขาเหล่านั้นล้วนถือตัวว่าสูงส่งใช่หรือไม่?ครั้นหวังหยวนกลับถึงที่พักจึงพบว่าเกาเล่อกลับไปแล้วบัดนี้หวังหยวนเพียงต้องรอคอยข่าวสารด้วยความอดทนเพิ่งจะกลับถึงห้อง ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าไปก็ได้ยินเสียงกรนเบา ๆ ดังเล็ดลอดออกมาจากภายใน“แม่สาวคนนี้ช่างหลับสบายเสียจริง!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2013
“จริงสิ”“มีเรื่องหนึ่งที่ต้องแจ้งให้เจ้าทราบ”“คนของข้าได้เดินทางไปยังสถานที่ต่าง ๆ ที่เจ้าบอกแล้ว บัดนี้เมื่อยืนยันได้ว่าถูกต้องก็จะกวาดล้างสถานที่เหล่านั้นให้สิ้นซาก”“เพียงเท่านี้จึงจะตัดไฟแต่ต้นลม ทำให้คนของพรรคทมิฬสาบสูญไปจากสายตาของพวกข้าโดยเร็ว!”หวังหยวนไม่ได้หยอกเย้าหลิ่วหรูเยียนต่อ แต่เดินไปนั่งที่โต๊ะข้าง ๆ รินน้ำชาด้วยท่าทีผ่อนคลาย พลางกล่าวขึ้นการปฏิบัติการทั้งหมดนี้อยู่ภายใต้การบัญชาการของต่งอวี่ และข้างกายต่งอวี่ล้วนมีทั้งยอดฝีมือและขุนพลผู้เหี้ยมหาญมากมายนับว่าวางใจได้อย่างแน่นอน!“อ้อ”เห็นได้ชัดว่าหลิ่วหรูเยียนไม่ได้สนใจนัก“ไม่ใช่เรื่องของข้า”หวังหยวนไม่ได้ใส่ใจนาง แต่กล่าวต่อว่า “หากการปฏิบัติการครั้งนี้สำเร็จ เจ้าก็มีส่วนสำคัญอย่างยิ่ง เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะคืนอิสรภาพให้แก่เจ้า”“หากเจ้าอยากอยู่ที่นี่ต่อ ข้าก็ไม่ได้ขัดข้อง หากอยากจากไปก็สามารถออกจากเมืองได้ทุกเมื่อ!”“ข้าพูดจริง ทำจริง”เหอะหลิ่วหรูเยียนหัวเราะในลำคอ นางจ้องหวังหยวนด้วยสายตาไม่พอใจ ครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า “เช่นนั้นเหตุใดท่านไม่คืนยาถอนพิษให้ข้าก่อนเล่า?”“ไม่มีความจริงใจเลยสักนิด ยั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2014
เมื่อครู่นี้หลิ่วหรูเยียนพลันรู้สึกตัวว่ามีคนมานั่งอยู่ข้างกาย นางจึงตกใจโดยไม่รู้ตัว แต่ด้วยเหตุใดไม่ทราบได้ นางกลับไม่ได้เคอะเขินหวังหยวนมากนัก ซ้ำยังพูดคุยด้วยมากขึ้น...การนอนหลับต่อจึงไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรอย่างไรเสีย ในช่วงเวลาหลายวันต่อจากนี้ นางยังคงต้องอยู่เคียงข้างหวังหยวน แทบจะไม่ได้ห่างเลยแม้แต่ก้าวเดียว!แม้ตอนนี้จะไม่ได้เห็นนางนอนหลับ แต่ภายภาคหน้าย่อมมีโอกาสได้เห็น แล้วจะปิดบังอำพรางไปเพื่ออะไร?“ผู้หญิงคนนี้...”หวังหยวนส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้สนใจหลิ่วหรูเยียนอีก แล้วเอื้อมมือหยิบแผนที่ขึ้นมาดูแผนที่ในมือนี้เป็นสิ่งที่ตงฟางฮั่นมอบให้เขา ภายในบันทึกความคืบหน้าของโครงการชลประทานและเป็นแผนที่ล่าสุดด้วย!ต้องยอมรับว่าโครงการชลประทานมีความคืบหน้าอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้ด้วยซ้ำหากดำเนินการต่อไปด้วยความเร็วเช่นนี้ คาดว่าจะใช้เวลาเพียงครึ่งเดียวของที่กำหนดไว้ ก็จะสามารถทำให้โครงการชลประทานในเมืองอู่เจียงเสร็จสิ้นลงได้!ในช่วงเวลานี้ แม้หวังหยวนจะพำนักอยู่ในเมืองอู่เจียง แต่ได้ทำการติดต่อกับผู้คนในหมู่บ้านต้าหวังไว้ด้วยปัญหาที่อยู่อาศัยในหมู่บ้านต้าห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2015
“เช่นนั้นก็เป็นความผิดของหวังหยวนเอง”“ข้าเป็นถึงคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเจียง บัดนี้เขากลับจัดงานเลี้ยงโดยไม่ได้เชิญข้า ช่างไม่ได้ให้เกียรติข้าเลยสักนิด!”“ข้าไม่ถือสาหาความ ยังคงเดินทางมาที่นี่ เขากลับจะไล่ข้าไปหรือเจ้าคะ?”“ข้ารู้สึกไม่ยุติธรรมยิ่งนัก!”เจียงเสี่ยวอวี๋ไม่ได้สนใจคำพูดของเจียงเซี่ยวอวิ๋น กลับผลักเจียงเซี่ยวอวิ๋นออก แล้วเดินตรงไปยังห้องโถงใหญ่รนหาที่ตายจริง ๆ!เจียงเซี่ยวอวิ๋นกำหมัดแน่น เนื่องจากเพราะมาร่วมงานเลี้ยงที่หวังหยวนจัดขึ้น จึงไม่ได้พาคนของตระกูลเจียงมาด้วย ทำให้ไม่มีผู้ติดตามรอบกาย!จึงไม่อาจจัดการกับเด็กคนนี้ได้เลย!ขณะที่เขากำลังคิดหาทางแก้ไขก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น“คุณหนูเจียง ไม่ได้พบกันนานเลยนะ!”“บิดาของเจ้าช่างใจดี ถึงกับพาเจ้ามาที่นี่ด้วยหรือ?”ผู้ที่เอ่ยขึ้นคือหวังหยวน บัดนี้เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าเจียงเสี่ยวอวี๋“ท่านพ่อของข้าไม่ได้สนใจเรื่องนี้หรอกเจ้าค่ะ!”“ข้าแอบหนีออกมาเองไม่ได้หรือ?”“ยิ่งกว่านั้น เมื่อครู่ข้ายังถูกท่านพ่อจับได้และถูกดุเสียยกใหญ่ด้วย!”“โชคดีที่ข้าวิ่งเร็ว ไม่เช่นนั้นตอนนี้คงถูกส่งตัวกลับบ้านไปแล้ว!”เจียงเ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
